Lesbók Morgunblaðsins - 26.09.1976, Síða 3

Eins og sakir standa er
aðeins einn af sonum Ei-
riku til heimilis hjá
henni. Hér eru þau sam-
an heima hjð sér.
þrek til að byrja aftur. Drengirnir
voru mér mikil hjálp. Einu sinni
man ég að við héldum fund um
þetta. Þar var samþykkt með öll-
um atkvæðum að ég héldi áfram.
Fékkst þú enga f járhagsaðstoð,
lán eða styrkveitingu á meðan á
náminu stóð?
— Nei, um það var ekki að
ræða. Ég hefði ekki þurft mikla
aðstoð, þó hefði ég kosið að eiga
kost á smáupphæð, sem nægt
hefði til að fá umönnun fyrir
yngsta son minn á daginn. En það
tókst ekki heldur, svo þetta varð
að bjargast hjálparlaust, segir
Eiríka.
Hvað fannst þér erfiðast að yf-
irstfga á þessum námstfma?
Ég held að ekkert hafi reynst
mér eins erfitt og togstreitan
milli námsins annars vegar og
drengjanna og heimilisins hins
vegar; ég hafði slæma samvisku
þegar ég lét heimilisstörfin og
drengina sitja á hakanum vegna
námsins og þegar ég sinnti heim-
ilinu, fannst mér ég ætti að vera
að læra. Mér finnst enn að ég hafi
verið eigingjörn og lagt of mikið á
drengina, sérstaklega þann
yngsta, hann varð svo oft að vera
einn heima.
Á hvaða aldri voru þeir?
— Sá yngsti var átta ára og
hinir fimmtán og átján ára, þegar
ég byrjaði á náminu. Þeir hjálp-
uðu mér allir eftir bestu getu, og
án þess hefði þetta ekki tekist. Til
dæmis fannst mér það vera for-
réttindi að eiga son, sem gat tekið
móður sína í stærðfræðitíma.
— En vegna drengjanna hefði
verið betra að ég hefði byrjað
námið fyrr og verið þá fyrr búin,
segir Eiríka. Það kemur þeim
ekki eins að gagni nú á þessum
aldri. Auk þess eru táningar við-
kvæmari fyrir röskun á heimilis-
högum en yngri börn, að mínu
áliti. Það er nauðsynlegt að mæð-
ur stefni að því að ljúka námi
sínu áður en börnin komast á
þann aldur. Með því kemur bætt-
ur fjárhagur fjölskyldunnar þeim
einnig að bestum notum.
Telur þú að hag heimilisins
hefði verið betur borgið með þvf
námi, sem þú hafðir fyrst í huga?
— Já, á því er enginn vafi. Það
hefði tekið mun styttri tíma og
komið fyrr fram í hærri launum
og betri afkomu. Með því námi
sem ég var að ljúka, er í rauninni
engin breyting framundan. Þetta
er aðeins áfangi á lengri leið.
Ætlar þú að halda áfram?
Það er freistandi að fara í há-
skólanám. En hvaða námsgrein?
Það val er erfiðara þegar komið
er á þennan aldur. Það er nefni-
lega annað að vera ungur og upp-
rennandi eða gamall og upprenn-
andi í einhverri starfsgrein. Það
verður aö hafa í huga, þegar valin
er framhaldsmenntun. En :hug-
inn er vakandi, hvað sem fyrir
valinu verður, segir Eiríka.
Að Iokum ein mikilvæg spurn-
ing: Hvetur þú konur til þessa
náms eða ekki?
— Ég vona að ég hafi ekki gert
of mikið úr erfiðinu, en það er
alltaf nauðsynlegt að gera sér
grein fyrir staðreyndum. Mestu
máli skiptir að eiga víst tækifæri
til þessa náms, ef áhugi og áræði
er fyrir hendi. Kennslan í
Öldungadeild M.H. felst í raun-
inni í hjálp til sjálfsnáms. Nem-
endur ráða sjálfir námstímanum
og reynt er að koma til móts við
þarfir og óskir, jafnvel hvers ein-
staks nemanda. Fyrir þá sem
velja þetta nám, verður ekki á
betri námsaðstöðu kosið, hvort
sem það eru konur eða karlar.
Mesta ævintýrið er að þessi deild
skuli vera til og opin öllum þeim,
sem vilja og þurfa að auka mennt-
un sína á hvaða aldurskeiði, sem
þeir eru. Það er vafalaust mörg-
um konum kærkomið tækifæri en
árangur næst ekki án fyrirhafnar
þar fremur en annars staðar, seg-
ir Eiríka að lokum. Og hún talar
af reynslunni.
Þar sem ég sit andspænis
Eiríku á heimili hennar að Torfu-
felli 44, velti ég fyrir mér ýmsum
spurningum. Er árangur af námi
hennar erfiðisins virði? Fyrir
hana sjálfa? Fyrir drengina henn-
ar? Fyrir þjóðfélagið? Hefði sam-
félagið ekki átt koma til móts við
óskir hennar um styttra og hag-
kvæmara nám eða á annan hátt
greiða götu hennar ( og annarra,
sem svipað eru settir) til aukinn-
ar þekkingar og öruggari afkomu,
t.d. með láni eða styrkveitingu til
námsins?
Þessum spurningum verður ef
til vill svarað í náinni framtið
m.a. með afgreiðslu frumvarps
um fullorðinsfræðslu, sem lagt
hefur verið fyrir Alþingi og miðar
að því að styrkja jafnrétti i reynd
til menntunar. Þótt þar sé átt við
jafnrétti almennt, er ástæða til að
ætla að með því veitist konum
sérstaklega, auðveldara að auka
menntun sína og jafnframt sam-
ræma hin mörgu hlutverk, sem
þeim eru ætluð í þjóðfélaginu.