Lesbók Morgunblaðsins - 26.09.1976, Side 16

Átökin í Ingólfi
Framhald af bls. 15
Vorið áður (1882) barst Verðandi
hingað út. Urðu félagsmenn að
sjálfsögðu nokkuð upp með sér.
Má þó telja útgáfuna nokkuð
táknraena fyrir ástandið.
Frumherjarnir voru horfnir á
braut og farnir að hasla sér völl
annars staðar, en nýsveinar, sem
teknir höfðu verið í þeirra stað,
voru engir menn til þess að fylla
skörðin. Gerðust nú raddir um
sameiningu Ingólfs og Banda-
mannafélagsins æ háværari og
vart haldinn svo fundur, að ekki
mælti einn eða fleiri með
sameiningu. Rit voru hálfu færri
en minnst hafði verið áður. Helst
skrifuðu þeir Sigurður, Bjarni
Pálsson og Hannes Þorsteinsson,
en allir heldur lítið.
í janúar 1883 komast Ingólfs-
menn og Bandamenn að sam-
komulagi. Varð að ráði að leggja
bæði félögin niður, en félags-
menn beggja skyldu ganga I nýtt
félag. Virðist sameiningin hafa
gengið þrautalitið. Hið nýja félag,
Framtiðin var stofnað 15. febr.
1883 og Valtýr Guðmundsson
kjörinn fyrsti forseti. Lýkur þar
sögu Ingólfs.
A þeim tæpu fimm árum, sem
Ingólfur starfaði, rituðu félags-
menn samtals um 480 verk, stór
og smá. Kennir þar margra grasa.
Smásögur, ljóð, þýðingar, leik-
þættir, mannlýsingar og margt
fleira, — öllu ægir saman. Jón
Þorkelsson kom með orðasafn
sitt, Niels Finsen lagði til fær-
eyskar þjóðsögur, Einar Hjör-
leifsson ritaði langar sögur. Svo
mætti lengi telja. Bækur eru til
frá öilum árum félagsins og nær
öll rit nema um 40 frá forsetatið
Jóns Þorkelssonar. Auðvitað er
margt af þessu lítils virði, enda
skrifað af skólapiltum, en annað
er vel þess virói að vera birt, þótt
ekki væri nema til gamans.
Saga Ingólfs er stutt, en af
henni má þó draga mikinn lær-
dóm. Starf í nemendafélögum
leggst alltaf á herðar fárra. Ef í
foringjunum er nokkur dugur,
drlfa þeir hina með. Annars er
allt drepið í dróma deyfðar og
drunga.
Reykjavík, í marz 1975
Benedikt Jóhannesson.
Heimildir:
1. Fundabækur Ingólfs og Banda-
mannafélagsins.
2. Hannes Hafstein: Félags-
byllingin í Reykjavíkurskóla.
3. Bjarni Pálsson: Saga Ingólfs
fyrstu þrjú árin o.fl. rit Ingólfs.
I grein Svavars Gestssonar í 80
ára afmælisriti Framtíðarinnar
eru ýmsar missagnir, sem stafa
m.a. af því, að hann hefur ekki
vitað að bækur Ingólfs og Banda-
manna eru til.
GALLVASKI i
í útlendingahersveitinni
ENÆ6ILEG VA U66URÍLEYN!
FYRIR FRJÍU SRŒÐtSHETJUN-
UM ÚTI 'A RECrlNHAFI. Æíh
LEAUSTU ‘ZJORÆNINCrJAR-
Í HEIMI, ILLRÆMDIRFYRIR
BLdÐÞORSTA OG HRÖTTASKAP.
/ HROGNAHEPPN! VAR ÞAÐ HJÁ ,
/ OKKUR AÐ KÖMAGTAD KAUPUM A
ÞESSARI SPÆNSJKU SKUTSKÚTU.
HÚN VAR R'ANDÝR, EN BYGEUASJÓUUR
, BORGAR J3RUSAA/AJ. VERST ER. AÐ ÞAÐ.
SANDUR A 'ARAHLUMHUÞhs'
SKALLA GRMUR,
SK/P l , j
^jSJÖNMfiL/
y PRW/L£6T!
'v/OFÁUMÞh .
E/TTHVAUUPP/
RFLATRY66;
V/ALLTAF ERÉG^
/i r/ n ut r\ /
HURRA
AFLHKLÓ/
J& L/f/...
fELSKU
SMAFRÍDUP!
LÚKS EFTIR T/UJUPALAUSA OG T/LBREYT-
/HGA LAUSA SJOFERD KOMA FFUAJSRÆD-
ISHETJURNAR GOÐU HE/M íGAUl VERJAB/E '
sh ELSKU \
KRÍLFRÍDAR/ !
/ó! GVÖp! HVERN-
/'DKKl NE/T7SEÚ/R HANN.'HANNER 'V" POPODONA ■' ÞA
AD GERA AD 6AMN/ S/NU.' 06-pE/R \ VA NÚ BADADA
SEM BREYT7U VERALDARSOGUNN/ ', / POA/A DÍT/LL
00 ÞÚ HEFD/R ATTAD SJ'A STE/NR/kJ Dl/KKUHER
/0 FÆÉO NOKKRU
SINNIÞAKKAD ,
'v. YKKURR „V
USS, ÞETTA VAR
EKK! NE/TT'
ÞEOAR HANN BARÐ/ST E/NN V/D
ALLAN HER SESARSJ^-Ty^
FÁv
1 ií ;j|
k

•
Hótelið er heimili skáldsins
Framhald af bls. 13
Nabókoffs. Hann hefur sjálfur umsjón með sum-
um þeirra. Einnig barst í tai, að nýlega kom út
þýðing hans á ..Eugene Onegin" eftir rússneska
skáldið Púskín. Og svo vék Nabókoff enn einu
sinni að fiðrildunum sínum Sagði hann að þarr
hjónin ætluðu til Suðurfrakklands ! sumar að veiða
fiðrildi Væru þau á höttunum eftir nokkrum
fágætum tegundum og gerðu sér vonir um góða
veiði.
Þegar leið að lokum baðst Nabókoff afsökunar á
því. að honum væri ekki létt um að orða hug-
myndir sínar í samræðum; rétti hann mér ritgerð-
arsafn eftir sig og sagði, að þar mundi ég finna
það, sem mig vantaði. í formálanum stendur þetta
meðal annars: „Ég hugsa eins og snillingur. Ég
skrifa eins og snjall rithöfundur, og ég tala likt og
barn. Ég stama og rek í vörðurnar, þegar ég þarf
að tala i síma og verður viðmælendum minum oft
svo um, að þeir hætta að tala móðurmál sitt,
ensku, en breyta um og halda áfram á heldur
dapurlegri frönsku Reyni ég að skemmta gestum
með kimnisögum, veit ég ekki fyrri til en ég er
farinn að endurskoða það, sem ég sagði áður,
skjóta inn setningum og fella aðrar niður. Jafnvel
draumarnir, sem ég segi konu minni við morgun-
verðarborðið eru aðeins frumdrög."
Hann gætir sin lika i samræðum, lætur hin
erfiðari umræðuefni vera, en reytir af sér örstuttar
skrýtlur, orðaleiki og athugasemdir um liðna tíð.
Vera, kona hans, situr hjáog gerir fyrir sitt leyti
athugasemdir við orð hans. Hann þagnar þá en
hún heldur áfram, hann grípur svo fram í og
raddir þeirra blandast i kliði.
Klukka slær. Stundin var komin. Timi var
kominn til að hverfa aftur til vinnu, halda inn ! þá
margbrotnu, einstæðu veröld, sem er „heiður og
einmana hugur" Vladimirs Nabókoffs.
Við kvöddumst og Vera og Nabókoff leiddust
inn í fornfálega lyftuna og liðu upp I hæðir, en ég
gekk út og hljómaði í eyrum mér nafn Nabókoffs
borið fram með ýmsu móti: Nab-Ó-kof, NAB-
ó-kov, Nah-bó-KOV, Na-BÓK-off . . .