Lesbók Morgunblaðsins - 21.11.1976, Blaðsíða 2
Sigríður og Ragnar heima hjá sér.
Vestmannaeyjar eru heimur út af
fyrir sig; sérkennilegur heimur, sem
nær föstu taki á flestum þeim er þar
alast upp. Þar er allt innan seilingar
og fólkið ekki fleira en svo að bæjar-
búar þekkjast flestir í sjón að minnsta
kosti. Þesskonar samfélag verðurallt-
af viðfelldnara og kannski mann-
legra. En þar að auki hefur þótt
sérstakur bragur á Vestmannaeying-
um; frjálslyndur bragur og óhátíðleg-
ur. Þeireru hressirí Eyjunum i þess
orðs beztu merkingu og þá meina ég
ekki að þeir séu roggnir með sig eða
miklir á lofti. Þeir eru aðeins fullir af
heilbrigðri bjartsýni og lífsgleði og
það er gaman að hitta þá að máli.
Glöggir menn hafa bent á þá hættu
sem nútímamanninum er búin af því
að missa sambandið við náttúruna.
Sú hætta er einatt á ferðinni í borg-
um. Þótt Vestmannaeyingar búi í bæ,
er nálægð stórbrotinnar náttúru svo
yfirþyrmandi, að óhugsandi er að
slítna úr tengslum við hafið og björg-
in og fuglinn.
Þessum línum var annars ekki ætl-
að að fjalla um Vestmannaeyinga
almennt og hressilegt yfirbragð
þeirra, þótt það sé út af fyrir sig
nægilegt ritgerðarefni. En ástæðan til
þess að ég geri þetta að umtalsefni er
sú, að hressastur meðal hressra er
rakarinn í Eyjum, Ragnar Guðmunds-
son og konan hans, Sigriður Þórodds-
dóttir, gefur honum lítið eftir í því
efni.
Eitt regngrátt kvöld, þegar ugg-
laust hafa verið átta vindstig á Stór-
höfða og þokan grúfði niðurá Dals-
fjöllin og Heimaklett miðjan, þá bar
mig að garði hjá þessum sæmdar-
hjónum. Þau hafa byggt sérforkunn-
arvandað og fallegt einbýlishús þar
sem heitir Hrauntún. Þaðer vestar-
lega í bænum, í þeim enda hans sem
slapp við búsifjar af völdum gossins.
Reyndar kom rakarinn ekki í kvöld-
matinn eins og til stóð og þótti eng-
um mikið, því hann var að keppa í
golfi i veðurblíðunni. Þegar hann birt-
ist, var því líkast að hann hefði verið
dreginn upp úr sjónum og vallarmetið
hafði aldrei verið í teljandi hættu
þann daginn.
Ragnar hefur þá sérstöðu að vera
málkunnugur flestum Vestmannaey-
ingum, að minnsta kosti karlþjóðinni,
því hann er eini rakarinn í Eyjum og
ævinlega lif og fjör á stofunni hjá
Rœtt við Sigríði Þöroddsdötturog Ragnar
Guðmundsson í Vestmannaeyjum
Eftir gosið fara Vestmannaeyingar miklu meira til lands
og þykir ekki tiltökumál þótt skroppið sé tvisvar í
mánuði. Nýi Herjólfur hefur breytt til batnaðar aðstöðu
Vestmannaeyinga til að fara f land — og taka bflinn með
sér.
Eftir Gísla Sigurösson