Lesbók Morgunblaðsins - 21.11.1976, Blaðsíða 10

stúlka“. Ég varð enn reiðari á leiðinni heim, hvað var
hann nú að ráða unga stúlku sem myndi ekki tolla út
vikuna og drægi hávaðasama kærasta heim jafnt á
nottu sem degi, hann sem þurfti á næði að halda.
Hún var minni en ég hafði búist við og leit út fyrir að
vera enn yngri en pabbi hafði sagt að hún væri. Hann
sat hinn rólegasti yfir hlöðnu borði sem ilmaði af mat
sem ég hafði ekki smakkað lengi og brosti sigurviss til
mín. Hún leit varla upp þegar ég heilsaði og rétti mér
þétta hlýja hendi sem gott var að taka í.
Óvild mín hvarf smámsaman en ekki tortryggnin, hún
var einstaklega róleg, of róleg. Hún sinnti öllum
störfum af natni og kunni vel til verka, blómin urðu
aftur falleg, hún stoppaði í sokkana okkar, festi á
tölur, bakaði brauð og bjó til góðan og fjölbreyttan
mat og gekk vel um. Ég talaði ekki mikið við hana því
hún talaði aldrei við mig af fyrra bragði; aftur á móti
fór vel á með henni og pabba, það lifnaði yfir honum
og heilsan batnaði.
Hún var utan af landi, foreldrar hennar voru bæði
dáin og hún átti engin systkini, við urðum ekki varir
við að hún hefði neitt samband við annað fólk, hún fór
aldrei út á kvöldin heldur fór mjög snemma að sofa og
læsti að sér. Við pabbi sögðum aldrei neitt en þessi
litli smellur í lyklinum minnti okkur sifellt á að hún
var ókunnug. Það fór nú af henni mesta feimnin, það
var næstum eins og hún hefði dagað uppi, nú þegar
konur eru ákveðnar, frakkar, opinskáar, var hún
feimin og hlédræg. Ég ók fram á hana einn daginn
þegar hún var að koma klyfjuð úr búðinni, við höfðum
alltaf látið senda okkur allt heim og fyrri ráðskonur
höfðu haft þann sið líka og við sagt henni frá þessu.
Ég tók hana upp I bílinn og sagði henni að vera ekki að
burðast með þetta. Hún leit aðeins á mig og sagði
ekkert. Ég hafði oft boðið henni að aka henni eitthvað
ef hún vildi en hún hafði aldrei þegið það. Hún hafði
mikið yndi af tónlist og það varð ífyrstu okkar sam-
eiginlegi umræðugrundvöllur, eins fóru þau pabbi oft
niður að sjó og löbbuðu um fjöruna.
Mig langaði oft að spyrja hana um hana sjálfa, en
kunni ekki við það, þar sem hún talaði aldrei umsjálfa
sig. Eftir fyrstu sex vikurnar var kviðasvipurinn á
henni svolítið farinn að vlkja og pabbi, sem er ekkert
fyrir að hrósa fólki, sagði að þetta væri góð stúlka.
En ég var enn tortrygginn, bíddu bara við þangað til
hún fer að skjótast I djammið. Af hverju hefur hún
ekkert samband við vinkonur og ættingja eins og
annað fólk? Það lá við að ég héldi að hún hefði brotið
eitthvað af sér, hefði eitthvað að felá, því hún forðað-
ist umgang við aðra, en pabbi sem er vanur að
umgangast afbrotafólk sagði að ég væði I villu og
svima.
í byrjun desember ætlaði ég að halda smávegis upp
á daginn og hafði boðið heim skólafélögum mínum og
kunningjum. Hún hafði smurt brauð og bakað og
veislan var mjög vel heppnuð. Ég sá að þeir héldu I
fyrstu að hún væri kærasta eða viðhald á leiðinni að
Ráðskonubúskapur
SMASAGA EFTIR KRISTINU L
Það var með ólikindum hvað það var erfitt að fá góða
ráðskonu. Ég var lengi að átta mig á breytingunni sem
varð þegar mamma dó. Hún hafði stjórnað heimilinu
skipulega og af festu og sýndist aldrei vinna mikið, en
það hlýtur að hafa verið þó nokkuð, því að heimilið og
garðurinn blómguðust. Svo varð hún veik og áður en
við pabbi gátum almennilega áttað okkur stóðum við
hjá gröfinni ásamt ættingjunum og horfðum á eftir
kistunni.
1 fyrstunni reyndum við að komast af einir, en fengum
konu tvisvar í viku til að þrlfa og sendum þvottinn I
þvottahús. Það var ekki fjárhagurinn sem réði því að
við fórum þannig að, þó að pabbi væri kominn á
eftirlaun, hafði hann nóg að gera og var enn eftir-
sóttur. Laun mln miðað við skólabræður mína sem
höfðu farið I læknisfræði eða voru arkitektar, voru
kannski ekki mikil, en þau voru meir en nóg fyrir mig
einan.
Svo veiktist pabbi skömmu síðar, ég held að umhverf-
ið og fráfall mömmu hafi lagst á eitt með að veikja
mótstöðuafl hans. Hann var á sjúkrahúsi nokkurn
tlma og læknirinn ráðlagði okkur eindregið að fá konu
til að hugsa um heimilið, syo hann hefði llka einhvern
hjá sér. Mikið ónæði yrði ekki gott fyrir hann, svo við
reyndum að fá barnlausa ráðskonu.
Það er varla að ég muni hvað þær hétu allar, sumar
tolldu stutt. Flestum þótti gaman að vera á svona
„fínu“ heimili. Mamma hafði erft marga fallega hluti
eftir foreldra slna og við höfðum alltaf haldið húsinu
og garðinum vel við og hann var hreinasta augnayndi
vel hirtur. Þessi gamla eignarlóð niður við sjóinn var
skemmtileg fyrir þann sem sóttist eftir fegurð og
kyrrð, en það var nú eitthvað annað sem þessar sóttust
eftir.
Flestar sögðu ævisögu slna fyrsta kvöldið, horfðu á
aila framhaldsþættina I sjónvarpinu töluðu siðan um
persónur þáttanna eins og kunningja sína. Þær eyddu
miklum tlma I að ræða giftingar þeirra, framhjáhald,
ástamái og útlit, bæði I sfmann við vinkonur slnar og
líka við okkur pabba sem vissum ekkert um þetta. Þær
skildu alls ekki hversvegna við höfðum engan áhuga á
að horfa á þessa endalausu framhaldsþætti og að
okkur var ami að þvl að hafa sjónvarpið hátt stillt og
kysum heldur að lesa eða hlusta á plötur á kvöldin.
Þær fóru flestar fljótlega og sumar orðalaust, við
pabbi sátum og biðum eftir þeim og furðuðum okkur á
því hvað orðið hefði af þeim, og slðan byrjaði allt á
nýjan leik: ÍJtvega sér aðra og allt endurtók sig með
litlum tilbrigðum. Pabbi varð fölari og verr á sig
kominn dag frá degi og ég hafði reglulegar áhyggjur
af honum.
Við vorum búnir að vera ráðskonulausir I u.þ.b. hálfan
mánuð og höfðum auglýst eftir að hafa reynt að elda
sjálfir og þrlfa. Þá hringdi pabbi óvænt I mig I skólann
og sagði að hann væri búinn að ráða eina, hún var ung,
yngri en þær hinar höfðu verið. Ég varð strax tor-
trygginn og spurði hvort hún væri hippi eða I dópi.
„Nei, nei“ svaraði hann hneykslaður „þetta er ágæt
verða konan mín. Þeir voru stundum að gera grín að
þvl hvaða óratíma tæki mig að finna þá réttu. Og ég
varð stoltur og fann allt I einu að það var einmitt það
sem ég gæti vel hugsað mér. Þegar gestirnir voru
farnir hjálpaði ég henni að bera fram I eldhús, hún
var þögul eins og venjulega en ég raulaði stef úr
fallegu verki sem ég spilaði til þess að létta af okkur
þreytunni. Mér leið afskaplega vel, þetta velheppnaða
kvöld, fjörugar umræður, endurfundir við skólafelag-
ana eitt eða tvö glös, kyrrðin um lágnættið og þún sem
var alltaf nærri svona hljólát og yndisleg. Kannske
langaði mig til að sýna henni, hvað ég var þakklátur
fyrir allt, eða mig hafði lengi langað til að gera það. Ég
tók utan um hana þar sem hún sneri við mér baki og
gróf andlitið I hárinu. Henni dauðbrá svo hastarlega,
að hún missti bakkann með skruðningum niður á gólf,
hún rykktist frá mér, snerist eldsnöggt við og barði
mig fast I andlitið og var þotin. Ég heyrði andartaki
slðar I læsingunni. Glampandi augun og eldrauðar
kinnar hafði ég rétt aðeins greint, skárri voru það nú
lætin út af engu, ég lauk við að hreinsa fram úr
stofunni og fór slðan að hátta. Ég kveið fyrir
morgninum, en það var ástæðulaust. Hún var búin að
þvo allt upp, þegar ég kom á fætur og bauð góðan dag
eins og venjulega, en það var ekki frítt við að mér
þætti hún heldur hlédrægari gagnvart mér fyrst á
eftir en áður.
A jólunum gaf hún mér plötu með píanókonzertum
eftir Beethoven og pabba bók. Við vorum I vandræð-
um með að velja gjöf fyrir hana og ákváðum loks að
gefa henni men með íslenskum steini. Hún opnaði
pakkann að okkur ásjáandi en sagði ekkert, þakkaði