Lesbók Morgunblaðsins - 13.08.1978, Blaðsíða 15

«r
hugikoN
«Woodv
Jlllen
> hv»» ■
KeyprU / kosta
FoKELDP/IR JOLAKpRTlM.
MÍMR
/ev/nle&a
ÚRELTA
hlut/,
AF Þl/l
þetR WR<J
dpýpAR/.
HANN KEyPTl HUNP HANPA MdR
J) ÚT6ÖLU HJÁ PORNOR/PASALA.
O Kirvj Fealurcs Syndicate. inc 1978 Worio
riqhls
■: yed
4=^OAPf>ie/.
Vika úr lífi Jóels
Framhald af bls. 3.
haldiö, á meöan hann lá.
„Nú, ert þaö þú aftur? Og hvaö í
dauðanum viltu eiginlega núna?“
„Þaö var klárt hjá þér, að fara út í
gærkvöldi. Hún er oröin logandi hrædd
um þig. Ekki skella á, ég verö nauösyn-
lega að hitta þig.“
„Heyrðu góöa mín, þú hlýtur aö" vera
orðin vitlaus, eöa varstu þaö allan
tímann?“
„Mér er alvara. Ég skal viðurkenna, aö
ég hafi sagt bjánalega hluti í símann, en
ég geröi þaö eingöngu, vegna þess, aö ég
hélt, að þú bitir á agnið og héldir, aö ég
hefði áhuga fyrir þér. En þaö er svolítið
annaö, sem ég hef í huga.“
„Ég get ekki setiö lengur í símanum, ég
er fárveikur."
„Allt í lagi, ég hringi aftur í kvöld, þegar
frúin fer út, þá getum viö rætt máliö
betur."
Hann staulaöist aftur inn í rúm. Mollý
var eitt spurningarmerki í framan.
„Hver var þetta eiginlega?“
„Einhver konubjálfi, sem hefur þaö fyrir
siö, að hringja í mig í tíma og ótíma.“
„Þú hlýtur þó aö vita hver hún er?“
„Hef ekki minnstu hugmynd.'1
„Þaö var einkennilegt. Er hún aö hóta
þér, eða hvað vill hún?“
„Hóta mér?“ Þaö haföi hann ekki
hugsað út í fyrr. Kannski voru einhver
glæpasamtök á bak viö þessa konu.
Dablööin voru full af fréttum af svoleiðis
samtökum. Þau rændu fólki og þau höföu
hrætt fólk svo, meö nafnlausum bréfum
og stöðugum hringingum, aö viðkomandi
haföi sturlast og jafnvel framiö sjálfsmorö.
Var þetta kannski byrjunin á svoleiöis
löguðu? En hvers vegna heföi einhver átt
aö velja hann? Hann átti ekkert og var
ekkert, nákvæmlega ekkert. Þetta var nú
ekki uppörvandi uppgötvun, og þó. Á
þessu stigi málsins, var hann hálft í hvoru
feginn.
„Hvaö er eiginlega að gerast hér? Þú ert
úti hálfa nóttina, kemur draugfullur heim
og neitar aö segja, hvar þú hefur verið.
Síðan hringir einhver kona, sem þú neitar
aö segja hver sé. Ertu búinn aö flækja þér
í eitthvaö vafasamt?“
„Hvurslags yfirheyrslur eru þetta kona?
Ekki læt ég svona viö þig? Hefurðu
einhverja ástæöu til aö gruna mig um
græsku, þótt ég lyfti mér upp eitt kvöld,
á meðan þú dandalast á kóræfingum fram
eftir allri nóttu? Og meö þennan konuræf-
il, sem hringir, ekki er ég aö biöja hana
að hringja, og ekki get ég sagt þér hver
hún er, þar sem ég veit þaö ekki sjálfur
Láttu mig í friöi, ég skal ræöa viö þig
seinna í dag, en þessa stundina líður mér
hreint ekki sem best.“ Hann setur
sængina yfir höfuð og kúrir sig niöur.
Mollý stendur og gónir. En hvaö þaö er
einkennileg tilfinning, aö uppgötva svona
nýja og óþekkta hlið á manninum sínum,
eftir aö hafa veriö gift honum í rúm 20 ár.
En þá man hún eftir leikfimistímanum
sínum og hraðar sér út.
En vikan líöur og Mollý minnist ekki
meira á næturralliö hans. Ókunnuga
konan hefur ekkert látiö í sér heyra. Og
nú er aftur kominn miövikudagur. Jóel
kemur heim úr vinnunni. Lífiö hefur aftur
fengiö sinn gamla svip. Þaö er miðviku-
dagur, Mollý veröur heima í kvöld.
Reyndar hefur hún verið meira heima
þessa viku, en áöur. Nú bregður svo viö,
að hún þarf nauösynlega aö fara á
miðilsfund. Vinkonur hennar úr vinnunni
höföu haft svo mikiö fyrir því aö fá þennan
fund við miöil, og svo haföi ein þeirra helst
úr lestinni. Þær grátbáöu hana að koma,
svo aö hópurinn væri af réttri stærö. Hún
kæmi svo beint heim á eftir. Það yröi
•áreiöanlega góö mynd í sjónvarpinu í
kvöld, svo að honum þyrfti ekki aö leiðast.
Hún kyssir hann, og svo er hún rokin.
Hann sest viö sjónvarpið og kemur sér vel
fyrir. Síminn hringir. Hann stendur upp,
bölvandi.
„Hæ elskan, þetta er ég, sú ókunnuga.
Fyrirgeföu mér, aö ég skuli ekki hafa
hringt fyrr, en konan þín hefur veriö
óvenju mikið heima.“
„Nú, ert þetta þú. Hvaö viltu eiginlega?“
„Ég vil aö við bindumst samtökum um
aö lækka svolítiö rostann í þessari
eiginkonumynd þinni.“
„Hvað meinarðu kona?“
„Hún skilur þig einan heima öll kvöld,
en verður svo snarvitlaus, ef þú ferö einu
sinni út og skemmtir þér. Kallaröu þetta
réttlæti? Ætlarðu aö láta hana kúga þig
svona þaö sem eftir er? Veistu þaö, að
þú eldist meö hverjum deginum, já,
auövitað veistu þaö. Viltu ekki njóta
svolítillar skemmtunar áöur en þú leggst
í kör? Komdu og hittu mig í kvöld."
„Þú ert rugluð. Hvernig veistu aö konan
mín er ekki heima? Njósnaröu um mig?
Ég kann ekki viö svona lagað. Láttu mig
í friði. Ef eitthvað er variö í þig, hlýturðu
aö geta oröiö þér úti um karlmann á
heiðarlegan máta, en þetta, aö vera
stööugt að hringja í harðkvæntan mann
og njósna um hann og konu hans í tíma
og ótíma, þaö er ókurteisi, vægast sagt.
Ég læt lögregluna vita af þessum
hringingum þínum, ef þú vogar þér aö
hringja aftur."
Jóel Steinsson henti tólinu á símann,
settist aftur fyrir framan sjónvarpiö og
reyndi aö láta fara vel um sig. Helvítis
dónaskapur þetta hrein ósvífni. Kannski
var hann kúgaður, en þaö kom honum
einum viö. Hann færi frekar í eitt
glanna-partý, heldur en að hitta þetta
dónagerpi, sem lagðist svo lágt, aö
hringja stööugt í kvæntan mann og
bókstaflega bjóöa sig. O svei. Já, hann
ætti kannski aö skreppa yfir til „glanna".
Hann slökkti á sjónvarpinu, skellti sér í
sturtu, klæddi sig eins unglega og hann
kunni og hringdi á bíl.
Hinum megin götunnar, þar sem Jóel
Steinsson bjó, var lítið kaffihús. Þar inni
sátu tvær ungar konur, meö blað og
blýant. Þær fundu nafn Jóels og síma-
númer hans á blaöinu, og geröu breitt
svart strik yfir þaö.
„Hann er vonlaus þessi, hver er
næstur?"
„Þaö munaði nú samt ekki miklu, fannst
þér þaö? Viö hreyföum þó viö honum,
sjáðu, þarna stoppar leigubíll fyrir framan
hjá honum, og sjáðu hver kemur þarna
eins og smástrákur."
Stúlkurnar hlæja. Auðvitaö höföu þær
ekki ætlaö að hitta skrögginn, aðeins aö
hugga hann, meö því aö kitla svolítið
hégómagirnd hans. Það var þeirra köllun,
aö leita uppi einmana, kúgaöa, kvænta
menn og hugga þá. Þær töldu þeim trú
um, aö ennþá væru til konur, sem heföu
áhuga fyrir því aö vera nálægt þeim,
vegna verðleika þeirra. Nú? Var þaö
nokkuð furöulegri köllun, en hver önnur?
Sumir vilja stööugt vera að leika á
hljóðfæri fyrir annaö fólk, aörir mála
myndir og vilja gleðja aöra, meö því aö
sýna þeim þær og svona mætti lengi telja.
Þeirra köllun var aö vísu óvenjuleg, en
áreiðanlega ekkert verri en hver önnur.
riuríandi: II f Vr\aKur. H« >kja\ík
rramk\ s|j llaraldur Swinsson
HilNljúrar: Mallhla> JuhannrsNen
Si> rmir (iunnarsstm
Rilslj.fllr.: (ífsli SmurAssntt
\tn;l>snmar \rm (.arrtar Krisimssun
Kilstjúrn: Vflalstra'li ♦>. Siini ininu