Lesbók Morgunblaðsins - 17.09.1978, Blaðsíða 8

Myndir: Hrafn Jökulsson

Kolbrá á ströndinni í Lignano.
eftir
JÚHÖNIMU
KRISTJÓNS-
DÓTTUR
Úr
Hertoga-
höllínní
Forhlið Markúsarkirkjunnar.
Bam ætlaöi ég í framtíðardraumun-
um til Feneyja og sigla á gondól. Ég hélt
í aöra röndina að það væri plat og
vitleysa að þar væru engir bílvegir,
auðvitað voru götur meðfram síkjunum.
Og altént voru Feneyjar óraunverulegur
staður; mér finnst núna að þær hafi líka
veriö Ijósrauðar og mjög bjartar.
Tignarlegar í hugrenningunum, umfram
allt rómantískar.
Svo líöa árin og loks erum viö komin
til Feneyja. Þá rekur mann í rogastanz
og finnst að enginn hafi nokkru sinni
upplifaö aðra eins stund. Aö fara um
síkin — og þaö eru hvergi neinar
bílagötur — í borg sem er að deyja.
'Fyrst í strætisbátnum eftir Stórál og
síöar um daginn á gondól í hringferð
um helztu umferöarsíkin. Horfa á þessa
stoltu borg sem einu sinni var allt að því
nafli heimsins, hefur verið skáldum
hvati og innblástur, sögusvið heims-
verka og nú er hún aö deyja.
Háleit húsin horfa á mann brostnum
augum, allt um kring blasir við máttur
eyðingarinnar. Hér þarf ekki að spyrja
hvar sé fornaldarfrægðin, það glyttir í
hana hvarvetna, því dramatiskari verð-
ur þessi lifun.
Um öngstræti frá Rialtobrúnni upp á
Markúsartorgiö og þaö eru eiginlega
engir hér nema .mýgrútur af túristum
sem eru leiddir um í halarófum. Og svo
nokkrir tugir þúsunda Feneyjabúa sem
taka þátt í aö þjóna feröamönnum, sem
hafá komiö hingað með mismunandi
hugmyndir. Kannski sumum hafi fundizt
Feneyjar Ijósrauöar og bjartar áöur en
þeir komu eins og mér fannst.
Loftiö hér er svo rakt aö fötin límast
viö okkur, svo skellur á ærlegt
þrumuveður og eftir andartak skín sólin
af íviö meira offorsi en áöur. Síkin eru
ekki blá og lygn frekar en Dóná, heldur
grá og menguö. Viö öngstrætin standa
lítil notaleg pensjónöt eöa reisuleg
hótel. Það hafa margir andans jöfrar
leitað hingað og tyllt niöur tá. Hér hlyti
að vera stórkostlegt að hafast við í litlu
pensjónati í fáeina daga. Hverfa síðan á
braut með feginleikatilfinningu og kökk
í hálsi líka og skilja fleira en áður,
meöal annars tímans tönn sem er
ásamt nútímavæðingu aö naga upp
þessa borg.
Við reikum um þröngar göturnar frá
Rialtobrúnni upp á Markúsartorg og
Kolbrá stoppaöi við hverja búö til aö
skoöa glitrandi perlufestar og þjóöbún-
ingadúkkur og hún tók andköf af
hrifningu. Aftur á móti lét hún sér færra
finnast um Markúsarkirkjuna, enda ekki
von, bara sex ára. Hrafn hafði meiri
skynjun á því dramatiska ævintýri sem
viö vorum aö upplifa: hann keypti sér
enda perlusleginn kuta og eftirlíkingu af
gondól.
Öðru hverju uröum við að setjast
niður í mollunni og fá okkur hressingu.
Kannski líka vegna þess aö áhrifin voru
svo sterk að það lá við borö þau orkuðu
á mann ekki síður en hitinn og rakinn.
Svo komum við á Markúsartorgið og
sjáum kirkjuna og hertogahöllina og
dúfurnar sem eru næstum jafnmargar
og ferðamennirnir. Við röltum um og
sjáum líka fáeina skandinaviska hippa
sitja í vímu undir kirkjuveggnum, spila á
gítar og láta pípuna ganga á milli. Spila
dapurleg lög sem ekki eru einu sinni
músík í mínum ómúsikölsku eyrum og
ég heyri þau stundum hreyta þreytuleg-
um skætingi eöa niörandi orðum aö
feröamönnunum sem hlykkjast í hala-
rófum framhjá þeim.
Um kvöldiö sigldum við á gondól.
Fyrir fylkingunni fer forystubáturinn og
harmoníkuleikarinn spilar slagara og
létta músík sem allir kunna og þrútinn