Lesbók Morgunblaðsins - 29.10.1978, Qupperneq 5

Guðlaugur Tryggvi Karlsson
segir í léttum dúr frá Þórs-
merkurferðáhestummeö
Rangæingum
Skuggabaldur nefnist sá þriöji, brúnn
skörungur ættaöur frá Skíöbakka í
Landeyjum. Skuggi, eins og hann er oftast
nefndur, er ef til vill einna mesti
eölisgæðingur í hópnum, en vegna
lipuröar sinnar og þægöar, hefur hann
mest lent hjá krökkum. Hann er einn sá
mesti yfirferðarbrokkari, sem ég hef
kynnst.
Þorrablóts-Gráni er næst kvaddur til
sögunnar. Nafn sitt fékk hann af því, að
eitt sinn á Þorrablóti í Landsveit, vippuöu
þeir félagar, Guöni Kristinsson á Skaröi
og Finnbogi Eyjólfsson í Heklu, sér niður
aö Vindási á Rangárvöllum og keyptu sér
gráan hest. Af því, aö þeir hvor í sínu lagi,
telja sig meö mestu kauphéönum lands-
ins, þá stóðst ég ekki mátiö aö fala þann
gráa fyrir regnkápu á fjóröungsmóti því á
Hornafirði, sem kallaö hefur veriö „flóö-
hestamótið“, sakir mikils vatnsveöurs,
sem þá gekk yfir. Þar sem ekki var þurr
þráður á þeim, þáöu þeir boðiö, en sá grái
fékk viðurnefnið Kápu-Gráni í nokkurn
tíma á eftir. Þaö gilti mig einu og Gráni er
fyrirtaks krakkahestur.
Síðastur er svo Litli-Glói, fimmvetra
rauöglófexóttur foli frá Einari Gíslasyni í
Kjarnholtum í Biskupstungum. Ég sá hann
fyrst nokkurra mánaöa gamlan, haföi ég
þá fariö á Fjall meö þeim Tungnamönnum.
Ég varö strax hrifinn af folaldinu og hefur
hann síðan alisÞupp á Skaröi á Landi. í
vetur tók ég hann svo í hús, eftir nokkrar
vikur var hann orðin alþægur og er mikiö
til sjálftamihn hjá Valda. Viljinn er mikill,
brokkiö sviflétt og ef mér skjátlast ekki,
þá veröur hann gæöingur eins og fleiri
hestar frá Einari.
„Viö mætum allir á Núpi á sunnudag-
inn“, úrskuröaöi Jónas, „og þaðan
leggjum viö í hann á Þórsmörk á
mánudaginn. Fyrsta dagleiöin má heldur
aldrei vera löng“, bætti hann viö „og
stundum getur líka oröiö tafasamt aö
komast frá Hellu. Þaö er því öruggara aö
byrja sjálfa feröina einhversstaöar utan
þéttbýlis".
Viö hlýddum og á hádegi mánudaginn
14. ágúst, stóö aliur hópurinn tilbúinn til
feröar á hlaðinu á Núpi.
„Þaö veröur víst aö teyma þessa
fjörgamma til aö byrja meö“, sagöi Jónas,
og viö vorum æöi myndarleg þar sem vlö
riöum átta meö 21 hest í taumi inn
Fljótshlíöina. Hjá Bjargarkoti beygðum viö
af veginum og riöum í sjóhending á
Stóra-Dímon aö Auraseli á aurunum milli
Þverár og Markarfljóts.
Áöur fyrr braut Þverá hér öll lönd og
Langidalur umvafinn gróöri. Paradia faröalangsins.
þeim í Þykkvabænum í sumar, og nú
halda þeir að fjöllin séu kartöflugrös og
ætla heim“, útskýrði Siguröur á sprettin-
um eftir hrossunum upp grasivaxna
hlíðina.
„Svona er lífiö", sagöi Jónas og þar
meö var þaö útrætt.
Viö riðum yfir hjá Jökullóninu og áöum
á graslendi hjá Stakkholti.
„Þaö er bezt að viö Sigurður athugum
hvort fært sér fyrir ykkur og bílinn beint í
Húsadal", sagöi Jónas og viö sáum á eftir
þeim niöur uröina á Krossá. Tilsýndar
fylgdumst viö meö því að þeir riöu
nokkrum sinnum útí ána, en snéru viö.
Loks kom Sigurður og upplýsti aö Jónas
heföi kannað ánna, fyllt stígvélin og þar
sem ekkert heföi sjatnaö í ánni viö það,
heföi hann riöið uppí Langadal og ætlaöi
aö athuga máliö þar. Viö eitum þangaö og
Jónasi heppnaðist aö finna vaö fyrir okkur
og bílinn.
„Þegar ég fann að hann hallaðist þá sló
ég bara undan og gaf í“, sagöi Árni og
hryllti sig allan í herðum um leið og hann
sparkaöi í dekkið á Rússa-jeppanum til aö
kanna loftið. „Þeim flökrar nú ekki viö öllu
þessum „Freðmýra-Benzum“ sagöi Jónas
og vatt sokkana sína.
Viö vorum nú stödd í graslendi fyrir
neöan skála Feröafélagsins í Langadal og
dáöumst aö snyrtimennskunni og
höföingsskapnum, sem þar lýsti af öllu.
„Þetta er víst fótboltavöllurinn þeirra
hér“, sagöi Jónas og spýtti í grasiö. Síöan
vék hann talinu aö kaupmanni sínum Val,
(sem, tapaöi fyrir Skagamönnum) og
spuröi, hvort hann héldi þaö myndi rýra
alþjóölega stööu íslenzkrar knattspyrnu,
ef við beittum hrossunum þarna á völlinn.
Strákur svaraöi engu, enda meö munninn
fullan af flatköku og hrossin fóru aö bíta.
flæddi yfir aurana, en nú er búiö aö hemja
þaö mikla foraö í Markarfljót og streymir
þaö nú allt austan Dímons. Eru því algróin
lönd, þar sem áöur var bert grjót og
jökulvatn, og er stórkostlegt aö sjá þessa
ummyndunlandsins.
Brúin á Markarfljóti er viö Dímon,
þannig aö styzt heföi veriö aö ríöa þennan
flennireiöveg áfram beint á fjallið. En nú
komum viö aö menningarundrum þeim er
giröingar nefnast, og þar sem engin hliö
voru á þessum giröingum, urðum viö að
krækja suöur á þjóöveginn hjá Vorsabæ
og þaðan niöur á Markarfljótsbrú. Þar
sem Fljótshlíöin er þekkt fyrir mestu
kappa landsins, þá veit ég aö þeim
Fljótshlíöingum veröur ekki skotaskuld úr
því aö setja hlið á þessar giröingar.
Við Vorsabej hittum viö Árna meö bílinn
og kynntumst viö nú hinum stórkostlega
veizlukosti, sem Alda haföi búið okkur í
feröina.
Viö Valdi vorum nú farnir aö reka lausu
hestana okkar og smám saman bættist í
reksturinn frá hinum. Þaö buldi í Markar-
fljótsbrúnni, þegar hópurinn fór yfir og viö
snérum inn Eyjafjallasveitina. Brátt komu
Merkurfjöllin í Ijós og fjöll á Fljótshlíðaraf-
rétti.
Áö var viö giröinguna fyrir innan
Stóru-Mörk og nutum viö blíöviörislns.
Hrossin voru fegin því aö taka niður,
nema þeir leirljósu frá Siguröi, sem
stefndu til fjalls.
„Það spruttu svo vel kartöflugrösin hjá
Áning. Alda, Valdi, Árni, Siggi, Þröstur,
„Freðmýra-Benzinn".
Jónaa og Siguröur tá sér bita vió
Sjá nœstu
síðu A