Lesbók Morgunblaðsins - 17.05.1980, Side 10

'f'!' '«H|!

ÍL l ÍT
1 f
Handofin persnesk teppi eru mikil gersemi og hafa alþjóðlegt verögildi. Hér
eru íranskar konur aö vefa.
Hin egypska
magadansmær
og dr. Kissinger
Einn helsti næturklúbbur Teheran-
borgar auglýsti aö hann heföi upp á aö
bjóöa nýjan topp skemmtikraft —
egyptska magadansmær frá Cairo meö
tilheyrandi hljómsveit.
Hinn löggilti egyptski endurskoöandi
frá Abu Dabi rak augun í þessa auglýs-
ingu og sagöi: „Þú veröur aö sjá eitthvaö
frá Egyptalandi — eitthvaö raunverulega
austurlenskt." Ég var þessu sammála og
hinn löggilti endurskoöandi pantaði borö
á umræddum næturklúbb.
Sú egyptska var geymd þangaö til
Magadansmær á næturklúbbi í
Teheran.
síöast á programinu. Þá birtist hún meö
sérstaka hljómsveit á bak viö sig, sem
lék á austurlensk strengjahljóöfæri er
gáfu frá sér þennan seiömagnaða,
stígandi rythma, sem er nauðsynlegur
undirleikur þessa aldagamla austur-
lenska dans.
Mér fannst sú egyptska frábær og
ekta „orientar, en vinur minn hinn
egyptski endurskoöandi var ekki á sama
máli. „Þetta er annars eða þriöja flokks
magadansmær,“ sagði hann. „Þú veröur
að koma til Alexandríu til aö sjá fyrsta
flokks magadans. Þar er sú besta í
heiminum í dag, — sú sem Sadat forseti
vor lét dansa fyrir þá Nixon og dr.
Kissinger, þegar þeir voru í heimsókn í
Egyptalandi. — Og svo!“ bætti hann viö:
„Þegar Kissinger kom aftur til Cairo, og
var þá laus viö Nixon, baö hann Sadat aö
koma með sér aftur til Alexandríu til að
sjá þá egyptsku." „Ja, — hver veit nema
hún hafi átt sinn þátt í aö samkomulag
tókst um Sinaiskagann?" sagöi ég og
klappaöi sem mest ég mátti fyrir „okkar”
magadansmær í Teheran.
Hiö svarta gull
„Þeir hafa ekkert nema olíuna," —
sagöi vestur-þýskur stórlax, sem ég hitti
á barnum á hótelinu og átti hann þar viö
írani, sem honum þóttu vanþróaöir í
meira lagi. Ég maldaöi í móinn og sagöi
aö þeir ættu sér þó mikla sögu. „Mikilli
sögu geta fylgt miklir timburmenn," sagöi
Þjóöverjinn þungbúinn á svip og saup á
whiskyglasinu. Eg felldi taliö niður á
þessum vettvangi — því aö ekki langaöi
mig til aö ræöa frekar vlö Þjóðverjann
um þeirra eigin „sögulegu timburmenn“.
[ gær var mér sagt aö Farah Diba
keisaradrottning heföi veriö á ferö um
olfúhéruöin suöur viö Persaflóa og heföi
komið grátandi út úr bústööum olíu-
verkamannanna, sem hún skoöaði og
ekki viljaö sjá meira.
Sjálfsagt hafa olíukóngar Miö-Austur-
landa ekki gert mikið af því aö deila
hinum miklu olíuauðæfum meöal þegn-
anna — en þaö veröur aö hafa í huga, aö
þaö hefir þótt sjálfsagöur hlutur í þessum
löndum fram aö þessu, aö þjóöhöföing-
inn liti meira og minna á tekjur ríkisins
sem sínar eigin og er Saudi-fjölskyldan í
Arabíu gott dæmi um slíkt. Ástæöan fyrir
því aö lágt og stööugt olíuverð hélst svo
lengi var sú, aö stjórnendur þessara ríkja
voru ekki undir neinni pressu frá almenn-
ingi og gátu þar af leiðandi fariö aö eigin
geöþótta. Þeir gátu meöhöndlaö ríkis-
fjármálin eins og hvert annaö fjölskyldu-
mál eins og enn viögengst víðast hvar, aö
minnsta kosti viö Persaflóann.
Þaö er ekki fyrr en á ráöstefnu
Múhameðstrúarríkja í Marokkó 1974, að
fariö er aö nota olíuna sem sameiginlegt
pólitískt vopn Arabaríkjanna í deilum
þeirra viö ísrael og Vesturveldin. Má
segja aö Vesturveldin hafi sjálf staöið
fyrir þeirri veröhækkun á olíunni meö því
aö styöja harölínustefnu ísrael gegn
Palestínuaröbum. Arabar áttu ekkert
annaö vopn til aö rétta hlut sinn í þessum
átökum nerna sitt svarta gull — olíuna,
sem hin vestræna tæknivél hefir nærst á
og gengið fyrir.
En vel mættu olíufurstarnir í Arabaríkj-
unum, allt frá Gaddafi í Lýbíu til Saudi-
Anna Johansen
Bréf frá Ghana
Hér er hátíö í bæ í hvert sinn er
biaðapakki kemur frá íslandi. Hún
nafna mín blessuö í Reykjavík
sendir mér af og til sunnudags-
Moggann og Lesbókina. Blööin eru
stundum nokkuð gömul þar sem
þau eins og annar póstur vilja
gleymast á pósthúsinu. En þaó gerir
mér ekkert, þetta er nú allt nýtt.
Ég býst nú ekki viö aö ritskoöun
só lengur viöhöfð, þar eö herstjórn-
in er farin frá eftir sjö og hálfs árs
eindæma stjórnleysi. En þaö var
mál manna hér fyrr, aö seinagangur
á pósti ætti orsök sína í ritskoðun-
inni. Ég veit samt ekki hver heföi átt
aö ritskoða bréf frá íslandi. Það
heföi þá helst verið sá sem var
vetrarmaður noröur í Þystilfirði, eöa
hvar þaó nú var, fyrir tveim vetrum
eöa svo. Ég ætla mér nú samt ekki
þaö mikilvægi, að Ghana hafi sent
mann til íslands til aö læra málið,
svo aö hann gæti lesið bréfin mín.
Ég er eini Islendingurinn í Accra,
og margir hafa aldrei mætt íslend-
ing fyrr. Tala ég þá ekki bara um
landsmenn, heldur allra þjóöa fólk
sem maöur mætir hér. Eg geri aö
sjálfsögöu mitt besta til aö fræða
alla sem ég hitti um landió góöa,
kalda noröur á hjara veraldar.
Ghana á í erfiðleikum eins og þiö
eflaust vitiö, og hér er smátt um allt
frá soöningu til lesningar. Það er því
sérstök dýrð að fá Moggann, að ég
tali ekki um krossgátuna í Lesbók-
inni. Og blessað móðurmáliö, yl-
hýra, fagra, ég les stundum upphátt
fyrir sjálfa mig, rétt si sona til að
heyra þaö.
Annars er hér gott fólk og landið
gæti veriö gott. Þess vegna er svo
sárt aö sjá hvernig þaö hefur veriö
eyðilagt af fáeinum fégráöugum
einstaklingum, sem hafa blóósogiö
landiö og stungið öllu í eigin vasa.
Við sem eru útlendingar hér
höfum þaö samt gott. Viö erum svo
vel sett aö geta futt inn matvörur og
auk þess farið og verslaö í ná-
grannalandinu Togo, þar sem allar
nauösynjar fást. Okkur er því engin
vorkunn, en þaö er landsmönnum.
Vonandi eru betri tímar í vændum,
en engin stórbreyting verður á á
fáeinum vikum eöa mánuðum. Trú-
lega þarf að heróa sultarólina harð-
ar enn um hríö. Ghanamenn eru
einstaklega þolinmóðir og langlynd-
ir. Ja, viö íslendingar heföum gert
uppsteit meö hávaöa og látum ef
vió hefðum orðiö aö þola af eigin
stjórn þaó sem þessi þjóó hefur
orðiö að þola.
Ég er mikið þakklát fyrir aö vera
ekki fædd kona hér í þessari álfu.
Kynsystur mínar hér eiga erfiöa æfi
flestar hverjar. Auövitaö eru mennt-
aöar og auðugar konur hér líka, en
það er örlítill minnihluti. Öll æfi
almenningskonunnar í Afríku fer í
aó bera vatn, vatn sem oft þarf aö
sækja um langan veg, safna eldiviði
og elda mat handa fjölskyldunni.
Dag eftir dag, ár eftir ár. Viö gerum
okkur ekki grein fyrir hve gott viö
höfum það á íslandi.
En þetta átti nú bara aö vera
þakkarorð fyrir þær ánægjustundir
sem lestur Lesbókarinnar hefur
veitt mér hér í Afríkunni. Hafiö
hjartans þakkir, og bestu kveójur til
Esjunnar, uppáhalds fjallsins míns.
Anna Johansen
P.O. Box 1016 Accra, Ghana.