Lesbók Morgunblaðsins - 11.05.1985, Síða 4

Edda Þórarinsdóttir. -Þóvid Piafséum
ólíkar aó flestu lejti,á ég auövelt meö aö akilja hana.
tí pkki
lifaö ílíkingu rið
PIAF
Edda Þórarinsdóttir leikkona í samtali við Kristínu Bjarnadóttur
Vita ekki allir að Edith Piaf fæddist úti á
götu fyrir utan hús númer 72 við Belle-
ville-götu í samnefndu fátækrahverfi í Par-
ís og var dóttir götufjölleikara og söngkonu
sem söng á götum úti eða á krám og búll-
um? Að minnsta kosti þeir sem hafa rifjað
upp æviferil hennar með Leikfélagi Akur-
eyrar, sem hefur gefið sögu þessarar ást-
sælu frönsku söngkonu alveg nýtt líf í upp-
færslu sinni á leikriti Pam Gems. Leikritið
var frumsýnt í Englandi 1978 og hefur síð-
an farið víða, en Leikfélag Akureyrar var
semsagt fyrst til að sýna „Edith Piaf“
hérlendis undir stjórn Sigurðar Pálssonar.
Kvöld eftir kvöld komast færri að en vilja
á „Edith Piaf“. Söngkonan sú lést í október
1963 — en í hléinu má heyra raddir áhorf-
enda: Hún syngur nú vel, hún Edda. — Já,
mikil ansans ósköp ...
Þessi kvöld er það Edda Þórarinsdótir,
sem á óskerta athygli áheyrenda — hún
syngur og syngur... nýtur lífsins — og
deyr, leikur hlutverk spörfuglsins, eins
og Edith var nefnd, til enda á sviðinu.
En vita þá ekki allir að söng- og leik-
konan Edda Þórarinsdóttir fæddist á
Siglufirði fyrir — bráðum — fjörutíu
árum og er læknisdóttir, sem búið hefur
við það sem margir myndu kalla félags-
legt öryggi nánast allt sitt líf og því
alger andstæða Edith þegar litið er á hið
ytra — já, það má segja að þær hafi
verið eins og svart og hvitt... hafi verið
já, því Edda er orðin pínulítið öðruvísi
Edda, sé ég þegar ég hitti hana rétt fyrir
sýningu á laugardagskvöldi.
Sú Gamla Madam Hún
Stríddi Okkur Svoleiðis
Hvað — Ijóskan orðin svarthærð?
„Já, þetta er skemmtileg tilbreyting —
gaman að því. Sérstaklega af þvi ég hef
verið svo íhaldssöm í sambandi við hár,“
segir Edda blátt áfram og sjálfri sér lík,
fínleg og fjörleg — full af lífi. „Þetta er
ansi róttæk breyting, bæði klipping, perm-
anent og litur."
Við sitjum í setustofu leikaranna, förð-
unarsérfræðingurinn Sigríður Pétursdótt-
ir rétt ókomin, sem og hinir leikararnir,
Edda mætir tímanlega og kannski aðeins
fyrr mfn vegna. Ég er búin að troða segul-
bandstækinu mínu i samband — svo ég
glati nú ekki gullkornum viðmælanda
míns.
„Mér dettur í hug Kristín, af því þú ert
með svona rafmagnstæki, að við vorum
alveg sannfærð um það að sú gamla Edith
Piaf væri að sveima hér um á frumsýn-
ingu, því hún stríddi okkur svo mikið að
það var ekki alveg eðlilegt — og allt í
gegnum rafmagn. Það byrjaði á því að hún
tók úr sambandi einn míkrafóninn. Þetta
hafði ekki gerst áður og enginn hefur skil-
ið hvernig það gat gerst. En þegar kom að
ákveðnu lagi, sem er eitt af hennar fræg-
ustu lögum, La vie en rose“ (í rauðum
bjarma) — Edda raular fyrir mig lagið —
Edda í titilblutverkinu hjá
Leikfélagi Akureyrar.
„þá er „mækurinn" kominn úr sambandi
— það heyrðist aldrei neitt í mér. Hún
vildi greinilega ekki láta mig syngja þetta.
Og hún lét ekki þar við sitja, það var alveg
röð af atvikum þar sem hún bersýnilega
lét til sín taka ... það kom t.d. fréttamað-
ur með segulband og tók við mig viðtal en
Madam Piaf þurrkaði það út...“
Ertu ekki bara göldrótt sjálf?
„Ég veit það nú ekki, en Piaf trúði á allt
mögulegt og ómögulegt. Það var eftir að
hún missti ástina sína miklu, boxarann
Marcel Cerdan, sem fórst í flugslysi, að
hún hellti sér ut í spíritisma. Það fór dálít-
ið út í öfgar hjá henni blessaðri. En tilfell-
ið var að hún kenndi sjálfri sér um dauða
hans, hún hafði beðið hann að taka einmitt
þessa vél.
Heyrðu, þú færð ekkert kaffi fyrr en
Þráinn kemur — (Karlsson) hann hellir
alltaf uppá.“
EKKI erfitt Að Skiua Piaf
Nú virðist þið Piaf nánast algerar and-
stæður t.d. hvað snertir bakgrunn og
lífsstíl. Hvernig barstu þig að við að
finna þína Piaf?
„Ég byrjaði auðvitað á að lesa mér til,
það var af nægu að taka, las ævisögu
hennar og annað sem hefur verið skrifað
um hana. Svo veistu hvernig það er —
maður leitar að því í sjálfum sér sem teng-
ist viðfangsefninu, þeim tilfinningum sem
maður þarf að virkja til að koma hlutverk-
inu til skila. Þó við Piaf séum ólíkar að
flestu leyti þá finnst mér ég skilja hana.
Piaf hafði í sér talsvert sterka sjálfseyð-
ingarhvöt — fór oft illa með sig — en það
sem ég dái hana fyrir er hve „professional"
hún var samt sem áður í list sinni. Hún
var óspör á sjálfa sig og gaf sig alla í
söngnum. Það kemur fram í leikritinu,
þegar Marlene Dietrich er að gefa henni
ráð, benda henni á að hún þurfi ekki að
gleyma sér alveg í innlifuninni — að Piaf