Lesbók Morgunblaðsins - 19.10.1985, Blaðsíða 13

skóla, en ekki varð af því. Ég fór í lands-
próf á Núpi. Eiríkur lét fólk fara í lands-
próf ef honum sýndist svo. Þegar ég var á
Akranesi lærði ég söng hjá Guðmundu
Elíasdóttur. Guðmunda er góð manneskja.
Bolvíkingur og mikill lífskúnstner. Við
erum skyldar. I þá daga hafði ég ekki áhuga
á að fara til útlanda og nema söng.
En undanfarin fjögur ár hef ég farið
árlega með Gunnari til Weimar í Austur-
Þýskalandi og tekið þátt í námskeiðum sem
haldin eru þar.
Það var fyrir tilstuðlan Önnu Áslaugar
Ragnarsdóttur að við fórum til Weimar
en eiginmaður hennar kennir píanóleik á
þessum námsskeiðum. Þau hjónin búa í
Múnchen en eins og margir Vestur-Þjóð-
verjar koma þau árlega til þessa nám
skeiðahalds. Þetta er strangur skóli í
Weimar, fjórar kennslustundir á dag, æf-
ingar og síðan tónleikar á kvöldin. Hanne-
Lore Kuhse hefur verið kennari minn á
þessum námskeiðum. Hún er stórkostleg
Wagner-söngkona og vinsæll kennari.
Vestur-Þjóðverjar sækjast mjög eftir því
að komast til hennar. Ég hrósa happi því
ég var einn tólf nemenda sem hún valdi úr
48 umsækjendum.
— Hver er annars söngferill þinn hér á
landi?
— Ég hef sungið með kirkjukórum í
fjöldamörg ár, og um og eftir 1980 fór ég
um landið og æfði kirkjukóra. Ég stjórnaði
karlakór á Akranesi sem síðar breyttist í
blandaðan kór. Þetta voru bændur í Leirár-
og Melasveitum og þeirra spúsur. Eitthvað
var nú nafnið á þessum kór á reiki, en eitt
sinn var hann kallaður Karlakórinn sunn-
an Skarðsheiðar. Við hjónin vorum siðan
íein þrjú ár með Selkórinn á Seltjarnar-
nesi. En nú er framundan hjá okkur hjón
um tónleikaferð til Þýskalands þar sem ég
mun syngja í Weddingstadt bei Heide í
Norður-Þýskalandi og í dómkirkjunni í
Lúbeck. Síðan held ég einsöngstónleika
þann 19. október í Austurbæjarbíói. Þegar
Gunnar varð fertugur í fyrra keypti hann
af öðru þarna á götunni þegar vék sér að
okkur maður og spurði hvort við töluðum
ensku. Gunnar svaraði um hæl að svo
væri og sagði, kankvís eins og hann á vanda
til: Yes, and much better than you do (já
og mun betur en þú). Þá kom það upp úr
kafinu að maðurinn var að biðja okkur um
að halda tónleika i heimalandi sínu, Pól-
landi. Þá for nú úr okkur mesti gorgeirinn
og við fórum öll og fengum okkur bolla af
double mocca á Goethe kaffihúsinu í Weim-
ar. Þar sagði hann okkur með tárin í
augunum að svona rödd eins og mína hefði
hann hvergi heyrt nema þá helst í Ung-
verjalandi og Finnlandi. Þetta varð upphaf
þess að við fórum til Gdansk og héldum
þar tvenna tónleika, aðra í tónlistarfélags-
heimilinu og hina í kirkju, sungum, Gunnar
á cellóið og ég með raddböndunum fyrir
fleiri hundruð manns. Það var yndislegt
að koma til Póllands. Ég hafði séð þar
fyrir mér ekkert nema svarta kalla með
yfirvaraskegg og aðþrengt fólk, en nú man
ég helst eftir blómum, fegurð borgarinnar
Gdansk og hlýjum viðtökunum.
- En þú skrifar líka.
- Eg er búin að skrifa skáldsögu, er enn
í handriti og Gunnar hefur ekki enn haft
tíma til að hreinrita hana fyrir mig. Ég
treysti honum manna best fyrir því. Ég á
mjög auðvelt með að skrifa, einna verst
er að hætta eftir að ég er byrjuð. En oft
hefur nú lítill tími geíist til að sinna rit-
störfum. Ég var búin að ganga með þessa
sögu í maganum í mörg ár, og svo var það
eitt kvöldið skömmu fyrir jól að ég var upp
í rúmi og ætlaði að skrifa tossalista: sveskj-
ur, kanill, jarðarber var komið á blaðið
þegar ég allt í einu byrjaði að skrifa soguna
og gat ekki hætt.
— Er þetta skáldsaga með sterku sjálfs-
ævisögulegu ívafi, þroskasaga?
— Við skulum kalla þetta stílfærðar
endurminningar í skáldsöguformi. Þetta
er barnasaga fyrir fullorðna. Þar segir frá
Ágústa og séra Gunnar ásamt fleira fólki i Göthes Café í Weimar, þar sem samið var um
konsertinn í Póllandi.
Austurbæjarbíó og hélt þar tónleika og ég
ætla að fara eins að nú.
Á efnisskrá verða lög eftir Mozart, Skúla
Halldórsson, Ragnar H. Ragnar, Hallgrím
Helgason og Árna Björnsson, Verdi, Síbel-
íus og Brahms. Þessi lög eftir Síbelíus eru
stórkostleg. Þau slógu í gegn í Weimar
þegar ég söng þau þar, og sömu sögu er
að segja um íslensku lögin.
En mig langar til að segja þér hver voru
tildrög þess að við Gunnar förum i þessa
tónleikaferð til Þýskalands. í sumar þegar
fermingu var nýlokið í Fríkirkjunni kemur
maður þar inn á mitt gólf og skoðar sig
um. Ég hélt að þetta væri venjulegur túr-
isti og spurði hvort hann langaði til þess
að skoða kirkjuna. Það kom þá upp úr
kafinu að þessi maður, Gunter Baden-
Buhlmann er organisti í heimalandi sínu
Vestur-Þýskalandi og hann langaði til að
kíkja á orgel kirkjunnar. Ég söng fyrir
hann og hann lék undir og síðan buðum
við Gunnar honum í kvöldmat og á eftir
fóru þeir upp á loft og léku saman sónötu
eftir Vivaldi. Þá stóð Gunter upp og sagði:
þið verðið að koma til Þýskalands og halda
þar tónleika. Og eins og dugmiklum Þjóð-
verja sæmir var hann búinn að koma öllu
í kring á sólarhring.
í sumar leið fórum við hjónin í tónleika
ferð til Póllands, en það er yndislegt land
og fólkið með afbrigðum viðmótsþýtt. Til
drögin að þeirri ferð voru meira en lítið
kátleg. Við Gunnar vorum á göngu í Weim-
ar einn eftirmiðdaginn eftir að skóladegi
lauk og vorum víst mest upptekin hvort
því þegar ég var að alast upp, á sumrin á
Brkku í Dýrafirðinum. Ég þjappa endur-
minningum mínum frá þessum árum
saman og læt söguna gerast á einu sumri.
Þarna var margt manna í heimili á Brekku
og lífið litskrúðugt. Ég var þar samvistum
við mjög gagnort fólk sem talaði rómaða
íslensku. I bókinni gerist margt — en hún
bíður síns tíma.
— Nú eruð þið hjónin bæði tónlistarmenn.
Kynntust þið á tónleikum?
Nú hlær Ágústa. — Nei, við kynntumst
í snjóbil á Botnsheiðinni. Þá þjónaði
Gunnar Bolungarvík og gegndi aukaþjón-
ustu á Súgandafirði, en ég var þá þar að
æfa kirkjukórinn. Það hafði verið grenj-
andi stórhríð um daginn og presturinn var
ekki kominn á tilsettum tíma, en fólkið
beið samt — Vestfirðingar eru ekkert að
fara heim í svona tilvikum. Eftir drykk-
langa stund stakk ég upp á því að við létum
ekki verða messufall. Eg gæti tónað og þau
sungið, en rétt í þann mund birtist Gunnar,
snjóugur frá hvirfli til ilja og messaði. Ég
var þá líka að þjálfa kór í Hnífsdal og því
urðum við samferða með snjóbílnum yfir
Botnsheiðina. Þannig hófust okkar kynni.
- O -
Kjötsúpan er að verða soðin á eldavél-
inni. Degi er tekið að halla og flöskurnar
tómu sem Ágústa notar sem gluggatjöld
hafa dökknað í dvínandi ljósinu. Þýski
organistinn fer að láta sjá sig. Séra Gunnar
kemur frá því að skíra, frá því að fagna.
Hér i Garðastræti eru annir. Við heils-
umst. Við kveðjumst.
JENNA JENSDÓTTIR
í Kína
Hallir keisaranna í Kína
skína íaugu mín
ljóma upp vitund mína
eins og margli tir flugeldar
mæta sjónum barns
er sérþá fyrsta sinni.
Hrifningí sýn allsnægtanna
hríslast um hverja taug
líkama míns.
En meðan augun
líta meira gull oggersemi
breytir hugsun mín
mynd þeirra.
Ógn verðuríumhverfi öllu
svipuhögg, sveltandi þrælar
deyjandi fólk sem fæddist
til að byggja þessar hallir
bera þetta gull og
gersemi alla
bera eigendur þess
á gullstólum
upp tuttugu þrep
hundrað þrep
daghvern.
Deyja án þess að lifa.
Jenna er rithöfundur i Reykjavik.
SVEINBJÖRN
BEINTEINSSON
Hallvarður
Svigna fornu salartré,
sig í hornin dregur.
Dreifir að morgni draumafé
dagur nornarlegur.
Efmig rekur uppá sker,
eða sekur gerður,
hrakinn tek éghúsá þér,
hvað sem meira verður.
Þó er hljótt íhuga spurt
hvað mér ótta býður.
Vístmun þóttiþoka burt
þegar nóttin líður.
Grár í lund éggeng og kem.
Gefst þá stundarfriður.
Grefst þó undan öllu sem
okkar fundi styður.
Flest það gagn sem fann ég í
ferð um sagnalöndin
lítinn fagnað færir því
fjötra þagnarböndin.
Fjallið roðar sýl um síð.
Sigrar voðinn eigi.
Ljóðaboð um betri tíð
birta góð með degi.
Sveinbjörn Beinteinsson er bóndi, allsherjar-
goði og skáld á Draghálsi.
GUÐBRANDUR SIGLAUGSSON
Með kínverskum blýanti
Örmagna dagur finnur sér skjól undir kvöldi,
örlaráljósi úrgluggum úrreykháfum reykur,
fölgrár og dyr eru allar hér aftur.
Vindurinn leggur lauf á laufí trjánum,
köttur rumskar og hljóður að þröskuldi gengur.
Úr runnanum, fyrrum vígi hans herja nú skuggar.
Skuggarmeð langar neglur á löngum fingrum
leggjast ígrasið, feta sighægt íkringum
stráin, stansa við rætur trés ogfikra
sig ofurhægt upp, ofurhægt upp bol trésins
og út á grein og umlykja laufið og drekka
krassa dagsins úr Iófa þess áður en stefnan
er tekin í boga af reyksem fyrir hussins
horn blár hverfurþar sem inni bíður
hins blakka reyks orðum fjötraður maður.
Guðbrandur Siglaugsson býr I Þýskalandi. Ljóð eftir hann hafa áður birzt I Lesbók.
LESBÖK MORGUNBLAÐSINS 19. OKTÓBER 1985 13