Lesbók Morgunblaðsins - 04.10.1986, Qupperneq 9

1
i
i
)
!
Iagunn Eydal: Fagwt galaði fuglinn sá, 1986.
Rut Rebekka: í prófíl, 1986. Sáldþrykk.
Jón Reykdal: Öræfastóð, 1986.
Þórður Hall: Nafnlaus, 1986.
opnaði hann augu samianda sinna fyrir feg-
urð koparþrykksins.
Hann var fyrstur íslendinga til að halda
sérstaka grafíksýningu, en það var árið
1925, þegar íslensk nútímalist var enn í
burðarliðnum og fyrsta kynslóð lærðra lista-
manna vart búin að slíta bamsskónum í
málaralistinni. Því miður vakti sýning Guð-
mundar ekki þá athygli sem skyldi.
Því kom það í hlut annars listamanns,
engu ómerkari, að vekja almennan áhuga
á grafíklistinni, einkum meðal kollega sinna.
Sá var Jón Engilberts (1908—1972) og var
hann öðrum fremur stofnandi félagsins ís-
lensk grafík, árið 1954. Þótt til sé fjöldi
þrykkverka eftir samtímamenn hans, svo
sem Snorra Arinbjarnar, Þorvald Skúlason,
Gunnlaug Scheving og Nínu Tryggvadóttur,
var það Jón sem manna hæst hélt merki
grafíklistarinnar á loft, allt frá kreppuárun-
um og fram til stofnunar hins síðbúna félags
þiykklistarmanna á íslandi.
ÁHUGINNLIFNAR
Eini tengiiiðurinn milli hins gamla félags
frá sjötta áratugnum og þess sem nú, sautj-
án vetra, mætir lífsglatt til leiks að Kjarvals-
stöðum, er Bragi Ásgeirsson (1931— ).
Fyrir utan mikið magn steinþrykks, kopar-
ætinga, dúk- og tréskurðar, sem eftir hann
liggur, einkum frá sjötta og sjöunda ára-
tugnum, kenndi Bragi grafík í Myndlista-
og handíðaskóla íslands. Þannig komust
ýmsir nemendur hans í kynni við hina aida-
gömlu list sem var svo ung hér á landi.
Að endingu skal getið Einars Hákonar-
sonar (1945— ), sem kom á laggimar
sérstöku grafíkverkstæði í Myndlista- og
handíðaskólanum, þegar hann kom heim frá
námi í Gautaborg, árið 1968. Kom hann á
námskeiði í þrykklist og voru meðal nem-
enda hans nokkrir af þekktustu grafíklista-
mönnum okkar, s.s. stöllumar Björg
Þoreteinsdóttir og Ragnheiður Jónsdóttir.
Ári síðar var núverandi félag islenskra
grafíkiistamanna stofnað og vom félagar
þeir sem enn voru á lífi af eldri kynslóð svo
og þeir sem nýlokið höfðu námi í grafík,
einkum á Norðurlöndum. Þegar í upphafi
var starf félagsins mjög fijótt og má geta
þess að árið 1970 var sýning á vegum þess
send í kringum landið. Einnig jukust sam-
skipti við aðrar þjóðir til muna. Bæði komu
hingað sýningar í tengslum við íslenska
grafík, þar sem þátttakendur vom fra Norð-
urlöndum, öðmm Evrópulöndum og Banda-
ríkjunum. Eins gafst íslenskum þrykklistar-
mönnum tækifæri til að sýna vítt og breitt
um heiminn.
ÓSKABYRJUN
Nú er félagið íslensk grafík sautján vetra
eins og áður sagði og þar af leiðandi er
ekki úr vegi að skyggnast ögn inn í heim
þrykklistarinnar og velta vöngum yfir því
sem er á döfinni; horfum og því sem er að
baki. Til liðs við mig fékk ég þau Ragn-
heiði Jónsdóttur, sem verið hefíir einn af
máttarstólpum félagsins frá upphafi, og
Daða Guðbjömsson, formann Félags
íslenskra myndlistarmanna, sem jafnframt
því að vera málari er afkastamikill þrykk-
listamaður. Fundum við okkur stað á lofti
matsölustaðar í miðbænum og fórum að
ræða saman.
Mig langar að spyrja þig Ragnheiður
hvernig fyrstu árin hafi verið. Var
þetta óskabyrjnn hjá félaginu?
Við héldum sýningu árið 1970 í Unuhúsi
við Veghúsastíg, þar sem um tíu manns
sýndu. Undirtektir voru ósköp dræmar og
einungis fáein verk seldust. En strax ári
seinna, eða 1971, kom hingað sýning frá
París, sem hlaut ágæta dóma og töluverða
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS 4. OKTÓBER 1986 9<