Lesbók Morgunblaðsins - 05.11.1988, Blaðsíða 8

•«£*»
r* j « iij i i•
Myndverk
svissað yfir í barbíleik og gleymt allri lífsbar-
áttu. Það var kannski draumur minn.
Það var ekki fyrr en ég byrjaði að mála
að ég vaknaði uppúr þessum draumasvefni.
Og var um leið tilbúin til að takast á við
lífið, hversdagsleika þess, baráttu og vinnu.
Ég fann tilgang í myndlist og allan kraftinn
í henni. Það er mér dýrmætt að hafa fund-
ið það.
— Og myndlistin er ekki neinn barbí-
leikur?
— Hún er mér alvarlegur leikur. Myndlist-
in er ströng og krefjandi en gefur mér líka
allt sem ég þarf. Hún líkist mér, eins og
systir mín segir.
— Hvernig vinnur þú?
Ég hef ekki eirð í málverkið nema ég
hafi nægan tíma og frið til að helga mig
því. Ég byrja heldur ekki á að mála hug-
mynd nema hún hafi öðlast klassískt gildi
í mínum hugarheimi. Ég tel að ef hugmynd
standist ekki tveggja ára hugleiðingu þá er
hún einskis virði. Eg framkvæmi sennilega
svona fimm prósent af þeim hugmyndum
sem ég fæ og mér finnst það nóg. Ég fæ
meira útúr gæðunum en magninu. Ég er
hálfgerð tímaskekkja. Þoli ekki einnota rusl
hvort sem það er andlegt eða veraldlegt.
— Hvað meinarðu?
— Nú t.d. vil ég frekar drekka kók úr
flösku og skila henni þó það sé fyrirhöfn,
heldur en drekka úr dós og kasta henni
eitthvað. Það er útí hött. Allir hlutir og
hugsanir hafa afleiðingar. Virðingin fyrir
jafnvæginu gefur lífsfyllinguna. Afþreying
er hreint eitur þar sem hennar er neytt í
ísinn er háll
ún segir dæmisögu. Um þegar þráin stækkar
og verður stærri en lífið sjálft, sest við stjórn-
völinn og stýrir öllu. Um hvernig önnur þörf
vaknar og tekur í stýrið. Og hún talar um
sig og horfir á þig, hlustár vel eftir hvort
„Allir hlutir og hugsanir
hafa afleiðingar.
Virðingin fyrir
jafnvæginu gefur
lífsfyllinguna. Afþreying
er hreint eitur . . .“
Rætt við Ástu Guðrúnu
Eyvindardóttur
Eftir KRISTÍNU
ÓMARSDÓTTUR
þú trúir.
Hún heitir Ásta Guðrún Eyvindardóttir og
stundaði nám í myndlistar- og handíðaskóla
íslands á árunum 1977 til 1980 og lauk
tveggja ára námi frá the Central School og
Art and Design í London.
Ég spyr Ástu um feril hennar.
— Allan minn tíma í myndlistarskólum
tók ég myndlistina ekki alvarlega.
Leiklistin var eitthvað sem ég gat hugsað
mér að klífa fjöll og björg fyrir og ég gerði
það. Ég tók inntökupróf í leiklistarskóla.
Komst ekki inn. Það tók mig síðan mörg
ár að sætta mig við að leikkonudraumurinn
yrði ekki að alvöru. Á meðan sinnti ég
myndlistinni með litla fingri eða eins lítið
og ég komst upp með. Hún var mér einfalt
mál, kannski of einfalt. Ég trúði ekkert á
hana.
Síðan gerðist það bara, að ég fór að
V
Ásta við hafíð- henni áleitið myndaefhi
Til sælkerans frá hafínu
mála með olíu. Það er eitt af því magnað-
asta sem fyrir mig hefur komið.
Þannig var, að í október ’85, fékk ég að
fara — með liti og striga — með einu skipi
Hafskips í ferð um Atlantshafið, af því ég
sagðist vilja mála hafið. Mergurinn málsins
var hins vegar sá að ég átti mér þann undar-
lega draum að fara sjálf í hafið. Ekki endi-
lega til að sökkva eins og steinn og deyja.
Ut úr þessu hræðilega rugli kom sú ein-
faldasta lausn sem hægt er að hugsa sér.
Mennimir um borð skemmtu sér við að
stilla upp og festa blindrammana sem ég
var með, sjá út bestu staðina á skipinu fyr-
ir mig til að mála á. Þeir voru frábærir,
hver á sinn hátt, og hrifu mig hreinlega.
Þannig fór, að ég prófaði olíulitina sem ég
var með. Fyrst fyrir þá. Síðan sagði ég
óvart: — verði ljós! Og viti menn, það varð
ljós. Augu mín tóku að opnast og myndlist-
in og ég að endurfæðast. Og ekki orð um
það meir. Það ylli bara endalausum misskiln-
ingi. ísinn er háll.
— Þegar ég var lítil stelpa var ég alltaf
í dúkkuleik. Eg átti margar barbídúkkur,
saumaði og prjónaði heilu dúkkufataskáp-
ana og bjó til mörg dúkkuhús. Stundum er
eins og maður bara vilji halda áfram í
barbíleik og kannski var leiklistarþrá mín
löngun til að halda áfram þeim leik. Þó ég
geri mér grein fyrir því nú að leiklist er
allt annar og alvarlegri leikur en það. En
kannski ruglaði ég leiklistinni saman við
glamúrhliðar hennar sem maður sér og heyr-
ir um og eru örugglega bara þjóðsögur.
Ég var líka — og er — þess fullviss að
leiklist sé nauðsynlegt tæki fyrir alla í lífinu.
Að þurfa að leika, að kunna að leika, það
verður maður að geta, hvort sem er á leik-
sviði eða í lífinu sjálfu.
Og auðvitað væri það þægilegt að geta
svo ríkum mæli og hér. Það er líkt og að
borða súkkulaði í öll mál. Það er gott á
bragðið en ekki gott fyrir líkama né sál.
Orsök og afleiðing haldast alltaf í hendur,
því verður ekki breytt og þess vegna er
sjálfselska ekki dyggð. En að elska sjálfan
sig og því sem manni er trúað fyrir af lífinu
sjálfu, í raun og sannleik, það er lykillinn
að paradís. Og ef paradís er til, var hún
þá ekki sköpuð einmitt fyrir þessa jörð?
— Fylgir þú einhverri stefhu í mynd-
list?
- Ég fylgi því sem býr í mér. Myndlistin
kemur kannski hjá mér í staðinn fyrir
drauma hjá öðru fólki. Mig dreymir ekki
þegar ég sef. Við Barbí eigum það eitt sam-
eiginlegt. En ég mála mig útúr því. Sumar
myndirnar rætast eins og draumar.
Þess vegna líka, er myndlistin það magn-
aðasta sem hefur komið fyrir mig og ég vil
fara vel með hana, ekki hoppa útí eitthvað
sem ekki er mér eiginlegt. Mér er þetta
næstum því heilagt.
Hingað til hef ég unnið mest með undir-
meðvitundina, tilviljanir og táknmál, og
held því áfram.
— Ertu óhrædd við að fara þína leið?
— Nei, ég er skíthrædd. Sérstaklega
vegna þess að ég er bara venjuleg mann-
eskja.
Það skiftir mig miklu máli að vera frjáls
í myndlistinni. Ég hef afskaplega gaman
af að vinna og lifa og þá er ekkert eitt fram-
ar öðru. í sambandi við myndlistina, ef hún
hefur einhvem tilgang fyrir aðra, þá finnst
mér gott að geta veitt hana. Á minn hátt.
Mín hamingja stendur samt ekki og fellur
með því hvort ég verði myndlistarmaður eða
ekki.
Höfundur er blaöamaður á Morgunblaðinu

^BHHHHHBHHBHHHHHHH
8