Lesbók Morgunblaðsins - 12.08.1989, Blaðsíða 15

!«hnvk*r
Qalefell
fipðmafíi
hVbkagerðisV
\ ^REPPUR
r\ \ Hamar •
' \\ vatn.
) V ,
^ HveraiéflRi'/O®

*LL
mmtL/ím
Frá sænskri baðströnd. Olíubráðin límist við iljarnar.
ið frændum okkar Svíum miklum
vandræðum í sumar. Mengunin
er talin stafa frá bátum, sem
tæma óhreina olíu í sjóinn. Olían
er nokkra daga að berast á land,
svo erfitt er að ná til sökudólg-
anna.
Á Spáni er talað um ónýtar
skolpleiðslur rétt hjá baðströnd-
unum. Miðjarðarhafið er líka að
verða eins og öskutunna eða
ruslahaugur. Það þarf ekki marga
vetrarstorma til að strendurnar
fyllist af drasli. Og þá kemur
önnur plága, sem Spánveijar vilja
sem minnst tala um. En þeir hafa
sagt. „Þegar ferðamennirnir eru
famir, fyllast strendurnar af ann-
arri plágu. Þá koma rotturnar!“
OG ÞAÐ NÝJASTA í BAÐ-
STRANDARFRÉTTUM: Uppnám
varð á frönsku rívíerunni fyrir
skömmu. Nokkrir breskir krakkar
voru að leika sér á ströndinni —
moka og búa til sandkastala. Þá
lentu þau í einskonar „títuptjóna-
hrúgu"! Nokkur þeirra stungu sig.
En þetta voru ekki saklausir títu-
pijónar, heldur notáðar nálar, sem
eituriyfjasjúklingar höfðu grafið
niður. Utangarðsfólk leitar iðu-
lega að næturstað á yfirgefnum
baðströndum og skilja þar eftir
sig notaðar sprautunálar. Bresku
börnin eru nú undir eftirliti. Það
kemur ekki strax í ljós hvort að
nálastungurnar hafa smitað þau
af hættulegasta sjúkdómi, sem
ógnar heiminum í dag. Eyðninni.
Frönsk yfirvöld fóru með há-
þrýstidælur um ströndina, bæði
til að hreinsa hana, en líka til að
hrekja á brott utangarðsfólkið
sem á hvergi heima. En eiturnála-
hættan leynist víðar á baðströnd-
unum.
Gönguleið í Klambragili.
Gönguleiðir
Að baða sig í
Klambragili
Að þessu sinni skulum við
velja þægilega og stutta göngu-
leið upp firá Hveragerði, sem
hentar allri fjölskyldunni í
sunnudagsgöngu. Við styðj-
umst við bók Einars Guðjohn-
sens „Gönguleiðir á íslandi".
Ef við göngum eða ökum inn
frá Hveragerði opnast dalveipi inn
miili fjallanna, vestan við Reykja-
kot og Menntaskólaselið. Þetta
Útsýni yfir hótelgarðinn, af svölunum.
grunn og sandurinn hvítur.
Það er áhyggjulítið líf sem lifað
er hér. Allir eru á sandölum og
stuttbuxum og lítið spáð í tísku-
sveiflur. íslensku krakkarnir eru
fljót að hafa uppi á hvert öðru
og Helgi eignast íslenska vinkonu
á sama reki. Umhverfið er það
verndað að óhætt er að leyfa hon-
um að fara einum í barnalaugina
og hlaupa aðeins um garðinn.
Hann hruflar sig á fæti einn dag-
inn en Tony þjónn mætir strax
með sáravatn, joð og plástur;
málið er leyst og allt afgreitt með
bros á vör.
Helgi er í yngsta lagi til að
geta tekið mikinn þátt í pjakka-
klúbbnum sem starfræktur er á
staðnum en hann nýtur þess að
koma í safarí-dýragarðinn með
gíröffum, flóðhestum, fílum, pá-
fuglum, afrískúm antilópuuxum
og bavíönum. Einn apanna gerir
sig strax heimakominn og hengir
sig utan á hliðarspeginlinn á rú-
tunni okkar við gífurlegan fögnuð
yngri kynslóðarinnar.
I Sjávardýrasafni sjáum við
þrautþjálfaða höfrunga leiká listir
sínar og skoðum síðan smávaxna
krókódila og dverghákarla í búr-
um. Helgi hefur mikinn áhuga á
hákörlum og hvölum eftir að hafa
séð Nonna og Manna í fyrra og
við staðnæmumst lengi fyrir
framan búrin þeirra.
Við förum líka í Drekahellana
stórfenglegu sem eru stórir og
einstaklega fallegir dropasteins-
hellar rétt fýrir ofan yfirborð sjáv-
ar. Það tekur eina öld að mynda
einn sentimetra af dropasteini svo
aldur hellanna skiptir tugum alda
en um hann er ekki hægt að full-
yrða — jarðfræðingar hvaðanæva
úr heiminum hafa giskað á hann
en ekki komist að niðurstöðu.
Mallorka er íslendingum að
góðu kunn og það er af sem áður
var að landinn nánast ylti út úr
sólarlandavélunum. Nú sést ekki
vín á nokkrum manni — hvorki á
daginn né á kvöldin. Þessi eyja
er fjölsóttasti ferðamannastaður
af öllum eyjum Miðjarðarhafsins
og ýmsir möguleikar eru á að
njóta þeirra gæða sem hún býður
upþá. Aðeins nokkrir þeirra hafa
verið nefndir hér en máski ber
þó að hafa efst í huga veðursæld-
ina og vingjarnleika gestgjafanna
— „Majorkina“.
En það sem eftir stendur tveim-
ur vikum eftir að komið er heim
er að vinnandi íslendingum er
orðin lífsnauðsyn að komast í sól
og sjó og bræða af sér grýlukert-
in. Eftir einstaklega harðan vetur
og sumarið sem aldrei kom, a.m.k.
ekki sunnanlands, er svona ferð
orðin jafn nauðsynleg fjárfesting
og lýsi og lopapeysur í skammdeg-
inu.
Þórdís Bachmann
Helgi og Kristín vinkona hans á ströndinni.
Ferðamáti: Beint 7 tíma flug.
Ferðatími: Fyrstu vikur í júlí.
Þægilegur staður með börn:
Barnadagskrá tvisvar á dag.
Barnadiskó á kvöldin, sem
allir hlakka til.
er Grændalur eða Grensdalur.
Nokkru vestar opnast annað gil
eða dalur, nokkru þrengra. Þetta
er Djúpagil. Dálítið hæðarþrep er
að gilsmynninu og fellur þar smá-
foss fram af.
Við skulum ganga inn eftir
þessu gili. Síðan upp úr gilinu
innst og komum þá í Reykjadali.
Við höldum áfram norður fyrir
Molddalahnúka á vinstri hönd.
Þar fyrir norðan halda Reykjadal-
ir áfram. Vestur úr þeim gengur
áfangastaðurinn — Klambragil,
sem er kyrrlátur dalur, norðan við
hnúkana. Eftir dalnum rennur
heitur lækur. Margir hverir eru
þarna. Sumir í læknum eða á
bökkum hans. Aðrir til hliðar.
Þarna má finna sér ákjósanlegan
setstað í læknum, þannig að
mátulega heitt og djúpt verði til
baðsins. Og vatnið er hreint og
tært.
Einnig má ganga þangað norð-
ur eftir Ástaðafjalli (um 350 m.)
og niður til baðsins. Frá Reylqa-
dölum og Klambragili má ganga
til baka niður Djúpagil eða fara
yfir Dalaskarð og út Grændal.
Þarna er einn af unaðsreitum
íslenskrar náttúru. Gangið vel um
hann til að halda honum hreinum
og óspilltum. Aðeins 10 km ganga
er fram og aftur frá Hveragerði.
Kort af gönguleið.
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS 12. ÁGÚST 1989 15