Lesbók Morgunblaðsins - 03.02.1990, Blaðsíða 6

Mynd: Ámi Elfar
YIÐAR OG'RÓSA
Smásaga
Þeir ákváðu að njósna
um hann; eltu hann þegar
hann var búinn í
vinnunni og ætluðu að
standa fyrir utan húsið
heima hjá honum. En
alveg sama hvernig þeir
reyndu: aldrei tókst litlu
strákunum að fylgja
Viðari lengra en inn í
holtin á bak við háu
blokkirnar.
eftir EINAR MÁ
GUÐMUNDSSON
Sumir töluðu um austræn
menningaráhrif og meintu
vefjarhöttinn. Aðrir nefndu
eiginkonur egypskra faraóa
og enn aðrir enskar drottn-
ingar og franskar hefðar-
konur. Loks var sjálf Kleó-
patra, drottningin sem fom-
leifafræðingar höfðu nýverið fundið á gam-
alli mynt, dregin fram í dagsljósið.
En ekki voru allir svona sögufróðir.
Litlu strákarnir í hverfinu byggðu sagn-
fræðilega þekkingu sína aðallega á ævin-
týra- og hasarblöðum, svo sem Sígildum
sögum. í skrípamyndablöðunum var meiri
áhersla lögð á hagfræði. Litlu strákarnir
gátu ekki vitnað í bækur eða tímarit og
eini sérfræðingurinn sem þeir þekktu var
Anton rakari.
í þeirra augum hafði gerst kraftaverk
og seinna sögðust sumir þeirra aldrei hafa
upplifað aðrar eins breytingar á heimilislíf-
inu. Þegar þeir komu heim og mættu
mæðrum sínum var ekki um neitt að vill-
ast: þær höfðu stækkað.
Strákunum fannst þær næstum því jafn
stórar og tröllskessurnar í sögunum sem
þær sögðu þeim á kvöldin og þeir sáu feð-
uma skreppa saman og húka einsog rindils-
legar gosflöskur. Konurnar gnæfðu einsog
turnar. Þær gátu gefið skipanir með augna-
ráðinu einu saman. Jafnvel trén vöknuðu
af vetrardvalanum og litu forviða upp.
Þess vegna skal engan undra þó litlu
strákarnir hafi einn morguninn birst einsog
heill trúarsöfnuður á gólfi rakarastofunn-
ar. Ef Anton rakari vissi ekki hvað hér var
á seyði vissi það enginn. Það tók hann
heldur ekki langan tíma að átta sig.
Anton rakari gekk inn í herbergið og
gramsaði lengi í kistli, kom svo með fransk-
an kynningarbækling og sýndi þeim mynd-
ir. „Túbbering,“ sagði hann. „Þetta heitir
einfaldlega túbbering.“ Litlu strákarnir
skildu ekki orðið en þeim létti samt.
Upplýsingar Antons rakara sönnuðu að
mæður þeirra höfðu ekki tekið inn vaxtar-
lyf og breyst í risa. Þær höfðu heldur ekki
orðið fyrir stökkbreytingu eða framandi
verur sest að í líkama þeirra.
Þó gerðust undarlegir atburðir og seinna
var sagt að líklega hafí völd kvenna aldrei
verið meiri í landinu en einmitt þessa túb-
beruðu daga. Nú dugðu velhnýttir bindis-
hnútar skammt til að upphefja dvergvaxna
eiginmennina og vitað var um nokkra sem
sváfu með ullarteppi breitt yfir sig úti í
bílskúr.
Þegar Anton rakari skynjaði hvað átti
sér stað klippti hann myndirnar út úr
franska kynningarbæklingnum og hengdi
þær út í glugga. Sagan segir að eftir há-
degi hafi biðröðin náð iangt út á götu og
rakarastofan einna helst minnt á pólska
kjötbúð.
En aldrei þessu vant var Anton rakari
of fljótur á sér. Já, hvernig sem hann
reyndi, þrátt fyrir fræðilegar rannsóknir,
umræður við aðra rakara og æfingar á
gínuhöfðunum, tókst honum ekki að laga
fingratækni sína að þessu nýja formi há^
skurðarlistarinnar. Konurnar sem mætt
höfðu á rakarastofuna máttu því halda út
í vetrarkuldann með hálfgerðar heysátur á
höfðinu og ef marka má húsvörðinn í stóru
blokkinni gengu heimilisstörfin ekki háv-
aðalaust fyrir sig það kvöldið.
En Anton rakari dó ekki ráðalaus. Þau