Lesbók Morgunblaðsins - 23.08.1997, Síða 11

RESTAURANT
VENUS - STAÐUR
ELSKENDA
SMÁSAGA
EFTIR KRISTÍNU SVEINSDÓTTUR
Hún stóó upp óstyrkum fótum oq studdi siq vió
borórendur og dyrastgfi á leióinni fram. í speglinum
á baóherberginu sá hún þrútió andlit og reytt hár
sem einhvern tíma fyrir lönqu hafói verió litaó Ijóst.
Hún togaði pilsió lengra niður og reyndi að koma
lagi á fleginn bolinn.
ELLÝ TÓK við skiptimyntinni
úr lófa leigubílstjórans og steig
út úr bílnum. Ljósaskilti yfir
dyrunum blikkaði úr rauðu
yfir í blátt: Restaurant Venus
- staður elskenda. Hún spe-
glaði sig sem snöggvast í
möttu glerinu á hurðinni og
strauk létt yfir hárið um leið og hún gekk
inn óstyrkum fótum. Á móti henni barst
megn steikarlykt, blönduð gamalsúrum þef
af bjór og augu hennar voru dálitla stund
að venjast rósrauðri birtunni fyrir innan.
Hún litaðist um. Við tvö borð sátu pör sem
töluðu saman. Á barnum sat karlmaður á
miðjum aldri, einn síns liðs. Þetta hlaut að
vera sá sem hún átti að hitta. Hún gekk
hægt í áttina til hans og virti hann fyrir sér
á meðan. Þetta var þrekinn og stórgerður
maður (útlit hans var jafngrófgert og rödd-
in í símanum). Hann mældi hana út á móti,
horfði á breiðar vaggandi mjaðmirnar og
stuttpilsið sem opinberaði þreytt bólgin hné
og vöðvamikla kálfa. Þegar hún kom að
barnum strauk hún pilsið svolítið ofar, lyfti
mjöðminni og mjakaði sér upp á háan bar-
stólinn við hlið hans. Pempíulegur þjónn
stóð við barinn með krosslagða handleggi
og blístraði kæruleysislega.
Hún rétti fram raka höndina og kynnti
sig. Ellý, sagði hún.
Dagbjartur, sagði hann, öðru nafni
Skuggi, og þau tókust laust í hendur. Rödd
hans var dimm og svolítið rám, varirnar
þykkar og blóðríkar og tennurnar gular og
stórar (eins og í hesti, hugsaði hún).
Drykk? spurði hann.
Kúbalíbra, svaraði hún og bætti við til
skyringar, ég elska allt sem er spánskt.
Hann pantaði tvöfaldan viskí á ís og tvö-
faldan kúbalíbra. Pempíulegi barþjónninn
hélt áfram að blístra, teygði sig í hillurnar
eftir flöskunum og blandaði í glösin.
Skjálfhent tók Ellý upp sígarettupakka,
fékk sér eina og kveikti í.
Jæja, sagði Dagbjartur kallaður Skuggi,
skál fyrir okkur og verslunarmannahelginni.
Skál fyrir okkur.
Þú lítur öðruvísi út en ég bjóst við.
Öðruvísi hvernig? spurði hún.
Einhvern veginn öðruvísi, kannski eldri.
Málrómurinn er yngri en útlitið á ég við.
Hann lyfti glasinu upp að þykkum vörunum
og tók gúlsopa af viskíinu.
Og útlifaðri? spurði hún.
Það má kannski segja það, svaraði hann
og yppti öxlum. Tvídjakkinn var honum
þröngur yfir herðarnar, ermarnar stuttar
og trosnaðar að framan.
Ég hef svosem upplifað ýmislegt líka.
Hann hefði ekki þurft að orða það, útlit
hans laug ekki. (Augnaráð hans var á sveimi
og hún var ekki viss um í hvort augað hún
ætti að horfa.)
Þú hefur ekki farið neitt um helgina frem-
ur en ég, spurði Ellý til að segja eitthvað.
Hvert þá? Halló Akureyri eða bindindis-
mót í Galtalæk? Ég held maður geti eins
skemmt sér í bænum. Hann var búinn úr
glasinu og barði því nokkrum sinnum í
borðið til að ná athygli barþjónsins. Hún
drakk líka í botn og þjónninn fyllti bæði
glösin á ny.
Ert þú föst á stefnumótalínunni? Fastráð-
in meina ég?
Maður reynir að ná sér í aukavinnu á
kvöldin og um helgar, svaraði Ellý, ef eitt-
hvað er að hafa. Nokkrar skattfijálsar krón-
ur af og til geta komið sér vel, bætti hún við.
Þú ert í ódyrasta klassa, vinan, vissirðu
það, sagði hann og glotti svo að skein í
gular hrossatennurnar. Bottom class, you
know!
Hún móðgaðist og ákvað að svara í sömu
mynt.
Það mætti segja mér að þú værir ekki í
toppklassa heldur.
Maður þótti nú með þeim reffilegri hér
áður fyrr, vinan. Þá voru peningar ekki
vandamál og drottningarnar féllu fyrir
manni í knippum.
Fallvaltleiki lífsins, svaraði hún og sló
sígarettunni fast á brúnina á öskubakkan-
um svo að askan hrundi af. Henni hitnaði
að innan af reiði. Hún hafði líka átt sín
tækifæri áður.
Skál, sagði hanr,. Þau skáluðu og drukku
í botn.
í innsta herberginu stóð frátekið borð
við gluggann. Kerti brann í körfuklæddri
flösku. Marglitt vax hafði runnið eftir henni
í taumum niður á rauðköflóttan dúkinn. I
litlum vasa stóðu rykfallnar baldursbrár úr
plasti. Við hin borðin sátu nokkur þokuleg
pör.
Viljiði hvítvín eða rauðvín með matnum?
spurði þjónustustúlkan, barnung og ljós.
Ellý vorkenndi henni að vera ekki í Þórs-
mörk. Skuggi ákvað að það skyldi vera
rauðvín.
Kalt eða volgt, spurði stúlkan kurteis.
Hann leit spyrjandi á Ellý og um leið sá
hún að vinstra auga hans stóð kyrrt en það
hægra horfði blóðhlaupið á hana.
Kalt, það er heitt hérna inni éins og í víti.
Svitalækir voru farnir að renna undan
bijóstum hennar og eins og til að leggja
áherslu á orð sín klæddi hún sig úr jakkan-
um og lét hann falla niður með stólbakinu.
Upphandleggir hennar voru holdugir og
hvítir. Hún ýtti diskinum ofar á borðið og
lét olnbogana og þung bijóstin hvíla á borð-
brúninni. Þjónustustúlkan kom með flösku
og fyllti glösin upp að brún af dimmrauðu
víninu. Ellý hélt matseðlinum frá sér í arms-
lengd á meðan hún las. Skuggi pantaði
handa þeim nautasteik og fór að tala um
sjálfan sig.
Verktakabissnissinn á íslandi er töff
bissniss, skilurðu. Maður verður að vera
hörkutól til að komast áfram í þessum
bransa. Harður eins og stál. Verður að
hafa öll spjót úti, nota allar aðferðir skil-
urðu. Vera harður við sjálfan sig og aðra,
það er málið.
Hann hafði byijað með tvær hendur tóm-
ar og stóð nú uppi allslaus líkt og hann
hafði byijað. Hún hlustaði með öðru eyr-
anu, hafði heyrt lífsreynslusögur þessari
líkar áður.
Tvær stúlkur sátu saman í rökkvuðu
horni, fléttuðu saman fingrum og horfðu
Mynd: Sigríður Sigurjónsdóttir
heitum augum hvor á aðra. Augu þeirrar
sem sneri að Ellýju voru svört og stór og
glansandi í hvítpúðruðu andlitinu.
Par við borðið næst þeim talaðist ekki
við. Konan hrærði í glasi sínu með vísi-
fingri hægri handar, fiskaði ísmolana upp
einn af öðrum, stakk þeim upp í sig og
saug. Giftingahringur hennar var breiður
og efnismikill. Maðurinn horfði tómum aug-
um út í bláinn.
Fyrir utan gluggann gengu úlpuklædd
hjón með hendur fyrir aftan bak. Hurfu inn
í dimm undirgöng handan götunnar, hann
fimm skrefum á undan, hún fimm skrefum
á eftir. Komu út aftur og hurfu inn í næstu
undirgöng, hann fimm skrefum á undan,
hún fimm skrefum á eftir. Það var í myrk-
um göngum líkum þessum sem Ellý hafði,
við dauft skin frá vasaljósi, gleypt í sig
safaríkustu síðurnar úr Rauða rúbíninum
og í fyrsta sinn fundið þennan seiðandi fiðr-
ing sem seinna varð að sogandi straumi sem
dró hana af svo miklu afli að hún átti ekk-
ert þrek til að standast á móti.
Ég var með byssudellu frá því ég var
strákur fyrir vestan, það endaði með ósköp-
um.
Konan og maðurinn við næsta borð stóðu
upp og fóru. Þjónustustúlkan hreinsaði af
borðinu og inn gekk annað par, hún dökk-
hærð og hávaxin í skærrósóttum kjól. Ein-
hver sem Ellý hafði séð áður. Líktist að
minnsta kosti einhverri sem hún hafði
þekkt. En hún kom henni ekki fyrir sig.
Þau settust við auða borðið.
Hann elskaði að skjóta á allt kvikt, fugl,
sel, mink, ref. Var veiðimaður af ástríðu.
Átti ótal byssur, skammbyssur, riffla,
haglabyssur. En eftir voðaskotið hafði hann
losað sig við þær allar nema eina.
Öryggisins vegna, skilurðu vinan, maður
veit jú aldrei!
Ellý horfði á rauða tauma renna niður
eftir skyrtubijósti hans. (Safinn úr steik-
inni, hugsaði hún, það hlýtur að vera safínn
úr steikinni.)
Hvað endaði með ósköpum? Hún fann
að tungan var farin að þykkna í munni
hennar.
Hann hafði hitt stúlku á dansleik á Sögu,
glæsipíu, farið með henni heim og sest upp
hjá henni. Þau voru bæði í algjöru rugli.
Þekkt fyrirbæri í Reykjavík, sagði hann,
skilurðu. Ég yfirgaf fjölskylduna. Fannst
þetta vera rétta konan fyrir mig. Hún var
bijálæðislega falleg og djörf, gerði mig
alveg óðan. Við vorum í því að skemmta
okkur. Það var eitthvað annað en djöfuls
þrasið heima. En eftir nokkra mánuði vildi
hún losna við mig aftur, helvítis gálan.
Ég sótti haglabyssu, stakk út úr einni gin-
flösku og plaffaði í kviðinn á mér. Það er
allt og sumt sem ég man. Innyflin spýtt-
ust út um allt og stofan leit víst út eins
og sláturhús á eftir. Skotið átti að lenda
ofar, skilurðu, en það er ekki svo auðvelt
að kála sér með haglabyssu, jafnvel ekki
fyrir skyttu eins og mig. Fólk í stigagang-
inum vaknaði við hveliinn og einhver
hringdi í lögguna og svo kom sjúkrabíll-
inn. Þeir voru í marga mánuði að tjasla
mér saman, skilurðu.
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS - MENNING/LISTIR 23. ÁGÚST 1997 1 1