Tíminn - 25.02.1967, Blaðsíða 3

LAUGARDAGUR 25. febrúar 1967
TfMINN
Árnesingur skrifar:
Sú nýbreytni hefir verið upp-
tekin aif útvarpinu, að send hef
ir verið skýrsluform með skatta
framtalsskýrslum til allra fram-
teljenda þar sem krafist er svars
við mörgum spurningum um út-
varpseign þeirra og nágrannanna.
Ein þeirra hljóðar á þessa leið:
,jEru hljóðvarpsviðtæki sjónvarps |
viðtæki í annarra eigu á heimili
yðar eða í íbúð þeirri, sem þér
búið í? Ef svo er, gerið grein
fyrir eiganda, eigendum í lið V.“
Svo mörg eru þau orð. Hvern
ig var þetta. Mig minnir fast-
lega, að það hafi verið fyrir eina
tíð í Rússlandi og jafnvel í Þýzka
landi Hitlers, að þegnunum væri
gert að skyldu að gera grein fyr-
ir skoðunum þeirra, sem þeir um
gengust mest og þeirra nánustu.
Þetta þótti nú ekki fallegt þá
og ekki til eftirbreytni. Mér
verður nú víst svarað að þetta
séu lög. En voru þetta ekki líka
lög í þeim löndum, sem fyrr
er á minnst? Að börn njósnuðu
um foreldra sína og foreldrar um
börn. Fulltrúar réttvísinnar hjá
hinum háu herrum þeirra tíma
hafa víst verið sælir í sinni trú,
þegar þeir voru að framkvæma lög
síns lands. Það má vel vera að
einhvers staðar séu úbvarpstæki,
sem ekki eru á skrá. En það er
t^ða pottur brotinn. Það er
Iborðaður fiskur bæði úr sjó
bg vötnum, sem ekki er fenginn
■alveg etftir laganna bókstaf, og
það er drukkið vín, sem ekki hef
ír farið gegnum Áfengissölu ríkis
ins og þannig mætti lengi teija og
er þegnum þjáðfélagsins þá ekki
gert að skyidu að skiptast í sveitir
til njósna. Við allar þessar sakir
er beitt öðrum aðferðum sem bet-
ur henta siðmenntuðu þjóðféla'gi.
Nú, ef fjáihagurinn hjá úbvarp
inu er svo bágur, að það verður að
grípa til þessara vandræða úrræða,
þá vil ég ráðleggja því að viðhafa
meiri spamað og draga til baka
ýmsa dagskráliði, sem eru fáum
til gagns eða gamans eins og allt
þetta sinfóníugarg og annað af
því tagi, sem er látið glymja dag-
inn út og daginn inn. Eitthvað mun
það kosta. Þá held ég að það væri
ölium að skaðlausu, þó að leik-
ritin væru eittJhvað færri. Þau
eru ekki öll svo menntandi vægast
sagt. Þá eru það framhaldssögurn
ar. Það væri alveg óhætt að spara
þær meira en gert er. Og sjálf-
sagt er það eitfhvað fleira, sem
mætti fara sömu leiðina, ef vel
væri að gáð.
Ég bendi á þetta sem möguleika
til að bjarga við efnahagnum, ef
hann er eins aumur og allt bendir
til eftir þeim viðbrögðum að dæma,
sem beitt er til að afla meira
fjár. Mér finnst, að það hljóti að
vera möguleiki til að klekkja á
þeim, sem brotlegir kunna að vera,
þó ekki sé seilzt eftir þeim klók-
indabrögðum, sem aldrei þóttu til
fyrirmyndar og eru fyrir löngu
dæmd úr leik og vöktu á sínum
tíma viðbjóð allra heiðarlegra
manna.
Árnesingur.
Handritamálið
Sigurður Gunnarsson, kennari,
sendir Tímanum eftirfarandi smá
grein, sem hann kvaðst hafa
fengið senda úr Kolding Folke-
blad um handritamálið.
Enn er haldið árfam að ræða
liandritamálið á íslandi, og það
á einkar ánægjulegan hátt fyrir
okkur Dani. Þegar hæstaréttar-
dómurinn féll hinn 17. nóvember
11966, flykktust fagnandi Reykja-
víkurbúar til danska sendiráðs
ins til að hylla dönsku þjóðina
og flytja henni þakkir. En í út
varpi og sjónvarpi bar gleðin —
eftir því sem íslenzk blöð
herma, — alltof akademiskan
blæ. Menntamálaráðherra ís-
lands, Gyilfi Þ. Gíslason, sem
sjálfur er prófessor, ræddi þar
við tvo prófessora og fyrrverandi
sendiJherra í Danmörku. Að sjálf
sögðu þökkuðu þeir vel og virðu
lega fyrir gjöfina, en eftir ýms-
um blaðafregnum að dæma
gleymdu þeir alveg einu megin-
atriðinu, það er að segja hinum
þjóðlega þætti í hinni áralöngu
baráttu. Deilt er á menntamála
ráðherrann fyrir það, að hafa
lítilsvirt rithöfundinn Bjarna M.
Gíslason, þann eina íslending,
sem unnið hefur í hinum þjóð-
lega armi. En framlag hans hefur
haft úrslita þýðingu í baráttu
lýðliáskólanna dönsku fyrir því,
að ísland fengi handritin heim.
Þessar alþýðlegu raddir í dag
blöðum íslands eru einkar ánægju
legar, hvort sem litið er á þær
frá dönskum eða samnorrænum
sjónarhóli. Það sýnir, að fjöldi
íslendinga hefur haft augun opin
fyrir því, að það var alþýða Dan
merkur, sem fyrst og fremst kom
því til leiðar, að ísland fékk
handritin heim. Við Danir vorum
annars farnir að efast um þetta,
þar sem áður hafði mest borið á
málvísindamönnum.
Já, sigurinn í handritamálinu
er sigur danskrar alþýðu, sigur
sem á djúpa norræna innsýn. Og
þessi sigur er ekkert síður dansk
ur fyrir það, að íslenzkur maður
hafði mjög mikilvæg áhrif á hinn
þjóðlega fylkingararm, sem lýð
háskólinn danski var Mltrúi fyrir.
Paul Engberg.
MINNING
Andrés Björnsson
Bæ, Borgarnesi
„ f dag er gerð frá Borgarnes-
kirkju útför Andrésar Björnsson-
ar frá Bæ. Hann andaðist að hejm
ili sínu í Borgarnesi 17. þ.m.
Andrés Björnsson var fæddur
í Bæ í Bæjarsveit 27. nóv. 1882.
I-Iam var af merkum borgfirzkum
ættum kominn. Foreldrar hans
foru hjónin Guðrún Jónsdóttir frá
Deíldartungu og Björn Þorsteins-
son írá Húsafelli. Andrés ólst upp
í foreldrahúsum við venjuleg bú-
störf. Nám stundaði hann i'ið
unglingaskólann í Hjarðarholti í
Dölum og síðar við Bændaskól-
ann a Hvanneyri og lauk þaðan
búfræðiprófi.
Árið 1923 þann 26. sept. kvænt-
ist hann eftirlifandi konu sinni
Stefaníu Ólafsdóttur frá Jörfa í
Kolbeinsstaðahreppi, mikilhæfri
myndarkonu. Voru þau fyrstu árin
í Bæ. en vorið 1926 hófu þau bú-
skap að Innri-Skeljabrekku, og
bjuggu þar í ellefu ár, en flutt-
ust þá í Borgarnes og áttu þar
heimili síðan.
Þau Andrés og Stefanía eignuð-
ust fögur börn, sem öll eru á
lífi. Þau eru:
Ólafur, verzlunarmaður í Borg-
arne.a, giftur Þóreyju Sveinsdótt-
ur; Guðrún, sem hefur átt heima

hjá foreldrunum í Borgarnesi; —
Áslaug, gift Pétrj Erlendssyni
skrifstofustjóra, Samvinnubankan-
um, Reykjavík; Erla, gift Hauki
Jóhannssyni, stýrimanni, Reykja-
vík.
Öil eru börn Andrésar og
Stefaníu dugnaðar og myndarfólk,
og vei látin af samferðamönnum.
Andres Björnsson var við flest
þau verkamannastörf í Borgarnesi,
er til féllu, á fyrstu árum sínum
í Borgarnesi, þar til hann gerðist
fastur starfsmaður hjá Rörasteypu
Borgarnesshrepps fyrir ca. hálfum
öðrum áratug og starfaði þar til
dauðadags. |
Andrés Björnsson var samvizku^
samur og góður verkmaður, |
snyrtimaður í öllum sínum störf-!
um, og á heimili. Þá þrjá ára-
tugi, sem hann átti heima í Borg
arnesi áttj hann sauðfé og hirti
um það sjálfur sér til tekjuauka
á fyrri árum og yndisauka alla
tíð.
Andrés Björnsson var hugþekk-
ur maður, glaður og léttur í til-
svörum, nokkur hagyrðingur og
lét fjúka í kviðlingum, er það
átti við, hófsamur í öllum kröf-
um og þakklátur fyrir það, er
hann taldi sér gott gert. Enda
þótt Andrés Bjömsson krefðist
ekki mjkils af lifinu veitti það
honum þau gæði, sem mest er
um vert. Hann átti góða eigin-
konu, er bjó honum sérlega snyrti
legt og gott heimili, þar sem hann
naut skjóls og næðis í ellinni.
Hann átti barnaláni að fagna og
naut einnig yndis af vel gefnum
barnabörnum, síðari árin.
Eins og áður segir var Andrés
hagyrðingur. Er hann einn af.
þeim, er á ljóð í Borgfirzkum ljóð-
um. Andrés Björnsson var mikið
tryggðartröll vinum sínum og
þaulminnugur á atburði. er hann
taldi sér hafa verjð til góðs.
Ég enda þessar línur með því,
að flytja ekkju hans, börnum og
öðru venzlaliði innilegar samúðar
kveðjur.
Halldór E. Sigurðsson.
Fyrirspurn
Helgi Hóseasson sendir eftirfar-
andi fyrir spurn:
f Tímanum, 29. nóvember 1966
segir m.a.:
„Héraðsfundur Rangárva'lla-
prófastsdæmis haldinn í Hábæjar
kirkju í Þykkvabæ 13. nóv. 1966,
harmar guðlastið við fermingar-
messu í Dómkirkjunni í Reykja-
vik í okt. s.l. og skorar á yfir-
völd kirkjumála að sjá um, að
lög um vernd gegn helgispjöllum
séu virt og þeir, sem sekir ger-
ast látnir sæta refsingu iögum sarn
kvæmt.“
Þar sem ég tel mig aðila þessa
máls, vil ég spyrja Rang'árvellinga.
1. Ber að viðurkenna, í verki,
trúfrelsisákvæði stjórnarskrár
ís'lands?
2. Sé svo, á Ihvaða uátt skal ó-
nýting skírnarsáttmála fara
fram?
3. í 'hvaða tilgangi.var samþykkt
héraðsfundarins gerð?
„Topplaus"
Landfara 'hefur borizt bréf frá
Þuru. Þetta er „topp“ bréf um
,,topplausan“ brúðarkjól, „topp“- j
fréttamat og „topp“ viðhorf í kyn-
ferðismálum frá konu sem segist'
ekki vera „gömul,' þornuð pipar-
mey“, hvað sem það nú þýðir. |
Kæri Landfari.
1. Ósköp þótti mér skrítið að
sjá frétt um konu í topplausum
brúðarkjól slegið upp efst á for-
síðu Tímans. Hvernig metur rit-
stjórinn fréttir? Var þetta virki-
lega forsíðuatburður?
2. Svo var konan þá alls ekki
í topplausum kjól. Hún var með
brjóstahaldara. Þar með var blekk
ing í fréttinni. Konan hefur enn
haft ögn af sómatilfinningu.
3. Vill Tíminn taka þátt í bar-
áttunni gegn kyndýrkun nútím-
ians, jákvæðan þátt með ákveðinni
skoðun og myndun almenningsálits
gegn þessari „ófreskju”, sem hef-
ur lagt kalda hönd sina á sam-
tíðina, einkum unga fólkið? Vill
Tíminn leggja fram sinn skerf með
því t.d. að birta ekki myndir eða
greinar sem kallar á það lægsta,
(endurskoða t.d. stundum 3. sið-
una)?
4. Ég er ekki gömul þornuð
piparmey. En mig svíður vegna
æskunnar. Henni er kennt um
margt, sem aflaga fer. En þeir
eru margir, sem notfæra sér veik-
leika æskunnar til að leiðast af-
vega eða úrleiðis. Þeirra á meðal
eru þeir, sem ala á kynfýsn og
leggja þar með huga fólks í bönd.
Athafnir sigla oft í kjölfarið. Feð-
ur stynja og mæður gráta vegna
barna sinna.
5. Landfari góður, taktu upp
'baráttu gegn sorpritunum. Mér
Iskilst á umræðum þeim, sem fram
hafa farið undanfarið, að margir
vilja vinna í kristnum anda, þótt
þeir séu ekki sammála um messu-
form. Hér er mál, sem snertir líf-
ið sjálft, heill æskunnar og í raun-
og veru framtíð þjóðarinnar. Hvað
verður um þá kynslóð, sem reisir
hús sitt á grundvelli, sem er nag-
aður og étinn af meindýrum rot-
ins siðgæðis og lífsviðhorfa? Sýn-
ir ekki sagan hvað eftir annað,
að þegar syndir þjóðanna jukust,
fór að halla undan fæti, unz hnign
unin varð að hruni? Við þeir full
orðnu eigum að hjálpa. Við höf-
um lífsreynsluna. Ég heiti á þig
og alla góða menn.
Reykjavík, 16.2. 1967.
Þura.
Steinar Smári
Guðbergsson
f. 24. febr. 1965, d. 15. febr. 1967.
Stutt er skrefið frá gleði til
sorgar og víða dimmir að, er slys
verða á sviplegan og óvæntan hátt.
Mikill harmur er nú kveðinn að
'hjónunum Katrínu Ágústsdóttur og
Guð'bergi Sigursteinssyni og ástvin
um þeirra við sviplegt fráfall lit'la,
fallega drengsins þeirra Steinars
Smára.
í hjörtum allra, sem þekktu
hann og nutu gleði hans og sak-
leysis er brostinn sár strengur.
Innileg samúð streymir til for
eldranna og ástvinanna allra á
sorgarstundu.
Barnið er foreldrum dýrmætasta
gjöfin.
Líf Steinars Smára var ljós-
geisli á braut allra, sem unnu
honum.
Skyndilega hefur þeirri birtu
brugðið, en minningin mun á-
vallt blessa líf þeirra, sem muna
hann. Það er og dvrmæt eign.
Guð styrki og huggi foreldra
hans og ástvini og blessi alla
framtíð þeirra.
B.R.F.

Við áttum lítinn, ljúfan hlyn
svo lófasmáan góðan in.
Hann tengdi saman önn og ást,
og aldrei neinna vonum brást.
Og sólskinsbros í bæinn mn
hann bar oss litli vinurinn.
Þar minnti allt á vor og von,
og vermdi okkar litla son.
Svo kom hin þunga kveðjustund,
er kallaður á dauðans fund
var lítill vinur lólasmár.
Því lífið á sinn harm og tár.
Og kveðjustundin okkar er
í ást og söknuð helguð þér.
Þú býrð í vorsins birtu enn,
þar byggðum hlúa góðir menn.
Því drottinn réttir honum hönd
þá haldið er í sólarlönd.
Hann leiðir okkar ljúfa son
og lífgar aftur dána von.
E. T.
Kveðja frá foreldrum.
Hinsta kveðjan hljómar.
'hjartans Steinar Smári.
Autt er rúm í ranni.
Renna tár af augum.

Elsku barnið blíða,
björt var ævLtundin.
; Þú varst gleðigjafi.
Geymist minning fögur.
Ljúfast augna yndi
öllum sem þér unnu
vertu sæll og sértu
sjálfum Guði falinn.
E.Þ.