Alþýðublaðið - 10.11.1987, Síða 5

Þriðjudagur 10. nóvember 1987
5
UMRÆÐA
Ragnar Ingi Aðalsteinsson
skrifar
TIL
SVIPTRA
0G
SORGMÆDDRA
Það eru dapurleg tíðindi
sem berast nú um stundir úr
höfuðborginni til okkar í
dreifbýlinu. Sagt er að síö-
ustu daga og vikur sé lög-
reglan í Reykjavík önnum kaf-
in við að mæla ökuhraða
þeirra sem um göturnar fara
og fái gjarnan óhagstæðar
niðurstöður. Síðan eru menn
handteknir og sektaðir eða
sviptir ökuleyfi eftir aöstæð-
um og allir sjá að þetta hefur
í för með sér hin mestu
óþægindi fyrir ökuþórana.
Það er vegna hinna sviptu og
sorgmæddu sem ég skrifa
þessar línur. Mér finnst alltaf
svo vont að vita af fólki sem
Kður illa.
Það var vorið 1982. Ég var
nýbúinn að kaupa mér nýjan
Fiat Ritmo, fimm gíra, og var
á leiðinni austur á land.
Vegurinn yfir Laxárdalsheið-
ina var afspyrnu vondur í það
skiptið og ég fékk snert af
þvl sem gárungarnir kalla víð-
áttubrjálæði þegar ég kom á
malbikið í Hrútafirðinum. Ég
setti f fimmta gír og síðan
tók ég að sýna farþegum
mínum töfrabrögð. Ég ók aft-
an að næsta bfl, vék mér Iftið
eitt yfir á vinstri kantinn,
steig bensínið í botn og lét
svo bílinn við hliðina hverfa
eins og töframaður frá Akur-
eyri gerði við kjúklingana
hans Kristjáns á Grímsstöð-
um á frægu balli þar í sveit
þegar ég var ungur fyrir aust-
an. Þetta endurtók ég nokkr-
um sinnum. Hver bíllinn eftir
annan „hvarf“ aftur fyrir Rit-
móninn og mér skilaði áfram
á ógnarhraða — ólöglegum.
En svo kom babb I bátinn.
Allt I einu birtist fyrir framan
mig maður sem veifaði rauðu
vasaljósi í skólskininu og ég
nam staðar og skrúfaði niður
rúðuna. Það var alveg sama
hvað ég reyndi að líta sak-
leysislega út, — ég var færð-
ur yfir í lögreglubílinn og
spurður margra óþægilegra
spurninga. Að lokum var mér
þó leyft að fara —- með
skírteinið mitt og ég hélt
áfram austur á land en fór nú
hægar en áður.
Nokkrum vikum seinna var
mér svo gert að standa fyrir
máli mínu hjá sýslumannin-
um í Búðardal. Ég var dæmd-
ur til að greiða í sekt kr. 900
fyrir þessi töfrabrögð mín í
Hrútafirðinum og ef ég á að
segja eins og er þá hef ég
alltaf haft á tilfinningunni að
ég hafi sloppið nokkuð vel
miðað við aðstæður.
En sagan er ekki búin enda
væri að henni lítil huggun ef
hún endaði hér. Næst er þar
til að taka að ég er fjarska-
lega nískur maður og mér
liggur alltaf við gráti ef ég
þarf að borga eitthvað sem
ég hefði getað sloppið við.
Og ég sá ógurlega eftir þess-
um 900 krónum. Þess vegna
hugsaði ég með mér að ég
skyldi lita á þetta sem fjár-
festingu og nota tækifærið
til að koma mér upp sóma-
samlegum ökumáta. Síðan
þetta gerðist hef ég aldrei
ekið hraðar en lög leyfðu
hverju sinni. Þetta var vissu-
lega erfitt, en lesendur
skyldu minnast þess að nú
var ég að reyna að ná ein-
hverjum verðmætum út úr
sektarpeningnum og ég
beitti mig járnaga. Aldrei yfir
löglegan hraða hvernig sem á
stóö og þegar ég var kominn
með andarteppu af streitu
eins og sæmir sönnum ís-
lendingi stöðvaði ég stund-
um bílinn til að róa mig að-
eins niður. Mér var alvara, —
900 krónur voru mikið fé árið
1982.
Nú eru liðin rúm fimm ár
slðan ég tróð upp sem töfra-
maöur í Hrútafirðinum. Ég
hygg að aldre, á lífsleiðinni
hafi ég varið fé minu betur
en þegarég greiddi þessar
krónur í ríkissjóð til að Ijúka
skuld minni við yfirvöldin
vegna lögbrotsins. Liggja þar
til ástæður sem nú skal
greina. i fyrsta lagi líður mér
nú orðið miklu betur undir
„En það merkilegasta er þó það, að síðan ég hœtti að aka á ólög-
legum hraða eftir þjóðveginum er ég fljótari milli staða en áður, “
skrifar Ragnar Ingi Aðalsteinsson í grein sinni um þá sorgmœddu
sem sviptir hafa verið ökuleyfi.
stýri. Undir niðri var ég alltaf
hræddur um að deyja voveif
lega meðan ég flýtti mér
þessi ósköp eftir þjóðvegun-
um. í annan stað fer ég núna
miklu betur með bilinn minn
en áður. Það kom af sjálfu
sér (Degar ég fór að aka hæg-
ar yfir holurnar. Nú hef ég aó
jafnaði öll hjól á veginum og
er hættur að láta bilinn minn
stökkva eins og stóðhross
upp í loftið þegar ég ek yfir
ójöfnur. Bílar eru ekki stóð-
hross og öll rassaköst eru
þeim óholl. Þá eyði ég mun
minna bensini en meðan allt
var alltaf keyrt í botni. Síðan
hinir dyggu laganna verðir
veifuðu að mér rauöu Ijósi
vorið 1982 hef ég ekið hátt á
annað hundrað þúsund kíló-
metra. Ef við gefum okkur að
það muni þó ekki væri nema
hálfum litra á hverja 100 km
að jafnaði sem sparast með
manneskjulegra ökulagi þá
sjáum við að á 100 þús. km
sparast 500 litrar og svo geta
lesendur sjálfir reiknað út
gróðann, en nú fer þá vænt-
anlega að renna grun i, hvað
gleður mig svo. Eg er sem sé
búinn að fá 900 krónurnar
mínar aftur.
En það merkilegasta er þó
að það slðan ég hætti að aka
á ólöglegum hraða eftir þjóð-
vegunum þá er ég fljótari
milli staða en áður. Frá Laug-
um ( Sælingsdal eru um 220
km til Reykjavíkur og ég þarf
oft að aka þessa leið. Þegar
ég athugaði málið í ró og
næði komst ég að þvi að
meðan ég lifði fyrir það að
setja perónuleg hraðamet og
var i lifsháska i hverri einustu
beygju á veginum þá þurfti
ég að koma við í annarri
hverri sjoppu á leiðinni til að
ná úr mér hrollinum með
kaffisopa og meðlæti. Nú er
hins vegar svo komið að ég
vinn mér ekki léttara verk en
aka alla vegalengdina i ein-
um áfanga og er ekki einu
sinni þreyttur á leiðarenda.
Ég skrifa þessar linur fyrir
þá sviptu og sorgmæddu
sem nú horfa hryggum löng-
urnaraugum á bílinn sinn og
mega sig ekki hræra undir
stýri fyrr en lögregluyfirvöld-
um þóknast að skila þeim
skirteinunum. Ég skrifa þetta
fyrir þá sem hafa þurft að
borga háar fjárhæðir ( nokk-
urs konar skemmtanaskatt
fyrir að sýna töfrabrögð í um-
ferðinni. Eg skora á þessa
aðila að láta huggast. Það er
hægt að snúa vörn í sókn og
ná fjármunum sínum aftur
með þeim aðferðum sem ég
nefndi hér áðan. Það er bæði
fjárhagslega hagkvæmt,
heilsufarslega áhrifaríkt og
auk þess framúrskarandi
frumlegt að fjárfesta i sið-
samlegri hegðun I samfélag-
inu.