Tíminn - 08.10.1967, Síða 10

10
SUNNUDAGUR 8. okt. 1967.
C>
HOFUM
FYRIRLIGGJANDI
GÚMMÍ
TIL OFANÁLÍMINGAR
Á STÍGVÉL
i ★
HAGSTÆTT VERÐ
★
TAKMARKAÐAR
BIRGÐIR
A> AUSTURBAKKI
f SIMi: 38944
NITTO
JAPÖNSKU NinO
HJÓLBARDARNIR
f floshjm stærð.um fyrirliggjandi
f TolivSrugeymslu.
FUÓT AFGREIÐSL/S
DRANGAFELL H.F.
: Skipholti 35- Sfmi 30 360
VOGIR
og varahlutir í vogir, ávallt
fvrirligg.iandi *
Rít og reiknivélar.
Si-ni 82380.
Finnsku snjóhjóibarðarnir komnir
Hakkapeliitta Nokia
TIL Í8FLESTUM
STÆRÐUM
ásamt snjónöglunum FINNSPIKE.
Finnsku snjódekkin hæfa íslenzku veðurfari.
Finnland er snjóþungr land og verSur því aS
hafa sérstaklegs vandað munstur á hjólbörðum
sínum-
Sá sem kaupir einu sinni finnsku hjólbarðana,
kaupir þá aftur.
HJÓLBARÐAÞJÓNUSTAN v/Vitatorg
Sími 14-1-13. Opið alla daga frá kl. 8—24.
' fe* Tóbak hinna vandlátu í

ÞÁTTUR KIRKJUNNAR
HVERNIG ANNAST KIRKJAN
FATLAÐ FÖLK?
Hversu oft verður þess vart.
að kirkjan virðist hafa gleymt
hlutverki sínu beinlínis, í þágu
þeirra, sém minni máttar eru
í samfél^íi og söfnuðum.
Þetta sést glöggast, og verð-
ur um leið samvizkunni sár-
ast, þegar heilar ha-llir og stór-
ar stofnanir rísa af grunui,
handa veiku eða vanmáttugu
fólki, án þess að kirkja Krists
eigi þar nokkurn sérstaikan
hlut að máli.
Auðvitað má gleðjast yfir
því að andi kristins dóms,
andi kærleikans er þar auðsjá-
anlega að verki. Og þetta ger-
i»t af þvi að við lifum í kristnu
iandi og áhrif kenninga Krists
aukast með hverju ári á ein-
hvern hátt.
Og þannig verða slíkar bygg-
ingar hin beztu tákn tímanna
og vörður við veg kristnilhalds
t landinu á hverjum táima.
Þannig er með Reykjalund,
hæli fyrir vangefna og nú síð-
ast hina myndarlegu bygginga
samstæðu fyrir lamaða og fatl-
aða, sem rís óðum af grunni.
En einmitt þessi stórvirki
vaxa upp af rótum víðsýni og
skilnings, en minna um leið á
'hve oft og lengi hið smáa hef
ur gleymzt, og að það má ekki
gleymast. bví að þá geta jafn
vel hallirnar hæstu orðið kald-
ar og vistin þar vinasnauð.
Kirkjan hefur lengi sem
stofnun brugðizt hinum smáu,
sem hún átti þó samkvæmt
eðli -inu bezt að rnuna.
Það sés<4. víða á hinuim háu,
arkitektisku kirkjutröpp-
um bæði útanlands og nú á
síðustu tímum hér innanl-ands.
Slíkur inngangur er ekki fyr-
ir fótfúna eða brjóstveika, lam
aða eða fatlaða, þótt vel kunni
að sóma sér sem skraut bygg-
ingalistar eða sem fagurfræði
leg framleiðsla.
Og sem betur fer hefur ver-
ið tekið tillit til þessa atriðis
sjálfrátt eða ósjálfrátt við
byggingar sumra nýrra kirkna
og er það vei.
En bve-rnig hugsar svo kirkj-
an það er að segiasöfnuðir al-
mennt fynr þörfum og óss-
um fatlaðs félks?
Þar mætti ýmislegt betur
fara. Þar má ekki bregðast.
Þar verður nýr andi umhyggju
semi og nærgætni að ná tök
um, svo að kirkjan verði fram
vegis þátttakandi í umhyggju
»g ástúð til að létta byrðar
samkvæmt boðskap meistara
sins. En hann parf að verða
meira en orðin tóm.
Það fyrst, að auðveldia þeim
sem óska og vilja að taka þátt
í guðsþjónustum og félagslífi
safnaða sinna.
Meðal annars ætti aldrei að
vera háar tröppur að dyrum
kirkna. Þá ættu nokkur sæti
að vera sérstaklega þægileg
þeim, sem ekki þola eða illa
þola að sitja í venjulegum
hörðum og mjóum kirkjubekkj
um.
Þá gætu jafnvel stundum ver
ið sérstakar guðsþjónuistur fyr
ir fatlað fólk í kirkjum, sem
vel hæfa því að inngangi og
aðstæðum.
Þá og jafnvel við hverja
guðsþjónustu gætu verið sér-
stakir bíleigendúr, karlar eða
konur, sem tækju að sér að
sækja þá, sem erfitt ættu með
að komast til kirkju sinnar eða
á önnur mannamót, sem slíkt
fólk gamalt, fatiað eða las-
burða á bágt með að sækja
En til þess að þetta gæti
orðið - almennt og án mistaka,
gæti líknarstarfsnefnd hvers
safnaðar haft skrá yfir las-
burða og fatlað fólik á sínu
svæði, heimilisifang þess og
aðrar aðstæður.
Þetta er raunar ekki margt
fólk, en gætu orðið nokkrir í
hverjum söfnuði væri vel að
gætt.
Það ætti efeki að þurfa að
losna úr tengslum við safnað-
arstarfið og messurnar, ef um
pessa hiversdagslegu þjónustu
væri séð.
Og sannarlega mundi þetta
skapa góðhug og þann frið
kærleiksþjónustunnar, sem
söfnuði.
Þetta er ekkert erfitt. Þarf
aðeins fyrirhyggju alúð og
fórnarlund. Fatlað fólk eða
lasiburða, sem vildi koma
hverju sinni yrði ekki
svo margt, að nokkur vandi
yrði að hjálpa öilum.
Og væru ekki bílstjórar eða
bfleigendur tiltækix í viðkom-
andi söfnuði, er enginn frá-
gangssöik að ledta til annarra
• safnaða í þessum tilgangi.
Ekki þyrftu heldur bdlstjór-
ar að koma til starfisins í ÖP-
um tilfellum. Mörgum nægir
aðeins fylgd og handleiðsla.
Og svo má ekki gleymast,
að sé byrjað á þessari eða
svipaðri þjónustu, þá kemur
ailtaf fleira og fleira, sem verð
ur ljúft og skylt að inna af
hendi hinum minnstu til
handa.
Þannig gætu söfnuðir nu-
tímans bætt upp vanrækslu-
syndir liðins tíma að einhverju
leyti. Og þótt kirkjan byggði
ebki hallir og hæli, en það
ætti hún raunar að gera og
geta gjört, þá leggði hún þó
samt grunn og þak að þeirrd
andlegu byggingu elskunnar,
sem hún er skyldug til eftir
boði hans, sem sagði:
„Það sem þú gjörir einum
minna minnstu bræðra, það
gjörið þið mér.“
18.9. 1967, Reykjavík.
Árelíus Níelsson.
Trúin flytur fjöll — Vi3 flytjum allf annað.
SENPIBÍLASTÖÐIN HF.
BÍLSTJÓRARNIR AÐSTOÐA