Alþýðublaðið - 03.07.1990, Síða 2

2
Fólk
Benedikt
Sveinsson tekur
við Sjávaraf-
urðadeiid
Nú um mánaðamótin tók
Benedikl Sueinsson, 38
ára og áður aðstoðar-
framkvæmdastjóri, við
framkvæmdastjórn Sjáv-
arafurðadeildar Sam-
bandsins. Tekur hann við
starfi af Sigurði Markús-
syni, sem kosinn var for-
maður stjórnar Sam-
bandsins fyrir skemmstu.
Benedikt lauk prófi fisk-
tæknis frá Fiskvinnslu-
skólanum 1976, en á
yngri árum var hann til
sjós og á námsárum starf-
aði hann sem verkstjóri í
ýmsum frystihúsum. Til
Sambandsins kom hann
til starfa 1977 og starfaði
frá 1980 hjá lceland Sea-
food Ltd í London og
framkvæmdastjóri þess
fyrirtækis frá 1981 til
1986 þegar hann kom
heim til íslands aftur.
Kona Benedikts er 5/7
Haraldsdótlir og eiga þau
tvö börn.
Bjami feiixson
taldi frammistöðu austur-
ríska fótboltadómarans
með fræga nafnið,
Helmut Kohl, hina prýði-
legustu á sunnudaginn og
spurði félaga sinn Guð-
mund Haraldsson, knatt-
spyrnudómara sem sat
við hlið honum, hvort
það væri ekki rétt. Guð-
mundur jánkaði því.
Seinna um kvöldið kom
svo Arnar Páll og lýsti
næsta leik og ræddi nokk-
uð um leikinn milli Þjóð-
verja og Tékka fyrr um
daginn og taldi Kohl þess-
um flest til foráttu. Frétta-
menn virðast ekki sam-
mála um dómara þennan,
en sannleikurinn er sá að
hann hefur dæmt með
eindæmum illa sem og
margir aðrir. Magnús V.
Pétursson, sá ágæti knatt-
spyrnudómari sagði
snemma í keppninni hér í
blaðinu að hann vissi af
mörgum betri dómurum i
Eyjafirðinum einum sam-
an! Það hefur komið í Ijós
að þetta er rétt hjá Magn-
úsi eins og við mátti bú-
ast.
Þriðjudagur 3. júlí 1990
BAK VIÐ FRÉTTIRNAR
Það er einkennilegt með þennan fótbolta.
Sérstaklega þegar heimsmeistarakeppnin er
annars vegar. Ég sem var búinn að vera
grautf úll yfir þvi að fú ekki s jónvarpsf réttirn-
ar á réttum tima útaf fótboltafárinu er farinn
að heimta fótbolta og aftur fótbolta. Skitt
með fréttiraar. Sennilega er þetta lýsandi
dæmi þess að menn geta geðbilast á miðjum
aldri ef réttar aðstmður eru fyrir hendi. Ég er
sem sagt að verða fótboltafikill þrátt fyrir að
óg hafi öll skilyrði þess að geta fengið lög-
gildingu sem fáviti á allt sem heitir iþróttir.
En það verður að segja hverja sögu eins og
hún gengur, jafnvel þó um sjúkdómssögu sé
að rmða.
EFTIR SÆMUND GUÐVINSSON
Leikur á risaskjá
Mín sjúkdómseinkenni
komu fyrst í ljós ekki alls fyrir
löngu þegar ég þáði boð
kunningja míns um að horfa
á beina útsendingu frá HM á
risaskjá. Auðvitað tók ég boð-
inu á fölskum forsendum.
Vissi ekki einu sinni hvaða lið
ættu að keppa og stóð ná-
kvæmlega á sama hvort sigr-
aði. Hins vegar lék mér for-
vitni á að fylgjast með þeim
geðsjúklingum sem lokuðu '
sig inni á sólbjörtum degi til
að horfa á fótbolta og það á
risaskjá.
Þegar á staðinn kom var
þar fyrir nokkur hópur
manna og kannaðist ég þar
við menn úr öllum stéttum og
flokkum. Vart þarf að taka
fram að engin kona var í
hópnum. Svo er kveikt á risa-
skjánum og leikurinn hefst.
Allir virtust rólegir til að
byrja með en ég beið þess að
geðveikin færi að láta á sér
bera og þurfti ekki að bíða
mjög lengi. Eftir skamma
stund fara menn að æsast
upp.
Fyrst stóðu nokkrir upp og
hrópuðu: Við viljum ekki Ing-
ólf. Eitt augnablik hélt ég að
það væri einhver Ingólfur í
öðru hvoru liðinu. En þá voru
þeir aö mótmæla því að lýs-
ing íslenska sjónvarpsins
væri sýnd. Heimtuðu júró-
sport. Aðrir risu þá upp og
sögðust vilja Ingólf áfram en
svo fór að meirihlutinn vildi
júró en ekki Ingólf og eftir
það heyrðist ekki í Ingólfi.
Þá hugsaði ég með mér að
núna væri ballið að byrja og
geðsjúklingarnir væru farnir
að sýna sitt rétta andlit.
Akvað að sitja áfram og sjá
hverju fram yndi.
Hvaða lið það voru sem
kepptu á risaskjá man ég ekki
í augnablikinu en held þó að
annað hafi verið frá Spáni.
Og ég fór að horfa á leikinn.
Menn í kringum mig voru
fljótt orðnir æstir. Hrópuðu
upp og heimtuðu auka-
spyrnu, gult spjald eða víti og
höfðu uppi ýmsar athuga-
semdir um einstaka leik-
menn beggja liða.
Leikurinn æsist___________
Til að byrja með hugsaði ég
um það eitt að halda mínu
sæti áður en ólætin byrjuðu.
A tti ekki von á öðru en menn
færu brátt að brjóta stóla og
bekki, ef ekki hver annan. En
svo fór ég að fylgjast betur
með því sem fram fór á risa-
skjánum og fann fljótt mér til
skelfingar að ég hreifst meir
og meir af leiknum. Fyrr en
varði var ég líka farinn að
hrópa á aukaspyrnu og víti.
Gefa leikmönnum einkunnir
og fara með stóryrði um þjálf-
ara og þjóðir. Fótboltaveikin
var að ná tökum á mér.
Til að gera langa sögu
stutta skal hér upplýst að mér
tókst að ná athygli og virð-
ingu viðstaddra, en að vísu
fyrir einskæra tilviljun. Ein-
hvern tímann í leiknum skeð-
ur það, að varamaður er kall-
aður inn á í öðru liðinu og
heitir sá Múller, eða alla vega
sagði enski þulurinn það
nafn. Meðan Múller þessi er
að skokka inn á völlinn er
smáhljóð í kringum mig. Ég
nota tækifærið og segi hárri
röddu: Múller á eftir að gera
út um leikinn. Menn litu á
mig og hnussuðu við. Svo er
ekkert með það, að Múiler
skorar eina mark leiksins.
Það er varia þörf á að taka
fram, að þegar staðið var upp
frá risaskjánum í leikslok var
litið á mig með undrun og
lotningu. Sjálfur fór ég stoltur
heim og ákvað að þarna væri
ég búinn að horfa á heims-
meistarakeppnina. En stað-
reyndin er sú að senniiega
hef ég ofmetnast, eða tekið
fótboltaveikina. Alla vega
horfi ég nú á alla leiki sem
sjónvarpið sýnir og treysti
mér til að þekkja Maradona í
sjón ef ég mætti honum í
Austurstræti.
En ekki get ég lokið þessari
harmsögu án þess að geta
þess að fleiri en ég hafa haft
takmarkaðan skilning á fót-
bolta.
„Who is who?"
Eitt sinn fyrir fjölda ára
sóttu þeir Vilhjálmur Finsen,
sendiherra, og Sveinn Björns-
son, síðar forseti, kappleik á
Englandi. Sátu í stúku og
horfðu á tvö lið berjast. Þar
kom að Sveinn tók á sig rögg
og spyr næsta mann á kurt-
eislegan og mildilegan hátt:
,,Who is who?“ Það er að
segja; hvort lið er hvað.
Bretinn sem varð fyrir
spurningunni brást reiður
við. Leit með fyrirlitningu á
Svein og sagði . . ,,to hell" . .
Og bætti svo við, að svona
bjálfar ættu ekkert erindi á
knattspyrnukeppni í Bret-
landi.
Þeir Sveinn og Vilhjálmur
yfirgáfu stúkuna hið snar-
asta. Sennilega verð ég bara
sófasportisti áfram. Þó get ég
lofað ykkur því að það verða
Vestur-Þjóðverjar sem vinna
heimsmeistarakeppnina í ár.
En spyrjið mig ekki hvers
vegna ég veit það.