Alþýðublaðið - 16.05.1996, Blaðsíða 5

FIMMTUDAGUR16. MAÍ1996 ALÞÝÐUBLAÐIÐ 5
Eirún Sigurðardóttir stendur böðuð í Ijósi eigin grafíkverka. Grafikin er
farin að hlaupa út undan sér í allar áttir.
varð rautt og tolátt-flúorljós fyrir valinu
fremur en annars konar litir. Með
hljóðblöndunni vil ég reyna að ffam-
kalla kulda og hita svo gestir finni
skynrænan mun þeir það ganga um
klefana."
Hvemig eru þið sett tœknilega? Er
ekki vandasamt að fást við tœknilega
list í stofnun sem er svelt aftœkjum og
fjármagni?
„Vissufega mætti ástandið vera betra
í þeim efnum er maður má ekki láta
það á sig fá.Það er ýmislegt hægt að
gera með þeim tækjastofni sem fyrir
er.“
Nemandinn bendir um leið inn í stórt
herbergi í deildinni þar sem saman eru
komnir nokkrir sjónvarpsskermar á
heimasmíðuðum hjólaborðum um-
hverfis hlaða af harðviðarplötum.
„Tæjaskortur virðist til að mynda ekk-
ert há þessu verki. Þetta er með því
besta hér á sýningunni að mínu mati.
Tæknileg fátækt virðist ekkert skemma
fyrir hugmyndinni."
En hvað kemur þér mest á óvart
þettaárið?
„Ekkert að ég held nema ef vera
kynni það að sjá allt í einu hvað skóla-
félagar mínir voru að gera. Það er svo
lítill samgangur milli deildanna að eng-
inn veit hvað fer ffam utan hans eigin
sviðs nema ef hann tekur hliðargrein
við verksvið sitt. Þetta er ffekar baga-
legt félagslega séð. Það er enginn
grundvöllur til kynningar milli nem-
enda úr ólrkum greinum. Sameiginleg
kaffistofa er að mínu mati forsenda fýr-
ir innbyrðis tengslum innan skólans.
Hún væri að minnsta kosti fyrsta skref-
ið.“
Undir þessi orð taka allir sem á
hlýða. En hvernig má það vera að út-
koma sýningarinnar sé jafnheilsteypt
og raun ber vitni ef svona lítill sam-
gangur er milli nemenda? Ég lýsi yfir
þeirri furðu minni og hrósa um leið
heildarsvipnum sem finna má í hveiju
homi, meðal annars í málaradeildinni.
En það eru ekki allir jafnhrifhir af þess-
um heildarsvip. Enn einn viðmæland-
inn kveður upp úr með gagnrýni á mál-
arana innan skólans sem hann telur
skorta persónulegt frumkvæði.
Sitt sýnist hverjum
„Heildarsvipurinn er ef til vill betri í
ár en í fýrra, en hvar er persónuleg sér-
staða? Kemst hún nægilega vel til
skila? Reyndar eru húsakynnin nú mun
auðvaldari viðfangs en það sem boðið
var upp á í fýrra og hittifýrra. En er það
til góðs hve allt er snurfusað þetta ár-
ið?“
Þannig er langt í ffá að sýnendur séu
á eitt sáttir um árangurinn. Þetta er ef-
laust það sem gerir myndlistina svo
spennandi fyrir þá sem standa innan
vébanda hennar. Um hana ríkir engin
sátt og enginn friður. Menn greinir
stöðugt á um aðferðir, leiðir; forsendur
og stefnu. Nemendur MHI fara ekki
varhluta af þeim ágreiningi sem ríkir
innan íslenskrar myndlistar. Ég rekst á
Önnu Eyjólfsdóttur myndhöggvara,
sýningarstjóra Vorsýningarinnar 1996,
og spyr hana hvað henni sjálffi finnist
um sýninguna sem hún hefur skipulagt.
,Mér firrnst sýningin hafa tekist með
ágætum. Að vísu finnst mér einkenni-
legt hve lítill munur er orðinn á ýmsum
deildum. Sem myndhöggvara finnst
mér til dæmis helstil lítill munur orðinn
á skúlptúrdeild og fjöltæknideild.
GrafíkdeUdin er meira að segja farin að
hlaupa út undan sér í allar áttir. Það
er auðvitað ekkert við þessu að segja,
en þá finnst mér að betra væri ef deild-
imar rynnu einfaldlega saman í eitt.
Ég er persónulega hlynnt hreinum
línum, en ef áframhaldandi postmó-
demismi er kjörorð dagsins verður auð-
vitað að hlíta þeim úrskurði. Mest er
um vert að þetta gekk allt að upp öllum
til sóma.“ ■
Linda Þorvaldsdóttir umvafin eigin brúðarkjólum. Þannig hófst rómantíkin sem endaði við hliðina í sundurskorn-
um hjörtum.
Þóroddur Bjarnason í fjöltæknideild situr fyrir framan innsetningu sína af skermum og töflum með persónuleg-
um upplýsingum.