Alþýðublaðið - 16.05.1996, Síða 7

FIMMTUDAGUR 16. MAÍ1996 ALÞÝÐUBLAÐK5 7
■ Kosningabaráttan fyrir forsetakosningar er nú um það bil að fara á skrið
og Alþýðublaðið hafði samband við nokkra einstaklinga og spurði þá hvað
þeim þætti um stöðuna í kosningabaráttunni. Flestir voru sammála um að
alltværi þetta heldur fjörlítið - ennþá að minnsta kosti
Daufleg barátta
Andrés ’Magnússon
framkvSerYidástjóri Kjarnorku
Jólasveinar gefa
sig fram
Staðan er náttúrlega ömurleg. Ólaf-
ur Ragnar Grímsson trónir á toppnum.
Hann er sennilega einn verst liðni
stjórnmálamaður íslandssögunnar.
Endalaust er hægt að telja upp ávirð-
ingar hans, en mér finnst þær ekki
skipta öllu máli heldur hitt að hann
getur aldrei orðið sameiningartákn
þjóðarinnar. Annars bind ég mestar
vonir við það að Jón Baldvin Hanni-
balsson fari fram og ég myndi styðja
hann í kosningunum.
Mér fmnst einkennilegt að Guðrún
Agnarsdóttir skuli ekki draga sig út úr
þessari baráttu. Hún hefur kannski
haldið að fyrst Solla gat þetta þá gæti
hún þetta líka. Nú er ljóst að það er
misskilningur. Ég hef efasemdir um
að Pétur Hafstein geti unnið kosninga-
baráttuna. Ég held að hann sé ekki
nógu mikill baráttumaður til þess og
haft ekki næga útgeislun. Guðrún Pét-
ursdóttir hefur útgeislun en ég veit
ekki hvemig hún gengur í fólk.
Annars finnst mér að það eigi að
setja lög þess efhis að þeir sem tapa í
forsetakosningum haft þrjá mánuði til
að ganga frá sínum málum og verði
svo gerðir útlægir. Þess vegna á að
halda forsetakosningar sem oftast til
að hreinsa landið af viðrinum. Þegar
líður að forsetakosningum gefa alls
kyns jólasveinar sig fram og flykkjast
í fjölmiðla til að tala um sjálfa sig sem
sameiningartákn þjóðarinnar. Er þetta
normalt?
Þórunn Sveinbjarnardóttir
stjórnmálafræðingur
Fariö ofmjúkum
höndum um fram-
bjóðendur
Athygli vekur mikið fylgi við Ólaf
Ragnar Grímsson. Ég spyr sjálfa mig
að því á hverju það byggi öðm en því
að nafn hans er þekkt á heimilum
landsins. Mér finnst Ólafur Ragnar
mjög frambærilegur maður en vegna
þeirrar afgerandi stöðu sem hann hef-
ur núna þá hefur hann gjörsamlega
komið sér undan því að svara nokkr-
um spurningum um það hvað hann
hyggist gera seth forseti og áð Sama
skapi öllum spumingum um það hvað
hann hafi gert til að vera þess verður
að vera forseti Islands.
Ég held reyndar að margt eigi eftir
að breytast í þessari barátm um leið og
fresturinn rennur út og ljóst hveijir em
í baráttunni. Mér finnst það fólk sem
gefið hefur kost á sér vera hópur mjög
vænna kosta og ég sé í sjálfu sér ekki
að það sé einhver knýjandi þörf að
fjölga í þeim hóp. Þessar síðustu fimm
vikur skipta örugglega sköpum og
gætu orðið mjög fjömgar. Ég held að
fylgi Ólafs Ragnars muni þá stefna
niður á við. Hver eða hveijir fara upp
á við er efiðara um að segja.
Það er ámælisvert hversu mjúkum
höndum fréttamenn fara um forseta-
frambjóðenduma. Það er farið að tala
um þá á annan hátt en venjulegt fólk.
Auðvitað á að ræða um forsetafram-
boðið af fullri virðingu. Hins vegar
þarf að spyija mjög skýrra spuminga
um embættið og það hvað þetta fólk
vill gera á Bessastöðum og hvað það
hafi gert fyrir þjóð sína. Hvers vegna
það sé verðugt til að verða forseti ís-
lands. Mér finnst hafa vantað upp á
það hjá sumum frambjóðendum að
þeir skýri það öðmvísi en svo að þeir
séu frambærilegir og valdi starfanum.
Þetta snýst um miklu meira en það.
Þetta snýst um það hvort tiltekin
manneskja hafi lagt það af mörkum að
hún eigi það skilið að verða forseti.
Sá ífambjóðandi sem mér lýst best
á er brautryðjandinn og hugsjónakon-
an Guðrún Agnarsdóttir. Hún er kona
sem hefur unnið til þess að verða for-
seti lýðveldisins.
Hannes Örn Blandon
prestur
Dauft yfir
Það er fremur dauft yfir. Mér sýnist
Ólafur Ragnar vera á hraðsiglingu á
Bessastaði. Mér líst ekkert illa á hann,
án þess að ég gefi mig upp sem stuðn-
ingsmann hans. Ég á þá ósk heitasta
að á forsetastóli sitji fólk sem ber hag
allrar þjóðarinnar fyrir brjósti, alla
daga, en ekki einungis á tyllidögum.
Annars er embættið þess eðlis að það
er skelfileg hugsun fyrir fólk sem er
spontant og skemmtilegt að það niegi
ekki lengur vera þannig af því það er
komið í embætti forseta íslands.
Vilhjálmur Þorsteinsson
kerfisfræðingur
Ekki talað um
grundvallaratriði
Það er varla að hin eiginlega barátta
sé komin af stað; enn sem komið er
eru frambjóðendur bara að sýna sig og
sjá aðra sinn í hverju lagi. Ég hef
áhyggjur af því að baráttan snúist um
of um skrautfjaðrahlutverkið - að
frambjóðendur passi sig of samvisku-
samlega með að vera settlegir og
traustvekjandi og stuða engan. Þrátt
fyrir allt er forsetinn kosinn af þjóð-
inni allri beinni kosningu þar sem at-
kvæðin vega jafnþungt - og kosning-
amar gætu því verið fágætt tækifæri
fyrir þjóðina til að sýna hvert hugur
hennar stefnir hvað varðar almenna
framtíðarsýn um þróun þjóðfélagsins.
Vill hún einangrunarhyggju, eða vill
hún alþjóðahyggju? Vill hún hafa
menninguna í sóttkví eða í suðupotti
alþjóðlegra strauma? Hversu langt á
ísland að ganga í því að hafa frum-
kvæði í mannréttindamálum og stuðn-
ingi við sjálfstæðisbaráttu undirokaðra
þjóða? Um þessi grundvallaratriði
heyrist ekki múkk.
Enginn ffamkominna frambjóðenda
er augljóst val fyrir mig, meðal annars
af því að mér fmnst enginn þeirra leit-
ast við að svara ofangreindum spum-
ingum. Vinsældir Ólafs Ragnars
Grímssonar eru mér ráðgáta eins og
fleimm, en dagskipun hans er skyn-
samleg: að tala sem minnst meðan
hann er í fararbroddi. Ég vona að ann-
að hvort komi frarn nýr frambjóðandi
sem hefur meira að segja en þeir sem
íyrir em, eða að einhver þeirra taki af
skarið og leggi skýrari línur.
Gunnar Smári Egilsson
blaðamaður
Frambjóðendur
best geymdir hver
á sínum stað
Mér finnst ekki neitt. Ég veit ekki
einu sinni hvar kosningabaráttan fer
fram. Það kom reyndar til mín kona í
fyrradag þar sem ég sat á stól í Lækj-
argötunni og bað mig að mæla með
því að Guðrún Pétursdóttir fengi að
bjóða sig frani til forseta. Ég gerði
það. Annars hef ég ekki orðið var við
neina kosningabaráttu. Þrátt fyrir bág-
an efnahag hef ég ekki enn orðið svo
blankur að ég hafi sótt mér kaffi á ein-
hverja kosningaskrifstofuna enda
minnir mig að kaffið sem ég drakk á
kosningaskrifstofu Frjálslyndra hægri-
manna í Smjörhúsinu árið 1987 hafi
verið staðið og vont - ef til vill sökum
þess að Hreggviður Jónsson stóð einn
í því að hella upp á könnuna og hann
virtist líka vera einn um að drekka af
henni. I þau fáu skipti sem ég hitti fólk
þessa daga vill það oft minnast á for-
setakosningarnar og þykir mér það
miður. Mér fannst meira gaman af
biskupsmálinu og vil nota tækifærið
hér og spyija hvort bréf kirkjumála-
ráðherra hafi borist séra Bolla Gústaf-
syni. Síðast þegar ég frétti var það í
Borgarfirðinum á leið norður en það
em þijár fjórar vikur síðan.
Mér líst vel á Guðrúnu Pétursdóttur.
Það er nægir að h'ta á Ólaf Hannibals-
son til að sjá að þama fer kjamorku-
kona. Hún hefur klætt hann upp og
snyrt, klippt hann og sett hann í lagn-
ingu, kennt honum borðsiði og ég sé
ekki betur en hún hafi líka keypt
handa honum nýjar tennur. Þessi fýrr-
um næsti nágranni Gísla í Uppsölum
er óþekkjanlegur en ég er hins vegar
ekki viss um að breytingin sé til góðs.
Mér líst vel á Pétur Kr. Hafstein.
Það er eitthvað einlægt og hjartahreint
þegar hálf fimmtugur maður sem hef-
ur gengt háum trúnaðarstörfum fyrir
þjóð sfna finnur hjá sér löngun til að
kynnast þjóðinni og að hún kynnist
honum. Óg þó Pétur verði ekki forseti
þá er aldrei kosningabarátta sem lagt
er upp með þessi markmið til einskis
háð.
Mér líst vel á Ástþór Magnússon.
Forsetaífambjóðandi sem ekki borgar
auglýsingareikninga sína þekkir sína
þjóð. Ef hver þjóð fær þann forseta
sem hún á skilið er ég ekki frá því að
íslendingar eigi eftir að sitja uppi með
Ástþór.
Mér líst vel á Guðrúnu Agnarsdótt-
ur. Ég þekki ekki nokkum annan ís-
lending sem kemst jafn nálægt því að
tilheyra góða fólkinu. Mér finnst einu
mistök hennar sú að hafa ekki kosn-
ingamiðstöð sína í neyðarmóttöku
fómarlamba nauðgana.
Mér líst vel á Olaf Ragnar Gríms-
son. Allir þeir sem ég hef hitt og segj-
ast ætla að kjósa Ólaf finnst það gott á
Davíð Oddsson að deila stjómarráðinu
með Ólafi. Þetta sýnir að Ólafur hefur
lært af því að vera óvinsælasti maður
landsins. Hann veit að það býr miklu
meiri kraftur í andúðinni en sam-
kenndinni.
Mér líst vel á Guðmund Rafn Geir-
dal. Best líkar mér stefnumið hans að
skipa nefnd með öllum forsetafram-
bjóðendunum sér til halds og traust.
Þetta er sniðugt kosningabragð. Að
kjósa Geirdal kemst næst því að kjósa
ekki neinn. Ég sem hef bara einu sinni
mætt á kjörstað á ævinni og þá til þess
eins að skila auðu hef loksins fengið
minn frambjóðanda.
Mér líst vel á Jón Baldvin Hanni-
balsson. Ég held að Jón sé eini fram-
bjóðandinn sem er nógu skemmilegur
að eðlisfari til að lifa af leiðindi emb-
ættisins. Mér er hins vegar til efs að
stór hluti þjóðarinnar þyki kostulegar
bommertur Jóns og hans fólks nógu
virðulegir brandarar fýrir forseta. Það
má því segja um Jón eins og alla aðra
frambjóðendur að þeir eru best
geymdir hver á sínum stað.
Annars vorkenni ég þessu fólki
öllu. Það lýsir miklum hamförum í
sálinni að vilja verða forseti. Mín
reynsla af ólmstríðufullum löngunum
er sú að það fer betur með sálina að
losa sig undan þeim en að reyna að
finna þeim útrás. Ég held því að það
væri fallegra af þjóðinni að skaffa
þessu fólki tíma hjá presti, sálfræðingi
eða gamalli hjartahlýrri konu en að
vera að ýta undir þessir langanir hjá
þeim.
Bragi Kristjónsson
bóksali
Hysterísk
auglýsingavella
Það er ákaflega mikil þreyta í kring-
um þetta embætti, þar sem forsetinn er
fýrst og fremst orðinn samkvæmisfull-
trúi landsins. Embættið er fyrir neðan
hæfileika þessa fólks sem er í fram-
boði og það ætti einfaldlega að leggja
embættið niður. Þetta er allt saman
orðið að farsa. Alls konar fólk sem
ekki hefur tilkynnt að það ætli fram er
að tilkynna að það ætli ekki fram. Það
er að tilkynna eitthvað sem kannski
var í bígerð en ekkert hefur orðið af.
Þetta er ekkert annað en hysterísk aug-
lýsingavella. ■