Alþýðublaðið - 06.06.1996, Blaðsíða 4

4
ALÞÝÐUBLAÐIÐ
FIMMTUDAGUR 6. JÚNÍ1996
FIMMTUDAGUR 6. JÚNÍ1996
ALÞÝÐUBLAÐIÐ
e n n i n
i
5
■ Jurgen Klinsmann, hinn þrautreyndi landsliðskappi Þjóð-
verja, valdi sex leikmenn fyrir Sunday Telegraph sem sérstök
ástæða er til að veita eftirtekt í Evrópukeppninni í knattspyrnu
sem hefst á laugardaginn
Komið með
skemmtikraftana
Meistarakeppni snýst um að
etja saman þeim bestu; þess-
vegna höfum við keppni af
þessu tagi og áhorfendur verð-
skulda ekkert minna. Það ætti
að gleðja mig sem Þjóðverja,
með það eitt að takmarki að ná
fyrsta Evrópumeistaratitlinum,
þegar önnurlönd sniðganga
bestu leikmenn sína. En ég
verð að segja að það hryggir
mig að leikmenn á borð við Er-
ic Cantona og Gianluca Vialli
skuli ekki taka þátt í mótinu.
Þjálfararnir kunna að hafa
ástæður fyrir því að velja ekki
þessa menn, en enginn getur gert
ágreining um að þeir eru frábærir
leikmenn, og að hæfileiki þeirra til
að skemmta áhorfendum skiptir
óendanlega miklu máli fyrir fót-
boltann. Að horfa á mann einsog
Roberto Baggio leika listir sínar
með knöttinn er í mínum huga það
sem fótbolti snýst um. Þar að auki
finnst mér að leikmenn einsog
Cantona og Vialli verðskuldi að
leika á stærsta sviðinu.
Ég get heldur enganveginn skil-
ið hvernig Italir telja sig hafa efni
á að skilja Beppe Signore eftir
heima, aðalmarkaskorarann í Serie
A [ítölsku fyrstu deildinni] á þessu
keppnistímabili. En ítalir og
Frakkar eru ekki þeir einu sem
sniðganga stórkostlega leikmenn.
Spánverjar gengu framhjá hinum
bráðefnilega Ivan de la Pena, þótt
hann muni ef til vill keppa á
Olympíuleikunum í staðinn.
Ekki svo að skilja að við í þýska
liðinu séum farnir að búa okkur
undir sigur. Keppninnar vegna eru
sem betur fer margir góðir leik-
menn sem munu verða með í
slagnum. Þrátt fyrir fjarveru hinna
framúrskarandi liðsfélaga sinna
verður Alessandro del Piero í
ítalska liðinu, sem er í sama riðli
og við. Hann er leikmaður sem
hefur tekið stórstígum framförum
síðustu tvö ár og þykir nú, 21 árs
gamall, í hópi þeirra bestu. Hann
skoraði fáein frábær mörk í meist-
arakeppni Evrópu á síðasta keppn-
istímabili og er aukþess þegar orð-
inn Evrópumeistari félagsliða með
Juventus. Hann gæti orðið einn af
bestu leikmönnum Evrópukeppn-
innar.
Svo er það minn gamli félagi
með Tottenham, Darren Anderton.
Hann hefur átt við langvinn
meiðsli að stríða en er kominn í
sitt fyrra form. Leikmaður einsog
Darren, sem bæði getur leikið á
kantinum eða upp miðjuna, er dýr-
mætur hverju liði af því hann getur
tekið að sér allar stöður á vellin-
um. Hann er einstaklega hættuleg-
ur þegar hann kemur upp völlinn í
fararbroddi sóknarmannanna. Ég
mun fylgjast með honum af sér-
stökum áhuga.
Annar leikmaður sem getur gert
gæfumuninn fyrir lið í svona
keppni er Dennis Bergkamp. Hann
er mikill markaskorari með hol-
lenska liðinu, hefur skorað 23
mörk í um 40 leikjum, sem er að-
dáunarverður árangur.
Ég gæti nefnt ýmsa í króatíska
liðinu, en Zvonimir Boban er leik-
maður þeirrar gerðar sem ég hef
dálæti á - hann spilar fyrir liðs-
heildina, en sækist ekki eftir per-
sónulegri upphefð. Hann ræður yf-
ir frábærri tækni og hefur þann
hæfileika að geta breytt gangi
Darren And-
erton, Eng-
landi. Kom-
inn aftur í
fyrra form.
Zvonimir Bo-
ban, Króatíu.
Ræöur yfir
frábærri
tækni.
Youri
Djorkaeff,
Frakklandi.
Blómstrar á
Ítalíu.
Alessandro
del Piero,
Ítalíu. Ungur
og bráðefni-
legur.
Brian Laudr-
up, Dan-
mörku. Já-
kvæður og
ákveðinn.
Dennis Berg-
kamp, Hol-
landi. Marka-
skorari af
náð.
Liðin í Evrópu-
keppninni
Fyrstu leikirnir í Evrópukeppninni í
fótbolta fara fram um helgina, og
verða beinar útsendingar frá fjórum
leikjum á laugardag og sunnudag.
England og Sviss leika á laugardag
klukkan 13.45 og á sunnudag eru
þrír leikir: Spánn og Búlgaría klukkan
13.15, Þýskaland og Tékkland klukk-
an 15.45, Danmörk og Portúgal
18.15. Hér á eftir má sjá skiptingu
liðanna í riðla.
A-riðill
England, Sviss,
Holland, Skotland.
B-riðill
Spánn, Búlgaría,
Rúmenía, Frakkland.
C-riðill
Þýskaland, Tékkland,
Ítalía, Rússland.
D-riðill
Danmörk, Portúgal,
Tyrkland, Króatía.
leiksins, og það getur ráðið úrslit-
um.
Annar fyrrum félagi minn, Youri
Djorkaeff sem ég spilaði með í
Mónakó, er nú fastamaður í
franska landsliðinu. Frá upphafi
var mér ljóst hvað bjó í honum,
svo ég gerði mitt ítrasta til þess að
örva hann til dáða. Hlutskipti hans
var helstil oft að dúsa á bekknum
vegna þess að hann var sýknt og
heilagt að þrasa við þjálfarann, Ar-
sene Wenger. Djorkaeff blómstraði
hinsvegar þegar hann fór til Paris
St. German og nú leikur hann með
Inter Milan.
Og svo eru þá meistararnir, Dan-
ir, sem sigruðu okkur í úrslita-
leiknum í Svíþjóð fyrir fjórum ár-
um. Maður gæti nefnt hvorn sem
er af Laudrup-bræðrum en sá
yngri, Brian, hefur tekið á sig sí-
aukna ábyrgð. Það sem ég kann
best við í fari hans er jákvæð fram-
koman. Þegar maður leikur í út-
löndum skiptir margt máli ef hlut-
irnir eiga að ganga upp: andrúms-
loftið, leikvangurinn, liðsandinn.
Þetta snýst ekki bara um peninga.
Við sem leikum á meginlandinu
sjáum ekki betur en Brian njóti
þess til hins ítrasta að leika á Skot-
landi. Hann hljómar jafnvel skosk-
ur!
Þýskalandi gekk mætavel á leið-
inni í úrslitakeppnina. Við leggjum
hart að okkur við að þróa sóknar-
leik sem felst í því að varnarmenn-
irnir pressa andstæðingana og
sækja frá byrjun. Markmið okkar
er að hafa fulla stjórn á andstæð-
ingunum fremur en að bregðast við
aðgerðum þeirra. Þetta er mjög
herskár leikstíll og alger breyting
frá því sem við höfum gert síðustu
sex til átta ár. Þegar við unnum
Portúgal á útivelli og Hollendinga
í vináttuleik held ég að þeir hafi
verið bæði hrifnir og dálítið hissa.
Því miður missi ég af fyrsta
leiknum, gegn Tékkum, vegna
leikbanns, og sama máli gegnir um
miðvallarleikmanninn Steffen Fre-
und. Okkur hefur ekki gengið sér-
lega vel gegn þeim, ólíkt Italíu og
Rússlandi, og við erum orðlagðir
fyrir að byrja rólega. Við verðum
bara að trúa því að við komumst
alla leið - og að ég verði sá sem
hampa bikarnum. ■
■ Brynhildur Ingvarsdóttir sagnfræðingur á grein í
nýjasta hefti Skírnis þar sem hún gagnrýnir íslenska
sagnfræðinga harðlega og segir þá hafa lokast inni í
eigin heimi. Hún átelur þá einnig fyrir slælegan stíl
og framsetningu. Alþýðublaðið hafði samband við
nokkra sagnfræðinga sem lesið hafa grein Brynhild-
ar og spurði þá hvort þeir væru sammála þeim
viðhorfum sem fram koma í greininni
Eru sagnfræðingar
á villigötum?
Jón Ólafur ísberg
Það er ekkert að
í sagnfræðinni
„Á undanfömum ámm hafa fá-
mennar en háværar raddir innan sagn-
fræðinnar haldið því fram að greinin
sé helsjúk og hundleiðinleg í akadem-
ískri einangmn. Þetta er rangt í aðalat-
riðum þótt undantekningar séu til. Á
síðustu ámm hafa kornið út mörg
sagnfræðirit sem uppfylla ströngustu
vísindakröfúr en hafa jafnframt náð
hylli almennings.
Góður fræðimaður getur miðlað
fræðunum til almennings á aðgengi-
legan hátt. Lélegur fræðimaður getur
það ekki þótt hann geti kannski skrif-
að skemmtilegan stíl. Spumingin er
hvort það sé hlutverk sagnfræðinga að
bera rannsóknir sínar á torg, með
þeim aðferðum sem nauðsynlegar eru
þegar slíkt er gert, eða láta öðmm það
eftir. Ég tel það vera eitt af megin-
markmiðum sagnfræðinga, og annarra
fræðimanna, að upplýsa og fræða al-
menning. Miðlun fræðimannsins er
kannski ekki sérlega skemmtileg,
enda er það annarra að skemmta, en
hún verður að vera aðgengileg.
Hérlendis hafa margir lélegir
fræðimenn skrifað lélegar fræðibækur
á góðu máli og uppskorið vinsældir
og mikla sölu. Slík framleiðsla kemur
góðum fræðimönnum sem tileinka sér
vísindaleg vinnubrögð ekkert við.
Ekki frekar en listmálari skiptir sér af
verkum húsamálara. Einstaka sagn-
fræðingar, sem aldrei hafa skrifað
neitt sem fallið hefur almenningi í
geð, líta öfundaraugum til starfsfélaga
sinna sem hefur orðið vel ágengt. Til
þess að ná hylli fólks hafa sumir reynt
að skríða í faðm skáldsögunnar og lát-
ið innlifun, frásagnargleði, stíl og aðr-
ar vinsældauppskriftir stjóma gerðum
sínum. Þetta hefur verið gert á kostn-
að vísindalegra vinnubragða en í sum-
um tilfellum hefur salan aukist og við-
komandi orðið vinsælli hjá ákveðnum
hópi, sem vildi geta gert eins.
Það er ekkert að í sagnfræðinni þótt
einstaka sagnfræðingar eigi í einhverri
kreppu og það er ástæðulaust að láta
þá smita út frá sér.“
Inga Huld Hákonardóttir
Margt jákvætt
hefur gerst á
síðustu árum
„Það er sannarlega lofsvert að auka
umræðu um vinnubrögð sagnfræðinga
og gott að Alþýðublaðið greip á lofti
boltann sem Brynhildur og Skímir
vörpuðu út. Gagnrýni Brynhildar á
pósitívismann er ágæt. Hins vegar
hefur margt gerst á þeim sjö ámm sem
liðin em frá útkomu SnOrra á Húsa-
felli. Brynhildur virðist sjálf ennþá -
það á vafalaust eftir að breytast - sitja
föst í viðjum rannsóknarefnis síns.
Enda er grein hennar byggð á B.A. rit-
gerð, en þær henta misvel sem efni í
tímarit. Það er til dæmis alrangt að
enginn sagnfræðingur hafi stundað
frásagnarlist síðan 1989. Bæði Guðjón
Friðriksson og Þór Whitehead hafa
hlotið íslensku bókmenntaverðlaunin
fyrir fræðibækur sínar. Þetta hefðu rit-
stjórar Skírnis átt að hafa hugfast, en
næsta skref hjá þeim mætti gjama
vera að endurbirta nokkra af óviðjafn-
anlegum textum Sverris Kristjánsson-
ar. Hvorki lífs né liðnum hefur honum
verið hleypt inn fyrir víggirðingar
sagnfræðideildar Háskóla íslands."
Jón Þ. Þór
Margt má
betur fara
„Em íslenskir sagnfræðingar á villi-
götum? Er þeir leiðinlegir rannsóknar-
menn sem sitja í fílabeinstumi
eigin rannsókna, en hirða ekk-
ert um þær breyttu kröfur
sem farið er að gera til
sagnfræði í öðmm lönd-
um?
Tilefni þessara spum-
inga mun vera grein eft-
ir Brynhildi Ingvars-
dóttur, „Hvað er á
*

>u
mið þeirra var að segja satt og rétt frá,
byggja á traustum heimildum.
Vel má það vera rétt að íslenskir
sagnfræðingar séu flestir „rannsóknar-
sagnfræðingar" fremur en rithöfundar,
en það get ég engan veginn talið ljóð á
ráði þeirra. „Skemmtileg sagnfræði"
og ,,rannsóknarsagnfræði“ fara reynd-
ar ágætlega saman og geta engan veg-
inn talist andstæður. Eigi sagnfræðirit
að vera hvortveggja í senn, marktækt
og læsilegt, verður það að byggja á
traustri rannsókn. Enginn sagnfræð-
ingur getur skrifað skemmtilega nema
hann hafi góða þekkingu á viðfangs-
efni sínu og þekki heimildimar.
Hitt er svo annað mál hvort við-
fangsefni íslenskra sagnfræðinga á
undanfömum ámm hafa alltaf gefið
tilefni til skemmtilegheita. Sagnfræð-
ingar verða að hafa til hnífs og skeið-
ar, ekki síður en annað fólk. Þeir, sem
sinnt hafa ritstörfum og rannsóknum
að aðalstarfi, hafa flestir verið ráðnir
til sérstakra verkefna sem oftar en
ekki em kostuð af fyrirtækjum, stofn-
unum eða sveitarfélögum. Þar er
mönnum sjaldnast ætlað að vera
skemmtilegir í frásögn sinni, verkin
em ekki alltaf ætluð til sölu á almenn-
um markaði og í öðmm tilvikum
skiptir salan minnstu máli fyrir útgef-
er endur. I þessum tilvikum er
***&» sa,

S4,

seyði í sagnfræð-
inni?“, sem birtist í
vorhefti Skfrnis og
kom út fyrir
skömmu.
Þegar stórt er
spurt verður oft
fátt um svör.
Ég get að
vísu engan
veginn fallist
á að íslenskir sagn-
fræðingar séu, eða hafi ver-
ið, á villigötum í fræðum sínum,
þótt vafalaust megi margt betur fara í
þessum efnum sem öðmm. I grein
sinni staðhæfir Brynhildur að rann-
sóknarsagnfræði (sem hún virðist telja
gamaldags) sé allsráðandi á Islandi, að
íslenskir sagnfræðingar hafi látið sér
fátt um frnnst helstu nýjungar, sem
fram hafa komið á undanfömum ár-
um, en þær byggist fyrst og fremst á
því að gera söguna „skemmtilega". Til
stuðnings máli sínu vitnar Brynhildur
í ýmsa ritdóma og gagnrýnir undirrit-
aðan og fleiri kollega fyrir að hafa lagt
meira upp úr því hve traust rit séu
fræðilega en hinu, hve vel þau séu
skrifuð. I þessu viðfangi ber þess að
gæta að við munum allir hafa verið að
fjalla um rit þar sem höfundamir
höfðu kröfu „rannsóknarsagnfræði"
að leiðarljósi. Margir þeirra skrifuðu
mjög læsilegan texta en meginmark-

-"H

'<5-%

,rin.
ij?

cLl ■ <rr>! „ - Cstjr i
íc‘'ð -■>
, Pdj
>dr: vir->
'gn.
Aí

“■M
"'<ði.
’SVr«,
>‘y>rr

tra„dl.
íyrst og fremst ætlast
til þess að frá-
sögnin sé
traust.
Annað atriði,
ákaflega veiga-
mikið, sem
kannski gerir sam-
anburð Brynhildar
við erlenda sagnfræði
marklausari en ella, er
það að hér á landi er
næsta lítill markaður fyr-
ir sagnffæðirit. í Dan-
mörku, Bretlandi og
Bandaríkjunum er ekki óal-
gengt að sagnfræðirit, sem
þó uppfylla ströngustu fræði-
legar kröfur, verði metsölu-
bækur. Hér er slíkt afar fágætt
og ég þekki nokkur dæmi um
sagnfræðinga, sem haft hafa á
prjónunum rit ætluð hinum almenna
lesanda, en enginn vildi gefa út. Ut-
gefendur töldu þau „vonlaus".
Svo er það spumingin um það,
hvort íslenskir sagnfræðingar beiti
ekki listrænum efnistökum í framsetn-
ingu, skrifi leiðinlega og jafnvel illa.
Veldur hver á heldur. Víst má öðlast
ritleikni með æfingu, en við verðum
víst alltaf að sætta okkur við það að
fólk er misjafnlega ritfært og ekki er
öllum gefið að skrifa texta sem er í
senn bókmenntir og sagnfræði. Við
getum vitaskuld tileinkað okkur fonn
skáldsögunnar en það eitt gerir ekki
textann listrænan, ritið að listaverki
eða höfúndinn að listamanni.
Vel má vera að íslenskir sagnfræð-
ingar hafi ekki sinnt nægilega vel
þeim hræringum sem orðið hafa er-
lendis á undanfömum ámm. Margir
hygg ég þó að hafi fylgst vel með
þeim og ekkert í frásögn Brynhildar
um þessi efni kom mér á óvart. Frekar
að mér þætti ýmislegt vanta, meðal
annars um athyglisverðustu hræringar
sem orðið hafa í norrænni og þýskri
sagnaritun á síðustu ámm.
Að lokum vil ég þakka Brynhildi
Ingvarsdóttur fyrir ágæta grein og víst
höfum við öll gott af því að líta öðm
hvom upp úr skmddunum, líta til átta
og velta fyrir okkur stöðu fræðigrein-
arinnar, hvert við stefnum og hvemig
okkur hafi miðað.“
Gunnar Karlsson
Lokamarkmiðið
er að orka á fólk
,Eg er í gmndvallaratriðum sam-
rnála Brynhildi að lokamarkmið allrar
sagnfræðilegrar þekkingar og hugsun-
ar sé að snerta almenning, að orka á
fólk.þannig að það hugsi eða finni til
öðmvísi en það mundi annars gera.
Það er tvennt sem er ástæða til að
taka fram og stundum misskilst við
þetta sjónarmið. Annars vegar er það
að með þessu er ekki verið að gera lít-
ið úr þeirri sagnfræði sem er eingöngu
ætluð öðmm sagnfræðingum. Það er
ekki verið að segja að allar rannsóknir
séu í sjálfu sér ómerkilegar eða lítil-
vægar. Þessu sjónarmiði hefur stund-
um verið gerð upp sú skoðun og það
er ekki sanngjamt. Hinn fyrirvarinn
sem ég vil nefna er að þetta þýðir ekki
að öll sagnfræði eigi endilega að vera
skemmtileg eða spennandi. Það er
ekki hægt að gefa fyrirfram reglur um
hvemig góð sagnfræði eigi að vera,
frekar en hægt er að segja hvemig ljóð
eigi að vera eða skáldsögur. I þessu
sjónarmiði er ekki að fmna nein fyrir-
mæli um ákveðna tegund eða ákveð-
inn stfl. Það er lokamarkmiðið sem
skiptir máli og ég held að rannsóknir
yrðu fijórri ef akademískir sagn-
fræðingar hefðu þetta í huga í meira
mæli en þeir gera.“
Már Jónsson
Sagnfræði er
fullt hús matar
og finnast marg-
ar dyr
„Sagnfræðingar fást við fortíðina og
nota til þess skjöl og skýrslur, handrit
og bækur, fomleifar, smíðisgripi og
fleira. Skylda þeirra við samtímann er
tvíþætt. Ánnars vegar ber þeim að
komast að einhverju sem skiptir máli.
■ Brynhildur Ingvarsdóttir sagnfræðingur
Samfélag sagn-
fræðinga á ekki að
vera lokuð klíka
-segir Brynhildur sem í grein í Skírni gagnrýnir ís-
lenska sagnfræðinga fyrir að starfa í einangrun.
Hins vegar hljóta þeir að koma niður-
stöðum sínum á framfæri. Lestur á rit-
dómum sagnfræðinga um sagnfræðirit
sannfærði Brynhildi Ingvarsdóttur um
að fyrra atriðið væri það eina sem fag-
fólk virtist hafa áhuga á, því ritdómar-
ar láta framsetningu liggja á milli
hluta en leiðrétta rangfærslur í gríð og
erg, jafnvel prentvillur. Hér hefur hún
lög að mæla og ég tek líka undir það
með henni að sagnfræðingar mega
ekki loka sig af og vinna bara íyrir
sjálfa sig eða vini sína. En eiga aðrar
öfgar að taka við af þessum?
Brynhildur boðar endurreisn frá-
sagnarinnar, nýja sagnfræði og sam-
mna vísinda og listar. Gott og vel. Það
er göfugt markmið. Oft má skrifa
rennilegan og hrífandi texta um fortíð-
ina. Þá er rétt að reyna og hafa margir
gert á nýliðnum ámm með góðum ár-
angri. Þetta er bara ekki hægt og
stundum óæskilegt. það þýðir ekki að
skrifa um hvað sem er hvemig sem er.
Framsetning efnis ræður því hvað
kemst til skila og iðulega krefst rök-
stuðningur fyrir tilteknum ályktunum
og fullyrðingum meiri nákvæmni en
góðu hófi gegnir. Textinn er þá ekki
fyrir hvem sem er. Slíkri sagnfræði
má ekki farga þótt almenningur hafi
ekki áhuga á henni. Slflc sagnfræði er
heldur enginn óvinur annairar sagn-
fræði og Brynhildur fer með rangt mál
þegar hún fullyrðir að það sem hún
með nokkurri lítilsvirðingu kallar
„rannsóknarsagnfræði" útiloki aðrar
tegundir sagnfræði. Hið rétta er að
vandaðar og ítarlegar sagnfræðirann-
sóknir em forsenda þess að hægt sé að
skrifa um fortíðina á sem íjölbreyttast-
an hátt fyrir sem flesta.
Sagnfræði hefur sjálfstæðan til-
verurétt sem fræðigrein. Hafi sagn-
fræðingar bmgðist þeirri skyldu sinni
að gefa þjóðinni tækifæri til að vera
með á nótunum er rétt að skamrna þá
fyrir það, líkt og Brynhildur gerir. Þar
með er ekki sagt að fræðigreinin sem
slík eigi að fara til fjandans.“ ■
Brynhildur Ingvarsdóttir er tutt-
ugu og fimm ára sagnfræðingur
sem skrifar snarpa grein í nýjasta
hefti Skírnis þar sem hún gagn-
rýnir kollega sína. Greinin er
byggð á BA- ritgerð sem Bryn-
hildur skrifaði við Háskóla Is-
lands. Það voru fyrst og fremst
viðbrögð sagnfræðinga við bók
Þórunnar Valdimarsdóttur Snorri
á Húsafelli sem urðu kveikjan að
ritgerðinni.
„Já, ég er hrifin af þeirri bók
Þórunnar,“ segir Brynhildur. „Mér
finnst hún vera kjarkmikil og vel
hugsuð tilraun með sagnfræði-
formið. Þar er aðferðafræði skáld-
skaparins notuð samhliða sagn-
fræðinni. I verkinu heldur Þórunn
mjög stíft í sagnfræðina, en tekst
um leið að setja hana fram á mjög
skemmtilegan hátt. Ég las ritdóma
sagnfræðinga um bókina og varð
afar undrandi á mismunandi við-
brögðum þeirra við henni. I BA-
ritgerð minni notaði ég ritdóma
sagnfræðinga sem vitnisburð urn
skoðanir þeirra og lagði út af
þeim. Mér heyrist þessi aðferð
mín vera umdeild, en ég hef til-
hneigingu til að láta þá gagnrýni
sem vind um eyru þjóta. Þó svo
sagnfræðingar haldi því fram að
ritdómar séu skrifaðir eftir
ákveðni formúlu þá leysir það þá
ekki undan þeim skyldum að vera
trúir fræðigrein sinni og hug-
myndum.“
Nú ertu í grein þinni harðorð i
garð sagnfrœðinga, dregur upp
mynd af þeim sem heldur forpok-
uðum frceðimönnum sem skrifi
þurran og leiðinlegan stíl.
„Ég er kannski ekki að spara
stóru orðin. En það kemur að því
að menn verða að leggja skoðanir
sínar á borðið af ákveðni og mót-
mæla því sem þeim þykir ekki
vera nægilega gott. Stundum þarf
að hafa hátt.
Ég sé enga ástæðu til að efast
um vísindalegt eðli sagnfræðinn-
ar, en eðli hennar er margþætt.
Það er ekki hægt að taka út einn
þátt, einblína á hann og vinna ein-
göngu út frá honum. Stór þáttur
sagnfræðinnar felst í því að skrifa
fyrir almenning. Það er ekki hægt
að loka þann þátt úti og skrifa ein-
vörðungu fyrir hina fræðimenn-
ina. Samfélag sagnfræðinga á ekki
að verða lokuð klíka þar sem
menn loka sig af, helga sér fast-
mótað svið og skrifast á við aðra
fræðimenn, en láta eins og al-
menningur komi
þeim ekki við.“
Nú gerir þú
dkveðna kröfu um
góða, jafnvel list-
rcena, framsetningu
í skrifum frceði-
manna. Nú munu
þeir sem rdða ekki
við slik skrifa vcent-
anlega segja að
þetta sé ósanngjörn
krafa.
„Ég geri fyrst og
fremst kröfu til
þess að menn skrifi
góða og fallega ís-
lensku. Mér finnst
það ekki til of mik-
ils mælst. Það eru
allt of litlar kröfur
gerðar til þessa
þáttar í sagnfræði-
námi. Menn geta
fengið skínandi
einkunn fyrir sagn-
fræðiritgerð sem er
á hörmulegu máli.
Það eru röng vinnu-
brögð. Háskólinn er
æðsta menntasetur
landsins. Ef kröfur
til góðra vinnu-
bragða eru ekki
gerðar þar, hvar á
þá að gera þær?“
Ætlarðu að
fylgja þessum skoð-
unum þínum eftir?
„Ég er byrjuð að
hugsa um fyrirlest-
ur sem ég ætla að
flytja á söguþingi
sem haldið verður í
maí 1997. Þar ætla
ég að halda áfram á
svipuðum nótum og
spyrja: Fyrir hverja
er sagnfræðin?"
í Háskóla íslands geta
menn fengið skínandi
einkunn fyrir sagn-
fræðiritgerð sem er á
hörmulegu máli. Það
eru röng vinnubrögð,"
segir Brynhildur sem
segir ekki vera til of
mikils mælst að sagn-
fræðingar skrifi góða
íslensku.
‘v- . s ' • ''' ''j
xÆ ' . ' '’ v,
. ’ 'v. ..
,•>'. '• V\v ' u’ v \
>\ «. * V :'i v* ’♦ > " ’' ' •