Alþýðublaðið - 04.09.1996, Blaðsíða 5

4
S
ALÞÝÐUBLAÐIÐ
a
ivhuviKUDAGUR 4. SEPTEMBER 1996
a
Ungir jafnaðarmenn
Sambandsþing SUJ
Sambandsþing Sambands ungra jafnaðarmanna verður
haldið helgina 18.-20. október, í Breiðabliksskálanum í Blá-
fjöllum. Skv. 9. grein b í lögum SUJ, skal fulltrúatala aðild-
arfélaga fundin með því að deila 10 í félagatölu þeirra
mánuði fyrir sambandsþing. Komi þá út brot, skal það
hækkað upp, ef það er hálfur eða meira, ella skal því
sleppt. Þess skal gætt að ekkert félag má tilnefna meira en
45 af hundraði af fjölda þingfulltrúa, sem leyfilegur er skv.
lögum.
Aðildarfélagi ber að tilkynna til skrifstofu sambandsins,
eigi síðar en viku fyrir þing um tilnefningu fulltrúa og að
því loknu gefur stjórn sambandsins út kjörbréf til réttkjör-
inna fulltrúa.
Þeir sem sitja í sambandsstjórn, framkvæmdastjóri sam-
bandsins svo og ritstjóri málgagna, skulu sjálfkjörnir á
sambandsþing með fullum réttindum. Þeir aðilar tilheyra
ekki fulltrúatölu þeirra aðildarfélaga sem þeir eru félagar í,
skv. grein 9a í lögum SUJ.
Dagskrá verður auglýst síðar.
Framkvæmdastjóri
Félag ungra jafnadar-
manna í Kópavogi
Aðalfundur verður haldinn miðvikudaginn 18. sept-
ember að Hamraborg 14a kl. 20.30.
Venjuleg aðalfundarstörf
Stjórnin
Frá skrifstofu
Alþýðuflokksins
Skrifstofan verður opin á þriðjudögum og
fimmtudögum eftir hádegi. Þeim sem vilja
fá upplýsingar um starf flokksins er bent á að
Þröstur Ólafsson, framkvæmdastjóri
þingflokksins, verður til viðtals á
skrifstofunni á þessum tímum.
Alþýðuflokkurinn
Lagabreytingar
Lagabreytinganefnd er skipuð af framkvæmdastjórn
til að vinna að tiliögum um breytingar á lögum flokks-
ins. Samkvæmt 63. grein laga Alþýðuflokksins skal
nefndin senda flokksskrifstofu tillögur þessar eigi síð-
ar en mánuði fyrir flokksþing.
Nefndin óskareftirtillögum að lagabreytingum vegna
47. flokksþings Alþýðuflokksins. Tillögur þurfa að ber-
ast nefndinni eigi síðar en mánudaginn 9. september.
Sendið tillögurnar merktar:
Alþýðuflokkurinn,
b.t. lagabreytinganefndar,
Hverfisgötu 8-10,
101 Reykjavík.
■ Marlene Dietrich var ein dáðasta kvikmyndastjarna
heims. Hún lést árið 1994,92 ára að aldri. Síðustu árin lifði
hún í nær algjörri einangrun frá umheiminum. Það þóttu því
tíðindi þegar hún samþykkti að veita ritstjórum Der Spiegel
viðtal sem birtist skömmu áður en hún lést
Rökhyggjan
léttir lífið
Ritstj.: Upplifðuð þér skyndilega snögg sinnaskipti í Holly-
wood. Fannst yður aUt í einu: Ég er ekki lengur Þjóðveiji?
Dietrich: Þér munuð eiga við þau ár mín í Holíywood, er ég lék
í kvikmyndum, en bjó þar sem „aðkomumaður" (non-resident).
Þegar Hitler tók völdin í Þýskalandi aíféð ég að sækja um banda-
rískan ríkisborgararétt, en til að verða ríkisborgari Bandaríkjanna
þurfti maður að hafa dvalist þarlendis í frmm ár. Bandarísktir rík-
isborgari varð ég þess vegna ekki fyrr en 1937. Við höfðum þá
fyrir löngu haft fréttir af hryðjuverkum nazista og vissum að ekki
sæi fyrir enda þeirra. Af þeim sökum höfðu margir vina minna
flust frá Þýskalandi. - Það olh sjálfri mér ekki sárindum að segja
skilið við ættjörðina. Ég bjó í landi sem af veglyndi sínu tók við
öllum, sem leituðu á náðir þess. Eiginmaður minn starfáði í
Frakklandi og ég hafði bam okkar hjá mér. Ég lét ósvarað öMum
fyrirspumum ffá Hitler, Göbbels og Göring. Ég hafði verk á hönd-
um, en í frítíma mínum vann ég með Emst Lubitsch að því að
koma þeim undan, sem nazistar ofsóttu, um Sviss til Ameríku.
Lubitsch lagði nótt við dag. Hvfli hann í friði.
Ritstj.: Nazistar hvöttu yður til að snúa aftur 1936. Hvemig bar
það að?
Dietrich: I símskeyti.
Ritstj.: Þér urðuð eindregin andfasisti og sunguð fyrir herlið
bandamanna á vígvöllunum.
Dietrich: Ég var svo heppin að vera í Bandaríkjunum, þegar
nazistar komust til valda. Eins og aðrir í Bandaríkjunum hafði ég
spumir af hryðjuverkunum og öllu því, sem gekk á í Þýskalandi.
Mörgum hinna ofsóttu gat ég hjálpað til að komast undan og að fá
þak yfir höfuðið íyrst í stað og síðan vinnu. Það var fyrsti og örð-
ugasti vandi okkar. - Þegar Bandaríkin lýstu yfir stríði var USO
(United Services Organization) sett á fót. Sá félagsskapur fékk
kunna gamanleikara og söngvara til að hverfa ífá daglegum störf-
um og fljúga til Evrópu (eftir að innrásin var komin á skrið) og
skemmta hermönnum og að koma þeim til að gleyma hættunni
stundarkom. Ég var einn þeirra.
Ritstj.: Þér segist hafa verið í omstunni um Bastogne sakir sam-
vistar yðar með hermönnunum. Getur það ekki valdið misskiln-
ingi, að þér hafið skotið á Þjóðverja?
Ritstj: Hvemig var barátta yðar í rauninni?
Dietrich: Hvar lásuð þið þetta? USO stofnaði öðlingur einn í
því skyni að gleðja bandaríska hermenn á
útlendri grund. Ætlunin var líka að styrkja
hug þeirra og kjark. Návist ffægra leikara
þótti þeim benda til lítillar lífshættu og það
sló á náttúrulegan ótta þeirra. - f fylgd með
okkur var gamanleikari og undirleikari, og
ég söng og ræddi við hvem sem var. Við
urðum hermönnum á vígvöllum, sem ekki
áttu sjö dagana sæla, til nokkurrar gleði og
hugarléttis, en þeir vom hetjur í minum
augum, því að þeir vom ekki að verja land
sitt og þjóð. Þeir þurft þess vegna tvöfald-
an eða þrefaldan kjark til að horfast í augu
við dauðann. - Okkur, óbreyttum borgur-
um var aðeins ein hætta búin, fangelsi.
Við lokuðum augum fyrir sprengjum og
skothríð. Ég sá fyrir hugskotssjónum
fangavist míná í smáatriðum, en það hélt
ekki aftur af mér. Tii stríðsioka var ég að
til þess að hjálpa til að koma á hinum dýr-
mæta friði.
Ritstj.: Urðuð þér andfastisti af persónu-
legri reynslu eða af pólitísku innsæi?
Dietrich: Af ábyrgðartilfmningu. Að of-
sækja saklaust fólk er og verður viður-
styggilegt athæfi. Ofsóknir fasismans em
meiri en svo að orðum taki.
Ritstj.: Þér hlutuð skyndilega heims-
ffægð 1930 í kvikmyndinni - „Der blaue Engel“.
Dietrich: Þar farið þið villir vega. Má ég koma ykkur á rétta
leið? Ég var ein margra óþekktra leikkvenna í Berlín í þann mund
er sú kvikmynd var tekin. Ég hafði lítið hlutverk í leikriti, sem
hafði Hans Albers að leikstjóra og Rosa Valetti í helsta kvenhlut-
verki. Þá kom von Stemberg til Berlínar í boði Emils Jannings.
Tmde Hesterberg var kynnt fyrir honum og hann tók pmfu með
þeirri frægu leikkonu, eins og vandi hans var. Síðan var farið með
hann í leikhúsið, þar sem Albers og Valetti léku, til að fá sam-
þykki hans við val í önnur hlutverk. Það veitti hann daginn eftir á
skrifstofu Ufa og kvaðst þá vilja hitta persónu eina í litlu hlutverki
í leikriti þessu. Orðið var við beiðni hans og um kvöldið var mér
sagt hvar og hvenær ég ætti að koma til viðtalsins. Eftir að við
Dietrich í The Devil is A Woman, sem
var ein af nokkrum myndum sem von
Sternberg leikstýrði henni í. Hún segir
myndina mikilvægustu mynd sína.
höfðum ræðst við krafðist hann prafutöku og farið var með mig til
upptökumannanna. Eins og kunnugt er var von Stemberg vanur
að hafa sitt fram og gengið var frá samningi við. Ég var samnings-
bundin Ufa í sex mánuði. Meðan verið var að taka kvikmyndina
(„Der blaue Engel“) hljóp ég í leikhúsið á hverju kvöldi. Að upp-
tökunni lokinni hélt Josef von Stemberg aftur til Bandaríkjanna og
lff okkar fór aftur í sitt fyrra horf.
Ritstj.: Hvað svo?
Dietrich: Næstu sex mánuði gerði Ufa ekki tilkall til starfskrafta
minna. Kvikmyndin var undir lás og slá. Eins og kvikmyndasagan
hermir keypti Paramount í Hollywood kvikmyndina „Der blaue
Engel“, að sjálfsögðu fyrir orð leikstjórans og ég fékk formlegt
boð að koma til Bandaríkjanna. Ég tók því og leikferill minn í
kvikmyndum hófst. Parampunt setti ekki enska gerð kvikmyndar-
innar „The Blue Angel" á markað. Til stóð að sýna mig sem „-
femme fatale", en ekki sem hina frökku, óprúttnu Lelu. „Der
blaue Engel" hóf mig þannig ekki til heimsfrægðar.
Ritstj.: Hvaða góðar minningar eigið þér frá Þýskalandi, ef
nokkrar?
Dietrich: Ættlandi mínu, Þýskalandi fyrir yalöatíð Hitlers, ann
ég að sjálfsögðu, og þær minningar míiiar. epi fagr;ir og oft daprar,
w eins og allar minningar. Ég 'er stölí áftb§ílfHSkri gamansemi
minni, sem á engan sinn lflca og oft hefur létt irtá' eifiða daga. Að
þýskum bókmenntum bý ég að auki, - allt frá Goethe til Rilke,
sem ég á nú með dag hvem og marga nótt. Þeir töfrar blikna ekki.
Ritstj.: Hvað finnst yður nú um þá listamenn, svo sem Herbert
von Karajan og Walter Gieseking, sem ekki fældust nazista, held-
ur unnu með þeim og fyrir þá?
Dietrich: Margir listamenn ganga svo upp í vinnu sinni og eiga
svo mikið undir henni, að þeir geta ekki af henni látið, því að þá
yrði þeim tómleiki lífsins óbærilegur.
Ritstj.: Genguð þér nokkm sinni í einkennisbúningi í sigmðu,
hemumdu Þýskalandi?
Dietrich: Að sjálfsögðu. Allt til loka styijaldarinnar í Evrópu
var ég til dæmis með framvarðarsveitum.
Ritstj.: Þér vorað í sviðsljósinu, fyrir allra sjónum, svo að segja,
ekki síst sem söngkona. Hvemig kunnið þér við yður án tilheyr-
enda?
Dietrich: Mjög vel. Ég varð að leggja hart að mér við „One
Woman Show“, við að læra, æfa, pmfa,
máta dýra búninga mína. Frumsýningar og
fiugferðir vom um heim allan. Ég mátti
ekki sýna þreytumerki. Til þess þarf sjálf-
saga og þrek, og vera alltaf í góðu skapi,
ekki aðeins í sýningarflokki sínum, heldur
líka meðal ókunnugra. Þrek, góð heilsa og
ekki síst þolinmæði eru helstu eiginleik-
amir, sem það starf krefst, í Norður- og
Suður-Ameríku, í Englandi og allri Evr-
ópu, Rússlandi og Japan. Kvikmyndataka
er bamaleikur í samanburði við það.
Ritstj.: Tvær hliðar vom allt ffá upphafi
á þeirri konu, sem þér bmgðuð upp. Allt
frá Lolu hefur hún ekki aðeins vakið ást,
heldur lflca ótta. Mikilfengleiki yðar fólst
að nokkru í óstýrilæti, jafnvel hofmóðj.
Gulduð þér þeirrar ímyndar?
Dietrich: Um hofmóð eða óstýrilæti hef-
ur mér aldrei verið brígslað. Ég hef sungið
inn á margar hljömplötur á þýsku. Val
söngvanna ber hinu gagnstæða vitni.
Ritstj.: Þér vorað kona hinnar seiðandi
raddar, hinnar löngu fótleggja og þér vor-
uð líka konan með húsbóndavaldið. Imynd
yðar tengdist kulda, karlafyrirlitningu,
jafnvel lesbískri ást.
Dietrich: Ég skellti upp úr, þegar ég las
þessar spumingar. Ég hélt að engu yrði bætt við þann þvætting,
sem ég hef lesið um sjálfa mig. En um lesbisku hef ég ekki verið
áður vænd. Kenneth Tynan, sá snjalli maður, komst hnyttilega að
orði um mig: „Hún hefur kynhrif án kynferðis.” Honum var ekki
vits vant. I
Ritstj.: Horfið þér enn á kvikmyndir? Nýjar? Gamlar? Yðar eig-
in?
Dietrich: Sjaldan, það er svo fátt um reglulega góðar kvikmynd-
ir, en alltaf þó á myndir Roberts Redfords, aldrei á mínar eigin. Til
hvers væri það? Ég les heldur. Vonandi spyrjið þið mig síðar,
hvað ég lesi.
Ritstj.: Hver kvikmynda yðar er yður kæmst og hver mik |væg-
ust? Um hveija þeirra er yður síst gefið?
MIÐVIKUDAGUR 4. SEPTEMBER 1996
ALÞÝÐUBLAÐIÐ
5
Diefrich árið 1936.
Glæsikvendið eins og
heimurinn man hana.
Dietrich: „The Devil is a Woman" og „Destry Rides Again“. Sú
fyrrnefnda er mér hin mikilvægasta. Og auðvitað báðar kvik-
myndir Billy Wilder „A Foreign Affart" og Witness for the
Prosecution", síst er mér „Rancho Noborious", sem Fritz Lang
tók.
Ritstj.: Með hvaða leikurum þótti yður best að leika? Hveijir
þeirra féllu yður best? Með hverjum, sem þér lékuð ekki með,
hefðuð þér kosið að leika?
Dietrich: Brian Aheme, Michael Wilding, Robert Donat, bresk-
um heiðursmönnum öllum saman og Jimmy Stewart, þeim banda-
ríska heiðursmanni. A enga aðra hefði ég ffemur kosið.
Ritstj.: Hvaða kvikmynd hreif yður fyrst?
Dietrich: Kvikmynd Raimu, „La femme du boulanger". Enn
man ég hverja senu og verður hugsað til þeirra. Og kvikmynd
Mumau, „Faust".
Ritstj.: Hvort mótaði yður fremur á æskuámm kvikmyndin eða
leikhúsið?
Dietrich: Leikhúsið að sjálfsögðu. í fyrstu heyrði það uppeldinu
til. Síðar gekk ég á Max Reinhardt-skólann í Berlín. Allir leikarar
Reinhardt-leikhússins skiptust á að kenna okkur.
Ekki var völ á þeim betri. Eftir tvo mánuði eða svo vorum við
send í leikhús til að standa í sviðsvæng, síðar í þögul hlutverk.
Þegar við höfðum vanist sviðinu fengum við einnar setningar hlut-
verk svo sem „Hesturinn hefur verið söðlaður" eða „Maturinn hef-
ur verið borinn á borð“. Á eftir lylgdu stærri hlutverk og loks rann
upp sá dagur, að okkur var boðið til viðtals um eiginlegt hlutverk.
Besta vinkona mín, Greta Mosheim, var send í Schiller-leikhúsið í
„Das Alte Heidelberg", sem Alfred Braun setti upp. Hún fékk
helsta kvenhlutverkið og fylgdum við henni öll á fyrstu æfinguna.
Greta var náin vinkona mífi ámm saman, lflca í New York, þegar
við áttum báðar heima þar. Ég sakna hennar.
Ritstj.: Vom mikil viðbrigði að koma til Hollywood frá New
York? Hver var mestur munur á þeim?
Dietrich: Það vom mér ekki erfið umskipti, því að von Stem-
berg bjó mér frið og ró og leit eftir málum fyrir mig. Hið eina,
sem skyggði á íyrstu dvöl mína í Hollywood var, að ég saknaði
litla bamsins míns, sem varð eftir í Berlín hjá eiginmanni mínum
og bamfóstra, því að hún var of lítil til að fara svo langa ferð. Við
bmgðum á það ráð, því að ég vissi ekki, hvort ég mundi verða þar
um kyrrt. Svo gat farið, að ég yrði ekki leikstjama, eins og leik-
stjórinn vonaðist til, - að aftur yrði sama sagan sem af upptöku
hans með mér í Berlín.
Ritstj.: Hvers minnist þér helst frá Berlínardögum yðar?
Dietrich: Fyrstu bemskuáranna, töfra bams, sem ég hafði fætt.
Ritstj.: Sex af sjö fyrstu hlutverkum yðar í Hollywood vom í
kvikmyndum, sem von Sternberg tók. Hvers er yður kærast að
minnast frá þeim?
Dietrich: Hvemig hann heillaði alla í kringum sig, ekki aðeins
mig, heldur líka aðra samstarfsmenn sína, þótt ekki í sama mæli.
Ritstj.: Þér unnuð lflca með öðrum miklum stjórnanda frá
Þýskalandi, Emst Lubitsch. Hvemig var að vinna með honum og
Billy Wilder, sem tók tvær fegurstu kvikmyndir yðar?
Dietrich: Lubistch var alltaf alvara, en hjá Billy Wilder var allt-
af gaman, - fií frá alvöru lífsins.
Ritstj.: Hitchcock dáðist að því, að þér vissuð hvað eina um
búninga, leikstjóm og lýsingu. Hvemig fannst yður að leika í „-
Stage Fright“ undir leikstjóm hans?
Dietrich: Hann var enskur Emst (Lubitsch), einkanlega vegna
þess að hjá honum var alltaf alvara á ferðum. Jane Wyman og ég
urðum alltaf að vera prúðar og stilltar. Ég bar mikla virðingu fyrir
honum.
Ritstj.: Hver munur var á tökum þessara miklu leikstjóra? Em
um hann dæmigerðar sögur?
Dietrich: Hver og einn þeirra hefur sín sérkenni. Sem em fleiri
en svo, að lýsa megi þeim.
Ritstj.: Ef þér svarið án umhugsunar: Hvers urðuð þér að gjalda
fyrir frægð yðar?
Dietrich: Aðkreppts einkalffs, - og gildir
það ekki aðeins um mig eina.
Ritstj.: Hvern hug berið þér til Babel-
bergs og Ufa?
Dietrich: Babelberg skipar nú ekki rúm í
mínum huga. En þegar einn vina minna í
Múnchen bað mig að styðja það, að við
tökuveri hans yrði ekki hróflað, sagði ég
frá því, hve mikið von Stemberg fannst til
von Babelberg koma, þótt hann hefði van-
ist frábærum tökuvemm í Hollywood, eftir
að hann fór þangað frá Ufa. Fyrir mig
hafði Ufa ekki þýðingu né hefúr. Til þess
var ég ráðin, því þvert um geð, eins og ég
hef sagt frá. Það var mér öndvert og nýtti
sér ekki tilkall sitt til starfskrafta minna.
Ritstj.: Var Paramount í Hollywood
heimkynni yðar?
Dietrich: Já, í mörg ár, dýrðleg ár, ham-
ingjusöm ár, heimkyiuii mín.
Ritstj.: Berlín, Hollywood, París, - í
hverri þeirra borga viljið þér helst búa?
Dietrich: í París náttúmlega.
Ritstj.: Hvers vegna völduð þér París til
búsetu?
Dietrich: Eins og ég hef áður sagt: Ég
hef lengi unnað þeirri borg, og franskri
tungu frá bamsaldri, fyrsta kennslukona mín var frönsk. Frönsku-
kennara í skóla mínum í Berlín til mikillar undrunar talaði ég
frönsku reiprennandi, þegar kennsla í útlendum málum hófst.
Önnur kennslukona mín var ensk.
Ritstj.: Hafa yður á ævinni orðið á afdrifarík mistök eða yfir-
sjónir?
Dietrich: Nei, ég hef haft heppnina með mér, að ég veit.
Ritstj.: Emð þér í einkalífi öll önnur en sú „femme fatale", sem
þér leikið?
Dietrich: Um það þarf engum blöðum að fletta. „Rugla ekki
saman leikara og hlutverki", segir gamalt enskt orðtak og fer það
nærri saman. Ég þykist vita að áhorfendur í dag ímyndi sér ekki
neitt slíkt. Hlutverk flestra leikara em nú af ýmsum toga, svo sem
til dæmis hlutverk mín í „Der blaue Angel“ og , Judgment in Nut-
Dietrich í hlutverki Katrínar
miklu í mynd Sternberg The Scarlet
Empress.
emberg."
Ritstj.: Hvernig verður endanlegu svipmóti komið á eigin
ímynd?
Dietrich: Örðuglega. Á gagnrýni er enginn endi. Því máli gildir
þó ekki um alla. Margir dá sjálfan sig.
Ritstj.: Hvemig veitist þeim að lifa, sem orðnir em að goðsögn?
Dietrich: Maður venur sig við það og það verður manns annað
eðli.
Ritstj.: Hverjir vom bestu vinir yðar? Og hveijir nánustu trún-
aðarmenn?
Dietrich: Þér tahð um liðna daga? Kenneth Tyman, Ronald Re-
agan, Noel Coward, Jean Cocteau, Edith Piaf, Michael Bary-
schnikow, Mischa Spoliansky, Billy Wilder, Orson Welles.
Ritstj.: Þegar þér horfið til baka, hvaða listaverk og kvikmyndir
hafa mótað yður mest?
Dietrich: Ég vona, að tónverk, ljóð og ritverk séu meðtalin, því
að þá svara ég greiðlega. Tónlistarmannanna Strawinski, Debussy.
Cesar Franck, Swjatoslaw Richter. Arhur Rubenstein, Vladimir
Horowitz, Rudolf Serkin, Jascha Heifetz, David Oistrach. Skálds-
ins Rainer Maria Rilke - eins og ávallt. Rithöfundanna Emest
Hemingway, Erich Maria Remarque, Joseph Roth, Konstantin
Paustowski, Gúnter Gras, Peter Handke, Albert Camus.
Ritstj.: Emð þér mikið einsömul eða hafið nokkm sinni verið
það eða aldrei? Hafið þér sóst eftir að vera einsömul og er frægð
keypt við einvem?
Dietrich: Þið emð iðnir við kolann. Sjálfkjörin einvera er ein-
kennandi fyrir marga listamenn, rithöfunda og líka flesta þá, sem
reyna að skapa eða uppgötva. Alexander Fleming, sem ég hafði
dáð úr fjarlægð, bauð mér eitt sinn heim og varð vinur minn til
dauðadags. Hvenær sem ég kom til London hitti ég hann fyrir al-
einan. Til þessara sérstæðu mannvera telst ég ekki.
Ritstj.: Hafið þér átt hamingjusama daga? Og hvað er hamingja
að yðar mati?
Dietrich: Já, segja má það, ef undan er skilinn missir ástvina.
Ritstj.: Þegar þér rifjið upp daga yðar sem lítillar telpu, bams,
hvað verður yður efst í huga?
Dietrich: Undarleg spuming að tama. Ég svara: Að gera skyldu
mína.
Ritstj.: Þótti yður það gaman?
Dietrich: Það komst ekki að mínum huga.
Ritstj.: Áttuð þér bestu vinkonu á skólaámm yðar? Og hvað
hefur ufri hana orðið?
Dietrich: Að sjálfsögðu, en hvemig má ég vita, til hvers þið
spyijið?
Ritstj.: Hvort munið þér betur eftir föður eða móður? Hvort
þeirra teljið þér hafa mótað yður meira og þá hvers vegna?
Dietrich: Faðir minn dó þegar ég var mjög lítil. Óðar og fóstur-
faðir minn hafði gengið að eiga móður mína, fór hann á vígvöllinn
og var skotinn. Ég þekkti aðeins móður mína, sem ól mig dýrð-
lega upp.
Ritstj.: Hver var mikilvægasti „skóli“ yðar?
Dietrich: Að læra að tala helstu framandi tungur.
Ritstj.: Hvaða eiginleikum eigið þér frægð yðar að þakka, að
yðar áliti?
Dietrich: Hæfni og hlýðni.
Ritstj.: Við hveiju hefur yður boðið mest um dagana og hvað
hafið þér dáð mest?
Dietrich: Viðurstyggð, lygum, aðdáun. Snilld í öllum sínum
myndum.
Ritstj.: Hvað finnst yður um hugtök eins og jafnrétti og frelsun?
Dietrich: Leiðinleg hugtök.
Ritstj.: Orðin ambátt og herra hafið þér viðhaft um samskipti
yðar við Stemberg. Sakir sjálfsaga yðar kallaði Billy Wilder yður
dáta. Er leikkona sköpunarverk leikstjór-
ans eða samstarfsmaður?
Dietrich: Það fer eftir því með hveijum
er unnið. Ég var ólærð leikkona í augum
Stembergs, en í augum Billy Wilders var
ég kát og klók ambátt.
Ritstj.: Hefur yður langað til að leikstýra
kvikmynd?
Dietrich: Nei, til þess hafði ég ekki
hæfileika.
Ritstj.: Hvað gerðuð þér, þegar þér vor-
uð döpur, leið eða óánægð? Var það oft?
Dietrich: f bernsku lærði ég „að taka
mig saman". Ég forðast líka að leggja lag
mitt við fólk með hæpna eiginleika.
Ritstj.: Þér vomð fyrsta stjama talmynd-
anna. Hver var hlutur yðar í þöglu mynd-
unum?
Dietrich: Fyrsta leikstjama talmyndanna
var ég ekki. Lítið á gamlar leikskrár eða
auglýsingar. Nafn mitt er ekki á stærra letri
en annarra leikara. Það er á meðal nafna
Hans Albers. Kurts Gerrons, Rosa Valetti
og annarra leikara. Leikstimið var Emil
Jannings. Ég var óþekkt leikona, sem á
stundum féll til lítið hlutverk í þöglum
kvikmyndum.
Ritstj.: Sternberg var yður eins konar faðir eða öllu heldur
„mannvera, eins og best má verða." Einhveiju sinni sögðuð þér:
„Ég var hamingjusöm leikbrúða." Hefur aldrei íþyngt yður að
vera einum manni háð?
Dietrich: Nei, hvers vegna þá? Leikbrúður hugsa þó ekki.
Einkalíf mitt var alveg aðskilið vinnu minni.
Ritstj.: Þér hafið skrifað, að þér leggið mikið upp úr Kant.
Hvers vegna?
Dietrich: Það ætla ég ekki að skýra út fyrir ykkur, en gef ykkur
litla bendingu: Rökhyggja léttir lífið.
Ritstj.: Hvenær vomð þér hamingjusömust?
Dietrich: Þegar bamið mitt var lítið.
Ritstj.: Hvers konar fólk dáið þér mest?
Dietrich: Það sem tekur sjálft sig ekki of hátíðlega. ■