Alþýðublaðið - 01.08.1997, Qupperneq 12

12
ALÞÝÐUBLAÐIÐ
FÖSTUDAGUR 1. ÁGÚST 1997
^ Hvemig
vartí ntstjcrri
Össur Skarpfiéðinsson rijjar upp fivemig fuinnféCCst
á pað í frrásíaga mánudxujs í febrúar fyrir orð
Jóns Baldvins að taka að sér ritstjómAípýðubíaðsins.
Það var hráslagalegur mánudag-
ur í byijun febrúar. Úti féllu
hálfbráðnar snjóflygsur á koll-
inn á Jóni Sigurðssyni sem horfði
spanskgrænum augum á gamla Al-
þingishúsið. Þegar ég horfðist í augu
við hann úr óþéttum gluggum
þingsalarins fannst mér í vetrarrökkr-
inu einsog vottaði fyrir hálfgerðri
fyrirlitningu í augnkrókum landsföð-
urins. I þinginu stóð yftr orrahríð um
heilbrigðismálin, og kanski var ég
undir fullmiklum áhrifum af adrena-
líninu sem skylmingar dagsins höfðu
skipað ofvirkum briskirtli að dæla út
í æðakerfið. Eg brást að minnsta
kosti illa við, þegar Sighvatur Björg-
vinsson kom ábúðarmikil] inn í
þingsalinn og sagðist þurfa að tala
við mig. Nauðsynlega, sagði formað-
urinn, og ekki síðar en núna.
Dauðaleitin
Erindið verkaði á mig einsog
þriðja flokks brandari. Ég vissi að
það stóð yftr dauðaleit að nýjum rit-
stjóra fyrir Alþýðublaðið. Nokkrar
vikur frá því vinur minn og frændi
Hrafn hafði tekið pokann sig og
fundið sér annað skipsrúm, og Kol-
brún Bergþórsdóttir var búin að setja
af stað styrjöld innan flokksins til að
koma f veg fyrir að Alþýðublaðið
yrði lagt undir Dag- Tímann. „Ég vil
að þú verðir ritstjóri Alþýðublaðs-
ins,“ sagði Sighvatur.
Ég brást ekki vel við erindi for-
mannsins. Ég var gamall ritstjóri
Þjóðviljans frá seinni gullöld blaðs-
ins, og fannst satt að segja stappa
nærri dónaskap að biðja fyrrverandi
ritstjóra slíks stórblaðs að taka að sér
örblað, sem Frjáls Fjölmiðlun ætlaði
að gefa út fyrir flokkinn, og lá í aug-
um uppi að væri einungis biðleikur
til að ná að lokum blaðinu yfir í
púsluspilið um stóra miðilinn, sem
var auðvitað masterplanið.
Atti ég að skera forystu flokksins
niður úr þeirri snöru, sem Kolbrún
Bergþórsdóttir með aðstoð jafn
ólfkra kempna og Ámunda Ámunda-
sonar, Birgis Dýrfjörð og Guðmund-
ar heitins Jaka hafði sameiginlega
snúið henni?
Uxinn og björninn
Ég taldi sjálfur að ritstjóradögum
mínum hefði lokið þegar þriggja ára
vist minni á Þjóðviljanum sáluga
lauk. Þeirra daga minntist ég jafnan í
hjarta mínu með nokkru stolti. Þaðan
fór ég með góðar minningar, ævi-
langa vináttu góðra drengja, hæsta-
réttardóm ásamt himinhárri sekt fyrir
meiðyrði gagnvart ágætum þing-
manni Framsóknarflokksins sem
uppúr því varð vinur minn, - og
reynslunni ríkari. í Alaska var
indjánaþjóðflokkur sem lét unga
menn drepa bjöm með spjóti áður en
þeir urðu að fulltíða mönnum og hjá
Kúní ættbálknum í Víetnam verður
enginn fullorðinn nema hafa riðið
berbakt hjá tjóðruðum uxa og sneitt í
tvennt með einu höggi sverðs. Árin á
Þjóðviljanum vom mín manndóms-
vígsla. Þar tókst ég á við minn uxa og
bjöm að auki.
Vist upp á vatn og brauð á Alþýðu-
gefinn. Ég gekk þvínæst snúðugt á
braut til að taka illsku mína út á Ingi-
björgu Pálmadóttur. Hinn hjartaprúði
þingmaður Sjálfstæðisflokksins af
Vestfjörðum, Einar Kristinn Guð-
finnsson, sagði mér seinna að honum
hefði bmgðið við hversu hvöss orða-
skipti ég átti við leiðtoga jafnaðar-
manna.
Næsta klukkutímann harðneitaði
ég frekari samtölum við formann Al-
þýðuflokksins um þetta fáránlega til-
boð, og hélt áfram við þá þörfu iðju
að rifja upp fyrir hinum ólánsama
heilbrigðisráðherra loforð hennar
sjálfrar og Framsóknarflokksins úr
kosningabaráttunni. í þeim efnum
stendur mér enginn á sporði.
sjálfsögðu hvað til míns friðar
heyrði. Ég sótti í mig kjark með því
að horfast fast í augu við sjálfan mig,
þar sem ég hékk á vegg milli Guð-
mundar Áma og Rannveigar, eini
brosandi ráðherrann í hópi hund-
raðogtveggja grafalvarlegra kollega.
Jón Baldvin byrjaði á því að tala
um hvað Stefán Pjetursson hefði ver-
blaðinu var því í mínum huga hinn
fullkomni antiklímax, sem gæti
aldrei komist í nálægð við þá sælu
daga í Síðumúla, þegar ekkert var
heilagt og allt var undir, og engum
hlíft. Þegar Sighvatur missti svo út úr
sér, að flokkurinn hefði áður leitað til
annars manns sem hefði á síðustu
stundu hrokkið úr skaftinu var mér
nóg boðið. Varaskeifa er ekki hlut-
verk við mitt hæft.
„Ertu galinn?" hreytti ég út úr mér
við formann Alþýðuflokksins - Jafn-
aðarmannaflokks Islands með þeim
þjósti sem einungis Vestfirðingum er
„Engirtn rtema
mamma ocj Jón
Baidvin kaíía mig
Össa.“ Ilér erjón
með fómarCamóið á
síðasta starfsdegi Ai-
þýðubiaðsins. Báðir
giska kátir, þrátt
fyrir aiít.
„Össi minn“
Sighvatur vissi hvar ég var
veikastur fyrir. Hálfri stundu síðar
bar Guðlaugur þingvörður mér ein-
dregin tilmæli Jóns Baldvins Hanni-
balssonar um að ég fyndi hann örlitla
stund í myndaherberginu í þinginu.
Myndaherbergið er skuggalegur
staður. Þar er jafnan dregið fyrir
glugga, og þangað fara menn einung-
is með blik hins pólitíska samsæris í
augum. Gamlir ráðherrar, lifandi og
dauðir, horfa strengilega á hvem
þann sem inn gengur, og ég vissi að
ið góður maður. Hann hefði séð fyrir
áratugaþróun í kjölfar seinni heims-
styijaldarinnar og verið góður rit-
stjóri Alþýðublaðsins af því hann
hefði komið inn í flokkinn frá vinstri.
Hann rifjaði upp, að Stefán Pjeturs-
son hefði verið róttækur sósíalisti, en
eftir kynni sín af sósíalistum þeirra
tíma hefði hann söðlað um og geng-
ið í Alþýðuflokkinn. „Alveg einsog
þú, Össi minn,“ sagði Jón og horfði
föðurlega í augu mín.
Dauðalisti Stalíns
Enginn nema mamma og Jón