Vísir - 03.05.1976, Síða 2

r*.
riSIK
?pyr
C
V
■v
IT'
-J
I KOPAVOGI
—..y
j
Ertu fylgjandi sam-
einingu Kópavogs og
Reykjavikur?
Einar Bjarnason, bifvélavirki:
Nei, Reykjavik er orðin nógu stór
og mér finnst Kópavogur geti
verið út af fyrir sig.
Kristin Guðmundsdóttir,
húsmóðir meiru: Nei ég vil helst
ekki sameiningu. Kópavogur er
annar stærsti bærinn á landinu,
og mér finnst við eigum að vera
út af fyrir okkur.
I
VÍSIB,
Fegurðardísir
í föður-
landi__
Tlskusýningar eru orðnar fastur eftirréttur með kalda borðinu á
Hótei Loftleiðum f hádeginu á föstudögum. Siðastliðinn þrjú ár
hefur þessi siður viðgengist og svo verður enn I sumar. Boðað
var tii blaðamannafundar á föstudaginn á opnunarsýninguna.
I>ar var sýndur handofinn fatnaöur eftir Guðrúnu Vigfúsdóttur.
frá ísafirði. Ennfremur margar flikur handprjónaöar eöa unnar
i litlum verksmiðjum og heimahúsum viðs vegar um land.
Silfurskraut smfðað af Jens Guðjónssyni gullsmið prýddi sýn-
ingardömurnar. Islensk nærföt gat þar og að Ilta I fyrsta sinn út-
troðin islenskum fegurðardisum. íslenskur heimilisiðnaður,
Raminagerðin og Hótel Loftieiöir standa aö þessum tiskusýning-
um.
—VS/Ljósmynd Loftur.
... .................-- - ■ - ■ ____________ -
Einar Jónsson, fiskifræðingur:
Eg er nýlega orðinn kópavogs-
búi, en ég tel að það séu aðeins
gamlar mi njar að Kópavogur sé
sér. Þetta hlýtur að verða
sameinað i framtíðinni, en það
mætti þó vera sér bæjarhluta-
stjórnir.
Egill Einarsson, nemi:Mér finnst
það ekkert útilokað, það yrði
kannski þægilegra t.d. með
samgöngur.
Helgi Jóhannesson, bilstjóri: Nei
ég er ekki hlynntur þvi, en ég er
ekki tilbúinn til að skýra i
fljótheitum hvers vegna.
Garðar Ingólfsson, bifvélavirki:
Ég hef ekki hugleitt það sér-
staklega, en ef það hefði
einhverja kosti umfram hitt þá
finnst mér það i lagi.
Þeir eru verstir í þögninni
sem gott er að geta komið
manni fyrir, þegar mannahrúg-
an ætlar að fara að kæfa for-
mann útvarpsráðs i heimahús-
um. Og nú eru stórir dagar i
mannaráðningum framundan
og mikið að gera i útvarpsráði.
Svala Thorlacius er að hætta á
fréttastofu sjónvarps, og
kannski fleiri á næstunni. Ólafur
Kagnarsson er eins og kunnugt
er orðinn ritstjóri þessa blaðs.
Emil Björnsson, fréttastjóri fær
undir sig fræðsludeild á
næstunni, og þá er alveg eins
vist að Jón Helgason, ritstjóri,
verði látinn ljúka giftudrjúgum
blaða mannsferli í embætti
Emils. Nýlega hefur farið fram
ráðning á fréttastofu útvarps,
formanni útvarpsráðs mjög að
skapi, en annars er þar ekki
mikið um hreyfingar, þvi þar
sitja menn í hægu starfi. Hefur
jafnvel komið fyrir að menn
hafa gleymzt upp á lofti I ein
átta ár eða svo, unz þeir nenntu
ekki sjálfir að una þeirri
gleymsku og drifu sig á þing.
Eflaust verður eitthvað um
umsóknir um þau störf, sem
losna. Vitað er nokkurn veginn
fyrirfram hverjir það verða
sem móðgast við ráðningar.
Alltaf er fyrir hendi um
fimmtán manna hópur, sem
sækir um fréttastörf hjá rikis-
fjölmiðlum, af þvi þeir telja sig
eiga þangað erindi um fram
aðra. Með slikri fjöldaásókn
hefur m.a. tekist að laga frétta-
mat fréttastofu útvarpsins.
Hinir eru svo færri, sem sækja
og eiga crindi á fréttastofur.
Svarthöfði
Blað formanns útvarpsráðs
birti i gærmorgun klausu úr Al-
þýðubiaðinu, þar sem vegið er
nokkuð harkalega að Eiði
Guðnasyni, fréttamanni, og
kennir málgagn útvarpsráðs-
formannsins það kosninga-
skjálfta þeirra Arna Gunnars-
sonar, ritstjóra Alþýöublaðsins
og Eiðs. Báðir eru mennirnir
stjörnur úr rikisfjölm iðla-
heiminum, báðir góðir frétta-
menn, sem vita sinu viti um
fréttastarfið og samkeppnina
innan þess. Abendingar Alþýðu-
blaösins I garð Eiðs eru á þá
lund, að hann þyrfti að fara sér
hægar við menn, sem hann leit-
ar frétta hjá i sjónvarpinu, enda
beri að lita svo á, að sjónvarpið
sé ekki nafli alheimsins.
Það má vel vera að Eiður sé á
stundum of aðgangsharður og
þóttugur, og láti of mikið bera á
þvi að hann hefur lika skoðanir.
Fréttamenn eru náttúrlega
fremur miðlar en málflytj-
endur, þótt þvi sé ekki að neita,
að yfirmáta hlutleysi getur gert
fréttaflutning svo leiðinlegan,
að hann nálgist ályktanagerð
kvenfélagasambanda. En
mergurinn málsins liggur ekki I
kostum og göllum einstakra
fréttamanna, heldur þvi starfi,
sem fréttastjórar eiga að gegna,
þ.e. að skapa stofnun sinni stil
og starfsviðhorf, sem felst ekki i
þvi að banna einstaka þætti
frétta, heldur i framkomu og
efnistökum fréttamanna. Hinar
tvær frættastofnanir rikisins
hafa ekki þeirri forustu á að
skipa að þar gæti samræmdra
starfsviðhorfa, nema að þvi
leyti, að á fréttastofu útvarps
ber á þvi, að róttækir frétta-
menn gerist þar stöðugt fleiri,
sem kemur fram i fréttamati,
svo sem eins og þvi að fjalla
yfirleitt aldrei um neinar stór-
pólitiskar ávirðingar eða
hernaðarbrek nema hjá öðru
stórveldinu af þeim tveimur,
sem einkum láta sig málefni
þessa heimshluta sig varða.
Fréttamenn eru nefnilega
hvergi hættulegri en I þögninni.
Þegar þeir þegja um fréttir og
atburði eða upplýsingar, þá
þekkjast þeir fyrst. Slikt verður
ekki sagt um fréttastofu sjón-
varpsins, og það er kannski ein-
mitt sú varnarbarátta að vera
ekki sakaöur um þögn, sem
hefur valdið þvi að Eiður vill
vera aðgangsharður i starfi.
Málgagn formanns útvarps-
ráðs hcfur út af fyrir sig ekki
áhyggjur af fréttamennsku
rikisfjölmiðlanna, þegar það
birtir umsögnina um Eið. Og
það er skiljanlegt. Fréttastofur
fjölmiðlanna eru nefnilega
aðeins afsetningarstöðvar, þar