Vísir - 17.10.1976, Síða 13

VISIR Sunnudagur 17
. október 1976
Magnús Þór Sigmundsson (Júdas Jud. 004. 1976):
Ófullkomna
meistaraverkið
— nýr
meistari ó
meðal vor...
,Happiness
Just A Ride
Plata Magnúsar Sigmundssonar „Happiness Is Just a Ride Away ”
sem kom út isumar verður aö teljast ein af betrj piötum sem komið
hafa út hér á landi. Þó er ljóður á verkinu, — það er ófullgert!
Magnús semur öll lög plötunnar og texta samdi hann ásamt Barry
Rolfe.Magnússyngurlika allt utan bakraddir i einu lagi og leikur
lika á kassagltarinn. Allt þetta framlag Magnúsar er með slfkum
afbragösstil að ég verö að lýsa fyllstu aðdáun. Magnús er að minu
mati kominn i hóp hinna allramerkilegustu I islensku poppi, ásamt
Gunnari Þórðarsyni, Jakobi Magnússyni, Björgvin Halldórssyni,
Magnúsi Kjartanssyni og nokkrum fleirum.
Hlutur Peter Solly, núverandi hljómborðsleikara Procol Harum,
er fólginn I upptökustjón, strengjaútsetningum og hljómborðsleik.
Það er kannski ekki svo litill þáttur hans, en heldur þykir mér hann
slakur. Það vantar allt sem heitir fyllingu i bakgrunn laganna, sem
eru öll mjög sterk og gætu mörg náð miklum vinsældum þar eð þau
eru flest öll áhrifamikil. En með þessum undirleik verður platan að
teljast „ófullgert meistaraverk”. Það væri gaman aö heyra álit Lee
Kramers á verki þessu.
Textar þeirra Magnúsar og Barry Rolfe’s eru allir á ensku, en það
verður að teljast nokkuð eðlilegt þar sem þau eru samin fyrir
Chappels Publishing Company, sem sér um að koma þeim á fram-
færi viðaðralistamenn iBretlandi. Efni textanna er ástin. Reyndar
tengistefniði samhengium ástina ognefnistfyrrihliðin „Meeting &
Loving” og sú seinni „Loving & Parting”. Túlkun Magnúsar á þessu
hugöarefni er m jög góð og býst ég við að flestir sætti sig við og finni
jafnvel sjálfa sig i efni þessu.
Hliöeitt hefst á laginu „Happinessls Just A Ride Away”, sem var
sent til Demis Roussos til dæmis. Lagið er afar gott og rödd furðu-
lega sterk og mikil og framburður hans á enskunni skýr og góður.
Efni textans er best lýst i nafninu, það að hamingjan sé alltaf rétt
við nefið á manni, — það sé bara að ná tökum á henni. Gervihljóð:
færin hans Solly skemma dálitið fyrir. Það væri gaman aö heyra
góða hljómsveit vinna verkið. „Someone Waits” fjallar um hina
vonlausu leit að förunaut, sem sé sá besti. Lagið er létt lag með lág-
um tónum, en með smásveiflum. Galli á plötunni kemur lika fram i
þessu lagi, ssss-hljóð. Lagið „I Don’t Thing I’m Falling In Love” er
eitt hiö besta einstaka lag sem nokkur Islendingur hefur nokkru
sinni samið! Svipar til laga eins og „Sugar Baby Love” og fleiri
slikra klassalaga.
Söngur Magnúsar er afar góður, og textinn er raunhæfur og
snjall. Magnús heldur lika léttleikanum með kassagitarleik sínum.
Frábært „commercial” lag. „Diamond Eyes” er einnig afar gott.
Otsetning i þessu lagi er einnig góð, það er aö segja raddútsetning-
in. Væriliklegt til vinsælda. „Love IsThe Magic” er lika hrifandi en
kannski ekki alveg eins fallegt.
Hliðtvö „Loving &Parting”hefstá „Mister Weather” og minn-
ir að nokkru á hinn skemmtilega poppstil Bitlanna frá besta skeiði
þeirra. Annars minnir öll plata Magnúsar mig á stil hljómsveitar-
innar Stealers Wheel, eina bestu „Beatles-stil” hljómsveitina.
„Love Grows” er ljúft ástarljóð.sterkt og sérstætt. „She’s Leaving”
er lag um skilnað og gott sem slikt, — fullt af þeim krafti sem brýst
um I hjartanu við slik tækifæri og Magnús syngur lagið eins og það
sé hans siðasta.Naesta lag er strax mun léttara og fjörugra og heitir
„Everybody Needs a Little Loving” liklegt til vinsælda. Lokalagiö
er nokkurs konar hugleiöing um þann förunaut sem öll platan fjallar
um og þar sem sfðustu linur eru góðar „now I’m locked from the
past with no key — did she love me? ”
Það er vitanlega erfitt að dæma góða plötu, og þetta er ein af
þeim. Platan hefur mjög litið heyrst I útvarpi hér og auk þess fannst
mér og finnst að hún hafi alls ekki hlotiö þá sjálfsögðu auglýsingu
sem hún átti skilið. Það eru ekki margar plötur jafngóðar og þessi
plata.
Ég hef trú á þvi að Magnús eigi eftir að vera stolt poppbransa
okkar innan skamms þvi hann hlýtur að eiga fleiri gullkorn i poka-
horninu og ef næsta plata verður gerð af meiri efnum ætti allt að
falla saman. En þangað til verður þessi plata „Happiness Ts Just A
Ride Away” áfram „ófullgerða myndin” hans Magnúsar Sig-
mundssonar.
Fjórar stjörnur af fimm.
P.S. — Nota bene. hulstrið er samt úrhrak!

Halldór Ingi Andresson
4 woy
„HARD RAIN"
— 21 plata Dylans óþörf söluvara
Nýlega kom út 21 opinbera
breiðskifa Bob Dylans sem heit-
ir „HARD RAIN” eftir laginu
„A Hard Rain’s A Gonna Fall”.
Hérum að ræða hijómleikaplötu
frá hinum svokölluðu „Rolling
Thunder” túr.
Persónulega finnst mér engan
veginn hægtað miða plötuna við
annað sem hefur komið frá hon-
um siöustu ár nema þá væri
nokkra lélega hljómleikabútt-
legga.
Ekkert nýtt lag er á plötunni,
en lögin eru: „One Too Many
Mornings” (AF THE TIMES
THEY ARE ACHANGING”,
samið 1964), „Maggie’s Farm”
(af „BRINGING IT ALL BACK
HOME” samið 1965), „Stuck In-
side a Mobile With The
Memphis Blues Again” (af
„BLONDE ON BLONDE”sam-
iö 1966), „I THREW IT ALL
AWAY (og „Lay Lady Lay” (af
„NASHVILLE SKYLINE ”
samið 1969), „You’re A Big Girl
Now”, „Shelter From The
Storm” og „Idiot Wind” (af
„BLOOD ON THE TRACKS”
samiö 1974), og ,,OH, Sister” (af
„Desire” samið 1975).
Plata þessi er afar venjuleg
hljómleikaplata full af villum,
illa leikin á mörgum stööum.
Það kemur skýrt fram að duill'
ungar Dylans hafa fengiö að
ráða ferðinni á hljómleikaferða-
lagi þessu. Eflaust hefur aldrei
verið um eina einustu æfingu að
ræða. Hann ætlast til að flest
allir kunni lög sin, en það kemur
greinilega i ljós á þessari plötu
að það eitt dugar ekki til. Dylan
gerbreytir svo mörgu i lögunum
að aðeins nokkrir hinna 10
hljómfæraleikara á plötunni
geta fylgt honum eftir. Sá sem
einna best skilar sér á plötunni
er bassaleikarinn Rob Stoner,
en hann lék llka á „Desire”.
Mick Ronson skilar sinu reynd-
ar sæmilega, en hann leikur á
gitar i einu laganna „Maggie’s
Farm”,en þessiútsetning er ein
af fjölda mörgum og að minu
mati sú lélegasta að undan-
skildum gitarleik Ronson s Aðr-
ir hljóðfæraleikarar á plötunni
eru T-Bone Burnette, Steven
Soles og David Mansfield (glt-
ara), Burnette og Howard
Wyeth á pianóum, Wyeth og
Gary Burke á trommum og
Scarlet Rivera á strengjahljóð-
færi.
„One Too Many Mornings”
sem er eitt af betri lögum Dyl-
ans er reyndar tekið hér i nokk-
uð skemmtilegum rokk-frasa
sem venst vel. En lag þetta er
samt sem áður mun betra i
frumútgáfu Dylans, sem er nú
orðin 12 ára gömul (en hvað
timinn flýgur hratt!). „Maggies
Farm” var fyrsta lag Dylans
sem hann lék með rokkhljóm-
sveit (aö undanskildu „Corrina
Corrina” sem er nú reyndar dá-
litið öðruvisi). Útsetningin er I
þessum þunga Band-stil sem fer
Dylan engan veginn vel. „Stuck
Inside A Mobile With The
Memphis Blues Again "hefur mér
alltaf þótt vera eitt af skemmti-
legri lögum Dylans og i þessari
„live ” útsetningu deyr ekkert af
töfrum lagsins, bassaleikur
Stoners og trommuleikur Wyeth
(liklega Wyeth) er pottþéttur og
skemmtilegur og sparneytinn
gitar mallar á bak við skemmti-
lega, skemmtilega rúllandi.
Næstu lög i timaröðinni „Lay
Lady Lay” og „I Threw It All
Away ” eru i algerum nauðung-
arútsetningum sem erfitt er að
sætta sig viö. Þau eru ekki leng-
ur hugljúfu og hjartnæmu
ástaróöirnir og á country plöt-
unni „Nashville Skyline”. t staö
þeirra eru komin gróf rokklög
meö nýjum, ómerkilegum við-
bótarlinum. Lögunum af „Blood
OnThe Tracks”, „Shelter From
The Storm” „Youre A Big Girl
Now” og „Idiot Wind” er ekki
mikið breytt nema kannski hvaö
gitarleik og annað slíkt smáveg-
is er breytt. Lögunum er eigin-
lega ofaukiö, þ.e.a.s. liklega vill
fólk frekar eiga hina frábæru
„Blood On The Tracks” en
þessa — og engin þörf fyrir
þessar útsetningar i safnið. „Oh
Sister” er aö sama skapi litið
breyttfrá útgáfunni á „Desire”.
„HARD RAIN” er bara fyrir
Dylan-aðdáendur og einlæga
sem slika.
V.