Tíminn - 12.02.1969, Qupperneq 3

MliíVlK (JDAGTJR 12. febráar 1969,
TIMINN
3
Dag nokkurn þegar Pétur
litli var úti að leika sér, varð
hann fyrir einhverju mótlæti.
Því stóð hann fyrir utan eld-
húsgluggann og háskældi. Ná-
grannakonan kom út og ætlaði
að hugga hann:
— Hvað er að þér, Pétur
minn? spurði hún.
— Ég má ekki að því að
tala við þig, ég þarf að skæla,
sagði Pétur.
— Hún kemur rétt strax.
Hún er að hleypa öðrum út
bakdyramegin.
Faðirinn var að segja börn-
unum frá því, að nú væru menn
að reyna að komast til tungls-
ins. Spurningin væri bara,
hvernig þeir ættu að komast
af tunglinu aftur. Þá sagði Óli
Efli: — Það er enginn vandi.
Þeir eiga bara að stökkva af
um leið og tunglið sezt.
Hvernig stendur á þessu,
Mac Donald, sagði gesturinn
við Skotann sem hafði boðið
honum heim. Við erum sex
við borðið, en þú hefur aðeins
keypt fjögurra manna tertu.
— Ég reikna fastlega með
því, svaraði Skotinn, — að
krakkarnir verði svo óþægir
við borðið, að ég verði að reka
þau út, áður en að tertunni
kemur.
Blaðasali í Texas stóð á
götuhorni og hrópaði: — Svindl
að á 98 manns! Eldri maður
keypti blaðið, leit yfir það. —
Ég sé ekkert um þetta svindl
í blaðinu.
Strákurinn var þá upptekinn
við að hrópa:
— Stórsvindl! Svindlað á 99
manps!
— Nei, ég er ekki skeggj-
aða konan. Ég er systir hennar.
Stebbi elskaði Steinu af allri
sál sinni, og hún leit hann hýru
apga. En þó þau vaeru búin að
pukrast saman í heilt ár, gat
hann ómögulega korpið sér að
því að nefna það við hana sem
honum bjó þó ríkast í huga:
— Nefnilega það, hvort hún
vildi verða konan hans.
Loksins kom andinn yfir
hann, eins og skollinn úr sauðar
leggnum, eða það taldi hann,
þegar þau voru eitt kvöld á
gangi saman skammt frá kirkju
garðinum. Hann tók þétt undir
handlegg hennar og leiddi hana
með sér inn í garðinn.
i— Því í ósköpunum ertu að
fara með mig hingað? spurði
Steina alveg m andi.
— Bíddu nu við, byrjaði
Stebbi um leið og hann stanz-
aði á milH stórra legsteina.
Hérna hvílir afi minn og
amma, pabbi minn og mamma,
og hérna er vafalaust þitt fólk
líka. Heldurðu ekki að þú
myndir vilja lúra hérna hjá
mér einhvern tíma seinna?
Mana Callas og milljóner-
inn vinur hennar, Aristóteles
Onassis hafa nú aftur treyst
vináttuböndin.
Þau Callas og Onassis voru
að sögn miklir vinir, en nokk-
ur hlé varð á samskiptum
þeirra, þegar Onassis kvæntist
Jackie Kennedy. Síðan þá hafa
þau varl-a sést, en n-ú um dag-
inn fór frú Onassis heitn til
ættingja og vina í Bandaríkj-
unum, og notaði þá Aristóteles
tækifærið, brá sér til Lundúna
þar sem hann hi-tti Maríu vin-
konu sína og áttu þau leynileg-
an fund á einhver'ju hóteli, að
því er blaðamenn segja. Qnass-
is var örlátur og bauð Maríu
til veizl-u á hóteli í L-ondon,
en síðan fóru þau sitt í hvora-
áttina, Onassis flaug á eftir
konu sinni til USA. Ekki
er annað að sjá en að vel fari
á með þeim.
Það er ntfbkuð algengt að
menn safni einhverju sér til
ánægjuauka, t, d. safna menn
gjarnan frimerkjum, pe-ning-
um .sjaldséðum steinum.
Sumir safna g ö m 1 u m
bílum o.s.frv. Reyndar eru þeir
hlutir víst ófáir sem ein'hver
hefur ekki dundað sér við að
sgfn-a, en sir James Miller,
skozkur mi'ljónamœringur safn
ar engum hversdagslegum
hlutum, hann safnar g-ömlum
skipum.
Um daginn seldi hann glæsi-
legu skemm-tisnekkjuna sína,
sem var búin öllum hugsanleg-
um þægindum og nýjungum,
og í staðinn fékk han-n sér
gaml-an segl- og g-ufuknúinn
ktflabá-t.
Sir James segist hafa leitað
árum saman að eiphverjum
gömlum ktflab-át, nú hafi hann
loksins fundið hann, og bátur-
inn sé alveg eins og gömlu
holabátarnir voru í Bretlandi
fyrir hundrað árum — „þessir
gömiu bátar eru mér mikill
hamingjuauki“.
En skipstjórinn á skemmtí-
snekkjunni er ekki eins ánægð-
ur með skiptin. Hann verður
nú að yfirgefa sína rúmgóðu
og glæsilegu sali, og kúldrast
í þröngum og óþrifalegum
klefa um borð í þessum kola-
dalH sem ekki n-ær einu sinni
einum þriðja af þeim hraða
sem var eðlilegur á snekkj-
unn.
Eini maður'inn sem er
án-ægður er mi-lljónerinn.
★
Þegar sú ríka ekkja frá
Ohicago, Margaret Montg-om-
ery dó fyrir níu árum síðan,
Það er áreiðanlega ágætt
uppeldismeðal að hafa apa
börnum sínum til afþr'eyingar.
Þessir náungar á meðfylgj-
andi my-nd eru miklir mátar,
mega vart hvor af öðrum sjá.
Þeir eiga heima í Suður-Sví-
þjóð, og foreldrar dróngsins,
en hann er fimmtán mánaða
gamall og heitir Miohael, segja
að þeim 1-eiðist aldrei, þeir geti
' ★
m-ælti hún svo fyrir í erfða-
skrá sinni, að „altmuligt“-
maðurinn se-m lengi hafði ver-
ið í þjónustu hennar, William
J. Fields skyldi fá að búa ó-
keypis og laus allra kvaða
í stóra húsinu hennar, ef hann
bara vildi líta eftir köttunum
hennar fimm. Og ef að William
lifði kettina alla, þá átti hann
að fara í bankann, að síðasta
hettinum dauðum, og sækja
sér tvær milljónir króna.
Þegar William var rúmléga
áttr'æður þá loksins geyspaði
síðasti kötturinn golunni, eftir
rúmlega tuttugu ára líf í alls-
nægtum.
Nú á WiHiams sem sagt
tvær miljónir króna, en ekkert
húsaskjól.
bara e-kki komið sér almenni-
lega saman um hvor þeirra
eigi að borða bananana. Margir
hafa boðið foreldrum Michaels
mjkið fé fyrir apann „Tutt-
an“, en þeim kemur ekki til
hugar að selja h-a-nn. Þeir Mic-
hael og Tu-ttan eiga margt
sameiginlegt fyrir u-tan ást á
bönunum, t. d. finnst þei-m báð-
um leiðinlegt að fara í bað.
★
Það mun hafa gerzt um síð-
ustu helgi, að ungur drengur
úr Hafn-arfirði laumaðist með
vinstúlku sína inn i anddyri
verzlunarbyggingar í úthverfi
Reykjavíkur. Þau stóðu síðan
þarna í anddyrinu skötuhjúin
og reyndu að ylj-a hvort öðru
í frostinu. Þá allt í einu skrik.
aði piltinum fótur og -hann
datt á stóra glerhurð og braut
hana í mél.
Hafnfirðingurinn hugsaði sig
ekki um tvisvar he-ldur tók
sér leiguþíl niður á lögi'eglu-
stöð, og borgaði rúðuna. Stúlk-
unni ók ha-nn síðan heim í öðr-
um bíl — sann-ariega dýrt
kvöld það, en kannski ko-ssinn
í anddyrinu hafi verið þess
virði!
— Það er þó alltaf eitt gott
við þig. Það varst þú, sem
fékkst mig til að byrja að
drekka.
Eitt sinn kom fínn maður
úr Reykjavík inn í litla búð
í smáþorpi úti á landi. Maður
þessi var með mikið alskegg.
Hann bað um hárkrem, sér-
stakt merki, sem því miður
var ekki til.
Þá spurði hann um fína
vindlategund, sem búðarmaður
inn hafði aldrei heyrt nefnda.
Fíni maðurinn æsti sig upp
og hrópaði: — Seljið þið yfir-
leitt nokkuð í þessari holu?
Búðarmaðurinn leit glettnis-
lega á hinn og svaraði af
bragði: — Jú, við seljum t.d.
rakvélablöð.
Það var á bænasamkomu og
margir höfðu staðið upp og
vitnað. Loks stóð Marxus gamli
upp og söfnuðurinn beið óþolin
móður eftir vitnisburði hans.
Hann stóð góða stund og sett-
ist svo aftur án þess að segja
eitt orð. — Ég var bara að
liðka lappirnar, sagði hann við
sessunaut sinn, — þær voru
alveg orðnar dofnar.
— Nei, ég hitti ekki hrein-
dýrið, en þessi datt af.