Tíminn - 07.09.1969, Qupperneq 13

r—....
8UNNUB»AGUR 7. september 1969.
TIMINN
13
Nýlega kom að máli við mig
Örlygur Hálfdanarson, bókaút-
gefandi, en hami er áhugamað
ur um íþróttir og fylgist með
því, sem gerist í íþróttaheim-
inum hverju sinni. Erindi Ör-
lygs að þessu sinni var að ræða
um knattspymuna í yngri ald-
ursflokkunum, en málið er hon
um skylt eins og svo mörgum
feðrum, sem eiga syni, er
stunda knattspyrnu. Kom hann
inn á mjög viðkvæmt mál, sem
satt bezt að segja hefur allt
of lítið verið fjallað um opin
berlega. Hvað má bjóða óhörðn
uðum unglingum í sambandi
við líkamsæfingar? Og í fram
haldi af því; em þjálfarar og
leiðbeinendur í yngri aldurs-
flokkunum nægilega menntaðir
á þessu sviði til að þeim sé
treystandi til að meðhöndla
unglinga rétt? Örlygur tók það
skýrt, fram, að hann efaðist
ekki um ágæti íþróttanna, sem
uppeldis tæki, en hann
vildi fá svör við nokkrum
spurningum, og þess vegna
varð það að samkomulagi á
milli okkar, að hann skrifaði
grein um þetta efni í trausti
þess, að forustumenn knatt-
spyhiumála, t. d. formenn
knattspyrnudeilda félaganna,
gæfu svör við þeim. Fer grein
Örlygs hér á eftir:
ER ALLT SEM SKYLDI?
Um þessai’ miuindir fana finaim
máiklair umræðiuir um aðsitlöSu i!s
ienabpa toniaibtspyrmim'anna,
sérstaMega varðandi heimsókn
ir erfcndra ÍMðia. Af fréttaflkitn
imigii diaigMaiða, útwarps oig sijón-
vanrps virðist miega ráða, að
þiar sié ilokiatalkmiarkið.
Það 'er elMá æblun mín að
ftjaillia um þá hlið máfl'sins, sem
smýr að þ'jálfun og Ooeppni fuli
vaxta mianna, sem oft eiigasit
við í Ihlörðum Jieilk, þetss í stað
vú£L ég sem forelidri fjiailte Jítil-
laga um það sem snýr að
himmi ó'hörðnuðu eða háJf-
hörðeiuðu æstou, þ.e. sjálfri und
irstöðunni.
Mér virðist að keppnislhark-
am og toeppnisþijiálfunin, sem
sietur svip sinn á 'knattspyrnu
hinna fuilorðinu, sé nú aið finna
í . öIILum floikikuim bniattspym-
uinnar, aJHt niðuir í' þá ymigstu.
Þiví virðisit vallida flólaigsilegur
imietniaður, sem taki miið sitt af
úibkjomu í einstöikiu mótum og
yfiirslkiygigi tilligainginn með
þijálfuin barna og unigliinga,
sem Ihilýbuir að vema sá að veita
þeim réitta unidimstöðu og á-
huiga. MLg Iiaingar því að koimia
þeinni spunniingu á fnamfæri
viðkomandi forystumanna,
hvort þjálfiun og toeppnii í
ynigsbu fflaktounuim sé eikki of
sitröng? Hafa iþeir kyninit sér til
hlítar hivað hj'óðia má börnum
og ungliinigiuimi? Er æfinga- og
foeppmiiistafllia uniga fólfosiins
gerð í' siaimráði við hæfa sér-
fræðinga? Er fylgzt með lík-
ama hvers einstatol'iinigs og iat-
hiuigað Ihvort bamn þoiir áliag
ið? Hafa þjálfiararnir, nemia í
sárafáum tiJfieJJium, naaga uodir
stöðumienntun á svdði líJiams-
og hieáiisuifræða? Eiiga þeir efoki
fBiesitir alð baiki sér þá eiinu
reyosiu að hafa verið þjálfa'ð-
ir við það sama skipulag, sem
gilddr í daig? Er þess gætt sem
sifoyiidii að þreltóþ'jálfaniir séu við
hæfi 'hver® iaildiursflk)klks og ein-
stakJimgs og er þess gætt í
toeppnii?
Ég hef að undanförnu fylgzt
með æfing'Uim og foeppnuim í' 4.
ftakki og mér virðdst að það sé
ékifoi í 'eðliifcgu MutfailJi við
litoaimsgefcu 12 ára barna að
áefa og toeppa á toroattspyrnu-
veiJí í flufci stærð. Hafia for-
ystumenn knattspyrnumála
niofotorar breytmgair í huiga varð
andd 4. fltakik? f þeim flokiki
keppa börn á aldrinum 12—14
ára. Á þessu aldursskeiði eru
þau m(j!ög misijafnJiega þrosikuð
líJcaimJiegia. Sum má þá þegar
Mfoamisstærð oig aitgervi nær
fiuJiivaxta mianna. Öninur fara
sér hægair í lílfoamsiþroslkanium
og eru að sama skapi veikari
að öllium burðum og áltöfoum.
Við þessii sJciliyrði stoapast mifo
iJJ a'ðsitöðumiuoiur í fcdk og
foeppni. í harðri toeppni hljóta
þeir lágvaxnari að eiga í erf-
iðri aðsitöðu. Spurndnigin er
mieira að segja sú, hvort hinn
gífurlagi stærðiarmun'ux hefiur
efoki oeitovæð amdlieg álhriif á
þá. Hitt er og iltjóst, að fyrir
þá mimini er beinilí'nis um mifola
silysahæbtu að ræða, þeigar þeir
stæmi stoeiM'a á þeim á m'ilkilli
ferð. Eiininig hJjjóta þeir muinni
að reyna mun meira á sig til
þe®s að hafa í fiuiilu tré við
'hina.
Fyrir allmörgum árum
beitti ÍSÍ sér fyrir því að
bann jnrði sett við því aið dreng
ir léifou í mæsta fliokki fyrir
ofan sinn alduirsflokik. Þetta
var gert tij þess að ifooma í
veg fyrir að uinigir dnemgir biðu
tj'ón vegnia of milfoiilJiar áreymslu
í toeppni við fuilioröna mienn.
Eikki veiit ég hvort þesisi regia
stemdur enn. Hiltt er víst að
'húm Juefiur átt fuJJiam rétt á sér.
Þessi reiglia ætti lítoa áð gilda
í ynigri fltaktoumuim, þiar er
stærðairmuinur barmia oft siík-
ur, að þeim minmi virlðist sú
-hæitta búin, sem ÍSÍ viJ'dd á
sínum tíma forða 15—16 ára
unglingum frá. Það sýnist ærin
ástæða tii að endurskoða
flokkaskiptinguna. Ætla mætti
að 4. fl. þyrfti að skipta í tvo, 12
o-g 13 ára. Þá virðist eðlilegt,
að líkamsatgervi verði látið
ráða, bvoirt þedr sfcærsfcu og
sfcertouisfcu eiigd ekki fremur
beiimua í 3jia floktó, svo firemi
sem þeim sé ekki ofgert þar.
Hver sem lau'snin verður, þá
er það efoki réttJ'ætaniiegt, að
þeir fJijótþrosikaðri séu láitnir
toeppa við og miiðurbæla hina.
Það er t.d. allis efoki réttlæfcan-
legt, sem oft sést, ið setjia sitór..
an num tiil foöfuðs þeim
minmgta. Þar er iítiilj iþrótfca-
an-dj að. verifai. „Þá er toappið
fainið að bena fiegurðina ofur-
liðii“. Það er næsfcuim grátfeigt
að heyma og s>já þjálfara umg
l'ingiailiðs æða meðfnaim tooatt-
sipyirmiuiveilli og hrópa á 12—14
ána drenigi, misijafnlaga þnosk-
aða, eggj'unanoröum sem hvet'ja
til hiarðari og igrófani leiJos. Að
þvi' hef ég orðið vitná. Detti .
einhverjiuim þáð í fouig sem mót
rök, að mieinn séu miisjafnJéga
hávaxnir í elztu flofokunum, þá
er því til að svana, sem raun.
ar æfcíi elfoki að þurfa, að hæð-
in slkiptir minmia eða enigU' |
miáli, þegar imiemm eru orðnir
'fuJIIbairðniaðir.
Það k'Uinina -að vena öfigar; en ■
miér sýnist að núvenamidj á-
stand hlijióitd að vena tiJ stór-
sfoaðia fyrir böre og umiglioga
og foniaittspyrnufélöigin sjálf.
Mér -er nær að foaJda, að fjölid
ER ALLT,
SEM SKYLDI ?
3ET i
inn af. 'þátttafoendum 'toomist
eikltoi upp í efrj flofkfoiania, þeir
séu hneielieiga orðmir útslitmiir
fyrir aildur fnam. Hinir full-
onðmu miega etotei etja hörnua-
um þainnig úit, fé • :nna vegma.
Ég hef veiiitt því aitJiygli að
skápuJiöggjiendum toaiupJieitej'a
unga fóltesins þyteir sýnilega á-
sitæðuJiaust að foafa Mnuverði í
foeppimiisJieiikijum þeirna, Þó hef-
ur þetta oft vaildið sárámdum
veigma vafasaimra dómia, sem
spmotfcið hafa af límuverðiaskort
iinum samhliða þeirri sitað-
neynd, að dómiararnir 'aru oft
neymisiluilitlir. Viðfoomiandi aðil-
ar ættu að mimniast þess að
bainmsisálin er viðtovœim. Fimnist
biarni það haf-a verið þeitit nang
iinidum gefcur það haft dijúp
sfcæð 'áforif.
Þiað sfoaJ að lofoum fúsJiega
viðurfoemmt, að éig er fovorki
kn'afctspyinnumaður né sémfróð-
ur um lífoamsræfot. HuigJeiðin.g-
ar mínar foumna því e.t.v. að
vena efoki áð öIJu leytfi á rök
um reisfcar, þótt þær séu byiggö
ar á allnokfourri athugun. En
s-am fone'ldmi fcei ég miér sfoylt
að foomia þeim á framfæri og
ósfoa siwara. Það er ám efa fuil
ásfcæða fyrir viðtoomianidi flor-
ystumenn og foreldra að hug-
l-eiða hvert sé taifomiarkið og
bvemt stefini.
Örlygur Hálfdanarson.
ÆÆÆUXOk
wirm
FJÖLHÆFASTA
FARARTÆKIÐ
A
LANDI

■ .
T LANQ- ' L “ROYER A
Æ

í v h