Morgunblaðið - 14.01.2001, Síða 22

DÆGURTÓNLIST
22 B SUNNUDAGUR 14. JANÚAR 2001 MORGUNBLAÐIÐ
Everlast var búinn að veralengi að áður en House
of Pain varð til og gaf meðal
annars út fyrstu sólóskífuna
fyrir tíu árum. Þegar sú
plata seldist ekki vel stofnaði
hann House of Pain, sem sló
rækilega í gegn eins og getið
er.
Þótt Jump Around hafi
notið gríðarlegra vin-
sælda varð minna úr
sveitinni en efni
stóðu til og þrátt fyr-
ir ítrekaðar tilraunir
tókst þeim félögum
ekki að endurtaka
leikinn. Svo fór á
endanum að Everlast
leysti sveitina upp og tók til
við sólóferilinn að nýju. Að
þessu sinni gekk honum bet-
ur, kannski vegna þess að
hann hafði tekið nýjan pól í
hæðina, í stað bleik-
nefjarapps sneri hann sér að
fjölbreyttari tónlist.
Þegar House of Pain þraut
örendi lagðist Everlast í
sukk og svínarí, en það varð
honum til bjargar að
hann snerist til ísl-
amstrúar árið 1997
eftir ársfyllerí. Í
framhaldi af að ná
áttum hóf hann upp-
tökur á nýrri sóló-
skífu, Whitey Ford
Sings the Blues, en
rétt þegar lokahönd var lögð
á upptökurnar fékk hann
hjartaáfall og var honum
ekki hugað líf um tíma.
Allt fór vel, Everlast fékk
nýjar hjartalokur og platan
seldist í milljónaupplagi.
Þrátt fyrir góðar viðtökur
segist hann hafa glímt við ef-
ann þegar kom að því að
taka upp framhaldsskífu
enda segir hann að það hafi
haft mikil áhrif á sig að horf-
ast í augu við dauðann. Í við-
tali fyrir skemmstu sagði
hann að skífan nýja væri eins
konar uppgjör sitt við lífið.
Nýja platan heitir Eat at
Whiteys og að sögn Ever-
lasts horfir hann inn á við á
skífunni, ólíkt Whitey Ford
Sings the Blues þar sem
hann sagði sögur af öðrum.
Hann breytti einnig útaf í
tónlistinni og fékk til liðs við
sig ýmsa listamenn aðra, B-
Real, Kurupt, Cee-Lo og
Rahzel í rappið, söngkonurn-
ar Merry Clayton og N’Dea
Davenport og gítarleikarann
gamla Carlos Santana.
Glímt
við
efann
FYRIR rúmum átta árum sló
rappsveitin House of Pain í
gegn með laginu Jump
Around. Fremstur meðal
jafningja í sveitinni var Erik
Schrody sem tók sér lista-
mannsnafnið Everlast. Í fyrra
kom út önnur sólóskífa hans
sem þykir harla góð.
eftir Árna
Matthíasson
Áður en upp úr sauð sendisveitin frá sér tvær
breiðskífur, Diary og LP2, en
rétt áður en LP2 kom út slitn-
aði upp úr samstarfi þeirra
félaga, Enigk gekk til liðs við
kristinn sértrúarsöfnuð,
Hoerner sneri sér að búskap
og þeir Goldsmith og Mendel
gengu í Foo Fighters.
Eftir þriggja ára hlé frá
störfum ákváðu þeir félagar að
ýmislegt hefði verið ósagt,
hittust aftur, að þessu sinni
með nýjan bassaleikara, og
tóku upp skífuna How It Feels
to Be Something On sem þykir
lítt síðri en LP2 og er þá miklu
til jafnað. Svo vel var skífunni
tekið og tónleikaferð sem
fylgdi í kjölfarið að þeir félag-
ar ákváðu að halda áfram og
láta ekki eins langan tíma líða í
næstu skífu. Til að halda
mönnum við efnið kom út tón-
leikaplata 1999 og síðan kom
ný breiðskífa á síðasta ári, The
Rising Tide.
Á The Rising Tide er Sunny
Day Real Estate tríó á ný, að
þessu sinni skipað þeim
Hoerner, Goldsmith og Enigk.
Þeir segja að loksins sé gaman
að spila í hljómsveit, því þegar
sveitin var að byrja var allt
leiðinlegt nema að hanga úti í
bílskúr og semja lög. „Við vor-
um svo ruglaðir þegar við vor-
um að byrja í þessu að við
gerðum okkur enga grein fyrir
því hvað við værum að gera. Í
raun var það besta sem gat
gerst að við skyldum hætta um
tíma, því í kjölfarið lærðum við
að meta hvað það var sem kom
okkur saman til að byrja með
og fyrir vikið er minni hætta á
að babb komi í bátinn.
Það er mikið að gerast í
sveitinni og nóg af hugmynd-
um, eins og sjá má á því að við
fórum í hljóðver með 25 lög í
farteskinu og völdum úr þau
ellefu sem féllu best saman.
Það er því önnur skífa í aðsigi
áður en varir.“
Loksins gaman
SEATTLE-sveitin Sunny Day Real Estate hefur átt sér-
kennilega ævi þótt ekki sé hún löng. Hljómsveitin varð til sem
tríó 1992, en stofnmeðlimir hennar voru Dan Hoerner, sem lék
á gítar og söng, Nate Mendel, sem lék á bassa, og William
Goldsmith, sem sá um áslátt. Þegar söngvarinn Jeremy Enigk
slóst í hópinn fór sveitinni að ganga flest í haginn og ekki dró úr
áhuga manna hversu erfitt var að komast í tæri við þá félaga
sem veittu ekki viðtöl og leyfðu ekki myndatökur; aðeins var
ein mynd fáanleg af sveitinni, aukinheldur sem hún var treg til
að leika á tónleikum. Síðar kom í ljós að þetta var allt vegna
togstreitu innan sveitarinnar og einskonar trúarbragðadeilna
sem áttu eftir að ná hámarki síðar.
Green Day er í hópi Kali-forníupönksveita og
varð til upp úr hljómsveit
sem þeir félagar Billie Joe
Armstrong, sem leikur á gít-
ar og syngur, og Mike Dirnt,
sem leikur á bassa, stofnuðu
fjórtán ára. Fyrir ellefu ár-
um var Green Day-nafnið
komið og hljóðfæraskipan
fastmótuð, bassi, gítar,
trommur. Trommuleikari í
fyrstu gerð Green Day hét
Al Sobrante og hann lék á
fyrstu smáskífunn. Sú varð
til þess að sveitin komst á
samning og fyrsta breiðskíf-
an, 39/Smooth, kom út 1991.
Áður en sú plata kom út
skiptu þeir félagar um
trommara, John Kiftmeyer
tók við kjuðunum af Sobr-
ante. Hann entist þó ekki
lengi því rétt eftir að platan
kom út voru þeir loks búnir
að finna framtíðartrymbil;
Frank Edwin Wright III.,
sem kallast Tre Cool, settist
við settið og hefur setið þar
síðan.
Breiðskífa númer tvö,
Kerplunk, kom út 1992 og
varð til að vekja forvitni
stórfyrirtækj. Milljónaplat-
an Dookie kom svo út 1994.
Mikil tónleikaferð fylgdi í
kjölfarið og Insomniac kom
út haustið 1995. Þó sú plata
hafi selst í milljónaupplagi
var það þó mun minna en
Dookie og mál margra að
ævintýrið væri búið.
Vorið 1996 tóku þeir
félagar sér stutt frí og hófu
svo að hljóðrita nýja plötu,
Nimrod, sem kom út ári síð-
ar. Hún seldist býsna vel,
ekki síst fyrir lagið Good
Riddanc. Eftir stutta tón-
leikaferð til að kynna Nim-
rod tóku þeir félagar sér svo
tveggja ára frí að því þeir
segja sjálfir til að semja lög
um eitthvað annað en hótel-
herbergi, drykkju og tón-
leikahald.
Á nýrri breiðskífu Green
Day, Warning, má heyra að
þeir félagar eru komnir all-
langt frá pönkinu og mun
nær því sem kalla má gríp-
andi rokkskotið popp. Að því
Mike Dirnt segir ætti það
ekki að koma mönnum svo
mjög á óvart að þeir félagar
færi sig í átt að poppinu, það
hafi ævinlega kraumað und-
ir niðri og ekki nema von að
þeir vilji reyna að þróa tón-
listina áfram í stað þess að
þykjast sífellt vera óánægðir
unglingar. Þeir félagar eru
eflaust í þeirri aðstöðu að
gefa frat í hvað öðrum finnst
og hafa líklega meiri áhyggj-
ur af yfirvofandi málshöfðun
bresku sveitarinnar The Ot-
her Day sem sakar þá um að
hafa stolið hugmyndinni að
Warning frá sér. Naskir
hafa reyndar bent á að báðar
sveitirnar hafi frekar stolið
hugmyndinni frá The Kinks.
Mjúkir pönkarar
GREEN DAY var í eina tíð
í fararbroddi í bandarísku
síðpönki. Sveitin vakti mikla
athygli fyrir þriðju breið-
skífu sína, Dookie, sem seld-
ist í milljónaupplagi og í
kjölfarið varð sannkölluð
pönkvakning vestanhafs.
Green Day var þó ekki eig-
inleg pönksveit, eins og
sannaðist þegar lagið Good
Riddance varð geypi-
vinsælt.
Hljómsveitin
Green Day.
Xzibit, sem heitirAlvin Nathan-
iel Joyner, er upp al-
inn í Detroit, en ólst
upp að mestu í Nýju-
Mexíkó. Hann var far-
inn að skrifa rapptexta
tíu ára gamall að sögn
og um líkt leyti fór
hann að lenda í allskyns
klandri sem leiddi til
þess að hann var settur
á upptökuheimili fjórtán
ára gamall. Þegar hann
var sautján fékk hann
frelsið aftur og hélt til
Kaliforníu að spreyta sig á rappinu.
Eftir nokkurt streð komst hann í samband
við þá rappfélaga í Alkaholiks sem leyfðu
honum að sýna sig á plötu með þeim.
Frammistaðan þótti svo góð að honum
bauðst fljótlega að taka upp breiðskífuna At
the Speed of Life, þar sem ekki ómerkari
menn en Muggs, Diamond D og E-Swift voru
við takkana.
At the Speed of Life kom út 1996 og tveim-
ur árum síðar platan 40 Dayz & 40 Nightz.
Fyrri platan þótti gott byrjandaverk en sú
síðari hreint afbragð. Fyrir vikið biðu margir
með eftirvæntingu eftir þriðju breiðskífunni
þar sem Dre var yfir og allt um kring.
Eins og getið er heitir skífan Restless,
óþreyjufullur, og Xzibit segir að það vísi til
þess hve hann er sjálfur óþreyjufullur og leit-
andi, ekki síst hvað hann hafi verið iðinn síð-
ustu mánuði þegar hann
fór frá því að vera virt
smástirni í að vera einn
eftirsóttasti rappari
vestan hafs.
Í kjölfar þess að Xzi-
bit tók að vinna með
Dre hlaut að fara svo
að Dre kæmi við sögu
á breiðskífu hans og
skýrir að nokkru
leyti hve langan tíma
tók að koma plöt-
unni út, því Dre er
með uppteknustu
mönnum. Xzibit
segist hafa talið
nauðsynlegt að fá Dre
til liðs við sig enda þyki honum sem hann hafi
ekki tekið nógu stór skref fram á við á breið-
skífunum sem þegar eru komnar út.
Fleiri koma að skífunni með Xzibit en Dre,
því þar véla um takkana Sir Jinx, DJ Quik, E-
Swift og gamli refurinn Erick Sermon.
Spunagestir á skífunni eru og ekki af verri
endanum, Eminem, Tha Alkaholiks, Snoop,
og Tha Eastsidaz svo dæmi séu tekin. Xzibit
segir reyndar að skífan hafi verið unnin eins
og spunakeppni rappara; Dre setti saman
fyrsta lagið og síðan þurftu aðrir að gera bet-
ur eða þeir fengu ekki að vera með.
Eftirsóttur Xzibit
ÞEGAR RÝNT er í lista yfir söluhæstu
plötur síðasta árs vestan hafs fer ekki á milli
mála að rappið nýtur enn mikillar hylli; af
tíu söluhæstu plötum ársins voru þrjár
hreinræktaðar rappskífur. Á Billboard-lista
liðinnar viku mátti og sjá að þar voru rapps-
kífur á siglingu, þar á meðal Restless breið-
skífa Xzibit sem beðið hefur verið með mik-
illi eftirvæntingu.