Vísir - 29.03.1979, Side 16

Fimmtudagur 29. mars 1979

LÓÐAÚTHLUTUN
Reykjavíkurborg mun á næstunni úthluta lóö-
um i Syðri-Mjóumýri/ Seljahverfi, 75-90 íbúð-
um.
Skipulagsskilmálar eru rúmir, enda reiknað
með því að úthlutunaraðilar taki þátt í mótun
skipulagsins. Þó er gert ráð fyrir að um „þétt
lága" byggð verði að ræða með tiltölulega háu
hlutfalli sérbýlisíbúða (lítil einbýlishús. rað-
hús, gerðishús).
Reiknað er með úthlutun til fárra aðila, ;,em
stofna verða framkvæmdafélag er anna?;t á
eigin kostnað gerð gatna, holræsa og vafns-
lagna inni á svæðinu, skv. nánari skilmálnm,
er settir verða.
Gatnagerðargjald miðast við raðhúsataxta
1850 kr/rúmm. og verður notað sem meðal-
gjald fyrir allt svæðið.
Umsóknir skulu ritaðar á sérstök eyðublöð
sem fást afhent á skrifstofu borgarverkfræð-
ings, Skúlatúni 2.
Umsóknarfrestur er til og með 10. apríl n.k.
Athygli er vakin á því að allar eldri umsóknir
eru hér með fallnar úr gildi og ber því að
endurnýja þær.
Allar nánari upplýsingar verða veittar á skrif-
stof u borgarverkfræðings, Skúlatúni 2, 3. hæð,
þar sem jaf nf ramt er tekið á móti umsóknum.
Borgarstjórinn í Reykjavík
Nýtt úrvol of
prjónagarni
Sérstæð tyrknesk
ontikyQfQ.
Hýkomið úrvQi Qf
hQnnyrðoyörum.
Opið fyrir hódegi ó
lougofdögum
UAF Ingólfsstrætí 1
■Iwr Gegnt GomlQ Ðioi.
i Umsjón:
Sigurveig
Jónsdóttir
Gefur engum griö
Þjóðleikhúsið:
Stundarfriður eftir Guð-
mund Steinsson.Lýsing:Ás-
mundur Karlsson. Leik-
hljóð: Gunnar Reynir
Sveinsson.Leikmynd: Þór-
unn Sigriður Þorgríms-
dóttir . Leikstjóri: Stefán
Baldursson
Nýi vasinn fellur i gólfiö Hann
brotnar i þúsund mola og móöir-
in verður viti sinu fjær af harmi.
Þessi fánýtu glerbrot skipta hana
miklu meira máli en dóttir henn-
ar, hún Gunna, sem hun talar
aldrei viö, sér ekki. Samt er hún
lika brothætt eins og þessi ó-
merkilegi vasi, hún þarfnast um-
hyggju og ástúöar. „Þetta er
dauður hlutur, mamma” — ,,þú
getur keypt nýjan vasa.” En
mamma skilur ekki samhengið
og argar á hana. Samt veit hún og
„Þetta er falleg fjölskylda þrátt fyrir tómleikann i sálinni.”
leiklist
hefur sjálf sagt, að ,,það sé ekki
nóg að koma börnunum I heim-
inn,”
Og pabbi hefur lika misst
áttirnar. Gunnu langar til aö vera
litil og hjúfra sig upp að pabba,
finna snertingu hans. En pabbi
skilur ekki lengur svo frumstæðar
hvatir, hann hefur engan tima,
kastar i hana þúsundkalli og
hleypur á fund.
Þessi tvö atvik verka á mig sem
kjarnahugmyndin að leikriti Guð-
mundar Steinssonar. Hugmynd,
sem síðan hefur vafið utan um
sig, þar til bæði orsakir og afleið-
ingar fara aö skýrast.
Hús eru ekki lengur heimili, þar
sem fólk býr, heldur staður, þar
sem fólk kemur til að sofa, til að
skipta um föt, til að segja hæ og
bless. Fólk i svona húsum ræður
ekki sinu lifi sjálft. Slmi, sjón-
varp, útvarp og önnur hávær tæki
hafa fyrir löngu tekið stjórnina i
sinar hendur. Heimilið er eins og
járnbrautarstöð, þar sem aldrei
er stundarfriður. 1 svona um-
hverfi fá blómin ekki þrifist, að-
eins gerviblóm. Gunna finnur
ekki sjálfa sig, hún kann ekki enn
að klæða af sér tómleikann eins
og pabbi og mamma og systkinin.
Og svo koma afi og amma
skyndilega inn i þessa gervi-
veröld, eins og til þess aö minna
okkur á eitthvaö, sem var, en
aldrei kemur til baka, Þau geta
heldur ekki skotið rótum og eru
firrt i þessu nýja umhverfi.
Guðmundur Steinsson hefur
mjög sérkennilegan stil. Hann
sparar orðin. Hann yddar text-
ann, þar til ekkert er eftir nema
það allra brýnasta Stundum ligg-
ur viö, að manni finnist textinn
einum of hversdagslegur jafnvel
flatneskjulegur. En viö nánari
umhugsun virðist einmitt þetta
vera styrkur Guðmundar. Við
erum I „leik”-húsi. Hann lætur
athafnirnar tala, bregður upp ör-
stuttum myndum, skirskotar til
augans fremur en eyra. Nútima-
fólk talar ekki saman, timinn er
naumur, og þar með undirstrikar
hann sjónarmið sin.
En það er ekki nóg aö skrifa
texta, og einmitt hinn knappi still
Guðmundar krefst þess, aö þaö sé
valinn maður i hverju rúmi. Og
Guðmundur hefur svo sannarlega
verið heppinn, hann er um-
kringdur úrvalsfólki, sem allt
lagði sig fram um að gera sýning-
una krefjandi og slitandi. A sama
hátt og setningar eru markvissar,
þá hefur hver athöfn,. hver hlutur
og hver tónn ákveöinn tilgang og
stefnir að einu marki. Leikmynd-
in er i beinu framhaldi af kjarna
verksins, þó aö manni fyndist
stundum eins og textinn risi ekki
undir þessari glæsilegu yfirbygg-
ingu. Búningar hafa sjaldan eða
aldrei sést rikmannlegri og fall-
egri á sviði hérlendis (þaö fór um
hegómalegar konur i áhorfenda-
hóp), og tónröðunin og hljóð
„effektarnir” voru frábærir.
En iburðarmikil flik verður
ekki falleg nema hún sé borin af
glæsilegu fólki. Og þetta er falleg
fjölskylda þrátt fyrir tómleikann i
sálinni. Það er meira aö segja
svipur með Kristbjörgu og Lilju
Þorvaldsdóttur. Fjölskyldufaðir-
inn i höndum Helga Skúlasonar
varö annað og meira en innan-
tómur velferðarstreðari hvers
lifsmáti er i æpandi mótsögn við
sjálfsimyndina, og afi og amma
(Þorstein ö. Stephensen og Guð-
björg Þorbjarnardóttir) voru
aldeilis dýrlega utangátta i gler-
höllinni.
Þaö er svo sannarlega ástæða
til aö óska höfundi og leikstjóra til
hamingju með frábærlega vel
unniö verk. Og ekki var hlutur
þeirra Þórunnar Sigriöar og
Gunnars Reynis Sveinssonar
siðri. Stundarfriöur gaf engum
griö. Menn sneru heim mettir,
uppgefnir og svolitið æstir.
Kannski varö sumum ekki svefn-
samt. Er þá svona komið, spyrja
menn og lita i eigin barm.
B.S.
„Aö væmnin nær aldrei yfirhönd-
inni er ef til vill fyrst og fremst
islenska leikstjóranum Hauki J.
Gunnarssyni, að þakka, en hann
hefur með raunsærri og strangri
leikstjórn fært persónurnar inn I
ramma raunveruleikans.”
Þetta hefur Per Boye Hansen
gagnrýnandi norska Morgun-
blaösins meðal annars aö segja
um leikstjórn Hauks á leikritinu
Mýs og menn, sem gert hefur ver-
ið eftir samnefndri sögu Johns
Steinbecks. Leikritið var frum-
sýnt fyrir skömmu I Trondelag
Teater i Þrándheimi, en viö það
leikhús hefur Haukur starfaö i
vetur.
Sömu dómar alls staðar
Haukur hóf nám sitt i leikhús-
fræöum i Japan þar sem hann
dvaldist i þrjú ár. Næstu þrjú árin
stundaöi hann framhaldsnám i
Englandi en siöan hefur hann að
mestu dvalið i Skandinaviu og að-
eins komiö heim i fri af og til.
„Mýs og menn” fær almennt
mjög góða dóma i norskum blöð-
um og er Hauki að verulegu leyti
þakkað hve uppsetningin tókst
Haukur J. Gunnarsson viö leikstjórn á Músum og mönnum.
vel. Þannig segir Alf Harmann i
Verdens gang:
„Islenskir leikstjórinn Haukur,
J. Gunnarsson hefur i þetta sinn
unnið frábært starf í samvinnu
viö leiktjaldamálarann Alister
Powell. Viö fáum að sjá trúlegt
umhverfi stóru hveitibýlanna.”
Og I Arbeider-Avisa segir Tor-
alf Berg:
„Gegnum allt leikritið gengur
áberandi og sterk mótsögn milli
draumaheims persónanna og hins
harða kalda raunveruleika,
sem þær hræðast i. Allt frá fyrsta
þætti nær islenski leikstjórinn
Haukur J. Gunnarsson fram
þessari mótsögn. Og eftir þvi sem
sýningin verður lengri þvi sterk-
ari verður hún og nær hámarki i
lokin þegar draumar allra eru
endanlega bflnir.” — SJ
Haukur slær I gegn í Noregf