Morgunblaðið - 12.12.2003, Blaðsíða 18

18 | FÓLKIÐ | FÖSTUDAGUR 12|12|2003 MORGUNBLAÐIÐ
– Hvað heldur ykkur þá saman?
„Vináttan. Við förum í nánar vinnuferðir út á land. Fyrstu plötuna [Pathetic
Me] tókum við á tveimur helgum í kofa í Borgarfirði,“ segir Ragnar.
„Litlu sumarhúsi,“ leiðréttir Þorvaldur strangur á svip. „Ég vil ekki að þú
móðgir fjölskylduna mína. Þetta er ættaróðalið.“
„Síðari plötuna tókum við upp í júlí árið 2002 á Kóngsbakka á norðanverðu
Snæfellsnesi. Einhvern veginn hentar það okkur best að skipta alveg um um-
hverfi,“ segir Ragnar.
„Við höfum farið í stúdíó, en þá gerðist ekkert spennandi,“ segir Þorvaldur.
„Við verðum að fara í kúrekaleik, klæða okkur eftir því, fá okkur bjór og viskí,
borða baunir og spila það sem okkur
finnst kántrí,“ segir Ragnar.
„Galdurinn er líka að vera alltof
lengi saman; það skapar vissa
stemmningu. Þá verða allir kolvitlausir
og flottasta tónlistin verður til,“ segir
Þorvaldur.
– Eftir að hafa hlustað á plötuna varð
ég dapur í alvörunni. Af hverju er tónlistin svona? Eru áhyggjurnar að sliga
ykkur?
„Þetta er mikill alvöru dapurleiki,“ tekur Ragnar undir. „Þá er miklu þægi-
legra að vera í kúrekabúningi.“
„Við erum ekkert áhyggjufyllri en aðrir,“ segir Þorvaldur. „Ekkert meira en
rokkstjörnur sem leigja sér hótelherbergi í Japan, brjóta allt og bramla og
ganga síðan blístrandi út.“
– Er þetta þá endurnærandi?
„Já, mikil terapía,“ samsinnir Ragnar, „en frekar brútal.“
„Við höfum líka gott af þessu sem mótvægi við Trabant, þar sem við liggjum
lengi yfir hverju sándi, reynum að vera framsæknir og kaupum sviðssprengjur
fyrir tónleika. Erum meira undir áhrifum frá Queen og Michael Jackson en Jo-
hnny Cash og Skip Spence.“
– Hvernig leggst skammdegið í ykkur?
„Mjög vel,“ segir Ragnar. „Ég er rosalega feginn, því það sem mér finnst erf-
iðast hér á norðurhjaranum eru október og nóvember. Eftir það er bara stuð.
Fyrst alvöru flottur vetur og síðan kemur vonin með vorinu.“ |pebl@mbl.is
Morgunblaðið/Kristinn
Funerals var að gefa út geislaplöt-
una Lordy. Það gerist aðeins einu
sinni á ári. Framundan eru tvennir
tónleikar. Það gerist aðeins tvisvar
til þrisvar sinnum á ári. Og þá veit
maður að jólin eru að nálgast. Bjöllu-
hljómur í loftinu. Eins og á jarðarför.
Tónlist Funerals hæfir skammdeg-
inu. Tregablandið kántrý sem fyllir
mann tilvistarangist. Þetta er ekki
tónlist fyrir jólasveina. Varla hægt að
dansa í kringum jólatréð við lagið To
Hell eða Downhill. Og þó …
„Við náðum að spila á einu balli,“
segir Þorvaldur Gröndal og lifnar yfir
honum við tilhugsunina. „Þetta var
ball fyrir norræna myndlistarkennara
á Skógum fyrir austan fjall. Ein furðu-
legasta uppákoma sem ég hef spilað
á. Við tókum bara okkar lög og
þarna var fólk á besta aldri að taka
snúning. Það var ekkert að æsa sig
þótt þetta væri ekki Justin Timber-
lake eða Rolling Stones.“
Við sitjum yfir líkkistu á kránni Celt-
ic Cross. Ragnar Kjartansson kemur
askvaðandi inn. Eins og hann sé orð-
inn of seinn í jarðarförina. Búið að
negla kistuna aftur. Hann huggar sig
við að ekki er búið að loka barnum.
Blaðamaður veltir því upp af hverju
Funerals komi ekki oftar saman,
hljómsveitin hvarf eftir að vera til-
nefnd til íslensku tónlistarverð-
launanna á síðasta ári.
„Þetta er gæluverkefni hjá okkur
vinunum. Við erum öll að starfa við
allan andskotann. Ég, Toggi [Þor-
valdur] og Viddi [Viðar Hákon Gísla-
son] erum allir í Trabant. Toggi er í
Singapore Sling. Ólafur Jónsson er í
arkitektanámi í Kaupmannahöfn og
spilar þar með dönsk-íslensku sveit-
inni Challenger. Lára [Sveinsdóttir]
er leikkona,“ segir Ragnar.
Alvöru dapurleiki
18. desember
Tónleikar með
Funerals í Húsi
Silla og Valda
FUNERALS Á UPPTÖKUSTAÐNUM Á
KÓNGSBAKKA Á SNÆFELLSNESI.
ÞORVALDUR GRÖNDAL OG
RAGNAR KJARTANSSON Í
GRAFARSTEMMNINGU.
Loksins hef ég ákveðið að birta opinberlega
skoðun mína varðandi framtíð þjóðarinnar.
Andlegt og efnahagslegt öryggi okkar er nú lagt
að veði á degi hverjum á hinu háa Alþingi okkar
Íslendinga og við höfum kannski ekki alltaf
grun um þá orsakavalda, sem auðveldlega
gætu sett okkur útaf heimskortinu sem sjálf-
stæða þjóð. Það er löngu vitað mál að litir og
umhverfi geta haft mikil áhrif á sálarlíf manna
og þessu til sönnunar vil ég minnast þeirra að-
ferða, sem oft eru notaðar til þess að brjóta
niður mannsandann. Menn eru settir í einangr-
unarklefa þar sem myrkrið eitt ræður ríkjum og
er það gert til þess að brjóta niður vilja manns-
ins og þor. Þegar maður horfir á þingmennina
okkar trítla um þingsalinn þá er ekki laust við
að manni verði hugsað til einangrunarklefanna
og þess litleysis, sem aðeins hlýtur að ein-
kenna myrka heima, svarthol og djúpa, týnda
dali einbúanna. Grá jakkafötin og gráar dragt-
irnar draga blóðið saman í kekki og um salinn
ganga blóðstorknaðar, blindar mýs, sem hafa
það hlutverk að skapa þjóðinni bjarta framtíð.
Maður fellur á hné og grætur af fögnuði í hvert
sinn er birtist rauðhærður maður á Alþingi ein-
ungis vegna þeirrar skreytni sem hann er heild-
inni. Gleðiefnin í heilanum, sem kölluð eru
serótónín, hverfa hægt og rólega á braut út úr
frosnum skrokkunum og leita á önnur mið, t.d
á strippstaðinn hinum megin við Austurvöll.
Þessu vil ég breyta með afgerandi, skipu-
lögðum og markvissum aðgerðum. Það er auð-
veldlega hægt með því að leggja fram svokall-
að skreytnifrumvarp, sem mun breyta þjóðinni í
sólskinslandið í norðrinu. Til þess að breyt-
ingar til batnaðar megi eiga sér stað þá byrjum
við með skipulögðum hætti á því að búa til fyr-
irmyndir og það liggur beinast við að velja úr þá
Alþingismenn sem mest eru áberandi í þjóðlíf-
inu því á þá er hlustað.
Fyrsta parið myndu vera þeir bakkabræður
Pétur Blöndal og Mörður Árnason. Báðir eru
þessir menn komnir með eilítið stofnanalegt yf-
irbragð og minna mann helst á skjalaskápa
eða fyrstu týpurnar af heimilistölvum. Við þurf-
um að setja þessa menn inní sólskinið og
koma í veg fyrir að þeir taki hverjum degi sem
sínum síðasta og þar koma tískulöggurnar okk-
ur til aðstoðar. Stungið hefur verið uppá eins
konar búningaskyldu á Alþingi. Í hverri viku
þurfa tíu prósent Alþingismanna að vera í bún-
ingum í eina viku í senn, sem hafa það hlutverk
að lyfta sálinni uppá æðra plan, bæði til þess
að auðga andann og fylla hann af hugmyndum
og ekki síst til þess að byggja líkamann upp
með víbrandi hlátri beint frá rótum hjartans.
Pétur verður settur í eggjandi rauðan kvöldkjól,
hárið allt af og stórir eyrnalokkar í stíl ásamt
veski fyrir smámuni og háum hælum. Hann
þarf þó ekki að nota varalit nema hann óski
þess sjálfur eða ef mikið liggur við, t.d. ef stór
samningur á alþjóðavísu er í aðsigi. Sjálf-
stæðar og ósjálfstæðar konur munu eflaust
taka þessu vel og þetta á án efa eftir að veita
þingmönnum ómælda upplyftingu, jafnt heild-
inni sem og Pétri sjálfum. Mörður verður settur
í íslenskan glímubúning, sem undirstrikar
kannski þá staðreynd að hann er í stjórnarand-
stöðunni. Það viðhorf sem Mörður mun öðlast
á örugglega eftir að þroska hann sem stjórn-
málamann á sama tíma og þetta kennir honum
að gera grín að fólki á sinn eigin kostnað frekar
en á einhvern annan hátt. Dabbi er sjálfskip-
aður í brúðkaupskjólinn og Kolbrún í vinstri
grænum verður færð í fallegan skæruliðabún-
ing í anda hryðjuverkatískunnar. Valgerður
verður svo í latexgalla með gasgrímu. Þessir
búningadagar hafa margsannað gildi sitt í leik-
skólum því hvergi er að finna meiri hugmynda-
smiði og bjartsýnna fólk en í leikskólum lands-
ins. Allir munu þurfa að vera í búningi vissan
part úr þingárinu og hvet ég þjóðina til þess að
fylgjast vel með hver er í hvaða búningi og hvað
það táknar. Þetta gerir alla almenna umfjöllun
um þingstörf skemmtilegri og málefnanlegri.
Þingmennirnir fara hressir heim á kvöldin og
feimnir fýlupokarnir munu fljótlega hverfa aftur
á þá staði, sem þeir eru forritaðir til þess að
vera á, t.d. nálægt gráum kössum eða við hvíta
stafla af blöðum og einhvers staðar þar sem
maður fær auðveldlega höfuðverk.
Þessi tillaga er lögð fram sem frumvarp þjóð-
inni til heilla.
ÓVERJANDI AFSTAÐA | Viðar Örn Sævarsson
Morgunblaðið/Eggert
Breytingar á Alþingi