Morgunblaðið - 12.12.2003, Blaðsíða 22

22 | FÓLKIÐ | FÖSTUDAGUR 12|12|2003 MORGUNBLAÐIÐ
Eins og fram hefur komið í Morgunblaðinu
fæddist hugmyndin að hrollvekjunni Cabin
Fever fyrir austan fjall. Eli Roth var hér á
ferðalagi og kveikti landslagið og litirnir hug-
myndina sem nú er til
sýnis á tjaldinu í Há-
skólabíó. Sem leiðir
hugann að erlend-
um kvikmyndagerð-
armönnum sem hafa orðið hugfangnir af
landinu og myndum sem hafa verið teknar
hérlendis að einhverju leyti.
UNDIR ÍSLENSKUM ÁHRIFUM
Að norrænum myndum frátöldum voru það
ítalskir kvikmyndatökumenn á vegum leik-
stjórans Johns Hustons og framleiðandans
Dinos de Laurentiis, sem hvað fyrstir ruddu
brautina. Árangurinn kom í ljós í fyrsta hluta
stórmyndarinnar The Bible-In the Beginning
(’66). Tökurnar fóru að mestu leyti fram á og
umhverfis Surtsey, sem var að rísa úr hafi í
hrikalegum fæðingarhríðum.
Fjölmargir leikstjórar hafa hugsað sér gott
til glóðarinnar og verið með áætlanir um að
kvikmynda verk sín hér norður á hjaranum en
ekkert orðið úr framkvæmdum af ýmsum
ástæðum. Þótt landið sé myndrænt og fagurt
er það langt úr alfaraleið og allur dval-
arkostnaður og verkkaup í hærri kantinum.
Þá hafa stjórnvöld verið fastheldin á endur-
greiðslur skatta til framleiðendanna, sem
eru umtalsverðar víða erlendis og ekki má
gleyma vatnsveðri og óstöðugu tíðarfari.
Þýski nýbylgju-leikstjórinn Wim Wenders ætl-
aði sér að taka upp hluta vísindaskáldsögu-
legrar myndar á árunum eftir fyrstu kvik-
myndahátíð Listahátíðar;
þær tökur eru ekki hafnar
enn. The Red Planet, önn-
ur mynd af sama toga,
var að lokum tekin á
Hawaii eftir miklar vangaveltur uppi á hálend-
inu. Tökur hófust hérlendis á tveimur banda-
rískum stórmyndum á 9. áratugnum, Leitinni
að eldinum – Quest for Fire (’81) og Enemy
Mine (’85). Leikar fóru þannig að sú fyrr-
nefnda var tekin í Afríku og Skotlandi en sú
síðarnefnda á Kanaríeyjum.
Íslensk náttúra er hins vegar til mikillar
prýði í nokkrum myndum, hvað svo sem um
þær má segja að öðru leyti:
 Morð í sjónmáli - A View to a Kill (’85).
Roger Moore leikur James Bond í dæmigerðri
framhaldsmynd. Jökulsárlónið á Breiðamerk-
ursandi mun tilkomumeira.
 Die Another Day (’02). Hugmyndaleysið
hrjáir Bondsmiði, sem eru aftur mættir aust-
ur á sanda. Lónið nýtur sín ágætlega,
samantvinnað brellum 21. aldar.
 Independence Day (’96). Besta B-mynd
sögunnar er prýdd nokkrum alíslenskum inn-
skotum.
 Monster (’01). Nýjasta mynd Hals Hartl-
eys er tekin austur á fjörðum en botninn er
suður í Borgarfirði. |saebjorn@mbl.is
Í hrollinum Cabin Fever – Kofakvilla halda fimm bekkjarsystkini í
útilegu að loknum prófum. Stefnan sett á afskekktan veiðikofa.
Þau eru ekki fyrr búin að koma sér fyrir en hroðaleg atburðarás fer
í gang. Eli Roth leikstýrir eigin handriti. Með Rider Strong, Jordan
Ladd, o.fl. Frumsýnd í Háskólabíói og Sambíóunum.
VÍTISveira
í veiðikofa
FRUMSÝNT
ELI ROTH
Í BLÁA
LÓNINU
FÁTT virðist því geta komið í veg fyrir að
Reykjavíkurlistinn geri þau herfilegu og
óbætanlegu mistök að fórna Austurbæj-
arbíói fyrir einhverja bissnissmenn sem eiga
að borga fyrir þau með því að stuðla að
„þéttingu byggðar“, eins og
skálkaskjólið heitir núna.
Mannabyggð verður ekkert
betri með því að „þétta“ hana.
Mannabyggð verður aðeins betri ef hún er
mennsk og þar með menningarleg.
Einu sinni var stórt, fallegt, sérkennilegt
og sögufrægt menningarhús í miðborg
Reykjavíkur. Það kallaðist Fjalakötturinn.
Þar höfðu afar og ömmur, langafar og lang-
ömmur horft á leiklist, hlustað á tónlist og
séð bíómyndir um margra áratuga skeið þeg-
ar einhverjir fulltrúar afkomenda þeirra
ákváðu að erindi þess og hlutverki væri lok-
ið. Margir reyndu að sannfæra þessa fulltrúa
okkar, sem við höfðum veitt tækifæri til að
sitja við völd um stund, um að þeir væru að
gera afdrifarík og óendurkræf mistök. Allt
kom það streð fyrir ekkert. Eitt elsta sam-
komu- og kvikmyndahús á Norð-
urlöndunum og jafnvel víðar var
jafnað við jörðu þar sem það
hafði staðið við Aðalstrætið.
Valdhafarnir sem þá ríktu yfir Reykjavík-
urborg voru svokallaðir vinstri menn. Enginn
hafði kosið þá til að leyfa niðurrif Fjalakatt-
arins og enginn man sjálfsagt núna hvaða
rök þeir reyndu að færa fyrir því að það var
leyft. Þau rök eru grafin og gleymd, ekki síð-
ur en þessir valdhafar. Fjalakötturinn er graf-
inn, en ekki gleymdur. Minningin um hann lif-
ir í menningarsögu borgarinnar. Það gerir
skömm þessara valdhafa líka.
Endurtekningin
sannar regluna
„Reynslan kennir þér að horfast í augu við mistök þín þegar þú hefur end-
urtekið þau,“ sagði ráðgjafinn við reyndan stjórnmálamann. Það dugði
ekki til. Ekkert getur í reynd komið í veg fyrir að menn endurtaki mistök
sín annað en að þeir hafi ekki aðstöðu til þess. Því miður eru of margir
með of sterka aðstöðu til að endurtaka of mörg mistök.
SJÓNARHORN
Árni Þórarinsson
Mandy Moore er 19 ára gömul og
spáð miklum frama, bæði í kvik-
mynda- og tónlistarheiminum.
Hún vakti mikla eftirtekt í The
Princess Diaries (01), en hér fer
hún með sitt fyrsta aðalhlutverk.
Mandy hlaut MTV-kvikmyndaverð-
launin sem „Besti nýliði ársins“
fyrir frammistöðuna í A Walk to
Remember, og sá um eigin sjón-
varpsþátt á stöðinni sumarið
2002. Hún hefur leikið í 10 mynd-
um, þar af fjórum sem verða frum-
sýndar að ári.
MANDY KANN
ÝMISLEGT FYRIR SÉR
Mandy er að öllum líkindum þekktari sem
poppsöngvari en leikkona og hefur sungið inn
á fjórar plötur, nú síðast Coverage, sem kom út
í febrúar sl. Hún er ósjaldan sett á stall með
Britney Spears og Christinu Aguilera og er fræg
fyrir flutning á topplögum eins og Candy, Baby
One More Time og Genie in a Bottle. So Real, I
Love to Be With You og Mandy Moore, eru
helstu plötur þessarar ungu söngkonu til
þessa. Þá hefur Mandy starfað sem fyrirsæta
og er talsmaður snyrtivöruframleiðandans
Neutrogena.
|saebjorn@mbl.is
Er það þessi eina, sanna?
Menntaskólastúlkan Halley (Mandy Moore) hefur fengið nóg af
mislukkuðum ástarsamböndum. Er komin á þá skoðun að ást sé
tómur hugarburður þegar draumaprinsinn (Trent Ford), birtist í
gamanmyndinni Gefðu rétt – How to Deal, sem er frumsýnd í
Smárabíói um helgina.
FRUMSÝNT