Pressan - 25.01.1990, Blaðsíða 23

handknattleikslandslið. Rúmenar
urðu heimsmeistarar 1970 og 1974.
Þetta gullaldarlið þeirra lék frægan
vináttulandsleik hér í Laugardals-
höllinni 1971 sem lyktaði með jafn-
tefli 14—14, og þótti það stórkostleg-
ur árangur hjá íslenska liðinu sem
sjaldan lék vel á þeim árum nema í
vináttuleikjum í Laugardalshöllinni.
Maðurinn á bak við jafnteflið var
markvörðurinn frækni, Hjalti Ein-
arsson úr FH. Rúmenska liðið var í
allra fremstu röð þar til í heims-
meistarakeppninni í Sviss 1986 er
liðið lét nokkuð á sjá í leik sínum.
Sigur okkar manna gegn Rúmenum
í þessari keppni verður lengi í minn-
um hafður, enda leikurinn ótrúlega
spennandi' auk þess sem úrslitin
voru vendipunktur í íslenskri hand-
knattleikssögu.
Rúmenar döluðu nokkuð um
þetta leyti en voru greinilega aftur
komnir með hörkulið í B-keppninni
í Frakklandi í fyrra. Þeir urðu í
þriðja sæti og voru eini andstæðing-
ur íslenska liðsins sem því tókst ekki
að sigra. Það má því henda á lofti
týpískan íþróttafrasa og segja að ís-
lendingar eigi harma að hefna gegn
Rúmenum í Laugardalshöllinni í
næsta mánuði en leikirnir verða um
og eftir tíunda febrúar.
Svisslendingar hafa lengi þótt
nokkuð skæðir andstæðingar þó að
Islendingum hafi yfirleitt gengið vel
gegn þeim. Minnisstæður er tauga-
leikur okkar manna gegn Sviss í B-
keppninni sem lauk með eins marks
sigri íslendinga. Svissneska liðið
stóð sig vel í B-keppninni og það er
fengur að heimsókn liðsins. Sviss-
lendingar leika hins vegar nokkuð
sérstakan handknattléik sem sjald-
an vekur hrifningu áhorfenda:
Sóknir liðsins eru með afar einhæf-
um leikkerfum og helst er ekki skot-
ið á markið fyrr en í þann veginn
sem dómarar eru að fara að dæma
töf á liðið.
Hollendingar eru aftur á móti i
hópi lakari þjóða og betra hefði ver-
ið að mæta sterkari andstæðingi í
síðustu leikjum fyrir heimsmeistara-
mótið.
Hvað gerist
í Tékkóslóvakíu?
Þessari spurningu verður ekki
svarað hér. Margir telja ekki ástæðu
til bjartsýni og hafa áhyggjur af því
hve undirbúningur liðsins er lítill að
þessu sinni. Aðrir blása á þetta og
vísa til mikiltar leikreynslu liðsins
en sami landsliðskjarninn hefur nú
verið í nokkuð mörg ár. Liðið verður
að mestu skipað sömu leikmönnum
og hlutu gullverðlaun í B-keppninni
■í fyrra. Samæfing liðsins þegar til
lengri tíma er litið er mjög góð þó
misbrestur hafi orðið á henni í vetur.
Greinarhöfundur er hins vegar
þeirrar skoðunar að aldrei sé bein-
línis ástæða tii bjartsýni fyrir A-
heimsmeistarakeppni og Ólympíu-
leika. Samkeppnin er geysilega
hörð á toppnum og lítið má út af
bera til að ekki fari illa. Liðið náði
sér svo stórkostlega vel á strik í B-
keppninni að ekki er hægt að gera
ráð fyrir því að slíkt endurtaki sig.
Annað atriði er það að þó að mörg
sterk lið hafi tekið þátt í B-keppn-
inni þá eru jafnari og sterkari lið í A-
keppninni. íslendingar eru í riðli
með Júgóslövum, Spánverjum og
Kúbverjum. Þrjú efri liðin í ríðlinum
komast í milliriðil og þar tekur við
keppni gegn Sovétmönnum, Austur-
Þjóðverjum og Pólverjum. Það þarf
ekki glöggskyggnan rriann til að sjá
að hér verður viö ramman reip að
draga. Vissulega gætu íslendingar
sigrað öll þessi lið að Sovétmönnum
undanskildum á góðum degi eins og
sagt er, en það að krefjast topp-
árangurs fyrirfram í keppni við lið af
þessu tagi er vafasamt í meira lagi.
Það gildir núna eins og svo oft áður
aö það er best að gera ráð fyrir því
versta en vona það besta.
Handónýtt keppnis-
fyrirkomulag
Sífellt stagl um A-þjóðir og B-þjóð-
ir i handbolta er heimskulegt og vill-
andi. B-flokkur er orðalag sem oft
er notað um ódýra matvöru og lé-
legar kvikmyndir og á vægast sagt
illa við í þessu sambandi. Sam-
kvæmt þessari flokkun er aðeins til
ein B-þjóð í handknattleik í heimin-
um núna, en þaö eru Danir sem
höfnuðu í 7. sæti í síðustu B-keppni,
síðan er til slatti af C-þjóðum og 16
A-þjóðir. Það eru semsagt 16 sterkar
í handbolta, eitt landslið sem er i
meðallagi og síðan fjöldi af lélegum
landsliðum samkvæmt þessum
skilningi. Sex efstu þjóðir í A-keppni
(heimsmeistarakeppni og Ólympíu-
leikar) tryggja sér sjálfkrafa sæti í
næstu A-keppni sem 16 bestu þjóð-
irnar taka þátt í. Við þennan hóp
sex bestu þjóðanna bætast síðan
sex efstu þjóðirnar úr B-keppni, lið
gestgjafanna og nokkur lið utan
Evrópu. Það að tala um A-þjóðir og
B-þjóðir býður eftirfarandi túlkun
heim: Lið sem nær þriðja sæti í B-
keppninni tryggir sér þátttökurétt í
næstu A-keppni og telst jafnframt í
níunda sæti í heiminum (í þriðja
sæti fyrir neöan sex efstu þjóðirn-
ar). Samkvæmt fyrrgreindu orða-
lagi kallast það A-lið. Verði liðið síð-
an í sjöunda sæti í A-heimsmeistara-
keppninni er það orðið númer sjö í
heiminum en viö þaö að bæta sig
um tvö sæti á heimsskalanum er
það orðið B-lið en var A-lið þegar
það var í níunda sæti í heiminum,
vegna þess að lið sem verður fyrir
neðan sjötta sæti í A-keppninni
verður að taka þátt í B-keppni til að
komast í næstu A-keppni.
Þetta var gagnrýni á orðalag og
hugsunarhátt sem byggður er á mis-
skilningi en ennþá verra er sjálft
keppnisfyrirkomulagið sem er úr
sér gengið og úrelt. Það var gott og
gilt fyrir tíu til tuttugu árum þegar
fáar þjóðir sköruðu fram úr og
handknattleikur var vanþróuð
íþrótt í flestum löndum. Nú eru liðin
orðin miklu jafnari og lítill sem eng-
inn munur á tíu bestu landsliðum
heims. Menn geta spurt sig hvaða
erindi lið á borð við Norðmenn,
Búlgari og Vestur-Þjóðverja (en þeir
síðastnefndu eru í sama gæðaflokki
og íslendingar og státa af mun betri
félagsliðum en við) hafi að gera í
keppni með Færeyingum og Tyrkj-
um en þessi lið taka þátt í næstu C-
keppni. Mörkin sem þetta keppnis-
fyrirkomulag setur á milli liðanna
eru einfaldlega ekki lengur rétt
dregin. Langbesta lausnin á þessu
vandamáli og sem án efa yrði til
góðs fyrir handknattleikinn sem
slíkan væri að skipa liðum í forriðla
með heima- og úti-leikjum eins og
tíðkast í knattspyrnunni. Liðunum í
riðlunum yrði skipað í styrkleika-
flokka og efstu liðin tryggðu sér
þátttökurétt í heimsmeistara-
keppni. Þaö er dragbítur á þá við-
leitni að auka vinsældir íþróttarinn-
ar að ekki sé hægt að bjóða upp á
landsleiki sem skipta einhverju máli
í hverju landi fyrir sig en með þess-
ari breytingu, sem á sér marga for-
mælendur, myndi dæmið snúast
við.
Hvað gerist eftir
heimsmeistara-
keppnina?
Handknattleiksunnendur voru
enn í sæluvímu eftir B-keppnina í
Frakklandi í haust en voru vaktir
upp með andfælum með hrakförum
félagsliðanna í Evrópukeppninni:
KR-ingar voru slegnir út í fyrstu um-
ferð af norsku iiði, sænska liðiði
Drott rótburstaði Stjörnuna í báöum
leikjunum og Valsmenn töpuðu öðr-
um leik sínum gegn færeysku liði.
Handboltinn sem 1. deildar-liðin
hafa boðið upp á i vetur hefur oft
verið upp á færri fiska en loðnan
sem finnst í sjónum en á sama tíma
þykir fyrirsjáanlegt að kynslóða-
skipti séu framundan í landsliðinu,
sem er að miklu leyti skipað leik-,
mönnum sem leika meö erlendum
liðum. Margir handknattleiksunn-
endur eru svartsýnir á að okkur tak-
ist að tefla fram jafnsterku liði næstu
árin og gert hefur verið undanfarin
ár.
En ástandiö er kannski ekki eins
alvarlegt og það virðist í fljótu
bragði. Staðreyndin er sú að við eig-
um fjölda efnilegra handknattleiks-
manna sem ennþá eru mjög ungir
að árum og þurfa tíma til að sanna
getu sína í 1. deildar-keppninni og
sýna handknattleik í þeim gæða-
flokki sem iandsliðið er í og þar að
auki eru margir landsliðsmannanna
ungir ennþá og eiga mörg ár eftir á
toppnum. Kynslóðaskiptin ættu því
að geta orðið hæg og stöðug. Við
skulum til gamans líta á þá leik-
menn sem líklegir eru til að skipa
framtíðarlandslið okkar og sumir
„eru þegar farnir að banka á dyrn-
ar" eins og stendur í frasasafninu.
Athygli vekur hinn mikli fjöldi
eínilegra markvarða sem kömið
hefur fram í vetur og í Jyrra. Leifur
Dagfinnsson hjá KR, senrer rétt lið-
lega tvítugur, hefur þegar fengið að
spreyta sig hjá landsliðinu en auk
hans má nefna Hallgrím Jónasson,
ÍR, Hrafn Margeirsson, Víkirigi (hef-
ur líka leikið með landsliðinu), Sig-
trygg Albertsson, Gróttu. og Berg-
svein Bergsveinsson, FH. Þetta eru
allt leikmenn sem koma til álita sem
arftakar núverandi landsliðsmark-
varða. Af stórskyttum má nefna
Gylfa Birgisson, Stjörnunni, Ólaf
Gylfason, IR, og landsliðsmennina
Júlíus Jónasson pg Héðin Gilsson.
Birgir Sigurðsson, Víkingi, er efni-
legasti línumaður okkar um þessar
mundir. Hornamenn landsliðsins
eru ungir að árum en Konráð Olavs-
son, KR, gæti bæst í hóp þeirra í ná-
inni framtíð. Og þetta er ekki nema
hluti þeirra mörgu efnilegu leik-
manna sem vakið hafa athygli und-
anfarið.
Það er hins vegar ekki nóg að eiga
efnilega leikmenn. Það hafa alltaf
verið til góðir handknattleiksmenn
á íslandi en virkilega gott landslið
höfum við aðeins átt í nokkur ár. En
til að ná árangri sem menn sætta sig
við þarf frábæra þjálfun, stöðugar
æfingar og sífellda keppni, lands-
leiki og aftur landsleiki. Árangur
landsliðsins undanfarin ár hefur
ekki aðeins kostað miklar fórnir og
ósérhlífni leikmanna, heldur einnig
mikla fjármuni. Síðustu misserin
hefur harðnað á dalnum í þessum
efnum, samfara versnandi þjóðar-
hag. Þetta er vandamál sem erfitt
gæti orðið að leysa þó menn séu
raunar þegar farnir að bregðast við
vandanum, meðal annars með sjö
ára auglýsingasamningi við Lands-
bankann sem á eftir aö auka tekjur
HSÍ verulega.