Pressan - 14.02.1991, Side 2

, i. c. r rl
FIMMTUDAGUR PRESSAN14.. FEBRÚAR 1991
IMú er að líða að þvi að
verkið Ég er meistarinn
verði tekið af fjölum
Borgarleikhússins. Það
vekur óneitanlega at-
hygli þvi verkið gengur
enn fyrir fullu húsi. En
þetta á sér allt náttúrleg-
ar skýringar því aðalleik-
konan ELVA ÓSK ÓLAFS-
DÓTTIR er nefnilega
ófrísk. Að sögn leikstjór-
ans KJARTANS RAGNARS-
SONAR þá er geysileg
vinna að æfa nýja leik-
konu í hlutverkið og því
var ákveðið að hvíla
verkið um sinn. Það
verður líklega tekið aftur
upp í haust.
Nýr skemmtistaður er
að fæðast í miðbæ
Reykjavíkur. Verður
hann í Austurstræti 22
og er það SVEINN EGILL
ÚLFARSSON sem stend-
ur fyrir honum. Sveinn
stofnaði Gauk á Stöng á
sínum tíma en rekur nú
Arnarhól og Óperukjall-
Það er kannski of
snemmt að fara að segja
plötusögur en nú hefur
heyrst af því aö stór-
söngvannn EGILL ÓLAFS-
SON ætli loksins að „slá í
gegrí' og sé að undirbúa
s/na fyrstu sólóplötu.
Æ
<z£eUm<zn oy finjSeuz&zttdúí
„Þetta hefur verið í bígerð
í höfðinu á mér í langan tíma
en komst ekki á koppinn fyrr
en fyrir þrem vikum," sagði
Valdimar Örn Flygenring
leikari en hann hefur nú
formlega stofnað hljómsveit.
Hún heitir Hennes Verden
upp á dönsku eða Heimur
hennar á íslensku í höfuðið á
vinsælu prjónablaði.
Þetta er nú eiginlega hálf-
gert tríó því með Valdimari
eru aðeins tveir aðrir, þeir
Halldór Lárusson sem leikur
á trommur og Björn Vil-
hjálmsson bassaleikari. Fyrir
tónlistarfrík má nefna það að
Halldór hefur leikið í hljóm-
sveitinni Júpíters en Björn
hefur verið í hljómsveitinni
íslandsvinum.
Valdimar spilar á gítar og
syngur en hann hefur reynd-
ar komið nálægt tónlistar-
bransanum áður, gaf meira
að segja út plötu snemma á
níunda áratugnum. „Ég held
að það sé óhætt að segja að
ekki hafi margir hlustað á
hana,“ segir Valdimar.
En ef við snúum okkur aft-
ur að nútíðinni þá tekur
Valdimar fram að tónlistin sé
öll á mýkri nótunum enda
getur hljómsveitin æft heima
í stofu. — En hefur þetta allt
saman einhvern tilgang?
„Engan annan en að vera
mönnum til gleði, ánægju og
yndisauka," segir Valdimar.
Sjómaður
í fegurðarsamiceppni
Það er líklega ekki á
hverjum degi sem sjómað-
ur tekur þátt í fegurðar-
samkeppni en að sjálf-
sögðu eru það Suðurnesja-
menn sem brjóta ísinn.
Einn af þátttakendunum í
Fegurðarsamkeppni Suð-
urnesja er 19 ára mær,
Þyri Ásta Hafsteinsdóttir.
Við kynningu á
stúlkunni
í Víkurfréttum kemur
fram að hún hefur
stundað sjóinn stíft
frá 15 ára aldri og þegar
hún var 18 ára var hún
eitt ár á sjó.
„Við vorum á humri,
rækju og troili," segir Þyri
í viðtali við blaðið en af
myndum af henni að
dæma virðist henni síður
en svo hafa orðið meint af
volkinu. fCannski að það
sé heppifegur undirbún-
ingur fyrir verðandi feg-
urðardrottningar að
bregða sér á Haiamið?
Fsreyskur
blúsariá
íslenskum
skálabekk
Á Islandi er
fjölskrúðugt safn
tónlistarmanna,
En hver myndi
trúa því að til
væri færeyskur
trommuleikari
af þýskum
ættum sem
syngur blús? Fáir’
— en auðvitað heit-
ir hann James Olsen.
„Ég kom hingað í
tónlistarnám enda eru
ekki miklir möguleikar á
þvi í Færeyjum. Hér eru
mun betri skólar," sagði
James sem er í Tónlist-
arskóla FÍH. Þar er gott
að vera segir James en
hann er þar einn í hópi
fimm Færeyinga. Hér
hyggst hann vera næstu
fjögur árin.
James er aðeins 21 árs en
þetta er ekki fyrsta ferð hans
til íslands þvi hann kom með
hinni frægu hljómsveit Vík-
ing band til íslands árið 1988.
Þá spiluðu þeir á Melgerðis-
melum um verslunarmanna-
heigi: „Það var fyllerí, fyllerí
og aftur fyllerí‘‘ sagði James
en tók fram að það hefði
einnig verið rosalega gaman.
Eins og áður segir þá er
James trommuleikari og sem
slíkur segist hann spila allt —
allt frá völsum í þungarok —
en hann syngur bara blús.
„Mér líkar vel á íslandi og
hér er betra að vera en í Fær-
eyjum en sérstaklega er það
músíklífið sem er betra. Þá er
yndisiegt að geta fundið jass
hérna? sagðv þessi marg-
breytilegi Færeyingur.
LÍTILRÆÐI
Porvaldur Gardar, væri
ekki hreiniega rád ad
selja Chile-búum kvóta-
kerfið?
„Fengju þeir sanna mynd
afkerfinu hefég ekki trú ó
kaupum. Til ad eitthvaö sé
söluvara þarf verömœti."
Möguleiki er á þvi að Islendingar
muni kenna Chile-búum hvernig
nota eigi kvótakerfi til aö „nýta auð-
lindir sínar á sem skynsamlegastan
hátt". Porvaldur Garðar Kristjánsson
hefur verið einn helsti andstæðing-
ur kvótakerfisins.
af skæsjannel
Að undanförnu hafa sjálf-
kjörnir útverðir íslenskrar
tungu barmað sér sárlega í
Morgunblaðinu undan aðför
Svavars Gestssonar að móð-
urmálinu.
Síðasta fólskuverk þessa
varmennis skilst mér sé að
leyfa beinar útsendingar frá
flóabardaganum í austur-
löndum, ótextaðar i stað
þess að krefjastþess að strið-
ið sé flutt íandsmönnum á
ástkæra ilhýra málinu, til að
efla það gullaldmmálfar sem
sjónvarp og útvarp standa
svo dyggilega vörð um.
Upphaf þessa máls er það
að fyrir einhverjum vikum
braust út ófriður við Persa-
flóa og var jafnvel búist við
því að ný heimsstyrjöld væri
í aðsigi.
Þessum umsvifum and-
skotans þótti íslenskum
fréttahaukum ástæða til að
sjónvarpa inná gafl á hverju
íslensku heimili með aðstoð
gerfihnatta og, eins og það
er kallað, ,,beint“.
Nú er það eðli beinna út-
sendinga að þær eru ekki
„óbeinar" ogþessvegna eðli
máisins samkvæmd enginn
kostur að snara þeim á ís-
lensku. Og ef erlendir frétta-
menn tala ekki íslensku þá
eru beinar útsendingar, til
dæmis á stríði — að dómi
virtustu málvöndunar-
manna — tilræði við ís-
lenska tungu.
Og nú storma siðgæðis-
verðir tungunnar fram á rit-
völlinn mundandi stílvopnin
i grátklökkum biaðagrein-
um með ljóðaívafi og for-
dæma andskota íslenskrar
tungu, Svavar Gestsson, fyr-
ir að leyfa ótextaða síbylju úr
„Skæsjannel" og setja
þannig blett á hina fiekk-
lausu ljósvakamiðla sem eft-
ir öllum sólarmerkjum að
dæma eru til mikiliar fyrir-
myndar um íslenskt málfar.
Sumir ætla þó að það sé
ekki enskan, þýskan, ítalsk-
an eða franskan sem sé til-
ræði við íslenskt mál í sjón-
varpinu, heldur einfaldiega
isienskan einsog hún er
stundum framreidd í sjón-
varpi og útvarpi.
En slíkum fullyrðingum
vísum vér málverndunar-
menn á bug.
Að vorum dómi er móður-
málinu best borgið ef for-
gangsverkefnum sjónvarps-
ins, ensku knattspyrnunni,
dægurlagasamkeppnum og
erlendum poppþáttum fyig-
ir kjarngóður islenskur
munnræpútexti í þágu ísr
lenskrar tungu og menning-
ar.
Erkióvinur íslenskunnar,
Svavar Gestsson, má vita að
málvöndunarmenn munu
ekki una þeirri aðför sem
gerð er að íslenskri tungu ef
bein útsending á Persaflóa-
stríðinu eða júróvisjón-
keppninni fer ekki fram á ís-
lensku.
Svavar þykist ef til vill hafa
það sér til málsbóta að ís-
lenskan sé stundum illskiij-
aniegri i isienska sjónvarp-
inu helduren útlenska.
En hversvegna beitti hann
sér þá ekki fyrir því að dæg-
urlagakveðskapurinn í und-
anriðli júróvisjónkeppninn-
ar væri textaður ti\ skiln-
ingsauka fyrir venjulegt
fólk.
Sem betur fer eru lands-
menn orðnir hagvanir í mál-
farsgróðri útvarps og sjón-
varps, þar sem skrautblóm á
við þessi gróa:
SJALDAN ER ÖLL BÁRAN
STÖK.
RÓM VAR EKKI BYGGÐ Á
HVERJUM DEGl.
Um ieið og Svavar verður
dreginn til ábyrgðar fyrir allt
sem aflaga fer í íslenskri
málrækt má ef til vill hug-
leiða hvort textun á stríði í
beinni útsendingu gæti ekki
orðið verra tilræði við ís-
lenska tungu helduren Skæ-
sjannel á frummálinu sem
enginn nennir lengur að
horfa eða hlusta á.
Flosi Ólafsson