Pressan - 13.01.1994, Síða 7

Tófín skipta minna máli en
“ hvernig þau eru notuð
EINAR SNORRI OG EIÐUR SNORRI efna loforð sitt við fyrirsæturnar í erótísku
Ijósmyndabókinni þeirra. „Þær harðneituðu að fletta sig klæðum fyrir okkur
nema við riðum á vaðið.“
sem hafa aldrei
átt myndavél
Það er oft sagt um ljósmyndara
að þeir séu haldnir ólæknandi
tækjadellu þegar myndavélarn-
ar ástsælu eru annars vegar. Al-
vöruljósmyndari sé ekki mað-
ur með mönnum nema hann eigi full-
komnustu græjurnar og lengstu og stærstu
linsuna. Einar Snorri Einarsson og Eiður
Snorri Eysteinsson eru tveir metnaðaríullir
myndasmiðir sem sanna að það er ekki
endilega stærð og umfang tólsins sem
skiptir máli heldur hvernig maður mundar
það. Þeir hafa smellt af í gríð og erg í tvö ár
og haslað sér völl sem einhverjir efnilegustu
ljósmyndarar landsins án þess að hafa
nokkurn tímann eignast myndavél. Ekki
einu sinni Polaroid-vél hvað þá Hasselblad.
„Þetta kemur nú bara til af því að við erum
alltaf svo blankir,“ segja þeir til útskýringar.
Almenn blankheit virðast þó ekki há þeim,
því þeir sleppa billega með því að fá lánaða
vél hjá kollegum eða kunningjum og skipt-
ast svo á að smella af.
Og myndirnar sem hafa komið út úr
þessum fátæklegu aðförum þeirra félag-
anna hafa vakið athygli. Ljósmyndir þeirra
hafa birst víða, en það er sérstaklega tísku-
ljósmyndun þeirra sem stendur feti ffamar
en flest það sem sést á prenti hérlendis. Þeir
hafa líka verið duglegir að koma sér áffam.
Aðeins örfáum mánuðum eftir að þeir
smituðust af ljósmyndabakteríunni tóku
þeir að sér að ritstýra og ljósmynda fyrir
tískuritið Hamingju, m.a. til að koma
myndum sínum og hugsjónum á ffamfæri.
Þeir gáfu út tvö tölublöð af Hamingju og
urðu báðir hugfangnir af nýja starfinu. Þeir
hættu síðan útgáfu blaðsins þegar þeim
bauðst að vinna ljósmyndir fyrir Tískuritið
„0“, enda að eigin sögn ekki miklir pen-
ingamenn að upplagi og þótti því ósköp
þægilegt að láta aðra um fjárhagslega
áhættu útgáfústarfseminnar. „Þetta byrjaði
bara sem hobbí hjá okkur og í raun höfð-
um við ekki hugmynd um hvað við vorum
að gera fýrstu mánuðina,“ segir Einar. „Við
gerðum alveg ótrúlega heimskulega hluti í
myrkraherberginu til að byrja með. Röðuð-
um til dæmis ffamköllunarvökvunum upp
í vitlausri röð, myndimir urðu alltaf of
dökkar, en við skildum ekki neitt í neinu!“
Smám saman tókst sjálfmenntuðum ljós-
myndurunum þó að komast yfir byrjunar-
erfiðleikana; settu framköllunarvökvana í
rétta röð og fóm loks að sjá eðlilegar mynd-
ir.
Fyrir rúmu ári fóru félagamir til Los
Angeles í þeim tilgangi að ffeista gæfúnnar.
Eins og venjulega voru þeir skítblankir en
nokkurra mánaða dvöl þar vestra heppnað-
ist hvað ljósmyndunina varðaði og þeir
uppskáru ríkuleg laun erfiðisins. Eiður
Snorri fékk starf sem aðstoðarljósmyndari
hjá Loren Haynes, aðalljósmyndara rokk-
tímaritsins Spin, og myndir eftir Einar og
Eið birtust í tónlistartímaritinu Raygun.
Meðal þess sem Einar og Eiður hafa unn-
ið að síðustu mánuðina em plötukápur fyr-
ir allar helstu hljómplötuútgáfumar. Þeir
sáu m.a. um ljósmyndun og hönnun fýrir
Bubbleflies, Jet Black Joe og djasssöngkon-
una Móu, en tvær síðasttöldu kápurnar
þóttu með því best heppnaða í jólaútgáf-
unni hvað hönnun og ljósmyndun snertir.
Báðir hafa þeir myndað fyrir Tískuritið
„0“, en í nýjasta hefti blaðsins, sem kemur
út í þessari viku, eiga þeir heiðurinn af for-
síðumyndinni af Bubba Morthens og Páli
Óskari auk fjölda annarra mynda í blaðinu.
Eiður Snorri tók líka allar ljósmyndir fyrir
kynffæðslubókina „Það sem skiptir máli“,
sem Forlagið gaf út í haust.
Þeir em núna að vinna að stærsta verk-
efni sínu hingað til. Það er erótíska ljós-
myndabókin „Strákar og stelpur“, sem For-
lagið gefur út síðar á þessu ári. „Þetta er
ljósmyndabók með myndum af öllum
þeim stelpum sem okkur hefur alltaf
dreymt um að sjá naktar,“ útskýrir Einar.
„Og náttúralega strákum líka,“ bætir Eiður
við. „Þegar fólk kaupir þessa bók verður
það að setja upp röntgengleraugu,“ segir
Einar og brosir út í annað. „Annars eru
þetta ekki eingöngu nektarmyndir, heldur
líka mvndir af ungu og áhugaverðu fólki.
Þemað er erótík og fólk þarf ekki endilega
að vera nakið til að við getum tjáð erótík-
ina.“ Báðir binda þeir miklar vonir við út-
gáfu bókarinnar, því þeir sjá ffam á að geta
kannski loks kallað sig alvömljósmyndara.
„Ef bókin fær góðar viðtökur er aldrei að
vita nema við eignumst loks peninga til að
leggja út fyrir fyrstu myndavélinni okkar.
Að minnsta kosti fyrstu afborgun.“
Þorsteinn Högni Gunnarsson
FIMMTUDAGURINN 13. JANÚAR 1994 PRESSAN 7B