Pressan - 13.01.1994, Blaðsíða 19

(I
<3
«
i
Í
i
i
i
I
I
1
B
I
I
Hlín Mogensdóttir fyrirsæta gerir það gott
Með feita bók og
barn í farteskinu
HLÍN MOGENSDÓTTIR. Úr bókinni hennar, sem ku vera svo þykk að hver stórfyrirsæta yrði stolt af.
Þarna má m.a. sjá mynd af henni sem prýddi forsíðu grísks tímarits.
Fyrir fáeinum árum þótti tíð-
indum sæta ef ungar íyrirsæt-
ur, sem voru að reyna fyrir sér
á erlendri grund, höfðu barn á
framfæri. Nú er það ekki lengur til-
tökumál, eða það segir í það
minnsta hin 21 árs gamla Hlín
Mogensdóttir, sem hvað mestar
vonir eru bundnar við um þessar
mundir í módelbransanum hér.
„Maður sér oft fyrirsætur með ung
böm í kerrum þarna úti. Börn eru
engin fyrirstaða lengur. Þetta snýst
eingöngu um hversu bundið fólk
er. Komist maður ekkert frá barn-
inu fær maður auðvitað lítið að
gera. Sé maður hins vegar með
góða barnapössun er þetta ekkert
mál.“
Hlín, sem á bæði fjögurra ára
dóttur og kærasta, brá sér þó ein
síns liðs í fyrsta sinn utan til fyrir-
sætustarfa á síðasta ári. Dvaldist
hún til skiptis í Aþenu og í Mílanó
með vægast sagt ágætum árangri.
Herma fregnir að hún hafi safnað
þvílíkt í sarpinn — eða hina svo-
kölluðu bók — að sérhver stórfyrir-
sæta mætti vera stolt af. Að auki
prýddi hún nokkrar forsíður
grískra tímarita. Þetta hefur hún af-
rekað þrátt fyrir að hafa hafið fyrir-
sætustörf fyrir aðeins rúmu ári. í
millitíðinni hafnaði hún f öðm sæti
í Elite-keppninni á íslandi. En
hversu mikilvæg er mappan í fyrir-
sætustarfinu?
„Það skiptir öllu að hafa góða
bók. Ef þú ferð í „casting“ og ert
ekki með góða bók eru ekki miklar
líkur á að þú fáir eitthvað að gera.
Þá skiptir jafnvel engu þótt fyrir-
sætan sé stórglæsileg.“
Hlín kom hingað til lands í agúst
en hyggst aftur leggja land undir fót
með vorinu ásamt fjölskyldunni, að
minnsta kosti dótturinni og au pa-
ir-stúlku, eftir að náminu sleppir.
En hvert liggur leiðin?
„Draumurinn er að fara til París-
ar í vor, enda á ég kannski hægara
um vik með að komast þar að með
þessa bók í farteskinu. Svo hef ég
líka mestan áhuga á sýningum. Ég
er að minnsta kosti komin á skrá
hjá skrifstofu í París og, að mér
skilst, einnig í New York. Grikkland
er enginn draumastaður út frá pen-
ingalegu sjónarhorni. En það var
gott að byrja þar.“
Þegar PRESSAN ræddi við Hlín
var hún nýkomin úr myndatökum
hér heima, þar sem myndað var
sleitulaust í níu klukkutíma. En
þótt hún hafi nóg að gera hér eru
það gömul sannindi og ný að fyrir-
sætur lifa ekki af fyrirsætustörfun-
um hérlendis einum saman.“
Hverjir voru hvar?
Streymi var gott milli allra helstu skemmtistaða bæjarins á föstudags-
kvöldið. Á Sólon íslandus voru Guðrún Bjarnadóttir, eigandi barnafata-
verslunarinnar Endur og hendur, Andri Már Ingólfsson ferðamálafrömuður,
Jóna Lárusdóttir og aldrei
þessu vant íris Hreinsdóttir og fleiri af
Módel '79-kynslóðinni, Júlíus Kemp kvik-
myndagerðarmaður og kollega hans, Hilmar
Oddsson, Jón Tryggvason og Ásdís Thoroddsen
leikstjórar, Jón Sæmundur Björnsson
leikaraefni, systkinin Glúmur, Snæfríður
og Aldís Bryndísarbörn, Maríus og Steinunn
Óiína litu inn svo og Hildur Hafstein og hennar
vinkonur. Þarna var bókstaflega allt löðrandi í kven
legri fegurð en minna fór að minnsta kosti fyrir ytri
urð karlmannanna þetta kvöld.
Á Frikka og dýrinu\iar Andrea Róberts nema h\
nýgifta Anna Margrét Jónsdóttir með vinkonum sínu
Sólveigu og Guðrúnu. Þarna sátu einnig Dóra Wo
og Margrét Ragnarsdóttir, Raggi
Bubbleflie, Richard Scobie og
Denni Kragh og Daníel Ágúst
Haraldsson, hinn kynþokka-
fulli söngvari úr Nýjum dönskum blöðum.
Á Kaffi List var Friðrik Erlings-
son, sem af öllum sólarmerkjum að
dæma er að verða einn eftirsóttasti pip-
arsveinninn, Sissa Ijósmyndari í stuði
Mörður Árnason og Linda Vilhjálms-
dóttir, Kata dansari, Jökull Tóm-
asson útlitshönnuður og svo Dóra
Einars með einhvern útlendan
karlmann upp á arminn.
í afmæli á föstudagskvöldið hjá plastblondín-
unni Halldóru Jónasdóttur og vinkonu hennar
Guðrúnu Guðmundsdóttur, sem varð rúmlega tví-
tug, var margt um manninn, til að mynda hljóm-
sveitin Texas Jesus eins og hún leggur sig. Þar
voru m.a. Þórhallur Magnússon heimshornaflakk-
ari, Gunnar Guðmundsson út hljómsveitinni INRI,
Ingólfur Níelsson einkavinur Kolrössu, Sveinn
Kragh barþjónn og Þóra glasabarn á Bíóbarnum,
auk Kalla, Tóta og Sigga.
OPIÐ BRÉF
Til kvenfólks
Ágœta kvenfólh
Ég skrifa ykkur þetta bréf því síð-
astliðinn sunnudag var mjög at-
hyglisverður umræðuþáttur í Sjón-
varpinu, held ég. Hann bar yfir-
skriftina „Rauðsokkur og blúndín-
ur“. Fyrst hélt ég að hann héti
„Rauðsokkur og blondínur" (rétt
eins og rauðsokkur geti ekki verið
blondínur) og þannig væri rauð-
sokkunni stillt upp sem andstæðu
blondínunnar sem undanfarið hef-
ur verið gerð ódauðleg bæði á list-
sýningum og í alþýðubröndurum.
En orðið „blúndína“ er náttúrulega
dregið af orðinu „blúnda“ eins og í
„Blúndur og blásýra". I þessum
þætti hélt m.a. kvenskörungurinn
Rósa Ingólfsdóttir, góðvinur minn,
á loft skoðunum sínum eins og
henni einni er lagið, nema þá að
hún sé ein um þessar skoðanir.
Þótt við Rósa séum ósammála
um margt fer vel á með okkur og ég
hef notið góðs af kunningsskap
okkar. T.d. er hún eini maðurinn
sem ég þekki sem á í einkafórum
sínum stillansa, sambærilegan við
það besta sem pallaleigur borgar-
innar bjóða. Rósa er aukinheldur
bæði liðtæk við smíðar og múrverk.
Þessa hlið á henni þekkja ekki
margir.
Nú er ég sjálfur alinn upp af
rauðsokku (sem ég veit reyndar
ekki enn hinn rétta háralit á) og hef
vegna uppeldis míns lagt mig í líma
við að vera mjúkur karlmaður
hingað til. Þessi mýkt mín gerði það
að verkum að á menntaskólaárun-
um eignaðist ég fjölda vinkvenna
sem þótti svo mikið til mín og
mýktar minnar koma að það
hvarflaði ekki að þeim að spilla vin-
áttu okkar með því að sofa hjá mér.
Margar þeirra urðu síðar kærustur
vina minna sem voru harðari týpur
en ég. Oft lenti ég í því að þurfa að
hugga þær vegna skilningsleysis
kærastans. Upp frá þessu fór ég að
velta því fyrir mér hvort þið vitið
yfirhöfuð hvers þið leitið hjá karl-
manni. Mjúka manninn viljið þið
ekki sjá og harðnaglann getið þið
ekki viðurkennt að þið girnist. Svo
beinið þið þeim tilmælum til karla
að þeir fari að taka til í sínum mál-
um. Það er kannski fullbyltingar-
kennd skoðun nú á dögum, en þó
er ég ekki frá því að við séum ólík
að eðlisfari.
Þegar ég var á sjónum og tók út
fyrir að vera fjarvistum við fjöl-
skyldu mína var það ákveðinn
hetjuljómi sem hélt mér gangandi.
„Gull að sækja í greipar hins geig-
DAVÍÐ ÞÓR
JÓINISSOIM
„Þessi mýkt mín gerði það að
um að á menntaskólaárunum
eignaðist égjjölda vinkvenna
sem þótti svo mikið til mín
og mýktar minnar koma að
það hvarflaði ekki að þeim
að spilla vináttu okkar með
því að sofa hjá mér.
væna mar ekki nema ofurmennum
ædandi var.“ Samt er það einhvern
veginn þannig að mjúkur maður
stendur ekki brosandi í stórsjó og
hríð við sinn stjórnvöl og hugsar til
þín. Hver á þá að gera það? Mjúki
maðurinn er í raun þjóðfélagslega
óhagkvæmur fyrst hann getur ekki
tekið þennan þátt í að afla þjóðinni
þeirra 70 prósenta af gjaldeyristekj-
um sínum sem sjávarútvegurinn
gerir. Eitthvað djúpt í innsta eðli
mínu olli mér hins vegar vellíðan
þegar ég kom í land færandi björg í
bú, sæbarinn og loðinn um kjamm-
ann. Enginn annar sá hins vegar
hetjuljómann við það að mylja klak-
ann úr yfirvaraskegginu eftir vakt á
dekki, en hvernig sem ég reyndi að
afrieita þessari tilfinningu tókst það
ekki.
Það hvarflar ekki að mér að gera
lítið úr ykkar göfugu kvennabar-
áttu, en mér dettur í hug að hún
hafi alið af sér karlímynd sem er
jafúröng og sú kvenímynd sem hin-
ar ágætu formæður ykkar risu gegn
á sínum tíma. Ég hef nefnilega rekið
mig á
það að
ég er undir
niðri alls ekki
eins mjúkur maður og ég hef verið
að telja sjálfúm mér og ykkur trú
um. Til dæmis hef ég gaman af HM
í fótbolta, tvíræðum bröndurum,
konum, söng og víni. Fyrst þegar ég
uppgötvaði þessar kenndir í hjarta
mér fyrirvarð ég mig fyrir sjálfan
mig, en nú hef ég ákveðið að koma
út úr skápnum: Eg er karlkyns!
Ég geri mér fullkomlega grein
fyrir því að þessi yfir-
lýsing getur valdið mér óvinsæld-
um, útskúfun og félagslegri ein-
angrun en ég get bara ekki þóst
lengur, ég verð að fá að vera ég
sjálfur.
Umræðuþátturinn sem kom
þessum vangaveltum af stað var
mjög athyglisverður, held ég að
hljótí að vera. Ég er bara orðinn svo
mikið karl-
embusvín
upp á síðkast-
ið að ég nennti ekki
þessu kerlingakjaftæði
heldur slökkti á sjónvarpinu
og fór að leika mér í brúðuleik
við dóttur mína. Við létum
mjúku dýrin hennar leika
„Dýrin í Hálsaskógi" eftir minnt***
Sjálfur fór ég á kostum með sel í
hlutverki Ömmu músar á meðan
dóttir mín stjórnaði playmokalli af
miklum tilþrifum í hlutverki Patta
broddgaltar. Hún hefur svosem
ekki langt að sækja leikhæfileikana,
barnið. Nema leikhæfileikar séu
ykkur kvenfólkinu eðlislægir.
Með vinsemd og virðingu,
Davíö Þór Jónsson
FIMMTUDAGURINN 13. JANÚAR 1994 PRESSAN 19B