Pressan - 13.01.1994, Blaðsíða 17

HEITT
ÆSKUMYND
Guðbergur Bergsson hefur greinilega tekið stakka-
skiptum frá því hann var Ijósmyndaður 25 ára gamall, ný-
kominn með kennarapróf. Rokkbylgjan hefur lyft lurgnum
á honum fyrir tæpum fjörutíu árum meðan tíska síðasta
árs hefur, ásamt náttúrulegri hnignun, skilað fram-
< greiðslu með hvern lokk á sínum stað. Ungdómsheiðríkj-
an í svipnum er þó á dularfullan hátt meiri í dag en þá,
< eins og sólbrúnka suðrænni landa og sukksex síðustu
bóka hafi gert hann sætari og óræðari á svip.
Karlmenn með stutt hár. íslend-
ingar erlendis, sem brugðu sér til
landsins í jólaleyfi, hafa ekki fyrir-
hitt eins marga drengjakolla á ís-
landi um árabil. Svo dæmi sé tek-
ið hefur kyntröllið og myndlistar-
neminn Sigurður Ólafsson - sem í
mörg ár hefur státað af Ijós-
um makka — látið lubbann
fjúka.
Fjármá laráðherrahjónin.
Því það er engin lognmolla í
kringum þau. Nýjasta fregnin um
að þau eigi von á barni kemur
þeim aftur í sviðsljósið. Eftir því
sem PRESSAN kemst næst verður
það sjötta barn hans en hjá henni
barn númertvö.
Mokkajakkar. Gamlir sem nýir,
en þó sérstaklega þessir gömlu
sem foreldrar okkur gengu í með
kröfuspjöldin á sínum tíma. Loks-
ins varð eitthvað íslenskt heitt!
Blondínur. Ótrúlegt en satt, en
með pönkinu gerast blondínur aft-
ur heitar. Nú eru þær að vísu með
stutt, aflitað hár og ekki mjög vel
greiddar.
ÞREYTT
• Barbiedúkkan. Þessi óaðfinn-
anlega kvenímynd er þreytt segja
pistlahöfundar breska tímaritsins
Vogue. Þó að hún hafi verið áber-
andi undanfarin ár fellur aðeins
1% mannkyns undir Barbie-skil-
greininguna. Venjulegt fólk er
það sem er heitt.
• Kjöt. Enda er maður búinn
að fá nóg af meltingartruflun-
um um jólin. Við spáum því
að afkomendur okkar — eftir
um það bil tvær kynslóðir eða
þrjár — muni hneykslast á því að
„afar" þeirra og „ömmur" borð-
uðu ket.
• Breiðar varir. Þær eru kannski
ekki þreyttar, en breiðar varir eru
ekki lengur endilega aðalsmerki
hinnar fullkomnu konu. Jafnvel
örþunnar varir eru jafnheitar og
breiðar.
• Andstæðingar femínismans.
Það segir meira en mörg orð um
nauðsyn hans að giftar konur lifa
skemur en ógiftar en kvæntir
karlmenn hins vegar lengur en
ókvæntir!
r
Sem krakka fannst manni allir svertingjar og mongólar eins en
hins vegar skýr greinarmunur á öllum hvítum. Leikarinn Skúli
Gautason og Garðar Garðarsson, fyrirliði landsliðsins í glæpum,-
afsanna þessa kenningu rækilega. Þeir eru nánast eins. Einhverra hluta
vegna er bjartara yfir Skúla, sem er einkennilegt í ljósi þess að hann hef-
ur ekki náð eins langt á sínu sviði og Garðar á sínu. En svo Garðar njóti
sannmælis verður að ítreka það sem kom fram í síðustu PRESSU:
Garðar er mun myndarlegri en þessi mynd gefur til kynna.
Fábreytt popp úr
norðlenskum bílskúr
T Ó N L I S T
DR. GUINIIMI
„Lögin sextán
haltra áfram ífá-
breytileika van-
kunnáttunnar —
drengirnir eru
ekki snillingar á
hljóðfœrin sín —
og lagasmíðarnar
eru oftast ofein-
faldar og lang-
dregnar til að
halda athyglinni. “
Pönkaður virðingarvottur
Helgi og
hljóðfæraleikararnir
HELGIOG
HLJÓÐFÆRALEIKARARNIR
EINKAÚTGÁFA
★
Hér „fyrir sunnan" eru fáir
sem gefa rokkinu á Akur-
eyri mikinn gaum. Þaðan
hafa þó komið mörg frambærileg
g bönd eins og t.d. Svörtu kaggarnir,
” sem spila poppað rokkabillí, og
Hún andar, sem minnir á pönkað-
an Þursaflokk. Skrefi undan á út-
gáfubrautinni er þó næsta óþekkt
hljómsveit, jafnvel á norðlenskan
f mælikvarða; Helgi og hljóðfæra-
leikararnir, sem gáfú út geisladisk
núfýrirjólin.
Aðalmaðurinn í sveitinni hlýtur
að vera Helgi Þórsson, sem syngur,
en annars er bandið kvartett; bassi,
gítar, trommur. Lögin sextán haltra
áffam í fábreytileika vankunnátt-
unnar — drengimir em ekki snill-
ingar á hljóðfærin sín — og laga-
smíðamar em offast of einfaldar og
langdregnar til að halda athyglinni,
sérstaklega þar sem lögin eru svona
mörg og lík innbyrðis. Þótt oft sé
kryddað smekklega með aukahljóð-
færum er heildin alltof hrá. Ég á
erfitt með að staðsetja þessa tónlist.
g Sumt minnir á það einfalda popp
sem fyrrverandi Fræbbblar hafa
verið að spila síðustu árin sem
Glott og Mamma var Rússi. Þó
vantar að mestu hinn poppaða
kraft sem gefur þeirri tónlist gildi.
€ Tónlistin er bflskúrsleg og líkist því
rokki og poppi sem árlega má heyra
á Músíktilraunum Tónabæjar.
Sveitin er stefnulaus og það skín í
gegn að hér em fjórir strákar sem
hafa hangið í skúrnum og ekki ver-
ið að leita að sínum eigin tón held-
ur bara haft gaman af að djamma.
Á þessari plötu em þeir ekki komn-
ir langt á þróunarbrautinni, em
eiginlega ennþá í trjánum, en þeir
hafa bein í neftnu og á næstu plötu
verða þeir vonandi búnir að finna
upp eldinn.
Það er eitthvað norðlenskt við
raddbeitingu Helga. Hann minnir
stundum á Kristján Pétur í Hún
andar, hefur ágæta breidd og túlkar
innihald textanna þokkalega. Band-
ið sér um bakraddir, tístir og rymur
á víxl, og er oftast í lagi þótt stund-
um verði tilraunir til fyndni þreyt-
andi. Það sama má segja um text-
ana, sem eiga flestir að vera fyndnir
en renna oftast á rassinn á svelli
aulahúmorsins. Auðvitað er mest
sungið um stelpur; „Leggimir
hennar finu, þeir vom eins og nag-
aðir tannstönglar, og pilsið hennar
úr leðri, það var svo stutt að maður
sá næstum því allt sem maður
vildi.“ Jújú, þetta er svo sem ekkert
verra en Greifamir. Svo eru sumir
textar ekkert grín; „í upphafi",
„Vetur“ og „Svanurinn11 em
„dýpri“ kveðskapur; svo sem ekki
afleitt hnoð og sýna nokkrar snið-
ugar pælingar. Plötu Helga og
hljóðfæraleikaranna vantar margt
upp á til að mega teljast góð, en það
er óhætt að gefa þeim prik fyrir
dugnaðinn að koma henni út. Þeg-
ar þeir gefa út næstu plötu munu
þeir eflaust hia á þetta þjófstart.
GUNS 'N ROSES
THE SPAGHETTIINCIDENT?
★
Hólkar og rósir verða að telj-
ast með vinsælustu rokk-
hljómsveitunum í dag, ef
ekki sú aílra vinsælasta. Þegar þeir
gáfu út síðastu plötu, „Use your ill-
usion I & II“, spurðist það út að
rokkjöfrarnir ætluðu að sýna göml-
um pönkslögurum virðingu sína og
gefa út á lítilli plötu. Þessum áform-
um var slegið á ffest og það var ekki
fyrr en nýlega sem slagaraplatan leit
dagsins ljós, hugmyndin nú orðin
að stórri plötu svona rétt fyrir jólin,
svo litlu Hólkabömin fengju nú
eitthvað í skóinn.
Hólkamir taka tólf lög og fylgja
að mestu upprunalegum útgáfúm
þótt þeirra eigin graðhestarokk-
keimur smjúgi drjúgt í rokkið, enda
í eðli sínu ekki svo ýkja fjarlægur
þvi gamla gaddavírspönki sem þeir
taka fyrir. Lögin koma þó víðar að
en úr pönkhillunni. Hér em að vísu
lög sem verða aldrei annað en
ræflarokk; enskt pönk eftir Sex Pi-
stols, The Damned og UK Subs,
amerískt ffumpönk eftir Misfits,
New York Dofls og Iggy Pop, en
Hólkamir grafa líka upp gamalt
Nazareth-lag, eldgamla rokkslagar-
ann „Since I don’t have you“, sem
mestum vinsældum hefur náð,
enda eina útvarpsvæna lagið á plöt-
unni. Hér er meira að segja lag eftir
flagarann Charles Manson, sem
veitir eflaust ekki af STEF-gjöldun-
um í steininum. Sveitin bendir
kaupendum á í umslaginu að leita
að lögunum í flutningi höfúndanna
sjálffa. Ég tek undir, því þótt það sé
virðingarvert af sveitinni að kynna
þessi lög fyrir ungum aðdáendum
bætir platan litlu við; öU lögin em
einfaldlega mfldu betri í uppruna-
legum flutningi. Það eina sem
Hólkarnir bæta við em lengri og
leiðinlegri gítarsóló og veinið í Axl
Rose, sem hljómar oftast eins og
álappaleg hæna í þessu klassíska
pönkumhverfi. Bassaleikarinn Duff
fær að syngja eitt lag og er vita lag-
laus en gaular þó. Þar hitta Hólk-
arnir í eina skiptið á plötunni á
sanna pönktaug.
Dolli
að er að fara með mig þetta
röfl um síviliseraða
drykkju. Hvaða væl er þetta
eiginlega? Fátt veit ég skemmti-
legra en að djúsa og þá að djúsa vei*1''
og lengi. Segir ekki einhvers staðar
að æfingin skapi meistarann? Ég
veit ekki betur en þetta sé eitt
helsta slagorð streitara þessa
heims. Nú, þeir sem em leiðinlegir
með víni, fara að slást (jæja, það
má slást), lemja konur, brjóta hús-
gögn eða þá að grenja í einhverju
sjálfsvorkunnaræði; þeir em ein-
faldlega engir djúsarar. Né heldur
þeir sem drepast (skýran greinar-
mun verður að gera á að fá sér feg-
urðarblund til að geta djúsað
meira og að drepast), svo maður'““fc/
tali nú ekki um að æla; þeir em
heldur engir djúsarar. Hér verður
þó að undanskilja Egil: „Síðan
þeysti Egill upp ór sér spýju mikla,
ok gaus í andlit Armóði, í augun
ok nasarnar ok í munninn.“ En
allar þessar tegundir áfengisneyt-
enda em þó hátíð í bæ hjá þessum
svokölluðu sívilisemðu drykkju-
mönnum. Öööaa. Sötrandi rauð-
vín og líkjöra á einhverjum af
þessum hommalegu stöðum sem
heita café hitt og café þetta. Til
hvers að djúsa ef ekki til að verða
fullur? Kaffi List er í lagi, þar má
rekast á góða djúsara eins og Ara_Jj
Matt, Hödda feita og fleiri. Ó nei,
það vom ekki slíkir bóbóar sem
byggðu þetta land hvað þá að á þá
væri treystandi í harðindum. Því
vil ég vekja athygli ykkar, djúsarar
góðir, á stað sem heitir Sldpper-
inn. Fínt nafn, fínn bar, fínir djús-
arar. Og ég ffábið mér síviliseraða,
rauðvínsmaríneraða bóbóa í ein-
hverri pflagrímsferð þangað. Þeim
hendir ívar umsvifalaust út.
FIMMTUDAGURINN 13. JANÚAR 1994 PRESSAN 17B