Pressan - 03.03.1994, Blaðsíða 6

Alda Lóa Leifsdóttir kvikmyndagerðarmaður skoðar portrettið af sjálfri sér:
„Bylgjurnar í hárinu benda til að þetta sé ritstjóri, þetta er fjölmiðlalegt hár og
eitthver fjölmiðlaharka í augnsvipnum. Hún var í fjölmiðlaskóla úti í Frakklandi og
hefur stofnsett framúrstefnutímarit hér á landi. Munnsvipurinn er hins vegar Ijúfur
og í gegnum hann fær maður á tilfinninguna að hún hafi flotið í gegnum lífið. Hún
stendur við dyrnar og það bendir til einhvers uppgjörs, hún er að fara upp í flugvél
til — ísafjarðar. Þaðan er hún og gæti dottið inn í hvað sem er á þeim stað, jafnvel
bæjarmálapólitík. Litli puttinn visar upp í loft og það bendir til þess að hún ætli að
taka bæinn með trompi. En svipurinn gefur ekkert upp um hvernig það gerist —
hún sjálf þykist sjá svoldið í gegnum hlutina. Ég kannast við þessa konu, ég held að
við séum í sömu líkamsræktarstöð. En það er líkasttil eitthvað í mér fremur en að
hún sé svona fjarræn að við höfum aldrei kynnst. Það er eitthvað sem tekst á hjá
henni. Hún er í slæmum peningamálum og líklega í ástarsorg en eins og áður sagði
bendir litli puttinn til þess að hún sé á uppleið og að takast á við hlutina. Hún hefur
gaman af því að fará á skauta og er í söngtímum. Hún hefur reyndar litla rödd en
las það einhvers staðar að í gegnum sönginn væri hægt að losa um höft. Hún er
ekki mjög trúuð en það má greina einhvern radar í fæðingarblettinum undir nefinu
— að hún sé í einhverju sambandi við almættið."
Guðmundur og slímið í Tj örninni
„Hún sagði honurn að hún
tilheyrði „Háspekilega klám-
bræðralaginu“, en þarværu
allir haldnir „Hómó-djöful-
legri ásthneigð“. “
Fyrir tveimur vikum minntist
ég á undarlegt, grænt slím
sem birtist skyndilega í Tjöm-
innni í Reykjavík nótt eina árið
1977. Þessi einkennilegi gróður var
mjög áberandi og muna margir
eftir honum. Tveimur nóttum áð-
ur höfðu þrír drukknir einstakling-
ar brugðið á leik og framið seið í
anda rithöfundarins H.P. Love-
craft, en hann skrifaði margar
þekktar hrollvekjur. Tilgangurinn
með þessum svartagaldri var sá að
ákalla Nyarlaþótep, en hann er ein-
mitt nokkurs konar grænn slím-
guð. Nyarlaþótep leikur lausum
hala í mörgum sögum Lovecrafts
og telja flestir að hann sé hreinn
hugarburður. Svo er þó ekki.
I fyrstu gerðu þremenningamir
sér ekki fulla grein fyrir alvöm
málsins. Þau urðu að visu skelkuð,
en þegar ffarn í sótti og ekkert ann-
að bar til tíðinda fór þeim að finn-
ast græna slímið dálítið spaugilegt.
Allir vita að dómgreind er ekki
sterkasta hlið alkóhólistans og í
næsta ölæði ákváðu þau að halda
fjörinu áfram. Þau gengu niður að
Tjörn enn sem fyrr og í þetta skipti
höfðu þau hjólbömr meðferðis.
Vænum skammti af Nyarlaþótep-
slíminu var skóflað í hjólbörumar
og síðan héldu þremenningarnir
heim til eins þeirra, sem ég mun
nefha Guðmund. Hann bjó í
gömlu húsi skammt frá og var
slímið geymt þar í nokkra daga.
Eftir að það var orðið þurrt var það
tilbúið til notkunar, en hugmyndin
var sú að búa til úr því eins konar
reykelsi. Þegar allir vom svo tilbún-
ir heima hjá Guðmundi var plómu-
líkjör hellt yfir þurrkaða slímið og
síðan kveikt í, en um leið vom
bænir sagðar og töfraþulur sungn-
ar. Við það gaus upp hryllilegur
fhykur. f þokkabót hrukku nokkr-
ar bækur í nálægum bókaskáp
sjálfkrafa niður á gólf, en þá rann
snarlega af þremenningunum og
hlupu þau æpandi út úr húsinu.
Nú var illt í efhi. Guðmundur
safhaði þó í sig kjarki, fór aftur inn
og slökkti logana. Svo fór hann
með allt „reykelsið“ út í rusla-
tunnu, en opnaði því næst glugga
og dyr upp á gátt til að losna við
óþefinn. Þetta virtist duga og engar
fleiri bækur hoppuðu út úr bóka-
hillunum. En sagan var þó ekki bú-
in, því upp úr þessu fóru illir
draumar að sækja Guðmund heim.
Nótt eftir nótt dreymdi hann
hversdagslega atburði sem gerst
höfðu daginn áður, en í draumun-
um endumpplifði hann þá með
alls kyns dónalegu, og um leið
óhugnanlegu ívafi. Dag einn hafði
hann t.d. farið í banka til að borga
einhverja reikninga. f raunveru-
leikanum var gjaldkerinn venjuleg
kona í látlausum fötum, en í
draumnum nóttina eftir var hún
komin í fleginn samkvæmiskjól.
Þegar hann hafði lokið við að
borga skuldir sínar sagði hún: „Ég
er bráðum búin í vinnunni; viltu
koma heim í te og ristað brauð?“
Svo brosti hún flírulega og þá sá
Guðmundur að hún var með víg-
tennur, en á miili tannanna vom
grænar slímtægjur.
Martraðirnar ágerðust og urðu
stöðugt dónalegri. Guðmundur var
farinn að skynja erótíkina og
óhugnaðinn í daglegu lífi í draum-
um sínum, en það var kannski hið
besta mái. Honum fannst það þó
ekkert þægilegt, enda fann hann
fyrir nálægð iilra afla þegar hann
svaf og vaknaði yfirleitt í svitabaði
mörgum sinnum á nóttu. Draum-
farirnar vom klámfengin skmm-
skæling á veruleikanum, ekki ólíkt
því þegar ffamleiðendur blárra
rnynda gera sínar eigin útgáfur af
þekktum kvikmyndum og skáld-
sögum. Nægir þar að neftia „On
the Back To the Future“, „Moby’s
Dick“, „Lust Horizons“, „Pom
Free“, „E.T. - The Extra Testicle“
og „Desperately Sucking Susan“.
Eina nóttina dreymdi Guðmund
að til hans kæmi kona í svörtum
kjól. Hún kleip hann í rassinn og
sagði „Hello, partner...“ Svo sagði
hún honum frá því að hún tii-
heyrði „Háspekilega klámbræðra-
laginu“, en þar væru allir haldnir
„Hómó-djöfuliegri ásthneigð“.
Konan útskýrði ekki hvað hún átti
við með því, en Guðmund grunaði
þó að það væri eitthvað afbrigði-
legt. Því næst sagði hún honum að
nú væri hann sjálfur orðinn með-
limur í félaginu og ætti að koma
með sér á fúnd næstu nótt. Svo
potaði hún í hann að skilnaði og
hvarf út í myrkrið.
Þá var nóg komið. Guðmundur
var orðinn þreyttur á að sofa stöð-
ugt „svefni hinna ranglátu“ og í
þokkabót átti hann það til að finna
viðbjóðslega lykt í íbúðinni þegar
minnst varði. Ekki bætti það líðan-
ina að hafa lesið í Lovecraft að ein-
mitt svona óþefur fylgdi gjaman
Nyarlaþótep. Þar fyrir utan heyrð-
ist oft undarlegur niður neðan úr
kjaliara, en á honum fannst engin
skýring. Einn kunningja Guð-
mundar, sem var mikill geimveru-
spekingur og
taldi sig hafa séð
geimvemr og
fljúgandi diska í
návígi, kom eitt
sinn í heimsókn.
Hann heyrði
niðinn úr kjall-
aranum, æstist
mjög og upplýsti
Guðmund um
að slík hljóð
væru dæmigerð-
ur fylgifiskur
geimveranna.
Hann hafði
heyrt um seið-
inn við Tjörnina
og sagðist nú
sannfærður um
að Nyarlaþótep
væri vera utan úr
geimnum sem
greinilega hefði
eitthvað illt í
hyggju. Bregðast
yrði skjótt við og
sagðist kunning-
inn þekkja skyggna konu í Vestur-
bænum sem sæi árur og færi jafn
auðveldlega út úr líkamanum eins
og aðrir úr buxunum.
Guðmundur hringdi í konuna
og átti hún eftir að reynast honum
vel. Hún kenndi honum ráð til að
kveða niður djöfla og forynjur, en
meira um það síðar.
6B PRESSAN FIMMTUDAGURINN 3. MARS 1994