Vísir Sunnudagsblað - 24.07.1938, Síða 4

4
VlSIR SUNNUDAGSBLAÐ
i odnwaJoL.
nokkurir íþróttafrömuðir, sem
það gera.
Það eru hinir siðastnefndu,
sem andstygðin og fyrirlitning-
in bitnar á nú í sambandi við
Schmeling hefði getað
tigni
Alt fná því að linefaleikar
þeir, er nú tíðkast, fvrst liófust,
hefir verið til kafli í sögu
þeirra sem mætti kalla „Tliey
never come back“ (þ. e. a. s.
hnefaleikari, sem einu sinni
hefir unnið heimsmeistaratitil-
inn, en tapað honum aftur get-
ur ekki unnið bann í annað
sinn). Þetta á við um alla
lmefaleikara, sem á síðasta
mannsaldri bafa reynt árang-
urslaust að vinna titilinn aftur.
í þungavigt hefir, eins og kunn-
ugt er, engum tekist það enn
og þegar nú fyrir skömmu
bættist við eitt nafn á þennan
langa lista, Max Scbmeling, þá
er það þó huggun áð hann kem-
ur í góðan félagsskap. Jafnvel
Jack Dempsey, sem um langan
tima var sá hnefaleikari í
Bandaríkjunum, sem mestrar
alþýðuhylli naut, er einn þeirra
heimsmeis tara, sem hefir revnt
að vinna aftur hinn tapaða titil.
Reyndar er það ekki þetta,
sem ergir mann mest Schmel-
ings vegna. Ekki heldur úrslit
kepninnar við Joe Louis, því
einnig þar hefír hinn snildar-
lega vel færi Þjóðverji orðið að
sætta sig við það sem svo marg-
ir góðir menn og lmefaleikarar
hafa orðið að sætta sig við á
undan honum.
Það dæmi, sem einna best er
liægt að bera saman við kepn-
ina milli Schmeling og Louis,
er' óefað ósigur sænska lmefa-
leikarans í léttvigt, Erik Aa-
grens, fyrir Þjóðverjanum
Niirnberg í kepni, sem fór fram
í Berlín fyrir nokkurum mán-
uðum. Svíinn fekk þegar i
upphafi svo þungt högg að
hann varð algerlega ósjálf-
bjarga og varð að hætta þegar
í fyrstu lotu.
í sögu hnefaleikakepninnar
getur einnig að líta mörg dæmi
um hið gagnstæða, hvernig
hnefaleikurum, sem komnir
voru í líka aðstöðu og Sclnnel-
ing tókst að bjarga sér og jafn-
vel að bera hærra hlut frá
borði. Tæplega hefir nokkur
heimsmeistari verið kominn
nær því að tapa titlinum en
Jack Dempsey þegar hann
kepti við Argentinumanninn
Luis Angel Firpo i New York
árið 1923. Firpo var heljarmað-
ur að burðum, án þess þó að
unnið einu lotuna i kepn
na, en beðið samt lægri
JOE LOUIS.
vera sérstaldega góður hnefa-
leikari. Hann liitti Dempsey á
bökuna í fyrstu lotu og svo
mikill kraftur var í högginu að
Dempsey flaug út af pallinum
og kom niður á meðal blaða-
mannanna, sem sálu við pall-
inn. Dempsey skreið upp á pall-
inn aftur og barðist lotuna á
enda, að þvi er virtist hálf með-
vitundarlaus.
Það sama kom fyrir Olto von
Porat, þegar hann árið 1927 í
fyrsta skifti kepti við Sully
Montgomery. Hann var sleginn
niður i fyrstu lotu en þá hringdi
bjallan og honum var bjargað.
I næstu lotu fór eins og það var
ekki fyr en í hléinu milli 6. og
7. lotu að bann „vaknaði“ og
spurði einvígisvott sinn hvað
hefði eiginlega skeð. Siðan liélt
hann áfram og sló Montgomery
mörgum sinnum niður og enda
þótt kepninni lyki þarínig að
hvorugum væri dæmdur sigur-
inn var það samt álit flestra að
Porat hefði átt skilið að sigra.
' Það eru sem sé ekki úrslit
kepninnar, sem ástæða er til að
barma. Schmeling varð á ó-
skiljanleg og ófyrirgefanleg
skvssa í byrjun leiksins. Hann
bafði hugsað svo mikið um
inni um heimsmeistara-
hlut.
livernig hann ætlaði að liaga
sínum leik, og um þekkingu
sína á andstæðingnum, að liann
gat ekki með nokkuru móti
hugsað sér að leikurinn byrjaði
fyrir alvöru fyr en hann gæfi
merkið.
Þess vegna beið hann ósigur,
og þó við sýnum honum sam-
úð og munum aldrei gleyma
því að hann er einn hinna mestu
og bestu íþróttamanna, sem
uppi hafa verið, er honum eng-
inn greiði ger með því að reynt
sé á einhvern hátt að afsaka ó-
sigur hans fyrir Louis.
En óbeit okkar á Ameríku og
andstygð á meðferð þeii-ra á
íþróttamálunum er engu að
síður staðreynd.
Það er raunar ofur skiljan-
legt að Amerika og Ameriku-
menn geri alt, sem i þeirra valdi
stendur, til að hrennna sem
flest heimsmet og heimsmeist-
aralitla. Það er oft að hin sjálf-
byrgingslega framkoma Ame-
ríkumanna og hneigð þeirra til
að finna upp á öllu mögulegu,
frumlegu og vitleysislegu, hefir
einkennileg áhrif á okkur, en
við tökum því öllu með mestu
ró og umburðarlyndi. Yið ger-
um það af því við vitum að
flestir Ameríkumenn eru vinnu-
samir, duglegir og skyldurækn-
ir og að alt þeirra líf fer i það
að trvggja afkomu sína og
sinna á þessari jörð. En það eru
ekki þessir menn, sem skapa
sögu Ameriku. Það eru annað-
hvort stórglæpamenn og barna-
ræningjar eða þá stórgróða-
menn og nú á seinni árum
ósigur Schmelings.
Af því að þeir á óheiðarleg-
an liátt, sem ekkert á skylt við
neinar íþróttareglur eða siðu,
hafa brotið liin óskráðu lög í-
þróttanna, sem eru innifalin í
merkingu þessara tveggja orða:
„fair play“.
Enda þótf Phelan sé í háveg-
um hafður meðal sinna eigin
manna, af þvi honum tókst að
láta Ameríku halda heimsmeist-
aratitlinum áfram, þá stendur
hann fyrir hugskotssjónum
okkar sem stórglæpamaður í í-
þróttamálunum frá þeim
stundu, að hann, sem formaður
hnefaleikaráðs New York borg-
ar, lióf andróður sinn gegn
Schmeling, eftir að Þjóðverjhm
fyrir 2 árum liafði sigrað Louis
og um leið öðlast réttindi til
að skora á þáverandi lieims-
meistara, Braddock, og það m.
a. s. eftir ameríkönskum hnefa-
leikareglum.
Enda þótt það sé í gamni sagt,
er það þó mjög einkennandi,
sem eitt híað í New York leggur
Plielan i munn: „Jæja, svo
Braddock vill ekki berjast við
Schmeling. Þá verður Louis að
gera það. Látið mig fá 4 lög-
fræðinga og 12 hraðritara og
þá skal eg sjá um að svo verði.“
Mjög einkennandi l’yrir Ame-
riku er einnig svar það, sem birt
var í amerísku blaði, við kvört-
unum, sem komu fram um það,
að Louis, en ekki Schmeling
Icepti við Braddock: „Hvað
hefir Schmeling gert, sem rétt-
lætir það, að honum sé vel tekið
í Ameríku?“
Við erum á sama máli.
Sclimeling liefir verið yfirvof-
andi hætta fyrir amerískt í-
þróttaveldi og hann var nærri
búinn að vinna það afrek, sem
Ameríkumenn ætluðu sjálf-
SCI4MELING.