Vísir Sunnudagsblað - 31.07.1938, Blaðsíða 3

VISIR SUNNUDAGSBLAÐ
3
— Á eg að fá pundsseðilinn
aftur, spurði hann, en maður-
inn, sem liafði hrent honum,
hló.
— Veri þér óhræddur. ÖÞér
fáið hann aftur eftir fimm min-
útur. Látið mig fá pakka af
vindlingum.
Svo leið ein mínúta enn, og
Harry Parker gætti þess, er hún
var á enda. Hann lieimtaði
pundsseðilinn.
Sökudólgurinn virtist vakna
af draumi.
— Guð hjálpi mér, eg var bú-
inn að steingleyma honum,
sagði hann hlæjandi. — Viti þér
ekki hvar hann er?
— Eg veit hvar hann á að
vera, svaraði Harry þungbúinn.
— Þér þurfið aðeins að ganga
þrjú skref, til þess að ná í hann,
svaraði hinn. — Hann er i glas-
inu, sem konan yðar tók hann
úr — alveg sami seðillinn. Fari
þér og gætið að honum.
— Þvaður! tautaði Harry
Parker. En liann gerði eins og
fyrir hannn var lagt, og viti
menn, hann fann seðilinn, nr.
57 E 381056 á þeim stað, þar
senx til var vísað.
Enginn gat látið sér detta í
liug, hvernig liann hefði farið
að þessu, en fengu enga lausn
spux-ninga sinna. Maðurinn í
gráa frakkanum þáði eitt glas
enn, og 'sagði þvi, næst, að nú
gæti hann ómögulega tafið
þarna lengur. Hann kvaddi alla
með liandabandi og þakkaði
fyrir sig. Gestii-nir fóru því næst
að sýna á sér fararsnið og héldu
heimleiðis liver á fætur öðrum.
Þegar komið var að lokunar-
tínxa fór Ilarry Parker að gera
upp í seðlaglasinu, en gat það
ekki, því að það vaixtaði i glas-
ið einn seðil.
— Það vaixtar einn pundsseðil
í glasið, sagði hann við konu
sína.
— Hvernig getur staðið á
þvi ?
Hún leit upp, er gestur kom
inn í veitingahúsið.
— Hvað er að? spux-ði koixxu-
nxaður. Hann var Ainslie, und-
irforingi í leynilögreglunni, og
það var lians vani, að skella
aldx-ei skolleyrununx við þvi, er
lxonunx var sagt. — Hvernig
stendur á þvi, að yður vaixtar
peninga? spurði hann Pai’ker.
Þau liöfðu enga hugmynd
um, hvexnig þetta hefði getað
skeð og Ainslie sagði þá, að
liann hefði einmitt tíma til að
fá sér einn litinn. Skjmdilega
spurði hann:
— Hvað varð af magra nxann-
inum með mjóa nefið, er héma
var í kveld?
Ef Evrópuþjóðirnar fara að ðæmi Sviss
lendinga kemst varanlegur friðnr á.
(Denxai-ree Bess er kunnur
amerískur hlaðanxaður, senx
hefir ferðast uxxi Sviss nýlega,
og er þetta útdráttur xxr sein-
ustu grein haixs af fjórum um
Svissland.)
Þegar við konxum aftur til
Genf, eftir langa dvöl í lxinum
þýska og ítalska hluta Sviss-
lands, voi-um við sannfærð um,
að livox-ki nazisnxi né facismi
— Það er óratími siðan hann
fór, svaraði frú, Parker.
— Varla við öðru að búast,
svaraði Ainslie gramur. — Var
nokkur í fylgd með lionum?
Frú Parker hristi lxöfuðið.
— Þá veit eg að — hér hefir
auk þess verið stór maður, altaf
glaður og reifur? Allir höfðu
ganian af honunx — lxann
gerði allskonar hrögð með spil-
unx.
— Já, svaraði frú Parker. —
Hann var nxjög viðkunnanlegur
xxiaður. Hann konx meira fjöri
í veitingasöluna, það nxá hann
eiga.
— Þá veit eg hvernig punds-
seðillinn hefir tapast, svaraði
Ainslie Þeir voru í Dulchester
í gær, þessir kumpánar. Eg þori
að ábyrgjast, að liann hefir beð-
ið um að fá pundsseðil að láni
rétt senx snöggvast.
Frú Parker þurfti ekki að
jánka þessu. Nú rann sannleik-
urinn upp fyrir lienni.
Leynilögreglumaðurinn hélt
láfranx: — Þetta var Bi-osandi
Palmer, og það er óhætt að
segja, að liann her nafn með
rentu. Hann hrennir lánuðum
pundsseðli í eldspýtnastokk —
að því er virðist, — en kemur
seðlinum svo lítið ber á til lang-
nefja vinar síns. Hann fer svo
að barnum, kaupir ölglas fyrir
fjögur pence og hirðir skifti-
nxyntina. Þeir horga veitingarn-
ar nxeð yðar peningum og urn
leið fer seðillinn á sinn upp-
runalega stað. Þeir græða næst-
unx þvi heilt pund og aðdáun
yðar í þokkabót, fyrir að hafa
konxið seðlinum á réttan stað,
án þess nokkur yrði þess var.
Þessa leið fór seðillinn ykkar.
— Sögðu þið að hann væri góð-
ur viðskiftavinur?
E f t i r
DEMARREE B E S S.
hefði fest rætur í þessum hluta
landsins.
En hvei-nig var ástatt í hin-
nm fx-anska hluta Sviss? Hafði
lxeldur ekki þar orðin nein
breyting, sem gaf til kynna að
eitthvað nxundi gerast, sem af
leiddi, að Svisslendingar myndi
liverfa af þeirri hraut hlutleys-
is og friðar, er þeir hafa svo
lengi farið?
Frakkland er þriðja stórveld-
ið, senx liggur að Svisslandi.
Hefir liið sama oi’ðið uppi á ten-
ingnunx i Svisslandi sem Fx-akk-
landi; lxefir þar orðið sama ólg-
an og öngþveitið i stjórnmál-
uxn og atvinnumálum? Hafa
liorist til Svisslands frá Fi-akk-
landi áhi-if, sem hafa leitt til
þess, að Svisslendingar — eins
og svo nxargir Frakkar — gerð-
ust róttækari, en eins og kunn-
ugt er hefir konxnxúnisman-
um aukist mjög fylgi í Frakk-
landi á síðari árum.
Það er hægðarleilaxr, að
kynna sér þetta í Genf, því að
Genf er elcki að eins „alþjóða-
borg“, lieldur er hún einnig
mesta borgin í franska lxlutan-
um í Sviss. Og í Genf og í hér-
uðunum þar í kring gætir
frakkneskra áhrifa nxeira en
nokkux-sstaðar annarsstaðar í
Sviss. Við höfðum ekki verið
lengi í Gcnf er við urðum þess
vör, að borgarbúar vildu kenna
socialistum unx ýmislegt, sem
miður fór — ýmislegt, sem er-
lendir ferðamenn talca eftir. En
socialistar komust þó aldrei til
valda í Genf. Leiðtogi socialista,
M. Nicolle, náði meirihluta í
framkvæmdarstjórn Genfar-
kantónu fyrir fjórum árum, en
ekki á þingi, og varð afleiðingin
kvrstaða og vandræði. En við
næstu kosningar í Genfarkan-
tónu hiðu socialistar herfilegan
ósigur, og eftir það voru mörg
lög sett, sem sýna nxjög greini-
lega, að konxnxúnistiskar ráða-
gerðir eiga ekki upp á pallhorð-
ið í Genfarkaixtónu.
Stjórnmálaókyrðin í Frakk-
landi hefir þvi náð til Genf. —
Svissneskir socialistar hafa náð
allmiklu fylgi — ekki að eins í
fi-anska lilutanum, heldur og í
þýska lilutanuni — iðnaðar-
horgununx. Socialistar liafa t. d.
haft meiri hluta í Basel og Ziir-
icli. En svissnesku socialistamir
eru yfirleitt hægfax-a — stefna
þeirra er ekki róttækari en
hreskx-a socialista. Þeir eru mót-
fallnir stéttaríg og stétta-stríði,
og þeir vilja efla landvarnirnar
senx nxest. Þeir fylgja þeirri
stefnu, að socialistar geti unnið
að áhugamálum sínunx friðsam-
lega og án þess að beita valdi.
En yfirleitt er það svo, að
flestir, sem kynna sér fyrir-
komulag í Sviss, þar sem ólikar
og óskyldar þjóðir búa og þrjú
tungumál eru töluð, sannfærast
unx, að þarna hefir verið kom-
ið á fyrirkonxulagi, sem til fyr-
irmyndar má verða. Þarna er í
rauninni i jsmáum s’til sama
fyrii-komulagið og Briand hafði
í huga, er liann koma fram nxeð
tillögur sínar um „Bandaríki
Evrópu“. Ef sanxi liugsunar-
háttur væx*i rikjandi í Evrópu
allri og Sviss, gæti hugmynd
Bi’iands um „Bandariki Ev-
rópu“ konxist í framkvæmd.
Hinar óliku stefnur og allar
þær æsingar, sem þeim fylgja,
og utan að koma, hafa brotnað
á hinu svissneska hjai-gi sam-
lieldninnar. Öldur nasismans,
facismans og kommúnismans
hafa ekki sópað Svisslending-
um nxeð sér. Þýsku Svisslend-
ingarnir liafa ekki gerst forystu-
menn nazismans, til þess að
leiða alla Svisslendinga í full-
an sannleika um ágæti þeirrar
stefnu, né ítölsku facistarnir
xini ágæti facismans eða
frönsku Svisslendingai*nir um
ágæti kommúnismans. Meðal
Svisslendinganna hefir nefni-
lega yfirgnæfandi meiri liluti
þjóðarinnar, hvort sem hann
var af þýskum, fi-akkneskum
eða ítölskum uppruna, verið svo
sannfærður um ágæti hinnar
svissnesku stefnu í stjórnarfars-
nxálum, að liinar ex-lendu stefn-
ur liafa ekki náð tökunx á þjóð-
inni. Svisslendingar vita, að þeir
græða eldcert, hvorki á naz-
isma, fazisnxa né komnxúnisma.
Það lxefir þó verið nxikið reynt
til þess, að láta hinar ex-lendu
stefnur ná áhrifum á Svisslend-
inga — og það hefir orðið nokk-
uð ágengt — en að eins í bili.
Svisslendingar vilja starfa á-
fram á lxinum sama grundvelli
og áður: Samlxeldni og sjálf-
stæði. — Dorothy Thompson
segir, að svo margir Bretar sé
íhaldsmenn af þvi, að Bretar
eigi svo margt, sem vert sé að
„halda í“. Og liið sama mætti
segja um Svisslendinga.