Vísir Sunnudagsblað - 12.05.1940, Page 6

6
VÍSIR SUNNUDAGSBLAÐ
lítilla barna. Framundan sjáum
við flugvöllinn í Abo. Rauð Ijós
sýna lendingarsvæðið. Við lend-
um. Hvarvetna standa livít-
klæddir og alvopnaðir hermenn
á verði, en við sjáum þá ekki
nema þegar þeir hreyfa sig.
Stúlkan sem var með okkur i
fjugvélinni fleygir sér í fangið
á liðsforingja sem biður komu
hennar á flugvellinum. Hún
byrjar aftur að gráta — að þessu
sinni sennilega hamingjutárum.
„Ræðismaðurinn“ er enn bálf
sneypulegur á svip og hann er
niðurlútur og þögull á meðan
hann biður eftir vegabréfsskoð-
uninni, en Finnarnir syngja æt!-
jarðarljóð fullum Iiálsi og augu
þeirra leiftra af djúpri ákefð.
Eg er kominn til Abo, finska
háskólabæjarins með bókstöf-
unum þremur sem allir kross-
gátu-ráðendur hljóta að jækkja.
Við höldum til járnbrautar-
stöðvarinnar, sem hátt og lágt
er bygð úr timbri. Eg skelf af
kulda, j)ví úti er 28 gráða frost.
Úti i einu borninu á biðsalnum
rekst eg á lítinn upphitaðan ofn.
Eg tek af mér skóna og orna
mér. Eg er kaldur eins og klaka-
kerti og mig langar einna mest
til að skríða inn í ofnkrílið.
Svo leggur lestin af stað, og
sjö — hvorki meira né minna
en sjö — heilar klukkustundir
varir sú járnbrautarferð. Þetla
er kölluð hraðlest, en eg er far-
inn að kannast við hraðann á
jjessum almyrkvuðu „hraðlest-
um“. í matvagninum drekk eg
sex bolla af sjóðandi lieitu tei og
vek j)ar með alment hneyksli,
að j)ví er virðist, j)ví fólk starir á
mig eins og tröll á heiðríkju á
meðan eg svolgra í mig úi-
fjórða. fimta og sjötta bollan-
um. Áður en mig varir erum við
komin til Helsinki — höfuð-
borgar Finnlands.
Hvítar vélavofur hða um göl-
urnar. í jæssu landi snævarins
hafa menn lært að mála bifreið-
aynar hvitar Jægar hættu bar að
böndum. Eg fer i fylgd með
ungum manni til blaðamanna-
gistihússins „Kámp“. Hvarvetna
er myrkur, nema hvað snjórinn
varpar ofur daufri birtu frá sér
Eg lít alt i kring um mig og cg
sé að fyrir framan alla glugga
bæði í verslunum og eins íbúð-
arhúsum eru negldar fjalir og
grindur. auðsjáanlega i þeim til-
gangi að vcrja gegn loftjwysl-
ingi.
IJðsforingi gengur fram hjá.
Hermaðuj’ einn skehir saman
hælunum, staðnæmist og heils-
gr að hermanna slð. Klukkan
slær einhvfersstaðai' ellefu. Eg
fer inrt í hóteliÖ. Þar inni er alt
uppíjémRíSt eg itmi \ kerSiftto*
um situr fjöldi liðsforingja og
annað fólk, bæði karlar og kon-
ur. Sumt af því er í hvítum yfir-
höfnum það er öruggara.
Þjónarnir j)jóta fram og aftur í
miklum önnum því að j)að er
ærið nóg að gera.
Á bak við mig er kallað: „Ert
J)að J)ú, Werner? Það er langt
síðan við höfum sésl.“ Eg sný
mér-við og þekki strax þrjá
blaðamenn, þrjá stallbræður
mína sem eg kyntist í borgara-
styrjöldinni á Spáni, en síðan
hefi eg ekki séð })á , fyr en nú.
„Við ætlum til vígvallanna á
morgun,“ sagði einn þeirra.
„Ertu með?“
„Eg kem með,“ sagði eg, „en
fyrst verð eg að drekka sex
bolla af heitu tei, Jiví mér er
kalt.“
--------—-irrrrnnT— -------
ALVARA, EN EKKI LEIKUR.
Juan Cunhas og Esteban de
Arequiza voru til jæssa tíma
einhverjir frægustu fjöllistar-
menn á Pýreneaskaga. Þeir
voru hnudansarar og voru kall-
aðir „mennirnir fljúgandi“.
Þessir tveir menn voru búnir
að æfa samari og sýna listir sín-
ar um margra ára skeið. Este-
ban var giftur dansmær, sem
dansaði á sama fjöllis tahúsi og
þeir, en Juan var ógiftur.
Einn góðan veðurdag komst
Esteban að því, að konan hans
hélt framhjá honum og að mað-
urinn, sem hún hélt við, var
vinur lians og félagi, Juan.
Esteban varð ógurlega reiður,
og næst jægar þeir áttu að
dansa á línu, hátt uppi í lofti í
fjöllistahúsinu, skoraði hann
Juan félaga sinn á hólm. Juan
tók áskoruninni og þeim kom
saman um að berjast með
sverðum uppi í loftinu.
Þegar tvimenningarnir klifr-
uðu upp reipastigann upp í
mænir hússins, héldu J)eir á
sínu sverðinu hvor, en áhorf-
endurnir klöppuðu jæim lof í
lófa, j)vi þeir héldu að þetta
væri liður á sýningarskránni.
Esteban og Juan fikruðu sig
sín hvoru megin eftir snúrunni
og mættust í miðju eins og þeir
voru vanir. Þeir byrjuðu J)egai'
að berjast og fólkið varð svo
hrifið af jæssu æsandi sýning-
aratriði, að lófaklappinu ætlaði
aldrei að linna.
Alt í einu lustu áhorfendurn-
ir upp örvæntingarfullu skelf-
ingarópi. Juan féll lil jarðar
með sverðið stungið í gegn um
brjóstið, svo að oddur J)ess stóð
út um bakið.
Esteban tók heljarstökk í loft-
inu, varpaði sér niður i fallnet-
ið og hneigði sig brosandi
frammi fyrir mannfjöldanum.
En á meðan hann var að hneigja
sig var liann tekinn fastur.
Nú situr hann í fangelsi og
bíður dóms.
Hvað segir
sunnan-
blœrinn ?
★
Það segir sunnanblærinn
um sumarmálastund:
Eg kem vorið væna
þann vinar þráða fund,
og blóm og grundu græna
og glaðan fuglasöng,
og leysi frostafjötur
af fossi í hamraþröng.
Þú ungmey æskurjóða
með augans djúpið blátt;
ó, sit við litla lækinn
um ljósa sumarnátt,
og lestu Steingríms Ijóðin,
þau ljá j)ér von og dug;
j hann orti vorsins óðinn,
sem önd fær lyft á flug.
»
Þú ýtri yngismaður
með æskudjarfa von;
ó, gakk til verka glaður,
sem góður tslands son.
Þó oft sé vandi ærinn,
þér auðnan rétti mund.
Það segir sunnanblærinn
um sumarmálastund.
Ásta.
ÖRUGG HÖFN. — Þegar Qucen Elisabeth kom til New York, var þessi mynd tekin úr lofji, er
skipsþ&knið var a.ð leggjast npp aöi í miðju §r Quoon Mary, ep. til þægri Normandie,