Vísir Sunnudagsblað - 09.06.1940, Blaðsíða 8

VISIR SUNNUDAGSBLAÐ
8.—
SÍÐAN
Vitið þér
— að venjulegur kafbátur
kostar um 7% miljón króna?
— að orustuskip af meðal-
stærð lcostar um 170 miljónir?
— að hervirldn hjá Singapore
kostuðu Englendinga um 300
miljónir?
— að venjuleg hermanna-
hyssa kostar um 200 krónur,
létt vélbyssa 1500 kr. og þyngri
vélbyssa 5—6 þús. kr.?
— að eitt einasta skot úr 16
þuml. lierskipafallbyssu kostar
meir en 5 þús. kr., en úr 4.7
þuml. fallbyssu ekld nema 150
krónur.
— að 4.7 þuml. landfallbyssa
kostar 37 þús. kr., en 35 tonna
bryndreki nærri 600 þús. kr. ?
•
Þegar Jóst^? II- var keisari í
Austurríki, gaf haúP almúgan-
um leyl'i lil að sækja skemtí-
garða í Vínarborg, sem áður
voru friðhelgir reitir aðalsins
og aðal skemtistöðvar hans. Al-
iþýðan í Vín var mjög fagnandi
við þessa tilskipun, en nokkurir
aðalsmenn urðu æfir og kvört-
uðu sáran við keisarann. Þeir
sögðu, að hann hefði rænt þá
eina staðnum, þar sem þeir
hefði getað dvalið í friði meðal
jafningja sinna.
„En livar lialdið þér, að eg
mætti lialda mig, ef eg vildi
ekki vera nema meðal jafnoka
minna?“ spurði keisarinn, og
án þess að bíða svars hélt liann
áfram: „Eg yrði að skríða niður
í grafhvelfingu forfeðra minna
og híma þar til eilífðar, ef eg
vildi ekki eiga neitt samneyti
við fólk, sem væri lægra sett
í mannfélaginu en eg.“
Nú orðið berast öll meiri tið-
indi innan örfárra klukku-
stunda með síma og útvarpi út
um gjörvallan heim. Áður var
þessu öðruvísi liáttað. Sem
dæmi má geta þess, að það tók
60 daga uns fregnin um andlát
Napóleons mikla barst til Eng-
lands, og þó voru gerðar sér-
stakar ráðslafanir til þess að
koma þeirri fregn eins fljótt og
unt var. Hann andaðist 5. mai
1821, en 4. júli birtist fregnin
um andlát hans, og 10 dögum
seinna barst fréttin til Berlín-
arborgar. Árið 1717 liðu tíu
mánuðir uns fregnin um and-
lát Tyrkjasoldáns barst til Mið -
Evrópu.
•
Það var haldin vegleg veisla
í litlu gistihúsi og fólldð skemti
sér ágætlega, því að drykkjar-
föngin gerðu sitt til að auka
skemtunina. Þegar veislunni var
lokið og fólkið bjóst lil brott-
ferðar, vantaði Pálínu glófana
sína, fór aftur inn í salinn og
leitaði að þeim undir borðinu,
þar sem hún liafði setið. Þegar
veitingamaðurinn sá þetta, gekk
liann til Pálínu og sagði:
„Ef þér eruð að leita að
manninum yðar, þá er hann
ekki undir þessu borði. Hann
liggur undir borðinu þarna
frammi við dyrnar.“
•
„Við erum búin að þekkjasí
í níu ár, Jónas! Finst þér ekki
tími til kominn að við förum
að giftast?“
„Jú, því ekki það! En hver
heldurðu að vilji giftast okk-
ur?“
Margír eignast ön uglyndar
konur, en varia nokkur eins &g
Þráínn. Hjónabandið hans skalf
og nötraði eins og sinustrá í
stórviðri. Gunna hans öskraði
í gríðarlegri heift: „Þú átt mér
alt að þakka. Það var eg, sem
færði þér húsgögnin, silfurborð-
búnaðinn, leirtauíð og bókstaf-
lega alt í búið. Ilvað áttirðu svo
sem áður en þú giftist mér?“
Eiginmaðurinn andvarpaði
þungan:
„Frið.“
„Ennþá einn ldæðskerareikn-
ingur! Hvenær tekur þelta
enda? Geturðu alls ekki sett þig
inn í það, að einhverntíma kann
að syrta í lofli?“
„Jú, hjartað mitt, eg er húin
að panta voða fallega hláa regn-
kápu.“
Einn góðan veðurdag les Þör-
hallur sína eigin dánartilkynn-
ingu í dagblaði. Hann sprettur
á fætur, löðursveittur af angist
og hringir til Páls vinar sins.
„Hefirðu lesið það, að eg er
dauður, Palli?“ spurði Þórhall-
ur.
Þessi litla stúlka
er aöeins tveggja
ára gömul, en
samt stendur hún
niður í Hljóm-
skálagarSi og
fóðrar endur og
svani, sem synda
á tjörninni fyr-
ir framan hana.
ÞaS er auðséð á
látbragði telp-
unnar; að hún
hefir hugann viö
það, sem hún er
að gera.
Ivona nokkur var mjög upp
með sér af því, að komast í
kynni við þýska skáldið Detlev
von Liliencron og elti hann ávalt
á röndum til að votta honum
aðdáun sína, en sjálfum var
lionum þessi eltingarleikur til
mikillar hrellingar.
Enliverju sinni komst kona
þessi að því, að von var á nýrri
bók eftir von Liliencron. Ilún
fór til hans og sagði honum, að
þessa bók yrði liún að lesa hvað
sem það kostaði.
„En ef þér deyið nú skyndi-
lega?“ spurði von Liliencron.
„Þá læt eg manninn minn
senda mér eitt eintak upp tíl
himna.“
„Eg mundi nú ráðleggja yð-
ur, að biðja manninn yðar að
senda annað eintak lil helvítís
til vara,“ svaraði skáldið íll-
kvitnislega.
•
Frökkum liafa bæst nýirfénd-
ur á vesturvígstöðvunum og þeix
alls ekki hættulausir. Það eru
rottur. Þeim hefir fjölgað
ískyggilega í „aleyðu“ eftir að
íbúarnir fluttust burt þaðan og
nú eru þær komnar inn í Magi-
nothervirkin. Hottur eru fyrst
og fremst mjög hættulegir smit-
berar, ekki síst á styrjaldartím-
Um þegar hætt er við allskonar
drepsóttum, en þær eru einnig
af þeim ástæðum óvinsælar í
Maginotlínunni, að liermennirn-
ir geta ekki sofið og fá ekki frið
fyrir þeim, því þær skríða yfir
andhtin á þeim og jafnvel undir
sængurfötin. Nú liefir herstjórn-
in snúið sér til Pasteur-stofnun-
arinnar i París og beðið um
hjiálp gegn liinum nýju féndum.
Hafa nokkurir sérfræðingar
verið sendir á vígstöðvarnar til
að ráða niðurlögum þeirra.
•
Lögreglan í Budapest liefir
ekki séð sér annað fært en taka
Franz Apocs, 46 ára gamlan
smið, fastan, fyrir þá sök að
liann sat nótt og dag á gröf lconu
sinnar, er var nýlátin og hafði
liann ákveðið að deyja þar.
CAPONE LAUS. — A1 Capone hefir verið látinn laus fyrir
nokkuru. Hann var slrax lagður í sjúkrahús vegna alvarlegra
veikinda.
„Jú, eg hef lesið það. En hvað-
an talarðu, inaður?“