Vísir Sunnudagsblað - 04.08.1940, Blaðsíða 5

VÍSIR SUNNUDAGSBLAÐ
5
hÁhyícltuJLLim,
Eftir
KRISTMANN GUDMUNDSSON
Búgarður Herjúlfs Arnar, vílc-
ingsins mikla, lá undir fögrum
lilíðum, i frjósömu héraði sunn-
anlands. Ofan við liliðarnar tóku
við f jöll og öræfi, en framundan
var úthafið. — Herjúlfur Örn
hafði numið þarna stóra land-
spildu og hygt bæ þennan fyrir
ári síðan. Hann var maður um
fertugt, hafði farið víða Um
heim og gerst frægur; rikur var
hann að gulli og gersemum og
mettur af heiðri. Líf hans hafði
verið fult af hættum og ævin-
týrum. Nú var hugur hans þrey tt-
Ur á svaðilförum; hann hafði
lieyrt um landið fagra í Norður-
höfum, og stýrði að síðustu skip-
um sinum þangað. Það var ætl-
un hans að ejrða þar seinni hluta
lifs síns í ró og friði. — A leið-
inni til íslands gerði hann
strandhögg í Irlandi, rændi þar
heila sveit, tók allan f járhlut, lif-
andi og dauðann, og auk þess
fimm tylftir ungra manna og
kvenna, er hann gerði að þræl-
um á búgarði sínum.
Ullarkambar 1.00 1.20
Hellulitur 0.40 0.48
Blásteinn 0.21 0.26
Brúnspónn pd. 0.16
LjáblöS nr. 22 0.64 0.77
LjáblöS nr. 24 0.68 0.82
Önglar nr. 7 (þús.) 2.70 3-24
Önglar nr. 8 (þús.) 2.10 2.72
Hvítt léreft tvíbr. alin 0.43
Tvinni hv. og sv. dús. 1.13
Þakjárn nr. 26 (4 ál. bárótt)
platan 1.54 1.85
7 fóta i-35 1.62
6 fóta 1.15 1.38
4 pd. línur st. 2.18 2.62
3 pd. linur st. 1.71 2.06
2 pd. línur st. 1 -15 1.38
I pd. línur st. 0.81 0.98
Strálina pd. 0.27 0-33
Tjörukaöall pd. 0.25 0.30
Kemur nokkurntima framar
sú tíð, að verðlag hér á landi
verði nokkuð líkt þessu? Var
skærasti sólskinshletlurinn í
lifi þjóðarinnar ekki tímabilið
frá 1886 til 1914?
Stokkseyrarfélagið bætti
verslunina mjög mikið, a. m. k.
á fyn-i árum sínum, og vann
því mikið og þarft verk til hags-
bóta fyrir bændur og búalið á
Suðurlandsundirlendinu.
Meðal hins hertekna fólks
voru tvær manneskjur af háum
ættum, karlmaður og kona, sem
Herjúlfur gaf frelsi, og hjuggu
þau hjá honum á bænum. Mað-
urinn var ungur „flath“-höfð-
ingi, — rúmlega þrítugur að
aldri, hár og grannur, dökkur á
hrún og hrá. Hann var vel fær
til allra íþrótta og liinn mann-
vænlegasti. Ekki þótti norsku
stúlkunum hann fríður, þeim
leist best á ljóslitaða menn; en
þó brá þeim mörgum undarlega
er þær sáu í myrk og glitrandi
augu hans. Höfðingi þessi hét
Cormac.
Konan irska var dóttir annars
höfðingja i héraði þvi er Norð-
mennirnir rændu. Hún var tutt-
ugu vetra, dökkhærð, eins og
landar hennar flestir, og mjög
fögur álitum. Nafn liennar var
Dwina. — Það var haft í mæli á
búgarðinum, að þessi útlenda
stúlka liefði töfrað lijarta vik-
ingsins, Herjúlfs Arnar. Svo
mikið var víst, að hann sat oft
á tali við hana í tómstundum
sínum. — En á þessu var sá ljóð-
ur, sem liúsbóndanum einum
var þó ókunnugt um, að Cor-
mac flath liafði í Irlandi verið
heitbundinn hinni fögru Dwinu,
með ráði ættingja þeirra beggja.
Heimilisfólkið hafði fengið vitn-
eskju um þetta hjá þrælunum,
sem nú vom farnir að geta gert
sig skiljanlega á norskri tungu.
En enginn þorði að segja Herj-
úlfi Erni frá þessu.
Víkingurinn mikli vissi ekki
að fyrsta konan er liann lagði
liug á í lífi sínu var öðrum heit-
in. Með hverjum deginum sem
leið varð hann hugfangnari af
dökkhærðu og dularfullu kon-
unni, sem hann hafði rænt. — I
æsku sinni hafði liann dvalið
nokkur ár í Dýflinni og talaði
því máli hennar ágæta vel. En
Dwina hin fagra var fáorð kona.
Hún sýndi kempunni Ijóshærðu
fulla kurteisi og ekki varð neins
fjandskapar vart í fasi hennar;
hún Iilustaði með athygli á orð
hans og meðan hann talaði,
horfði hún stöðugt á andlit hans.
Augu hennar voru leyndar-
dómsfull og myrk sem nóttin.
Ef hann beindi til hennar spurn-
ingum, svaraði hún þeim greið-
lega, með lágri og mjúkrí rödd.
— En Herjúlfur örn spurði
sjaldan nokkurs, -— þá spurn-
ingu sem lá honum mest á
hjarta, þorði víkingurinn djarfi
ekki að bera fram! — Hann
sagði henni frá ferðum sinum og
orustum, og fjarlægum löndum
er liann hafði séð. Hún virtist
liafa ánægju af að hlusta á hann
og lét enga óþreyju í ljósi, þó
liann sæti stundum hjá henni
heila daga í einu.
Þannig liðu vikur og mánuðir.
-— Að lokum gat liann ekki leng-
ur orða bundist um tilfinningar
sinar. Hann skýrði henni frá ást
sinni og hað hana að giftast sér.
Hann talaði lengi: — „Engin
kona hefir átt hug minn áður,‘
mælti hann. „Og engri mun eg
geta unnað, nema þér einni. Mér
er fyllilega Ijóst hversu mikið ilt
eg liefi gert þér og fólki þínu,
með hernaði mínum; að vísu
hefi eg ekkert rangt aðhafst,
samkvæmt lögum okkar vík-
inga, en nú, þegar eg elska þig,
skil eg livernig þú hlýtur að líta
á málið. Því langar mig mjög
til að geta bætt þér á einhvern
hátt það sem eg hefi frá þér tek-
ið. — Þú skalt verða heiðruð
eins og drottning; engin kona
skal verða þér meiri á þessu
landi. — Hverju svarar þú,
Dwina?“
Hún svaraði engu, horfði að
eins á hann, ln-ygg á svip, og
hristi liöfuðið. Hann beið drykk-
langa stund, svo hélt hánn áf ram
að tala; hann lýsti ást sinni með
fögrum og alvöruþrungnum
orðum, því hann var málsnjall
maður: „Aldrei framar mun eg
geta glaðst, ef þú synjar mér
þessa ráðahags, Dwina. Þvi þú
hefir umbreytt öllu hugarfari
mínu og gert mig að öðrum
manni en eg áður var. Hér eftir
er líf mitt alt tengt þér, og án
ástar þinnar er mér það einskis
virði.“
Hún þagði enn um stund, svo
brosti hún örlítið. — „Heima í
landi minu lærði eg að blanda
drykk þann, er nefnist „Sjafnar-
drykkur , mælti hún með hinni
fögru rödd sinni, er liljómaði
eins og þýðustu tónar í eyrum
hans. „Drykkur þessi læknar á
stuttri stundu óhamingjusama
og vonlausa ást. Jurtir þær, sem
til hans þarf, vaxa einnig hér.
Eg hefi safnað þeim og soðið
bruggið. — Viltu að eg skenki
þér einn bikar af miðinum,
höf ðingi ?“
„Ekki er þetta neitt svar við
bónorði mínu, og enginn töfra-
drykkur getur haft áhrif á mín-
ar tilfinningar!“ mælti Herjúlf-
ur Örn, og var þungt niðri fyrir.
— En augnabliki síðar hló hann
og sagði: „Ekki er það nærri
skapi mínu að æðrast, þó sárt
svíði, og ekki trúi eg á töfra né
galdra! En sé drykkurinn þinn
góður, þá lát mig bragða hann,
þvi þurrar eru nú kverkar mín-
ar, og vita skaltu að eg óttast
ekki mjöðinn.“
„Þú óttast hann ekki,‘ endur-
tók liún með einkennilegum
liljóm í röddinni; hún liorfði á
hann um stund og brosti litið
eitt. Síðan lauk liún upp kistu
sinni, tók upp tunnu litla og
skenkti á silfurbikar vænann. —
I leyni tók hún einnig fram
öskju er i voru þrjár hvítar kúl-
ur. Voru þær gerðar úr banvænu
eitri, bragð- og lyktar-lausu, sem
blanda mátti i öl eða vín, og
leystist kúlan upp á augabragði.
Hún handlék öskjuna nokkur
augnablik, lagði hana svo niður
aftur. — Síðan færði hún Herj-
úlfi bikarinn.
Hann bragðaði fyrst lílillega
á drykknum, rendi síðan bikar-
inn í botn. — „Góður er mjöður-
inn,“ sagði hann, með glettnis-
legu brosi. „En það finn eg þeg-
ar í stað, að heldur mun hann
auka ást mína til þín, en skerða
hana!“
„Ekki er það fulheynt enn,“
svaraði hún og tók glensi hans
þýðlega.
„Muntu þá skenkja mér liann
oftar?“ spurði hann.
„Það mun eg gera, — þangað
til að þú óskar ekki eftir meiru
af honum“. — Hún brosti og
leiftri brá fyrir í augum henn-
ar.--------
Sama dag hitti hún Cormac
flath í klettagljúfri einu fyrir of-
an bæinn. Þau voru vön að mæt-
ast þar í leyndum. — Hann á-
sakaði hana mjög og kvað liana
hafa brugðist skyldu sinni: —
„Enn lifir rauðskeggur sá er
drap föður þinn og rændi frelsi
okkar og góssi! Hvort er hug
leysi þínu um að kenna, eða hafa
hinir illu guðir víkinganna svæft
stolt og liefndarhug dóttur hins
mikla liöfðingja, McMelan?“ —
Hann hvessti á hana koldökk
augu sin og bætti síðan við í
hálfum hljóðum: „Því aldrei vil
eg trúa þeim orðrómi er gengur,
að Dwina McMelan liafi látið
hinn rauðbirkna morðingja, er
færði þegna hennar í ánauð,
fleka sig til ásta!“
Hún brosti og liorfði róleg i
augu hans.— „Ekki er Herjúlf-
ur Örn rauðliærður, kæri flath;
hár hans og skegg er ljósgult,
eins og skin sólar. Og ekki var
það hann sjálfur er feldi föður
minn. En sem fyrirliði mun
liann verða að liða fyrir gerðir
manna sinna, og þú þekkir eið