Vísir Sunnudagsblað - 04.08.1940, Blaðsíða 6
6
VÍSIR SUNNUDAGSBLAÐ
ættar minnar: Hvern þann er að
bana verður ættingja vorum eða
ástvini, mUnum vér og dej'ða!
— Mér er sá eiður í fersku
minni, Cormac flath.“
Að svo mæltu ætlaði hún að
ganga friá honum, en liann greip
hönd hennar og mælti í bænar-
rómi: „Eg trúi þér, Dwina. —
En minnist þú aldrei þess eiðs
er batt saman örlög okkar? Því
ertu ávalt svo köld og fráhverf
mér, — hefirðu glevmt —
Dwina ?“
„Engu hefi eg gleymt, flath.
Eg man fullvel festareið okkar,
])ó aðrir sværu hann fyrir mína
hönd. Og eg mun lialda hann; ef
við komum bæði lifandi heim til
írlands, skal eg giftast þér!“ —
Svo reif liún sig lausa og gekk
heim til bæjar.
Enn liðu dagar og vikur. —
Meðal heimilisfólksins á bæ
Herjúlfs rikti ótti og kvíði, því
þeir sem skildu mál írsku þræl-
anna, höfðu heyrt þá ræða sín á
milli um uppreist og flótta!
Einkum var kvenfólkið órólegt,
því vitað var að slíkt Iiafði kom-
ið fyrir áður, að herteknir írskir
menn höfðu drepið húsbændur
sína og komist undan. Karl-
mennimir tóku þessu með meira
jafnaðargeði; þeir írsku höfðu
fátt vopna, og þó þeir væru fjöl-
mennari á bænum, þá töldu
Norðmennirnir sér óhætt einum
á móti tíu!
Þá varð kvenfólkinu tíðrætt
um írsku „prinsessuna“, er það
kallaði svo, og húshóndann á
heimilinu. Stúlkurnar liöfðu
verið á gægjum og séð hana
blanda honum einlivern undar-
legan drykk, sem hún hafði soð-
ið úr allskonar jurtum. Efalaust
var þetta eitthvert töfrabrugg;
kannske eiturlögur, sem smám
saman veikti heilsu höfðingja
þeirra? — Þá hlóu karlmenn-
irnir og töldu líklegra, að til ásta
væri bruggið blandað! — Einn
liinna eldri mælti: „Ekki tel eg
það neinn skaða, þó Herjúlfur
kvongaðist meynni, því miklu
er hún stórættaðri en hann, og
svo mun fara að lokum að
norskt og írskt kyn rennur sam-
an í nýjann þjóðflokk á landi
þessu.“
Herjúlfi Erni var ókunnugt
um hvað talað var á hænum, af
þrælum og húskörlum. Hann
stýrði búi sínu með sæmd og
prýði, en þess á milli sat hann á
tali við Dwinu hina fögru og
drakk brugg hennar, er hún kall-
aði „sjafnardrykkinn“. En ekki
bar á því að mjöðurinn kældi
ást lians! Með hverjuin degin-
um sem leið urðu tilfinningar
hans til hennar heilari og sterk-
ari, og hann hafði svarið að hún,
eða engin, skyldi verða konan
lians.
Hún varð smám saman slu-af-
hreifnari og glaðari i viðmóti, að
þvi er virtist. Það kom fyrir að
hún hló og gerði að gamni sínu,
þegar þau voru tvö ein saman.
Og hún gætti þess ávalt að fylla
bikarinn hans með drylcknum
góða, jafnótt og hann tæmdist.
—i Oft handlék hún þá öskjuna,
með hvítu kúlunum þremur, um
leið og hún rendi á bikarinn, en
lagði hana ávalt niður aftur, án
þess að opna hana. — „Eg mun
bíða,“ sagði hún við Cormac
festarmann sinn, „þangað til
minn tími kemur“.
Cormac flath var orðinn mjög
óþolinmóður. Hann atyrti hana
oft, en iðraði þess ávalt á eftir,
því liann unni henni mjög.
Morgunn einn á miðju sumri,
er Herjúlfur Örn var farinn á
selveiðar með flesta liúskarla
sína, kom Cormac inn til Dwinu.
Hann var i æstu skapi og talaði
með meiri myndugleika en hann
vai' vanur: „Nú er alt undirbú-
ið!“ sagði hann. „Við höfum
smíðað vopn, spjót með eitruð-
um oddum, og járnslegnar kylf-
ur. — Og í kvöld þegar hann
kemur inn til þín, verður þú að
blanda drykkinn sterkari en
venja þin er! — Margföld bölv-
un komi yfir þig ef þú svíkur
okkur nú! — Þá sitja menn hans
við matborðið, þreyttir og slæpt-
ir og hafa lagt frá sér vopn sín.
Og þá komum við; þá hringja
klukkur hefndarinnar! — Við
tökum eitt af skipunum og lát-
um í haf, til írlands, Dwina!“
Hún hneigði höfuðið til sam-
þykkis, en svaraði engu, benti
honum aðeins að fara. Hann
horfði á hana um stund, birstur
á svipinn, en fór svo, án þess að
mæla fleiri orð.
Herjúlfur og menn hans komu
vonum fyrr úr veiðiförínni
þenna dag. — Á leiðinni heim
frá ströndinni tók einn hinna
eldri liúskarla kjark í sig og
sagði liöfðingja sínum frá öllum
þeim orðasveimi er gekk meðal
þjónustufólksins, um uppreist-
arundirbúning þrælanna, og svo
það, að Dwina hin fagra væri
heitbundin Cormac flath.
Herjúlfur Örn varð mjög al-
varlegur og þungbúinn á svip,
en sagði að eins, að ekki væri
mikið ínark takandi á stofuhjali
kvenna.
Þegar hann stundu síðar kom
inn til Dwinu, var liann enn
mjög alvarlegur í bragði. Hann
sat þögull, þar til liún spurði
hvort hann hefði orðið fyrir ó-
höppum í veiðiförinni,eða hvort
ill tíðindi liefðu borist honum
til eyma?
Hann kvað lítið til bera, en þó
nokkuð. — „Hvers vegna hefir
þú aldrei skýrt mér frá þvi, að
þú ert manni heitin?“ spurði
liann og var rödd lians venju
fremur dapurleg.
„Sökum þess að þú liefir
aldrei spurt mig um það,“ svar-
aði hún þýðlega. „En einkum þó
þess vegna, að eg óttaðist að
hryggja þig, liöfðingi. Þú hefir
sýnt mér og festarmanni mínum
vinsemd og drengskap, eftir að
við komum á þitt vald. — Eg
vildi ekki særa tilfinningar
þínar.“
Hann leit fast á liana og
spurði: „Elskar þú hann,
Dvnna?“
Hún svaraði dálítið hikandi:
„Feður oklcar trúlofuðu okkur,
eins og siður er til. Eg var ekki
aðspurð. En mér er vel til Cor-
macs, hann er leikbróðir minn
og landi. —“
„Landi!“ greip Herjúlfur
fram í. „Er þér kunnugt um að
landar þínir hafa í hyggju að
gera uppreist, drepa oss Norð-
mennina og ræna skipurn vor-
um? Veist þú um þessa ráða-
gerð, — svaraðu, Dwina?“
„Fyndist ]>ér undarlegt þó
þeir hygðu á hefndir?“ spurði
liún með lágri, bliðri rödd.
Aumingjamir, — eg get vel
ímyndað mér að þá dreymi um
eitthvað slíkt. En enginn hefir
minst á slíkt við mig.“
Hann andvarpaði þungan og
draup höfði. Eftir litla stund
leit hann upp og brosti glaðlega.
— „Ekki tjáir að bogna fyrir ör-
lögum sínum,“ mælti hann.
„Viltu skenkja mér enn einn
bikar af töframiðinum þínum,
Dwina, „sjafnardrykknum“ ?
„Eg skal uppfylla þá ósk
þína,“ svaraði liún blíðlega.
Hún gekk til lcistu sinnar og
skenkti á bikarinn; svo opnaði
hún öskjuna litlu og lét eina af
hinum hvítu kúlum í drykkinn.
„Hér er mjöðurinn," mælti
hún lágt. „Eg vona að hann svali
þorsta þínum og veiti þér ró.“
Hann reis á fætur og tók við
bikarnum. — „Fyrir lieill þinni
og hamingju vil eg drekka!“
sagði hann glaðlega, en í augum
hans var lirygð. Svo lyfti liann
Likarnum að vörum sér, en liik-
aði við og mælti: „Eg liefi verið
að hugsa um þig og festarmann
þinn í dag, — og landa þína. Mér
er ljóst að eg hefi framið blóðugt
óréttlætiogþað langar mig tilað
bæta, eftir þvi sem unt er. Því
hefi eg ákveðið að gefa öllum
írum frelsi og fá þeirrí gott skip
til að sigla heim á. Cormac
flath verður fyrirliði þeirra —
og vel mun þér famast i umsjá
hans. Svo getið þið gifst er til
Irlands kemur og orðið ham-
ingjusöm. — Að sjálfsögðu mun
eg fá ykkur alla þá fjármuni er
eg tók og bæta í góðu silfri það
sem eg skemdi.“
Hún starði eins og töfrum
bundin á andht hans, — gat eklci
trúað sínum eigin eyrum!
„Þú ætlar — hefir ákveðið, — að
láta okkur öll fara frjáls?“
stamaði hún, með rödd sem
liann liafði aldrei heyrt fyr.
„Já, Dwina, það hefi eg ákveð-
ið og eg bregð aldrei heitum
mínum.“
Um stund var þögn. Svo
hvíslaði hún veiklega: „Þá elsk-
ar þú mig ekki lengur?“
„Eg elska þig, Dwina. Og af
því eg elska þig, vil eg gera alt
sem eg get til þess að þú verðir
hamingjusöm.“
Hún horfði lengi þegjandi á
liann með tindrandi augum. —
Aldrei hafði hún séð eins fagran
mann! — Þá lyfti hann alt í einu
bikamum að vörum sínum og
ætlaði að drekka, en hún þreif
hann úr liönd lians og setti liann
á borðið. Svo lagði hún armana
um liálsinn á honum og sagði:
„Mér hefir aldrei þótt vænt um
Cormac. Það ert þú, sem eg
elska, — sem eg elska af öllu
mínu hjarta!“
Hann starði á liana, forviða af
undrun. Svo varð honum Ijóst
hvað skeð hafði, hann tók liana
í faðm sér og kysti hana lieitt
og lengi. — „Dwina!“ hrópaði
hann. „Allir góðir guðir launi
þér! — Biddu svolitið við.“ —
Hann ýtli henni varlega frá sér.
„Eg ætla að skreppa út og kalla
saman menn mina — og landa
þína líka! í kvöld skal hér verða
slegið upp mikilli veislu!“
Hann laulc upp dyrunum og
ætlaði út. En utan i ganginum
kom maður á móti honum með
brugðnu sverði. Á næsta augna-
bliki hneig liann niður á þrep-
skjöldinn, með sverð Cormacs
fast í hjarta sér.
írlendingurinn steig yfir hann
og kom inn í salinn. — D\rína
McMelan stóð við borðið og
horfði rólega á hann, en andlit
hennar var lílcbleikt.
„Eg beið úti í ganginum og
lieyrði óminn af tali ykkar,“
sagði hann reifur. „Mig grunaði
að þig mundi bresta kjark, þeg-
ar á átti að taka, en í kvöld varð
morðinginn að deyja!“ — Hann
leit til bikarsins á borðinu og
glotti. „Ei' ekki sem eg vænti, að
mjöðurinn sé óblandinn, einnig
í kvöld?“
Hún kinkaði kolli. — „Eg gat