Vísir Sunnudagsblað - 18.08.1940, Page 4

4
VÍSIR SUNNUDAGSBLAÐ
Rauðu
diöflarnir.
Eftir Kristmann
Víkingaherinn liafði setið um
hina gömlu, fögru borg, Motha,
í Norður-írlandi, í tvo mánuði.
Héruðin kringum hana, hið fríða
og frjósama ríld Olaghhama
konungs, hafði þegar verið lagt
í rústir, bæirnir brendir, akrarn-
ir traðkaðir niður. Nú biðu sömu
örlög Mothaborgar. „Rauðu
djöflarnir“ frá Norðurlöndum
voru þúsundum saman fyrir ut-
an múrana. Þeir höfðu slegið
tjöldum og byg't sér kofa; nú
lifðu þeir bílífi á kvikfénaði
bændanna, meðan borgarbúar
sveltu.
íbúar Mothaborgar sveltu, en
sulturinn var ekki það versta,
þorstinn var tífalt verri. Víking-
arnir höfðu eyðilagt vatnsleiðsl-
urnar til bæjarins, svo Irar urðu
að notast við gamla brunna, sem
löngu voru lagðir niður. En liit-
ar miklir höfðu gengið þetta
sumar, svo vatnið í þeim var
bæði litið og fúlt. — Það var því
hræðilegt ástand í Motlia. Fjöldi
manns andaðist á hverjum degi,
og þeir sem eftir lifðu voru lík-
astir afturgöngum. Hjálpar var
ekki að vænta, því höfðingi
hinna rauðu djöfla, Slyrkar,
liafði þegar sigrast á nágranna-
rikjunum tveimur og eyðilagt
her þeirra. Og þegar Mothaborg
neitaði að gefast upp góðfúslega,
sór hann þess dýran eið, að jafna
hana við jörðu og drepa hvert
einasta mannsbarn sem næðist
innan múranna. „Og gulli yðar
skal eg deila meðal manna
minna, en lconur yðar og börn
skulu seld í þrældóm!“ —
Þannig liljóðuðu síðustu orð
hans til sendimanna konungs, og
enginn efaðist um að hann
myndi halda þau.
Nú voru kraftar borgarbúa
tæmdir, og margir héldu því
fram að skjótur dauðdagi fyrir
sverðum vílcinganna væri betri
en þessi langvinna þjáning, sem
ekki gat lokið nema á einn veg.
Smá uppreistir höfðu einnig átt
sér stað, og það var ekki Iengur
hægt að reiða sig fullkomlega á
hermennina. Sjálfsmorð voru
orðin tíð og sagt var að fólk legði
sér mannakjöt til munns.
Olaghhama konungur kallaði
þá enn einu sinni saman ráð-
gjafa sína til fundar við sig í
Gudmundsson.
höllinni. Hann lofaði liverjum
þeim miklu gjaldi, er lagt gæti á
náð sem dygði til bjargar. En
engum hinna vitru manna gat
hugkvæmst nokkurt lijálparráð.
— Öllum var ljóst, að þýðingar-
laust var að leggja til orustu við
víkingana, og það þótt hermenn
Mothaborgar hefðu vexáð að öllu
leyti vel á sig komnir. Það var
því ekki annað að gera en bíða,
— þó alkunnugt væri, að rauðu
djöflarnir gáfust aldrei upp við
umsátur, fyrr en box-gin var
fallin. — Og það var ekki hægt
að bíða lengur, því íbúar borgar-
innar voru að vei’ða viti sínu
fjær af vatnsskorti og hungri.
Meðan konungur talaði við ráð-
gjafa sína, stóðu þúsundir
manna fyrir utan höllina og
ösla-uðu á bi’auð og vatn. Hróp-
in heyrðust alla leið inn í höll-
ina, og öllum sem þar inni voru,
var ljóst, að ef þeir gætu ekki
veitt múgnum neina úrlausn
innan stundar, myndi hann
sprengja hliðin, gera æðisgengna
uppreist — og saga hinnar forn-
frægu Mothaboi’gar vera á enda.
Stundu síðar var hurðu
hrundið og garnall gi’áskeggur
ruddist inn til hins konunglega
ráðs. Hann heyrði til stéttar
betlaranna, en þar eð hann
kvaðst hafa áríðandi boðskap að
flytja, hleyptu dyraverðirnir
honum inn. Þó hann væri klædd-
ur hinum ömurlegustu tötrum,
bar hann sig virðulega og gekk
liiklaust fyrir konung.
Olaghhama, hinn gamli og
mildi, talaði vingjarnlega til
hans og spurði um erindi hans.
— „Hefir þú góð tíðindi að flyta,
öldungur, eða kantu nokkurt
ráð til að bjarga oss ftr neyð
þeirri er að oss steðjar? — Sé
svo, þá skal tötrum þínum
vissulega vei’ða breytt í konung-
legt skrúð og nafn þitt vei-ða
nefnt meðal ágætustu manna
ríkisins.“
„Eigi leikur mér hugur á dýr-
um klæðum, 01aghhaxna,“
svaraði betlarinn. „Og aðdáun
skrílsins er mér einskisvirði!
Leiðast myndi mér og meðal
höfðingja þinna. En ráð veit eg
sem duga mun, konungur:
Klæðið fegurstu konu borgar-
innar í litfagurt skrúð og sendið
hana til forustumanns hinna
rauðu djöfla. Og látið liana hafa
beittann ríting, að bera undir
skikkju sinni. Blóð þessara
liálmhærðu manna er síþyrst
eftir kvenlegri bliðu, og kon-
ungur þeirra mun ekki neita vel-
skrýddri og fagurri konu um að-
gang að tjaldi sínu.“
Hljótt varð í salnum, eftir
ræðu betlarans. Konungur sjálf-
ur sat fölur og hugsandi og
starði á hinn aldraða, tötrum
klædda mann. — Holt var ráðið,
eigi var um það að efast. -— En
hver var fegursta kona i Molha,
og hvilik skelfileg örlög myndu
ekki bíða hennar, er hún hafði
orðið foringja liinna grimmu
víkinga að bana? — Konungin-
um var fullvel ljóst, að engin
kona í borginni var jafn fögur
og prinsessa Athawara, dóttir
hans sjálfs, og engin líklegri til
að geta rekið slíkt erindi vel!
„Þessi garnli maður er mikill
vitringur,“ mælti einn af náð-
gjöfunum. „Þegar hirðirinn er
dauður, flýr hjörðin. Hjarta
þessara non’ænu manna er því
aðeins djarft, að hugumstór for-
ingi leiði þá. — Og þegar óp
þeirra gellur, að liöfðingi þeirra
sé myrtur, þá gerum við atlögu
að þeím, með öllum her vorum
og stökkvum þeim á flótta. Ráð-
ið er gott. Hvert er álit þitt,
drottinn vor?“
Olaghhama konungur væíli
þurrar varir sínar og mælti:
Hver er sú kona, að þér trúið
henni fyrir slíku lilutverki?“
Enginn ráðgjafanna þorði að
svara þeirri spurningu, en þeir
hugsuðu allir eitt: — Prinsessa
Athawara var fegursta og sið-
prúðasta kona ríkisins.
Þá talaði betlarinn gamli aftur
og mælti: „Þú, Olaghhama ert
konungur vor, þér ber mest
æran og stærsta fórnin.“ — Svo
hneigði hann höfuð sitt fyrir liá-
tigninni og fór.
Konungur sat Ianga stund
hljóður og i djúpum hugsunum.
Því næst Iyfti hann höfði sínu og
sagði: „Þjóð mín hefir talað;
hennar þénari er eg.“
— — Síðar Um kvöldið, í
rökkurbyrjun, var hið mikla
koparslegna borgarhlið opnað
og skrúðklædd kona gekk út.
Hún var dökk á brún og brá, há
og virðuleg, eins og drottning;
aldrei hafði glæsilegri kona lifað
í þessari gömlu borg fegurðar-
innar. — Það var prinsessa
Athawara, einkabarn konungs-
ins.
Víkingarnir urðu liljóðir, þeg-
ar liún nálgaðist. Hverri annari
konu úr hinni umsetnu borg
borg myndu þeir hafa heilsað
með klámi og spotti. En svo>
fögur var Athawara, og yndis-
þokki liennar svo mikill, að vík-
ingarnir viku hljóðir til hliðar
fyrir lienni, svo hún komst
hindrunarlaust inn til fyrirlið-
ans.
Styrkarr var einn i tjaldi sínu„
þegar hún kom, og sat á hæg-
indi. Hann reis á fætur og starðí
frá sér- numinn á liina fögru
konu, sem kom til hans eins og
opinberun utan úr kvöldrökkr-
inu. — Augu þeirra mættust.
Hún sá fyrir sér unglegait
mann, háan, grannan og herða-
breiðan, með blá augu og ljós-
gult liár, sem var kemt aftur og,
féll á axlir niður. Hann var
klæddur i gullsaumaða skyrtu,
síða, og hafði um sig belti sett
dýrum steinum. Aldrei hafði
Iiún séð svo fagran og drengi-
legan mann. Andlitsdrættir hans.
voru lireinir og fast mótaðir,
nefið liátt og beint, munnurinn
vel formaður, augun sterk og
glaðleg. -— Henni liafði aldrei
komið til liugar að nokkur
hinna rauðú djöfla gæti litið
þannig út.
Hann áttaði sig fyrst, heilsaði
hæversklega og bauð lienni við
hlið sér á hægindinu. Hún tók
kveðju hans og boði með virðu-
legri kurteisi. Svo sátu þau þög-
ul um stund, hvort við annars
hlið. Hann starði eins og i leiðslu
á andlit liennar og feimnisroði
litaði kinnar hans, því hann var
alls óvanur að Umgangast tign-
ar konur. — Sækonungurinn
Styrkarr var annars kunnur að
dirfsku, ekki aðeins i orustum,
beldur einnig á mannfagnaði.
En nú sat hann hljóður, eins og
honum væri vamað máls.
Hún beið nokkra stund; and-
lit hennar var bleikt, en augu.
hennar ljómuðu, myrk og dular-
full; svo mælti hún: „Eg keirr
frá Mothaborg.“
„Kemur þú af frjálsum
vilja?“ spurði liann skjótlega. —
Rödd hans var hás og óvænt
unggæðisleg, á þessari stundu
liktist .hann stórum auðtrúa
dreng.
„Eg hef hlustað á frásagnir
um víkingakonunginn gull-
hærða,“ sagði hún og Iagði ein-
kennilega áherslu á hvert orð.
„Þess vegna laumaðist eg á brott
úr borginni." — Hún lyfti höfði
sínu og horfði á hann stórum
myrkum augum, þannig, að
hann fékk ákafan hjartslátt. Ó-
rætt bros lék um varir hennar.
— „Eg veit um leytiigöng undir
múrunum."
„Leynigöng!“ hrópaði hann
ákafur, en stilti sig strax og.