Vísir Sunnudagsblað - 09.03.1941, Blaðsíða 2

2
VÍSIR SUNNUDAGSBLAÐ
Tundurspilli hleypt af stokkunum í höfninni í Kaupmannahafnar-
borg.
eitthvað til málamynda óhroð-
ann í borðstofunni, sem læknir-
inn varð að ganga um, skreidd-
ist eg fram úr rúminu og náði
í sparisjóðsbókina mína, 1 lienni
stóðu fáeinir tugir króna, og eg
þóttist vita, að bókin yrði tekin
gild i ábyrgðar stað á sjúkra-
húsi, — því að engan ábyrgðar-
manninn gat eg á bent. En svo-
glotti eg við tönn, þegar mér
datt i hug, að þetta voru ein-
mitt krónur, sem eg liafði lum-
að á og ætlað kerlingunni upp
i mánaðarskuld við hana, sem
féll í gjalddaga um miðjan
mónuðinn. Nú fengi hún ekk-
ert um sinn, og væri fjandans
mátulegt fyrir það, að lienda
mér strax út, þó að þessi linka
væri í mér.
Læknirinn kom, skoðaði inig
lítils liáttar og félst á skoðun
kerlingar um að þetta myndi
vera spánska veikin, — hún var
þá í algleymingi í Höfn, sú
skæða pest. Spurði mig, hvort
eg gæti greitt fyrir stutta legu
á spítala, — það væri eiginlega
sjálfsagt að koma mér á slika
stofnun, þar eð svo margt fólk
væri þarna á heimilinu. Eg ját-
aði því og sýndi honúm bók-
ina, — en hafði gætur á kerl-
ingu með öðru auganu. Hún
varð græn og gul af lieift, þeg-
ar hún skildi, hvað verða myndi
um auðinn, og greip strax fram
í tal okkar læknisins, — eg færi
ekld fet fyrr en eg væri búinn
að gera upp við sig. Eg sagði
hinsvegar, að þetta væri ekki til
tvískiptanna, og stakk því að
lienni, að þetta væri lienni að
lcenna, að eg færi á spítala. Ef
hún hefði haldið kjafti og lofað
mér að liggja þessa ólund úr
mér heima, þá hefði hún fengið
krónurnar. Nú yrði hun að
gera sig ánægða með afganginn,
þegar þar að kæmi, — eða eklci
neitt. Og nú var íæknirinn á
mínu málí, -— hann gæti ekki
komið mér inn á sjúkrahús
nema með einliverri tryggingu,
— og mætli ekki minna vera,
en það sem stæði á þessari bók.
Síðan var eg drifínn lit á Frið-
riksbergs-spítala í hvelHnum, en
kerling sat eftir með sárt ennið,
held eg.
Mér fannst eg sjá fyndni í
þessu, þó lasinn væri, og hló
„innvortis". Og þegar búið var
að baða mig á sjúkraliúsinu,
færa mig í hreinan „sjúkraiiúss-
galla“ og eg var kominn ofan
í indælt rúm með drifhvítum
voðum, — og mjúkar meyja-
hendur voru að hagræða mér —
rak eg upp skellihlátur af ein-
tómri ánægju og unaði.
— Sá er bærilegur, sögðu
hjúkrunarkonurnar, og fóru
Hka að hlæja.
En eg var sannarlega ekki
eins „bærilegur“, og eg eða þær
héldu. Þvi að eg þoldi ekki að
hlavja. Stingur í brjóstinu,
hægra megin! Og efHr þetta
sárt að draga andann. Eg var
með bullandi hita, sem ágerðist
þegar á kvölchð leið. Og um
nóttina fór eg svo á eitthvert
flakk upp á aðrar stjörnur, eða
hver veit livað og vissi ekkert
hvað í þessum lieimi gerðist i
langan tíma. Loks sá eg þó
hylla eitthvað undir þessa ver-
öld aftur — tvær jarðneskar
stjörnur þóttist eg vita, að það
væri, sem eg ekki gat þó fyrst
greint,------falleg augu ungr-
ar stúlku, sem laut ofan að mér
og eg heyrði, eins og í fjarska,
fallegan málróm:
-— Nú er hann víst að tylla
tánum á jörðina aftur, íslend-
ingurinn okkar.
Meira lieyrði eg ekki, eg var
svo ákaflega þreyttur, fannst
mér, að eg sofnaði strax aftur.
Og nú hefi eg víst sofið eðli-
legum og værum svefni nokkra
stund, því að þegar eg vaknaði
næst, var eg „allsgáður“, og
miklu hressari, en í fyrra skipt-
ið. En mér varð hálfhverft við,
þegar eg opnaði augun fyrst,
því að hjá rúminu stóð all ó-
frýnilegur maður, ákaflega
hrukkóttur i framan, pireygð-
ur, með úfið og úlfgrátt hár og
hafurskegg. Það sló út á mér
köldum svita! Hana nú----------
En eg átlaði mig þó jafnskjótt
og minntist þess, að það er títt
um gamla lækna, danska, að
þeir liafa gaman af að rækta
þennan „topp“ á neðri vör sér.
Og þetta var yfirlæknir.
En ekki gat eg að því gert,
að allt sumari^ sóttá það að
mér í óværum draumum, að
það væri þessi „Mefistofeles“,
sern liefði verið upphaf rauna
minna, — eintóm endemis vit-
leysa.
Fyrsta fréttin úr mannheim-
urn var mér sem reiðarslag:
Læknirimi svaraði spurningu
minni, þar að lútandi, að nú
væri 17. júní, — eg hefði verið
með heiftuga lungnabólgu og ó-
ráð, úr allri hættu, en yrði
nokkurn tíma að jafna mig.
Bara rólegur! bætti hann við.
En eg sá í einni svipan, hvern-
ig nú stóðu sakir. Eg var búinn
að missa atvinnuna, sem af-
koma mín valt á, þetta sumar
og að nokkru leyti næsta vetur..
Og eg var allslaus.
Nú tjáir ekki að eyða frekari
orðum um veikindi piltsins og
spítalalegu. Hann sagði að það
hefðu verið sæludagar, — svo
vel var til'hans gert á sjúkra-
húsinu, — ef ekki hefðu kvalið
hann heilabrotin um það,
hvernig hann ætti að bjarga sér
um sumarið. Eftir að hann fór
að hressast, skrifaði hann
nokkrum mönnum, sem hann
taldi liklegt, að greitt gætu
nokkuð úr fyrir sér, en fékk að-
eins eitt svar, og það gagnslaust.
Fyrir mdlHgöngu yfirhjúkr-
unarkonlínnar, sem var piltin-
um sérstaklega væn, fékk hann
vildarkjör, þegar að því kom*
að gera upp i'eikningana á spít-
alanum.
Eg „útskrifaðist“ 3. júlí og
átti þá eftir af sparisjóðsfénu
tæpan fimmkall. Það var ekki
um annað að gera, en að fara
til kerlingarinnar. Þung spor
það. Og ekki liafði henni farið
fram. Búin að leigja öðrum her-
bergið. Föt mín og bækur
geymt „under Laas og Slaa“,
þangað til eg borgaði. Engu
tauti við hana komandi. Ekki
að tala um að hún vildi hýsa
Konuglegur lifvöröur fyrir framan Gulu höllina í Amaliegade.