Vísir Sunnudagsblað - 20.04.1941, Blaðsíða 5

VÍSIR SUNNUDAGSBLAÐ
5
LUIS TREMKER:
Pétur Piffroiter,
LUIS
TRENKER
í Bozen blómstra trén, vorið
er komið á himinn og jörð. Það
er komið að páskum og þó að
dagurinn í dag sé venjulegur
virkur dagur, er það þó hátíðis-
dagur.
Bifreiðin mín rennur mjúk-
lega af stað, eins og hana langi
til að taka sprettinn. Eg ek
beina leið úr bifreiðaskýlinu lit
i Via Vittorio Emanuele, þar
sem byggingaskrifstofan míri er.
Járnbrautastöðin er riýbyggð,
stolt og ferhyrnd, stíllinn nýr og
misskildur. Þetta er bygginga-
fræðilegt örverpi. „Það er ekk-
ert við þessu að gera“, hugsa eg
og held áfram til skrifstofunnar
minnar. Fyrir utan dyrnar
stendur vinur minn Pétur Piff-
roiter frá Klausen.
Hann er myndhöggvari, svart-
Iiærður, og hakan á honum er
með bláleitum blæ, þegar liann
er nýbúinn að raka sig. Hann
tottar sí og æ stutta reykjarpípu.
Hann er munnstór en varirnar
þunnar. Höfuðlagið er fallegt
eins og myndhöggvara sómir.
Við höfum þekkt hvor annan
lengi. Á héimsstyrjaldarárun-
um mótaði hann standmynd af
týrólsku keisaraskyttunum. í
tilefni af þessu sat eg, þegar eg
fékk frí frá herþjónustu, sem
ein aðal fyrirmyndin, fyrir hjá
lionum um þriggja vikna skeið
í listaakademíinu í Vín. Það
var mjög ánægjulegt. Eg ann
andrúmsloftinu í höggmynda-
sölunum, eg gleðst yfir mótun
leirsins og mér þykir gaman að
sjá ]>egar listamaðurinn gengur
nokkur skref aftur á bak, dreg-
ur annað augað i purig og virðir
fullur gagnrýni ýmist listaverk-
fð eða fyrirmyndina fyrir sér.
Það var með öðrum orðum
þessi vinur minn, Pétur Piffro-
iter, sem stóð umræddan morg-
un fyrir utan skrifstofudyrnar
mínar: „Iivert ætlarðu?“
„Til Mílanó. Eg er með ráða-
gerð í huganum, sem eg ætla að
koma þar á framfæri. Viltu
koma með?“
„Veðrið er svo töfrandi, að
mig hálflangar til að koma
með.“
„Hefirðu einhvern farareyri
á þér? Eg er ekki nógu byrgur
fyrir báða, því ferðin varir
semrilega i tvo eða þrjá daga.“
„Jú, eitthvað liefi eg á
• íí
mer ....
„Jæja, komdu þá inn, apa-
kötturinn þinn. Svo höldurn við
af stað.“
Vélin gengur prýðilega. Veg-
urinn liggur framhjá mynda-
styttunni af Walter von der
Vogehveide, framhjá ítölsku
sigurstyttunni, framhjá gamla
þýzka Grieser-klaustrinu og
framlijá þúsundum og aftur
þúsundum af blómstrandi kirsu-
lierja-, epla- og ferskjutrjám, og
við brunum á fullri ferð eftir
Mendelveginum upp á skarðið.
Hjá Matthildi, ungu, laglegu
ráðskonunni í Mendelsgislihús-
inu er ávalll nægan og mikinn
mat að fá. Eg fer fram á það, að
við snæðum þar miðdegisverð
og ökum svo beina leið jTfir
Tonale og Apricaskarðið tii
Milanó. Peter er samþykkur
þessu. Við mötumst og biðjum
að því loknu um reikninginn. Eg
borga minn hluta. Pétur þreifar
niður í vasa sinn, dregur upp úr
honum tóbakspung, treður úr
honum með mestu hægð í pípu
sína og muldrar eittlivað í skegg
sér. Til að byrja með skil eg ekki
hvað hann á við, en svo heyri eg
að hann endurtekur: „Gjörðu
svo vel og borgaðu líka fyrir
mig, eg er ekki með nóga pen-
inga á mér.“
„Eg hélt að þú liefðir......“
„Jú, vitaskuld lief eg peninga,
en bara ekki nóga . . . .“
„Ja, þá hefirðu vissulega ekki
mikið af þeim.“ Hann var með
einn einasta tíu-líruseðil í pyngj-
unni.
Við ökum áfram, í gegnum
hinn undurfagra Nonsdal, upp
til Tonale. Á vinstri liönd blasa
við jöklar og tindar Presanella
— og Adamellofjalla. Upp á
skarðinu mætum við kindahóp-
um og veðurbitnum fjárhirðum.
Kyrrð, fegurð og friðsæld hvílir
yfir Alpafjöllunum.
Innan stundar þjótum við
framhjá Edolo meðfram hvit-
fyssandi fjallalæknum og stefn-
um eftir bugðum Apricavegar-
ins upp á hæztu fjallsbrún.
Það er undursamlegt, sólin
sendir brennheita geisla sína
niður á veginn og niður á liöfuð
okkar, og voldug kastaníutré
teygja sig upp úr dölunum og
upp í fjallshlíðarnar. Uppi á
fjallsbrúninni hvílum við okk-
ur aftur. Tiranodalurinn blasir
framundan. Landslagið er búið
að fá á sig ítölsk einkenni. Aftur
rennur bíllinn af stað og flautar
i sífellu við beygjur og bugður,
það hvín í bremsunum og vélin
drynur af þróttmiklu fjöri. Dag-
ur er liðinn að lcvöldi. Minn
ágæti vinur, Pétur, er þögull og
lemur ástfólgna reykjarpípuna
sína. I kröppustu beygjunum
heldur hann sér föstum með
báðum höndum.
I Mílanó leigjum við okkur
tveggja manna herbergi og um
kvöldið sitjum við yfir rauð-
vínsglösum og röbbum um feg-
urð gömlu og Ijótleik nýju
bygginganna á hinni endurreistu
Italíu.
Þegar við göngum til hvílu,
opna eg báða svefnherbergis-
gluggana upp á gátt. Þrátt fyrir
það verð eg rétt á eftir að biðja
Pétur að lóta skóna sína út fyrir
dyrnar. Þegar það nægir ekki
til að þefurinn batni í herberg-
inu, bið eg hann að láta sokkana
sina út líka. Fyrir utan tóbaks-
pípuna sina, liefir þorparinn
bókstaflega ekki nokkurn skap-
aðan hlut með sér, ekki svo
nrikið sem sápu né neitt annað
til að snyrta sig með.
Morguninn eftir gef eg hon-
um peiringa með vinsamlegum
tilmælum um að liann kaupi
sér þegar nýja sokka, sem hann
og lofar að gera.
Klukkan fjögur síðdegis hitt-
umst við í Piff-kaffihúsi undir
Galleria Vittorio Emanuele, fá-
um okkur svaladrykk og
skemmtum okkur við að horfa
á þá innfæddu. Seinna gengum
við saman út til Santa Maria
della Grazie og hrifumst af þvi
að horfa á kvöldmáltíðina eftir
*
Leonardo da Vinci. Það er
hræðilega lieitt. Svo kemur sím-
skeyti og eg er í skyndi kallaður
upp á Bernínafjallskarðið. Eg er
því neyddur til að leggja strax
af stað til að komast til Tirano
í kvöld. Við tökum leigubíl og
ökum út til bifreiðageymslunn-
ar sem liggur utanvert við borg-
ina. Það er litill Fiatbíll og það
varir ekki lengi unz óþefurinn
er orðinn álíka mikill i lion-
um og hann var í lierberginu
mínu um nóttina.
Ertu búinn að drekka fyrir
alla peningana, eða keyptirðu
þér líka soklva?“
Án þess að mæla orð af vör-
um, tekurhann böggul, vafinn
inn í silkipappír, upp úr vasa
sinum. I honum eru flunku-
nýir, hvitir s'okkai*.
„Já, en það er á fótunum en
ekki í vasanum sem þú átt að
haí'a nýju sokkana!“
Jafnframt þvi sem Piffroiter
umlar eitthvað niður í barm sér
um sparnað og að ekkert liggi á,
tekur liann af sér skóna, fer svo
úr gömlu hvítu sokkunum sín-
um og loks fer hann í þá nýju.
Eg svitna eins og í gufubaði.
Jafnvel Pétri er ekki rótt því
hann tottar pípuna sína af meiri
áfergju en áður. Báðir bilglugg-
arnir standa opnir, óþefurinn er
liræðilegur. Eg segi:
„Þú ert svin, kæri Pétur. Sann-
kallaður bölvaður sóði.“
„Hvers vegna?“
Þegar hann er kominn í nýju
sokkana sína, veit liann ekki
hvað hann á að gera við þá
gömlu. Hann vefur þeim vand-
lega saman og stingur þeim loks
undir bólstrað aftursætið í bíln-
um. Eg virði bilstjórann fyrir
mér, sem einskis ills ræntir og