Vísir Sunnudagsblað - 04.05.1941, Blaðsíða 4

4
VlSIR SUNNUDAGSBLAÐ
THEODOR ARNASON:
MEIRA UM SPORA
Eg þóttist verða þess var, að
ýmsir liöfðu gaman af sögu-
lirafli, sem birtist hér í „Sunnu-
dagsblaði Vísis“ í fyrravetur, af
„Spora“ — fallegum og
skemmtilegum hundi, sem eg
átti einu sinni. Sumir vildu
Iieyra meira um Spora, og er
það útlátalaust, því að af miklu
er að taica. Það leið varla svo
dagur, á hans stuttu hundsæfi,
að hann gerði eklci eittlivað,
sem ýmist var broslegt eða að-
dáunarvert, -— af því að hann
var nú bara Iiundur.
. Hér fer nú á eftir ofurlítill
viðbætir.
Ekkert var barn á lieimili
okkar, þegar eg eignaðist Spora
litla. Var horium \ þess vegna
sinnt mun meira, en ella hefði
gert verið, — leikið sér við
hann, stundum, og „dekrað“ við
hann dálítið, og ef til vill meira
en gert er við hunda yfirleitt.
En af þessu og þvi, hve fámennt
var á lieimilinu, var hægra að
skilja Spora, — og honum
reyndist þá líka auðveldara að
skilja okkur. Enda var það svo,
að hann virtist fylgjast ná-
kvæmlega með öllu, sem gerð-
ist á heimilinu, eftir að hann
fór að síálpast og skilja fyrst
og fremst það, sexn við hann
var sagt, og oft það, sem, við
hjónin töluðum okkar á millí,
eða svo fannst okkur, •— að
minnsta kosti gerði liann sér
mikið far um að reyna að skilja,
einkum ef hann var eitthvað
nefndur. Var það venja hans,
þegar við sátum í stofu og vor-
um eitthvað að skrafa saman,
stafaði af þvi, að flugmennirn-
ir skildu ekki liverng draumur-
inn var til kominn, og kunnu
þessvegna ekki nægilega að
meta gildi þessarar aðvörunar.
14. apríl.
Helgi. Pjeturss.
að setjast á gólfið fyrir framan
okkur, með uppspert eyru og
forvitnislegu aunaráði og 110143
á okkur á víxl, eftir því, hvort
okkar talaði. Þetta var stundum
býsna spaugilegt, — þegar liann
þurfti að hafa liraðann á að
víkja til hausnum. Það var eins
og hann kæmist frekast að nið-
urstöðu, ef liann sæi framan í
þann, sem talaði. Oft varð hann
auðvitað að gefast upp. Stóð
hann þá upp, hristi sig og liljóp
upp í stólinn, sem honum var
ætlaður, út við gluggann, og lét
sem sér kæmi ekkert við okkar
tal. Sumar setningar skildi liann
þó( áreiðan'lega, þó að sagðar
væri í miðju samtali, og hann
ekki nefndur á nafn. T. d. ef
annaðhvort okkar sagði „Eig-
um við ekki að koma út að
ganga!“ Þá hoppaði hann strax
upp og dansaði fram að dyrum.
Ekkert þótti lionum jafn-
skemmtilegt, og að fá að vera
með okkur úti. — Og þegar
liann var að hlus'fa á okkur, var
liann eins og að bíða eftir slik-
um setningum.
En svo verður dálítil bylt-
ing á þessu litla heimili. Við tök-
um stúlkubarn, aðeins fárra,
mánaða, í fóstur, á meðan móð-
ir þess er á sjúkraliúsi. Þegar
komið var með þennan „bögg-
ul“ og tillieyrandi farangur, svo
sem smárúm og fleira, gerðist
Spori ærið forvitinn. Hann
vappaði til og frá, álengdar, á
meðan verið var að taka utan
af bögglinum umbúðirnar. En
þá kom liljóð úr horni og Spori
færði sig nær, með uppsperrt
eyrun og allur eitt spurningar-
merki. Litla stúlkan var að
gráta. Og nú tók kona min við
henni og fór að gæla við hana.
En þá varð Spori alveg trylltur.
Það var eins og liann skildi
strax á stundinni, að þarna væri
kominn einhverskonar keppi-
nautur hans um vinsemd hús-
freyjunnar. Annað gat þetta
ekki verið. Og okkur þótti
furðulegt, liversu fljótur hann
var að átta sig á þessu. Aldrei
kom það fyrir, að bann léti svo
óhemjulega innanhúss* og í
þetta sinn. Hann urraði og gelti
frekjulega og dansaði fyrir
framan konuna, — en var svo
látinn út.
Næstu daga var urgur í Spora
og einkum varð hann úrillur,
þegar hann sá, að konan tók
litlu stúlkuna upp úr rúminu.
En þetta jafnaðist auðvitað
fljótlega og urðu þau góðir
kunningjar, litla stúlkan og
hundurinn. Aldrei urðu þau þó
leikfélagar, því að Spori skildi
það furðu fljótt, að við vildum
ekki, að liann gerði sig heima-
kominn við barnið, — og hann
gegndi því, og liélt sig álengdar.
En við tókum brátt eftir því,
að liann vildi alltaf vita, hvað
Gunnu litlu leið. Þegar liann
hafði verið úti, sótti hann jafn-
an á það, að komast sem fyrst
inn, þar sem hún lá í sínu litla
rúmi, og gægjast upp fyrir rúm-
stokkinn hennar, veltandi vöng-
um, eins og til að ganga úr
skugga um að allt væri í lagi
með hana. Og þegar farið var
að láta litlu stúlkuna niður á
gólf, uridi Spori heima öllum
stundum. Iiann ætlaði þá að
verða nokkuð nærgöngull við
bana fyrst i stað, og vandlega
þurfti liann að virða liana fyrir
sér. En hann sætti sig brátt við
það, að vera álengdar, þegar
Gunna var að brölta á gólfinu.
Og nú fann hann sér sjálfur
lilutverk, sem hann rækti dyggi-
lega. Hann gerðist vörður og
verndari litla barnsins. Stofan,
þar sem Gunna litla hafðist oft-
ast við, var lilýjuð með kola-
ofni. Spori vissi það af eigin
raun, að þetta var hættulegur
gripur. Sjálfur flatmagaði hann
venjulega úti í einhverju stofu-
liorninu og fylgdist með öllum
athöfnum Gunnu. En ef honum
fannst hún vera komin ískyggi-
lega nálægt ofninum, stóð hann.
upp, lötraði til hennar, beit
lauslega aftan í kjólinn liennar
og dró hana úr hættunni, fram
á mitt gólf, — en strunsaði svo
á sinn stað aftur.
Einu sinni sem oftar voru
þau tvö ein í stofunni, Gunna og
Spori, — en eg var i næsta her-
bergi og opnar dyr á milli. Litla
stúlkan sat uppi i rúmi sínu og
var að horfa á Spora, en hann
var að leika einhverjar listir á
miðju gólfi, — mér skildist
helzt, að hann vera að eltast við
flugur, og Gunna litla var á-
kaflega athugul. En allt í einu
gea-ast einliver ósköp, stúllcan
litla gepir og Spori geltir við
snöggt og tekur viðbragð.------
Vinnukonan hafði ætlað að fara
að þvo gluggakarma í stofunni,
komið inn með slatta í fötu af
volgu vatni, — gleymt ein-
hverju frammi og sett frá sér
fötuna á gólfið, rétt fyrir fram-
an rúm Gunnu. En svo liafði
Gunna liaft mikinn hug á leik
Spora, að hún hafði víst ætl-
að að standa upp í rúminu, en
stakkst þá fram úr — og beint
ofan í fötuna. En Spóri þaut
eins og elding að fötunni og
velti henni, áður en til greina
gat komið „yfirvigt“ af Gunnu
sjálfri. Bamið sakaði ekki, —
en auðvitað varð af þessu ákaf-
lega mikið „uppistand“ og grát-
ur. Eg sá þetta út undan mér
úr sæti mínu, um leið og Spori,
en varð auvitað langt á eftir
honum á vettvang.
Og svo er hér að lokum ein
saga um okkur tvo, — mig og
Spora.
Kvöld eitt sátum við að spil-
um heima lijá mér, eg og þrír
kunningjar mínir. Eg liafði átt
einhverja lögg á flösku, en það
var Iapið og þótti ekki nóg. —
Skammt var til næsta sprútt-
sala, og brá eg mér út í þeim
erindum, að fá hjá honum, lítils-
liáttar viðbót. Spori hafði verið
útivið, og kom þegar dansandi
á hæla mér. Maðunnn, sem eg
ætlaði að hitta, átti heima í
bakhúsi, og kolsvart sund þang-
að heim. Einhvemtíma hafði
Spori verið mér samferða þang-
að áður, og þegar eg beygði af
götunni inn í svarta sundið,
varð hann hamslaus. Fyrst
hljóp liann fram fyrir mig og-
flaðraði upp um mig, en síðan
þvældist hann flatur fyrir fót-
um mér og loks tók hann að
gelta og urra að mér og láta
ófriðlega, hoppandi í kring um
mig. Seinast var hann orðinn
svo æstur, að hann fór að glefsa
í mig. Ekki mun hann þó hafa
viljað bíta mig, — en það varð
samt. Honum varð það á, að
taka lieldur djúpt i aðra buxna-
skálmina mína, svo að eg fann
til tannanna og liljóðaði við. Þá
var sem hann áttaði sig sam-,
stundis. Hann hætti að urra og
gelta, — gerði eina tilraun til
að sleikja á mér aðra hendina,
en hvarf mér svo í myrkrið, —
en eg lauk mínu erindi.
Mér var sagt, að hann hefði
verið undur lúpulegur, þegar
hann kom inn, — bakdyrameg-
in, en þá leiðina fór hann
sjaldnast, — og ef eg kom fram
í eldhúsið um kvöldið, bærði
hann ekki á sér og lézt sofa.
— Næsta dag vorum við báð-
ir lúpulegir. En svo gleymdist
þetta.
Eg hefi engar skýringar með
þessari sögu. En mér er hún
minnisstæð.