Vísir Sunnudagsblað - 22.06.1941, Blaðsíða 8

VÍSIR SUNNUDAGSBLAÐ
§ÍDM
Góður ostur! — „Þykir yður
Gorgonzola góður?“ spurði
liinn menntaði ungi niaður
borðdömu sína í kvöldboði,
þegar komið var að ostinum.
„Eg ve-veit ekki“, stamaði
liún, sem vildi fylgjast með í
bókmenntalærdónmum, „mér
finnst eiginlega Emil bróðir
bans betri.“
•
„Heyrðu, María — hefirðu
nú alltaf verið mér trú? Þú get-
ur sagt mér þáð núna — þegar
eg ligg fyrir dauðanum?“
„Já, en ef þú skyldir nú ekki
deyja?“
•
„Eruð þér saklaus eða selc-
ur?“
„Saklaus, lierra dómari.“
„Hafið þér verið í fangelsi?“
„Nei, eg hefi aldi-ei stolið
fyrr.“
•
Macplierson ætlaði snemma
næsta morgun frá Aberdeen til
London. Þar sem holium hætli
við að sofa yfir sig var liann í
vandræðum með, hvernig liann
gæti látið vekja sig á gistihús-
inu, sem hann bjó í, án þess að
þurfa að borga drykkjupeninga
fyrir það. Loksins dalt lionum
ágætt ráð í hug: Hann sendi
sjálfum sér ófrímerkt póstkort.
KI. sjö var liringt ákaft. Ilér er
kort til yðar, það kostar þrjú
pence í aukaburðargjald“, sagði
bréfberinn. — „Sendið þér það
rakleitt aftur til sendandans,“
skipaði Slcotinn, „svona hirðu-
leysi á maður ekki að þola!“
•
Werner Klamm opnar úti-
dyrahvirðina með smekklás-
lyklinum. Hann lirekkur í kút,
þegar hann kemur inn úr dyr-
unum. Honum sýndist eitthvað
hanga á snaganum, sem þar átti
ekki að vera. Hann kveikir
ljós.
Og vissulega hangir karl-
mannshattur í forstofunni —
svartur liattur, sem alls ekki
átti þar að vera. Werner Klamm
leggur skjalatöskuna frá sér og
læðist gætilega að hattinum.
Honum finnst þessi hattur ein-
hvei’nveginn ögi'a sér svo sví-
virðilega. Werner tekur hattinn
af snaganum og skoðar hann í
lcrók og kring. En í hann er
Numarleyfiii að byrja
Sumarleyfin eru þegar byrjuS hjá mörgum bæjarbúum og þeir þyrp-
ast unnvörpum úr bænum. Mikill fjöldi fer árlega upp í Borgar-
fjörö meS m.s. Laxfoss, bæöi til áS skoða hið fagra umhverfi hér-
aðsins, en svo' einnig til að fara þaðan norður og vestur mn land.
Á myndinni sést á vesturhluta Hafnarfjalls og Ölver t. v.. en
hægra megin ber við loft viti, sem reistur hefir verið á Miöfjarð-
arskeri. Þarna var orðin mikil nauðsyn á vita, því innsiglingin inn
Borgarfjörð er þröng og hættuleg. —
ekkert nafn skráð, og' ekkerf
verksmiðjunafn letrað. Þetta
hlaut að vera ákaflega ómerki-
leg'ur og ódýr hattkúfur, hugs-
ar Werner Klamm- með sjálf-
um sér. En livað sem því leið,
hélt hattgarmurinn áfram að
hanga þarna í foi'stofunni og
storka liúsbóndanum.
Werner staðnænxist og hlust-
ar. Innan úr stofunni lieyrist
ekkert hljóð. Það eina, sem
hann lieyrði, voru hans eigin
hjartaslög, sem hömuðust með
óvenjulegum hraða.
„Nei, það er óhugsandi!“
reynir Werner að liugga sjálf-
an sig, — „Lisa er takmarka-
laust beiðarleg eiginkona! Og
þó! Hún er elcki nema tuttugu
og tveggja ára göxnul, og liver
veit, hvernig liennar lífi lxefir
verið háttað áður en þau kynnt-
ust? Það lifir lengi í fornunx
glæðum, segir máltækið--------“.
Fari hann noi’ður og niður,
þessi bannsettur hattkúfur! —
Werner var innilega illa við
hann. Ef það væri nú einhver
-----einhver -------1 einhver —
— — í heimsókn lxjá henni!
Og ]xað er svo hx-æðilega hljótt
inni. Skyldi hún hafa falið sVín-
ið inni í klæðaskáp? Eða i bað-
hei'berginu? Eða undir rúnx-
inu?
Werner Klamnx opnar stofu-
hurðina harkalega. Það er eng-
imx inni. Haixn lxraðar sér imx
í svefnlxei’bei'gið, hann þýtur
fraixi og aftur uixx alla íbúðina,
en hún er tóiu.
„Einnxitt það!“ hugsar liann
með sjálfum, sér, „hún er fai'in
út! Ekki þorað annað en forða
sér og gestinum áður en eg
kænxi heixxx! Og svo liefir ó-
þokkinn gleyixxt hattinum i flýt-
inuixi að komast burt!
„Allt i lagi. Maður hefir sönix-
unargögn í liöndunum!“ Og svo
tekur lxinn afbrýðisami eigiix-
nxaður hattinn og treður lion-
unx í skyndi niður í pappírs-
körfuna — undir bréfarusl, senx
í henni var. Hún var lxvort eð
var, nær aldfei tæmd.
Werner Klamm situr við
skrifborðið sitt, styður höixd
undir kinn og bíður koixxu eig-
inkonu sinnar. Hann er bæði
hryggur og i'eiður.
Eftir nokkura stund heyrir
hann til hennar. Hún syngur
fjörlega, þegar hún kemur inn i
forstofuna. „0, jæja“, hugsar
liann granxur, „eitthvað hefir
glatt liana í ixxoi'guix!“
Hún kemur inn i stofuna.
Hann situr kyrr og horfir á
hana þegjandi.
„Sæll, Werner minn! Hvað
er að sjá þig! Ertu veikur?“
Ilvað liúix getur látist vera
sakleysisleg! — „Hvar liefirðu
verið?“ " '
„Hjá slátraranum. Eg var að
kaupa liænsni i steik lxanda
okkur.“
„Einnxitt það!“ segir Werner
og leggur áherzlu á orðin. „Ætli
eg fari ekki nærri uixi, livers-
konar hænsni það var! Hvaða
maður var nxeð þér?“
„Maður!“
„Já, hvaða maður var þetta
hænsni, sem þú fórst út ixxeð ?“
„Hvað er að þér, Wernev?
Ertu orðinn geggjaður?"
„Þrættu ekki, eg sá til ykk-
ar!“
Þá snýr hún sér á liæli og fér
liljóðlega út.
Hanfi heyi'ir til hennar
franxnxi í eldhúsinu, þar sem,
hún er að matselda. Hún er
lxætt að syngja. Henni var nær!
Hún gat að nxinsta kosti sagt
sannleikaxxn, liugsar Werner
með sjálfum sér, og fer inn i
baðherbergið til að þvo sér unx
hendurnár.
Þegar liann kemur fram í
ifoi'stofuna lxittir liann konu
sína, sem er að konxa frá því
að tæma ruslakörfuna. Og liatt-
kúfurinn — þai'na liangir hann
að nýju á snaganum, andstyggi-
legur og ögrandi, senx aldrei áð-
xir. Werner ræður sér ekki fyr-
ir bræði. Hann þrífur til liatts-
ins, bögglar hann milli lianda
sér og fleygir lxonum fyrir fæt-
ur konu*sinnar. „Hver á þenn-
an liatt? Eg skipa þér að segja
mér það.“
Hún þegii', en liendur henn-
ar titra.
„Svaraðu!“
„Nei! Eg virði ekki lygara
svars. Þú segist liafa séð mig
nxeð einhvei’juni nxanni. Það er
ósatt!“ Hún lxorfist þegjandi í
augu við hann.
Hann litur niður. Augu lxans
festast við liattinn og hringaða
bréfræixxu, senx doltið lxefir
iindan svitaskinni hattsins.
Hann tekur hana upp og' sér,
að hún er úr gamalli stílabók,
sem hann átti sjálfur, þegar
liann var í skóla.
„Hvaða hattur er þetta?“
spyr Werner og er nú miklu
nxildari í rðddinni en áður.
„Eg fann haixn uppi á
geymsluloftinu.“
Werner Klamni lítur aftur á
Iiatlinn, og nú þekkir liann
liann. Það var ferniingarhaltur-
inn hans.
•
Það er sagt unx Skota, að þeir
vilji lielzt búa við Svartahaf,
svo að þeir þurfi ekki að eyða
peningunx að óþörfu fyrir blek.
En Svartahafið er ekki svart-
ara en önnur höf, og því síður
að það sé lxlek. Hitt er annaö
mál, að í Algier í Afríku fellur
heil á nxeð lxleki. Dýfi maður
penna í þenna vökva nxá auð-
veldlega ski'ifa með líonuni.
Þessi undursamlegi vökvi verð-
ur til við sanxrennsli tveggja
fljóta. En þau flytja nxeð sér,
annað gallussýru og liitt járn-
efni, sem, eru tvö aðalefnin í
samblöndun bleks.