Vísir Sunnudagsblað - 13.07.1941, Blaðsíða 2

2
VlSIR SUNNUDAGSBLAÐ
yfir Bjarneyjaflóa. Og gamla
konan hristir liöfuðið þegar hún
minnist alls sjóslarksins frá
fyrri árum. — En, bætir hún
við, þá voru sjómenn hér í eyj-
unum, og mig fluttu aldrei nema
liinir ágætustu sjómenn. — Það
voru mínir menn.
Hvað lengi varstu ljósmóðir,
og lxvað hefirðu tekið á móti
mörgum bömum?
Eg hafði starfið á höndum í
60 ár. Eg hefi setið yfir mörg-
um konum síðan eg sagði af mér
— oftast nauðug. Og stundum
varð eg að taka sængurkonur
heim til mín eftir að eg giftist,
þegar að eg gat ekki farið að
lieiman. Mér var ómögulegt að
neita öllum sem báðu mig að
vera lijá sér, og stundum var
tíka engin starfandi ljósmóðir í
hreppnum. — Eg hefi tekið á
móti 100 börnum liér í Flatey,
en um lieildartöluna veit eg
ekki. Það skiptir heldur engu
máli. —
Hve mörg ár voruð þið Jakob
í hjónabandi?
Við giftum okkur 9. apríl
1894 og vorum 41 ár i hjóna-
bandi.
Þið hélduð uppi mikilli risnu
á heimili ykkar? spyr eg.
Já, eg veit nú ekki hvað maður
á að kalla það, segir Kristin. En
þeir munu hafa verið fáir við-
skiptamenn verzlunarinnar sem
Jakob minn kom ekki heim
með, i hvert skipti sem þeir
komu í kaupstaðinn. Þeir fengu
alltaf kaffi og stundum mat.
Og við höfðum oft „kostgang-
ara“ tímum saman. — Þetta var
allt nokkuð erilsamt og þreyt-
andi, en nú er tími til að hvíla
sig. —
Svo barst lalið að skáldskapn-
um. Eg veit að í ætt Kristínar
eru margir sem hafa getað kom-
ið saman visu. SJ^ógabræður eru
ekki fjarskyldir. En skáldskap
sínum vill Kristín ekkert gera
úr. Segir líka, að langflestar sín-
ar stökur séu löngu gleymdar og
grafnar. Nokkurar visur hefir
hún þó yfir fyrir mig, og set eg
hér nokkrar af þeim, sem sýn-
ishorn af kveðskap hennar.
Kristín er náttúrubarn og hef-
ir haft mikið yndi af fuglum og
blómum. Beint á mótveldhús-
glugganum hennar er Höfnin í
Flatey. Þar er fuglabjarg. Eftir
síðsumarshret, þegar Kári liafði
banað mörgum dætrum sínum
við bjargið og þeytt hreiðrum
ritunnar umvörpum í sjóinn,
varð þessi staka til:
Teygir brimið toppinn sinn,
titrar bjargið háa.
Flúinn er þaðan fuglinn minn
og fallið hreiðrið smáa.
Úr kvæði um sólskríkjuna og
blómin eru þessar vísur:
Ertu komin ástin mín
með yndislega róminn.
Þegar sólin skæra sldn
skrafar þú við blómin.
Skógurinn liefir skipt um
búning fljótt,
í skrúðgrænum runnum
þrestir syngja rótt,
lóur sig liringa í lyngivöxnum
mó,
léttfærar krákur flögra
bjargs úr tó.
hún fer að verpa, máske næsla
dag.
Lundi og rissa lika sýna sig,
þau lita hingað til að gleðja mig.
Og krían mín sem kætti huga
minn,
hún kemur ennþá ein á
steininn sinn.
Sólskríkju minni sizt eg
gleyma má,
syngur hún mínu gamla
Bjargi1) á>
Um hitt og' þetta hjalar hún
við mig,.
hún lieldur sjálfsagt, að eg
skilji sig..
Yið slítum svo talinu. Eg
þakka fyrir mig og þykist hafa
gert góða ferð að Bjargi, svo
sem oft áður.
20. marz 1941.
1) Hús Kristínar lieitir Bjarg-
Þau eru risin eins og þú
upp af vetrar-dvala.
Hér eiga þau hjá þér bú
og hvert við annað tala.
Þau hafa enga þegið sál
þótt hér njóti gæða.
En þér hefir gefið minni og
mál
mildur faðir hæða.
Þorlákur sál. Bergsveinsson
fyrrum bóndi í Búffeyjum var
mérkur maður og afburða for-
maður, svo sem hann átti kyn
til. Sá var liáttur hans jafnan,
að liann stóð við stjórn á opnum
skipum þó litil væru. Þessari
vísu kastaði Kristín fram ein-
hverju sinni þegar hann kom til
Flateyjar í vondu veðri, þá
kominn á níræðisaldur:
Fjöllin okkar svo fríð og
tignarlig
í fagurbláum unni spegla sig.
í hlíðum grænum hjörðin
unir fríð,
horfinn er vetur, komin
sumartíð.
Fossar sín syngja, fornu
vögguljóð,
freiðandi elfur magna
þeirra hljóð.
Lækirnir smáu iíða iiægt að
mar,
sem loks að eijiu sameina
þau þar.
Æðurin komin er með
blikann sinn.
Hún er að vitja uni
sumarbústaðinn,
og flýtir sér að færa allt í lag,
Þorlákur við stýrið stendur
þó stormur sé og hríð.
Sá hefur kappi hraustar hendur
haft á fyrri tið.
Fná eldri tímum, líklega ljós-
móðurárunum, eru jjessar vísur
um „Baldur":
Baldur æðir yfir svæði þara,
segl eru bæði reyrð við rá,
runnUm klæða líkar þá.
Baldur um báru kalda
brunar svo undir dunar.
Segl eru sett í reglu.
— Sverðatýr er við stýri. —
Brestur í böndum flestum;
breiðir út voðir leiði.
Hræðast ei höldar skæðar
hrinur sjós, þó ei linni.
Svo botnum við skáldskapinn
með spánýju kvæði, sem gamla
konan fer með fyrir mig að
lolcum:
Nú roðar sól um
sumarmorgun tíð,
og sveipar geislum mar og
fjallahlíð.
Eg vöknuð er af værri næturró,
og vendi augum bæði
um land og sjó.
Nú endurhljómar allt af
fuglaklið,
inndælu blómin brosa sólu við.
Náttdaggarúði er drógst
um hæð og laut
með dagkomunni
horfinn er á braut.
HEPPINN LJÓSMYNDARI — ÓHEPPINN NAUTABANI. —
Alberto Balderas var til skamms tima — þangað til liann dó —
þekktasþ nautabani i Mexiko. — Hér sést naut taka Balderas
á hornin og verða honum að bana. Nautið kom aftan að hon-
um, þegar hann var að hneigja. sig fyrir áhorfendunum. —
Ljósmyndarinn, sem tók þessa mynd, græddi of fjár á hennL